Forbidden Zone

Το Forbidden Zone (κλικ) θεωρείται μια απο τις ποιό cult ταινίες (μιούζικαλ;), γυρισμένη to 1980 από τον Richard Elfman, μια τελειως θεοπάλαβη ταινία! Και αν αναρωτιέστε αν ο Danny Elfman o συνθέτης των υπέροχων σάουντρακ Nightmare Before Christmas και Ψαλιδοχέρη, είναι συνωνυμία σας λέω πώς όχι. Είναι αδελφός του σκηνοθετη που μάλιστα οχι μόνο έγραψε και την μουσική στο Forbidden Zone, αλλά και ο ίδιος πάιζει (τι ποιό ταιριαστό) τον Σατανά!



Αν μάλιστα είστε και αρκετα φάν του Danny Elfman ή του Nightmare Before Christmas δεν θα αργήσετε να αναγνωρίσετε στο βίντεο όλα αυτά τα στοιχεία που αργότερα θα χρησιμοποιήσει.

ΟΧΙά να σε φάει!

Σήμερα που είναι Εθνική Επέτειος, μας είχε πει η δασκάλα πως οφείλουμε να ήμαστε υπερήφανοι που ήμαστε Έλληνες και όχι Αλβανοί που δεν έχουν να φορέσουν ένα σώβρακο, και για αυτό τα κλέβουν .
Αλλά προχθές που μας έβαλε θέμα στην έκθεση ιδεών να γράψουμε για το ηρωικό,

των Ελλήνων σε μια εποχή δηλαδή που δεν υπήρχαν τα εμπιθρί ούτε καν ντιβιντί, εγώ έγραψα πως το ΟΧΙ που είπε ο Μεταξάς, ο προ-προ-προ-πάππους του Μεταξόπουλου του Φέϊμ Στόρυ δηλαδή αλλά στο πιο «κρυφή», προκάλεσε μεγάλη έκπληξη στους μαφιόζους ιταλούς του Αλπατσίνι και τις Νονές της Νύχτας επειδή μάλλον δεν την περίμεναν ποτέ από τον κοντόχοντρο γυαλάκια διχτάκτορα της Ελλάδας. Γιατί όπως είπα και στην τάξη, δε θυμάμαι πότε να έχουμε πει όχι, σε κάνα μαλακά γενικότερα, και πως το μόνο «όχι» που θυμάμαι είναι το

ΟΧΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ, ΟΧΙ ΠΛΑΣΤΙΚΑ, ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΚΑΙ ΑΚΤΕΣ

Μετά απ αυτό, η τάξη γέλασε τόσο, που ο πισινός μου άρχισε να κλάνει στον πισινό του με τον πισινό του! Παραλίγο από τα γέλια να ξεράσουμε τις χαλασμένες τυρόπιτες που φάγαμε στο διάλειμμα παραλίγο ακόμα κι ο Άκης Ψωλάκης , το καρφί της τάξης, να φτύσει το δόντι που είχε καταπιεί με την σοκολάτα κάτι που τον είχε κάνει διάσημο στη Εσπρέσσο.

Όλοι γελάσαμε εκτός από τη δασκάλα που μου’ δώσε ένα μπάτσο όλο δικό μου. Αλλά μόνο σκέτος μπάτσος δεν ήταν. Περισσότερο Διοικητής Αστυνομίας , σαν αυτόν στην Ομόνοια. Και να που βρέθηκα με αποβολή μία μέρα για αυθάδεια και προσβολή εθνικής ασυνειδήσεως…

…Από τότε έχω χεσμένους εσάς και κάθε έκθεση ιδεών σας…

και αεί σιχτίρ σε όλες τις δασκάλες και τους δασκάλους!

Penis Song

Isn't it awfully nice to have a penis?
Isn't it frightfully good to have a dong?
It's swell to have a stiffy.
It's divine to own a dick,
From the tiniest little tadger
To the world's biggest prick.
So, three cheers for your Willy or John Thomas.
Hooray for your one-eyed trouser snake,
Your piece of pork, your wife's best friend,
Your Percy, or your cock.
You can wrap it up in ribbons.
You can slip it in your sock,
But don't take it out in public,
Or they will stick you in the dock,
And you won't come back.

