…Αυτό όμως είναι μια πίπα!

Ξέρετε τι μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση; Πώς ένας μπλόγγκερ που (εκτός λάτρης του μαύρου χιούμορ) έχει τόση μανία με τα εφεδάκια και τα άχρηστα widgget τα οποία κατακλύζουν το μπλόγκ του να μην μπορεί να κάνει ένα print screen της ανθρωπιάς για να ανεβάσει σε ψηλή ανάλυση ένα τόσο «απειλητικό» σχόλιο Ή θα είναι ανίκανος, ή πιστεύω πως κάπου θέλει να ρίξει την λάσπη του. Ποιος είναι ο εν λόγω υπεύθυνος αυτής της μουτζούρας που την παρουσιάζει ως ατράνταχτο επιχείρημα; Μαγική εικόνα.! Πιεστέ πάνω στο αποδειχτικό στοιχείο και θα καταλάβετε.

Κι εδώ ένα δικό μου πλαστό print screen πειραγμένο στο photoshop για να καταλάβετε τι εννοώ!

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ; ΟΕΟ;

Βαρόνος Κιντ-χάουζεν!

Ακόμα ενα παιχνίδι απο την Trip! Πρέπει να βρείτε:

Τα 4 ψέματα και τη 1 αλήθεια!

1. Έχω δει με τα μάτια μου εξωγήινο. Αν εξαιρέσεις το μεγάλο υδροκέφαλο κεφάλι του, όλος ο υπόλοιπος ήταν ανατομικά ίδιος με τους ανθρώπους. (και όχι δεν κοίταξα μέσα στο παντελόνι του, αλλά υποθέτω πώς…και εκεί θα ήταν το ίδιο ανατομικά ανθρώπινος.)

2. Έχω κάνει επί σκηνής φάρσα σε συναυλία του Δ. Σαββόπουλου. Του προσέφερα λουλούδια με μπουρνούζι μπάνιου, σαγιονάρα και λουσμένο μαλλί.

3. Είδα live τον Frank Zappa με τους Enseble Modern για το Yellow Shark στο ταξίδι μου στο Αμέρικα ένα χρόνο πριν πεθάνει Αυτόγραφο φυσικά δεν πήρα ( αφού γινόταν της πουτάνας μετά ) αλλά έχω να το λέω.

4. Το κατοικίδιο μου είναι μία ταραντούλα. Είναι θηλυκή, την λέω Ταραντίνα και τώρα ψάχνω να της βρω ταίρι για να την ζευγαρώσω. (μια φορά μου το έσκασε δίπλα και είχα πρόβλημα με την διαχειρίστρια) Πάντως οποίος ενδιαφέρεται για μελλοντικά μωράκια ή έχει κάποια αρσενική μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου.

5. I see dead people…

Τις 4 αλήθειες και το ένα 1 ψέμα!

1. Ο παππούς μου είχε ένα μεγάλο αξίωμα ως Μασόνος. (Όχι δεν ήταν ο George Bush) . Όταν πέθανε ανακαλύψαμε ένα σωρό χαρτοκόπτες στυλό και είδη γραφείου με διάφορα μασονικά σύμβολα πάνω τους.
2. Έχω ιδιόχειρο σκιτσάκι με αφιέρωση από τον δημιουργό του κόμικ Bone, τον Jeff Smith
3. Είχα κάποτε έναν σκύλο, τον Λούϊ, που σκέπαζε τα κακά του όπως κάνουν οι γάτες. Αριστοκράτης από κούνια, ο κόπρος!
4. Είχα και μία γάτα, την Βικτόρια, που σου έφερνε πίσω στο στόμα τα μπαλάκια που της πέταγες για να παίξει, όπως ακριβώς κάνουν τα σκυλιά!
5. . Είμαι ο μόνος που έμαθε για την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου τηλεφωνώντας στην μητέρα μου για να την ρωτήσω μια άσχετη πληροφορία. Πάντα στην κοσμάρα μου, δεν είχα καταλάβει Χριστό!

Βιολόγε, Πετρούλα, Ηνίοχε, απο το αυτί και στον δάσκαλο, αμέσως!

