Πρίν λίγες ημέρες είχαμε την επέτειο του Πολυτεχνίου. Ποίες είναι οι εντυπώσεις σας;

(Μια μαθητική έκθεση από τον Μικρό Τσογλάνη)

Καταρχήν, κυρία Κροκάλα, εγώ δεν μπορώ να σας μιλήσω για την επέτειο του κύριου Πολυτεχνείου γιατί τότε δεν ζούσα. Όμως ο πατέρας μου ζούσε και δεν θυμάται να έπεσε καμία σφαίρα όπως μου είπε, άρα για μην θυμάται πάει να πει ότι δεν έπεσε και μου λέει την αλήθεια. Το ίδιο άκουσα και από αυτόν τον συμπαθητικό παππούλη στην τηλεόραση του ΤηλεΑστη που μοιάζει λίγο με τον Σκρούτζ των Χριστουγέννων άλλα χωρίς μαλλιά. Νομίζω οτι ονομάζεται Παττατάκος ή Παττατράκας και πρέπει να είναι ένας πολύ καλός κύριος γιατί όταν μιλάει έχει πάντα από πίσω του το εικόνισμα της Παναγίας. Αυτός λέει λοιπόν πως ποτέ δεν έγινε αυτό το Πολυτεχνείο. Και τον πιστεύω γιατί αυτός που είναι τόσο μεγάλος και είχε γίνει, δεν μπορεί, θα το θυμόταν! Επίσης λέει οτί εφόσον δεν έγινε, δεν υπήρχαν και θύματα. Λογικό.
Από ότι κατάλαβα βέβαια από τον σοφό αυτό πατταπούλη, το Πολυτεχνείο ήταν απλώς καμία δεκαριά άπλυτοι μαλλίαδες κομμουνιστές που δεν είχαν τι να κάνουν και είχανε βρεθεί εκεί και φωνάζανε έξω από τα κάγκελα Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, ή Δωρεάν Χρόνο Ομιλίας (δεν θυμάμαι, κυρία Κροκάλα, γιατί πέσανε διαφημίσεις ενδιάμεσα). Όπως και να έχει, ο μπαμπάς μου συμφωνεί με τον άτριχο γέρο οτί σήμερα έχει γίνει μία πλύση εγκεκάλου από τους Κομμουνιστές και την Στρίψε Αριστερά ότι ταχα μου έγινε φασαρία, πέσανε σφαίρες και βγήκαν τα τάκζ γιατί είναι πολύ ζηλιάρηδες και θέλανε και αυτοί να έχουν μία επέτειο για να την θυμούνται και να λένε στα παιδιά τους πώς ήταν εκεί.

Ο μπαμπάς μου, μου λέει επίσης οτί ήταν καλύτερα τότε τα πράγματα με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παττακόπουλο γιατί δεν φοβόσουν να κοιμηθείς το βράδυ με ανοιχτό παράθυρο εκτός αν ήσουν κομμουνιστής ή άκουγες Θωδωράκη. Ο κύριος Θώδωρος (Μικυμάους στο επίθετο) ήταν αυτός που αυτοί που τον κυνηγούσαν τότε, σήμερα του λένε μπράβο και αυτοί που τότε του τότε του λέγαν μπράβο, σήμερα θέλουν να τον κυνηγήσουν. Αυτό ο μπαμπάς μου δεν μπορεί να μου το εξηγήσει ακριβώς, ή μάλλον δεν θυμάται ποτέ κάποιον αντιτριφασικό με αυτό το όνομα. Αλλά μάλλον και αυτός ο Μικυμάους θύμα της προπαγάνδας των κομουνιστών θα είναι. Όπως και τα λεγόμενα βασανιστήρια. Γιατί αν όντως βασάνιζαν και σκοτώνανε τους κομουνιστές γιατί σήμερα έχει γεμίσει ξανά ο κόσμος από δαύτους, ρωτάει ο μπαμπάς μου.

Άλλο ένα πολύ χοντρό ψέμα έμαθα οτί είναι και αυτό με το λεγόμενο ταγκζ και την πύλη του Πολυτεχνείου. Καταρχήν ντάκς δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στο δρόμο γιατί πρώτον είναι δυσκίνητο και εμποδίζει την κυκλοφορία, δεύτερον δεν έχει πινακίδες άρα θα το σταμάταγε ο τροχαίος και τρίτον το σπουδαιότερο, άντε να το παρκάρεις. Αν υπήρχε αυτό το ταξζ που έσπασε την θύρα του Πολυτεχνείου, δεν θα το είχανε βάλει σήμερα σε κάποιο μουσείο; Που είναι λοιπόν;

Αυτές είναι, κυρία Κροκάλα οι εντυπώσεις που πήρα από τον μπαμπά μου όταν τον ρώτησα για το Πολυτεχνείο, ένα πραγματικό ήρωα και πατριώτη που παρόλο που ζει στου Παπάγου δεν κουράζεται να πάρει το αμάξι του για να βρεθεί σε μία οργάνωση "Αγανακτισμένων Κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα" και να ρίξει αυγά στους ψευτοδιανούμενους της Αριστεράς. Και πραγματικά χαίρομαι που έζησε όλα αυτά τα πράγματα από κοντά για να μπορώ εγώ σήμερα ένα μικρό παιδί να γνωρίζω την αλήθεια.