Lyrics: Eric Idle (Monty Pythons)

Γιατί μου αρέσει η Επιστημονική Φαντασία

Του Moebius

Ο Μπράντμπερυ έγραψε το Φαρενάιτ 451. Ο Βόνεγκατ, το Σφαγείο 5. Ο Χάξλεϊ τον Γενναίο Νέο Κόσμο, ο Όργουελ το 1984 και ο Ντικ το Ηλεκτρικό Πρόβατο. Μην ξεχάσουμε το Εγώ Το Ρομπότ, του Ασίμωφ, την Οδύσσεια 2001 του Κλαρκ, το Φρανκενστάιν της Σελέι και την Μηχανή Που Ταξιδεύει στον Χρόνο, του Ουέλς. Μία που πήγαμε όλο και πιο πολύ στους πιο κλασσικούς, το Από Την Γη στην Σελήνη κάποιου κύριου Βερν!

Όλα αυτά για τους λάτρεις της Ε.Φ. είναι ήδη διαβασμένα, και αναμφισβήτητα όλοι αυτοί θα συμφωνήσουν μαζί μου πόσο καλά ή κλασικά είναι. Αλλά τρία από αυτά μπόρεσαν να ξεπεράσουν την «στάμπα» της Ε.Φ.: Το 1984, το Φρανκενστάιν, και το Από Την Γη Στην Σελήνη.

Γιατί; «Εξαπατήθηκαν» από την φήμη των συγγραφέων τους που δεν γράφανε αυστηρά Ε.Φ.; Ούτε ο Βόνεγκατ όταν έγραψε το Σφαγείο 5 δεν ήθελε να θεωρηθεί συγγραφέας Ε.Φ. και πραγματικά το μόνο που βρήκα μέσα στο βιβλίο να πλησιάζει αυτή την σφαίρα μέσα σε μια πολύ αυτό-αναφορική ιστορία για τις αναμνήσεις του από τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο και την έννοια του χρόνου, ήταν ένα μικρό κομμάτι που μιλάει για απαγωγή από εξωγήινους. Νομίζω πως ούτε η Σελέι θα ήθελε μία τέτοια ταμπέλα παρόλο που θεωρείται πως έγραψε την πρώτη Ε.Φ. Ο δε Βερν στο Από Την Γη, μιλάει για την εποχή του σατιρίζοντας την παράνοια των ανθρώπων σχετικά με τα όπλα!

Εκεί λοιπόν που θέλω να καταλήξω είναι στις προθέσεις των συγγραφέων τους που το μόνο που προφανώς τους ενδιέφερε ήταν να γράψουν ήταν ένα καλό βιβλίο. Διάλεξα, με σειρά συνειρμού βιβλία που κατά την δική μου κρίση δεν εικονογραφούν απλά ένα μέλλον, με μάχες, ρομπότ, και διαστημοπλοιάκια για να περάσει κανείς την ώρα του ευχάριστα διαβάζοντας «κατιτί» στην στάση λεωφορείου. Για μένα αυτά τα βιβλία είχαν την ίδια λογοτεχνική δύναμη να με «σημαδέψουν» με το Φύλακα Στη Σίκαλη, το Μικρό Πρίγκιπα, την Μόμο και το Ανθρώπινο Στίγμα.

Ανεξάρτητα από το φανταστικό πλαίσιο που δημιουργούν, μιλάνε για πολύ βασικές έννοιες. Πλην του Σφαγείο 5 και του Από την Γη στην Σελήνη που μίλησα ποιο πάνω τι διαπραγματεύονται, ιδού τι διαπραγματεύονται τα υπόλοιπα που αναφέρω:

• Την ελευθερία της Έκφρασης (Φαρενάιτ 451)
  
• Τον φόβο στην διαφορετικότητα ( Γενναίος Νέος Κόσμος)
• Την πολιτική προπαγάνδα (1984)
• Την ιδέα Δημιουργού και Δημιουργήματος (Ηλεκτρικό Πρόβατο, Φρανκενστάιν)
• Παράλογες καταστάσεις που μπορεί να φέρουν απρόσωπες βασικές αρχές ( Εγώ Το Ρομπότ)
• Την ιδέα του Θεού και την πορεία του Ανθρώπου (Οδύσσεια 2001)
• Τις ταξικές διάφορες των πολιτισμών (Μηχανή Που Ταξιδεύει Στον Χρόνο)