Ουδέτερη Ζώνη

Ο kid είχε βρεθεί και προηγουμένως εκεί. Στη Ζώνη μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας στο σημείο ακριβώς που αρχίζεις να δημιουργείς εικόνες, να ονειρεύεσαι, ενώ παράλληλα δεν έχεις κοιμηθεί και τελείως, οπότε έχεις την ελευθερία να αποφασίσεις αν θα ξυπνήσεις ή θα αφεθείς συνειδητά να σε παρασύρουν αυτές οι πρώτες εικόνες. Αποφάσισε να κάνει το δεύτερο.

Αυτό που έβλεπε ήταν η σκάλα στο πατρικό του σπίτι.. Μια πορτοκαλί γάτα την κατεβαίνει και έρχεται δίπλα του. Την ακολουθεί μία γκρίζα που κάθεται και αυτή. Αν και ο kid δεν τις αναγνωρίζει, του φαίνονται απίστευτα οικίες, τόσο που κάθεται να τις χαϊδέψει. Μα, φυσικά! Πώς δεν το σκέφτηκε ποιο πριν; Φυσικά και τις ξέρει ! Ήταν οι πρώτες του γάτες! Η μάνα και ένα από τα παιδία της, που αργότερα, όταν η πρώτη θα πέθαινε από γεράματα, εκείνη θα έπαιρνε την θέση της στην οικογένεια.

Δεν έβλεπε κάποιο όνειρο ο kid, αλλά ανακαλούσε κάποιες ευτυχισμένες αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια. Και επειδή βρισκόταν ακόμα μέσα στην Ζώνη, μπόρεσε να το καταλάβει.

Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού και είδε χιόνι στρωμένο στον κήπο. Ήταν απόγεμα, το χιόνι είχε κρυσταλλιάσει και φαινόταν σε σημεία σαν λιωμένη ζάχαρη. Διατηρούσε όμως ακόμα την λάμψη του. Πιθανώς σκέφτηκε, αυτή θα ήταν και η πρώτη φορά που είδε χιόνι, άλλη μία ευτυχισμένη ανάμνηση.

Λίγο πριν αποφασίσει να ξυπνήσει, περπάτησε με προσοχή να μην γλιστρήσει μέσα σε αυτήν, σε μία δεύτερη ευκαιρία να την ξαναζήσει.

John Christensen: «Super perfundo on the early eve of your day.» - Waking Life (2001)

Λευτεριά στα πιτσιρίκια!

Είναι ένα προσωπικό φρικάρισμα που έφαγα, καθώς διαπίστωσα πως πολλά σχολεία (που το σκεφτόμουνα πάντα θεωρητικά) μοιάζουν όντως με φυλακές! Έχουν την ίδια αρχιτεκτονική με τις φυλακές! Μία μικρή ασφαλτοστρωμένη αλάνα στο κέντρο τους (άντε και καρφωμένες δύο μπασκέτες) κυκλωμένη γύρω γύρω με τετραγωνισμένους ορόφους με μπαλκόνια που κοιτάνε προς αυτήν ώστε να μην μπορεί πουθενά κάποιος μαθητής να μην βρεθεί έξω από το οπτικό πεδίο των καθηγητών. Και φυσικά ψηλά κάγκελα, σκληρό συρματόπλεγμα για να μην δραπετεύσει κανένας τους.

Ίσως να ήταν η τάση της αρχιτεκτονικής εκείνης της περιόδου, όπως θα ήθελα να μου διαπιστώσει και κάποιος αρχιτέκτονας, αλλά η αίσθηση του να υπάρχουν σήμερα στην Αθήνα διάσπαρτα τέτοια αρχιτεκτονήματα - φυλακές δεν πιστεύω πως είναι και ότι ποιο ευχάριστο ή να με κάνει υπερήφανο που ζω σε αυτή την χώρα. Προσπαθούνε μεν, να καλύψουν το οικοδόμημα, να πείσουν τα παιδιά πως δεν είναι χώρος φυλακής, αλλά χώρος γνώσης χρωματίζοντας το με διάφορα σαχλά ξεθωριασμένα χρώματα όπως φούξια και πράσινο, αλλά μόνο εμετό μπορεί να προκαλέσουν. Ποιο είναι το μήνυμα πού προσπαθούν να περάσουν άραγε; Πως τα παιδιά και οι μαθητές είναι κακοποιά στοιχεία; Πώς εφόσον αφού οι εκπαιδευτικοί και το σύστημα παιδείας είναι ανίκανοι να τα συμμορφώσουν και να τα εκπαιδεύσουν πραγματικά, ας τα έχουν μαντρωμένα και υπό τον έλεγχο τους;