Η φωτογραφία είναι από την ταινία "Τραγούδια Από Τον Δεύτερο Όροφο", του Roy Andersson

Ηλιθιοκρατία

Ο τίτλος είναι ο μεταφρασμένος δανεισμός του τίτλου "Idiocracy" ταινίας του Mike Judge δημιουργού των Beavis and Butt-Head. Μια άνιση κωμωδία Ε/Φ με μια πολύ καλή εναρκτήρια ιδέα στην οποία τα γονίδια που θα επικρατήσουν στο μέλλον θα είναι εκείνα των ηλιθίων με αποτέλεσμα όλη η ανθρωπότητα να οδεύει προς την ηλιθιότητα.

(Με πολύ σύντομα λόγια, όσο οι ευφυείς άνθρωποι θα προβληματίζονται και θα αναβάλουν το να φέρνουν παιδιά σε αυτό τον κόσμο , οι ηλίθιοι που δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό θα αναπαράγονται σαν κουνέλια. Έτσι τα γονίδια της εξυπνάδας όλο και θα μειώνονται φτιάχνοντας έναν πολιτισμό από ηλίθιους.)

Αυτή η ταινία μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας προχτές την άνοδο της Χρυσής Αυγής με την δική μου συνενοχή αλλά και πολλών άλλων με το λευκό/άκυρο/αποχή. Αηδιασμένος με το πολιτικό σύστημα, αηδιασμένος με την μαλακία που βαράει την αριστερά που δεν λέει να ενωθεί, σκεπτόμενος αν έχει νόημα να ψηφίσει κανείς για δημάρχους (αφού "μπουρδέλο τα κάνω και μόνος μου") είχε ως αποτέλεσμα να τους ρίξω άκυρο και οι ηλίθιοι που βρέθηκαν να είναι καυλωμένοι και αποφασισμένοι έφεραν ένα φασιστικό κόμμα στο 5%.
Το ποστ στο Λαπούτα με προβλημάτισε.
Φερθηκα(με)πιο χαζά και από τους χαζούς που μπαίνουν τώρα στα μπλόγκ και πανηγυρίζουν λες και πήραν το Πρωτάθλημα; Αφήσαμε τα γονίδια της πολιτικής σκέψης να κατευθυνθούν για μια ακόμα φορά προς τον φασισμό (με κίνδυνο να γίνει κάποια στιγμή στο μέλλον η επικρατούσα σκέψη); Ή μήπως ότι και να κάναμε θα έφερνε πάνω κάτω τα ίδια εκλογικά αποτελέσματα; Είναι τζόγος το πολιτικό παιχνίδι; Έχει νόημα να παίξεις με αυτό όσο δεν αλλάζει τίποτα ριζικά;

Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι συνεχίζουμε να έχουμε πόλεμο. Όχι με τους φασίστες. Οχι με το Πασόκ την Νουδού ή τα μπουμπούκια της ακροδεξιάς. Ο πόλεμος είναι με την ηλιθιότητα γενικότερα. Την μη-σκέψη που οδηγεί τους οπαδούς να ψηφίσουν μπερδεύοντας τις πολιτικές πράξεις με το ποδόσφαιρο ή το σεξ. Όσο εύκολο είναι να πάνε και να ουρλιάζουν για την ομάδα τους σε έναν αγώνα τόσο εύκολο είναι να μαζευτούν μια Κυριακή και να ρίξουν στην αιδοίομορφη κάλπη το σπέρμα κάποιας ιδεολογίας.


Δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να σταματήσεις τους ανθρώπους του να είναι οπαδοί. Πάρα μόνο αν τους διδάξεις όσο είναι ακόμα νωρίς να αμφισβητούν και να σκέφτονται. Όμως δυστυχώς ζούμε σε μία χώρα που είμαστε καταδικασμένοι στην ιδέα τυφλών παραδόσεων όπως, θρησκεία/μπάλα/πολίτικη σε τέτοιο βαθμό που να γίνεται πλέον τρόπος ζωής μας.

Γαμώτο είχε δίκιο ο Αϊνστάιν περί ηλιθιότητας. Είναι άπειρη, άρα και ανίκητη. Οι έξυπνοι δεν θα επιβιώσουν.

Σκατά.