Δεν είμαι κριτικός λογοτεχνίας. Ευρύτερα δεν διαβάζω πολλά βιβλία εκτός Ε.Φ. , και ας κατηγορηθώ ημιμαθής. Ότι γράφω είναι καθαρά προσωπική μου άποψη. Σίγουρα οι παραπάνω έννοιες θα υπάρχουν και σε άλλα βιβλία διατυπωμένες καλύτερα ή χειρότερα. Η Επιστημονική Φαντασία όμως είναι ίσως το μόνο είδος που οι συγγραφείς τους προφητεύουν και μας προειδοποιούν να αποτρέψουμε τα χειρότερα ή δίνουν ιδέες για τα καλύτερα.

« Η Επιστημονική Φαντασία έχει όλα τα καλά ενός παραισθησιογόνου ναρκωτικού, χωρίς όμως όλες τις έπειτα δυσάρεστες παρενέργειες του.» : Δια στόματος Άρθουρ Κλαρκ.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΡΟΥΡΑΙΟΙ ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΠΛΥΝΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΙΝ ΕΙΣΕΛΘΟΥΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ!

Η συνταγή στο Ratatouille, τη καινούρια ταινία της Disney/ Pixar βγήκε καλομαγειρεμένη! Εδώ, οι μεγαλύτεροι σεφ του animation έχοντας ξεπεράσει τις ανασφάλειες και τους πειραματισμούς χρησιμοποιούνε άφοβα όλα αυτά που μάθανε με τα χρόνια για να μας σερβίρουν μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε φέτος. Τεχνικά μόνο αν προσεγγίσεις την ταινία , διακρίνεις την τελειότητα στην υφή των ψηφιακών υλικών (από γυαλί, μέταλλο, μέχρι τρίχα) που είχαμε στο Monsters inc και στο Robots , την καρτουνίστικη αίσθηση των χαρακτήρων του Incredibles, και τα υπέροχα νερά ή υποβρύχια πλάνα του Finding Nemo. (με το νερό το παρακάνανε λιγουλάκι παραπάνω, αλλά χαλάλι τους ). Επίσης καταλάβανε πώς μία ταινία για να έχει καταρχήν ενδιαφέρον, χρειάζεται καλούς και αστείους χαρακτήρες σαν της Dory στο Nemo (just keep swimming- just keep swimming… ) και να υπάρχει για σενάριο κάτι παραπάνω από το να πετάξεις πέντε διαφορετικά ζώα πάνω στο πανί (κάτι που συνηθίζεται μέχρι σιχαμάρας τα τελευταία χρόνια- νισάφι πια οι πιγκουΐνοι και οι καμηλοπαρδάλεις! ) . Ξέρουν πώς δεν έχει σημασία πια αν ο ήρωας είναι άνθρωπος ή αρουραίος, σημασία έχει αν έχεις να πεις κάτι με αυτόν.

Τι με ενόχλησε και τι με ενοχλεί πάντα στις ταινίες της Pixar; Η Disneyλα! Το σεναριακό κλισέ (που τελικά δεν υπάρχει μόνο στην Disney, αλλά σε όλα τα μεγάλα «παιδικά» animation, προσέξτε το αν θέλετε) να θέλει ο πρωταγωνιστής τους να περάσει το στάδιο της φιλίας και του δεσίματος με αυτόν που θα τον αναδείξει ήρωα, να περάσει μετέπειτα στην υπεροψία και στον εγωισμό του, από κει στoν χωρισμό και την μοναξιά, ώστε στο ξεγύμνωμα της ανικανότητας του πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή να καταλήξει στην συνειδητοποίηση του εαυτού του, την έννοια της συνεργασίας και την μετάνοια. Φυσικά στο τέλος θα υπάρχει συχώρεση!

Δεν είπαμε πολλά για το περιεχόμενο της ταινίας, αλλά φαντάζομαι πως αν ανοίξετε ένα κινηματογραφικό περιοδικό η διαβάσετε αυτήν την κριτική που σας προτείνω εδώ στο μενού, θα πάρετε μία καλή γεύση! Να συμπληρώσω μόνο, πώς η Γαλλία που «κατασκεύασαν» ως σκηνικό θύμιζε εποχές του ‘60, ‘70 παρόλο που αν παρατηρήσει κανείς ποιο προσεκτικά , πολλά από τα αντικείμενα δείχνουν πώς μάλλον διαδραματίζεται στο σήμερα. Μπέρδεμα! Επίσης η ιδέα ενός από τα ποιο σιχαμένα πλάσματα, για πολλούς, για συμπαθητικό ήρωα, σε συνδυασμό με μια γκουρμεδιάρικη ατμόσφαιρα, δεν σου ανακατεύει το στομάχι, αλλά αντίθετα σου ανοίξει την όρεξη!

Bon appetit!

Δέκα χιλιάδες γαλαξίες δεν μπορούν να κάνουν λάθος!

Η χαζή αυτή σκέψη μου ήρθε βλέποντας τα πρώτα Star Treck ( αυτά με τον Dr.Spock) τα πρώτα (ασπρόμαυρα) Outer Limits, το Διάστημα 1999 και ένα σωρό φριχτά και αστεία B-Movies με εξωγήινους που με κεφάλια σαν μαρουλοσαλάτα θέλουν πάντα να κάνουνε κακό στους γήινους. Δικαιολογημένα;

Οι γήινοι με το πού θα βρεθούν στην πρώτη τους επαφή με αυτούς, δεν δείχνουνε καμία ανοχή και κανένα έλεος. Η ξένη τους όψη τους τρομάζει (κυρίως από τα θηλυκά του είδους μας) κάνοντας τους να αντιδρούνε σαν οπαδό του Καρατζαφέρη απέναντι σε αλβανό λαθρομετανάστη! Θέλουν να τον σκοτώσουν κατ’ ευθείαν ή προσπαθούν (κλασσική περίπτωση σεναρίου Star Treck) να τους επιβάλλουν τον δικό τους «λογικό» πολιτισμό καταστρέφοντας και γκρεμίζοντας τον δικό τους «άγριο» αδιαφορώντας πόσο παλιός μπορεί να είναι. Κάτι που συνειρμικά μας πάει στις σταυροφορίες, στους αφανισμούς των ινδιάνων, η στον Τζώρτζ Μπους Τζ και το Ιράκ, αλλά δεν θα το αναλύσω παραπάνω.

Ο προβληματισμός μου μοιάζει λογικός. Όταν έρχονται από όλες τις γωνιές του σύμπαντος (πράγμα που δεν συμβαίνει και κάθε μέρα) και εμείς τους γαμάμε την Παναγία με το «καλωσόρισες» , φυσικό είναι να θεωρήσουν πώς η απειλή από όλους τους γαλαξίες είμαστε εμείς. Και αν έρχονται πια με κακές διαθέσεις δεν είναι επειδή φταίει η μαρουλοσαλάτα που έχουν για κεφάλι αλλά η δική μας μαλακία που μας δέρνει που δεν μπορούμε να ανεχτούμε κάτι διαφορετικό!

Έχουν άδικο να μην μας θέλουνε;

....Ack...Ackaack!

Δύο πράγματα που μου αρέσανε

Το πρώτο έρχεται από το Εννέα, της σημερινής Ελευθεροτυπίας. Πρόκειται για μια γελοιογραφία του Πέτρου Ζερβού που δεν θα μπορούσε να μην μιλήσει με περισσότερη σαφήνεια για το τι μας περιμένει.

Το δεύτερο, σε πλήρη αντίθεση με την σκληρότητα της πάνω γελοιογραφίας, το ανακάλυψα στο μπλόγκ της Πέτρούλας , Χώρα Του Ποτέ Ποτέ και σε πόστ που ανέβασε την Παρασκευή 31 Αύγουστου 2007 και βρίσκει έναν ωραίο τρόπο να μας μιλήσει για την Ιστορία Της Τέχνης. Δεν θα πω κάτι άλλο γιατί θα το χαλάσω. Αφήνω την Πετρούλα να σας το πει καλύτερα.