Ένα προσωπικό φρικάρισμα είναι αυτό, δεν ξέρω καν αν αξίζει πόστ από μόνο του. Τον τίτλο πάντως τον δανείστηκα από ένα γκράφιτι που βρήκα έξω από νηπιαγωγείο…

Του Dave Mc Kean

Αγαπημένε μου Ο.Τ.Ε.

Ενα μήνα σε κυνηγούσα στα τηλέφωνα, να μου κάνεις επιτέλους αυτήν την σύνδεση με το ίντερνετ, να μπορω να μπαίνω σαν άνθρωπος απο το σπίτι μου και όχι απο τα ίντερνετ καφέ! Χιλιάδες οι φορές που σε πήρα να σου ζητήσω να στείλεις ένα τεχνικό σπίτι μου και πάντα με έβαζες σε "Πρωτη Προτεραιότητα", πράγμα πού: α) αποδείχτηκε απίστευτο ψέμμα, και β) ποτέ δεν ζήτησα να είμαι πρώτη προτεραιότητα, (ολοι οι άλλοι που δεν είναι, είναι απλώς μαλάκες;) απλώς να το αναλλάβεις κάποια στιγμή, υπεύθυνα.

Τελικά αρκέστηκε να σου πώ, όταν με ξαναπήρες να με ρωτήσεις αν ανάβουν τα λαμπάκια του μόντεμ, οτι έχω απογοητευτεί και θυμώσει και πως μέχρι την επόμενη βδομάδα αν δεν στείλεις άνθρωπο θα φωνάξω εναν τεχνικό απο έξω να ξεμπερδεύω! Και αφού με ξαναέγραψες όλη τη βδομάδα που σου είχα δώσει διορία, θυμήθηκες να μου τον στέλνεις, παρακαλώ, Κυριακή πρωι (ενώ σε προηγούμενο διακανονισμό είχες δηλώσει πως τεχνικοί έρχονται μόνο καθημερινές)!

Τελικά, με απειλές, εκβιασμούς, γκρίνια και στην ζούλα κινείται αυτό το Δημόσιο;

Mr.Taper TV

Ζητούνται συνεργασίες...

Ποπάυ, ο Μαλάκας!

Πριν σας παρουσιάσω το καινούργιο μου μπλόγκ, θέλω δύο λεπτά να υποβάλω τα σέβη μου στον πατέρα των blanco και των διορθωτικών γενικότερα! Έπειτα, στις εκδόσεις «ΔΡΑΓΟΥNΗΣ»ή σε οποιοδήποτε άλλο εκδοτικό οίκο κόμικς είχε φιλοξενήσει τον γκαβό ναυτικό με τον τσιμπούκι.

Το να αγοράζουμε με παρέα μανιωδώς κάθε καλοκαίρι τεύχη ΠΟΠΑΥ και να σβήνουμε με blanco τα συννεφάκια (η μπαλονάκια) με τους διάλογους, αντικαθιστώντας τους σύμφωνα με τα καρέ ή το κείμενο, με ότι μας ερχόταν στο μυαλό ή μας φαινόταν αστείο, ήταν η μοναδική μας απασχόληση όταν δεν είχαμε τίποτε άλλο σοβαρότερο να κάνουμε (όπως να βρούμε γκόμενες π.χ.). Η διαδικασία ήταν απλή. Αναλαμβάναμε εναλλάξ μία ή δύο σελίδες ο καθένας από το κόμικ, τις οποίες αποκαλύπταμε στον άλλον, μόνο αφού τις είχαμε «πειράξει». Το αποτέλεσμα ήταν πολύ αστείο ή τουλάχιστον πολύ ποιο ενδιαφέρον από το ίδιο το πρωτότυπο κείμενο, μιας και εισάγαμε σε ένα καθαρά παιδικό κόμικ ενήλικες έννοιες και σκέψεις, αναφορές σε υπαρκτές καταστάσεις και γεγονότα, σεξουαλικά υπονοούμενα (καμιά φορά και καθόλου υπονοούμενα) και πολύ κακές λεξούλες! Ακόμα και σήμερα όταν ξαναβρισκόμαστε μεταξύ μας, δεν υπάρχει περίπτωση να μην αναφερθούμε σε ατάκες του Ποπάυ η του Πόλντο που έχουμε γράψει και μην γελάμε σαν χάχες!

Χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε στην αρχή, αρχίσαμε να εμβαθύνουμε στο προφίλ και την συμπεριφορά του κάθε ήρωα. Έτσι ο Ποπάυ γίνεται απίστευτα σεξιστής , ακαλλιέργητος και βρουτάλ τύπος που ταπεινώνει συνεχώς την Όλιβ μπροστά σε άλλους μόνο και μόνο επειδή δεν έχει στήθος, εκείνη γίνεται μια υστερική ανέραστη και χαζή μικροαστή που θα δεχτεί τους εξευτελισμούς από όλους, ο Μπρούτο δεν έχει ξεπεράσει ακόμα το οιδιπόδειο του με την Μάγισσα μητέρα του που σε κάθε ευκαιρία του φέρεται με απαξίωση και με τον Ρεβυθούλη να ανακαλύπτει την χαρά της μαλακίας σχεδόν σε κάθε επεισόδιο! Στο πάνελ θα προστεθούν οι Παππούς και Πόλντο, σαν δύο ανώριμοι χασομέρηδες που επειδή βαριούνται, συνωμοτούν για να ενοχλήσουν τους γύρω τους, η γιαγιά Τσελέστα που ακόμα κανείς δεν ξέρει ακριβώς ποια είναι η συγγένεια της με τον Παππού (γυναίκα του, γιαγιά του, ή μάνα του;) αλλά γκρινιάζει συνεχώς στους γύρω της, ο Γίγαντας Γκρισσίνο με Σύνδρομο Ντάουν, και η Συμμορία των νάνων Μίνκς που μπερδεύουν συνεχώς μεταξύ τους, τους εαυτούς τους!

Αναλογιζόμενος πώς αυτές οι ιστορίες όπως τις έχουμε φτιάξει, μπορεί να έχουνε πλάκα και έξω από το κλειστό κύκλωμα της καλοκαιρινής μου παρέας, τις σκανάρα, τις επεξεργάστηκα στο κομπιούτερ να φύγουν οι μουτζούρες και τα δικά μας κολλυβογράμματα (Αφού τις περισσότερες φορές επειδή δεν έφτανε ο χώρος του υπάρχοντος μπαλονιού αναγκαζόμαστε να γράφουμε στα πλαίσια ή μέσα στα καρέ) και αποφάσισα να τα ποστάρω ξεχωριστά σε ένα μπλόγκ κάτω από τον τίτλο «Ποπάυ ο Μαλάκας» με την ελπίδα να είναι όντως πραγματικά αστείες. Βουαλά λοιπόν! Ανοίξαμε και σας περιμένουμε!

Τα 45 λεπτά

Francisco de Goya: The Sleep of Reason Produces Monsters.
(El sueno de la razon produce monstruos).

Ο κύριος Κέντ ξάπλωσε στο ντιβάνι. Άφησε να περάσει ένα λεπτό χωρίς να πει τίποτα κοιτώντας το χαρακτικό του Γκόγια που είχε στον τοίχο αριστερά του, τράβηξε έπειτα ένα χαρτομάντιλο από δίπλα και καθάρισε τα στρογγυλά γυαλιά του, σημάδι πως είχε συγκεντρώσει πια όλες τις σκέψεις του για τι θα έλεγε.

«Μισώ αυτόν τον Σούπερμαν. Μισώ αυτό καλοφτιαγμένο τουπέ του με την μπέρτα , το καλό παιδί των σούπερ-ηρώων, τον μαλακισμένο ναρκισσισμό του, το μεγάλο S στο στήθος του, την, και τα Άνθρωπος από Ατσάλι , Ποιό γρήγορος από σφαίρα, Είναι πουλί, είναι αεροπλάνο, όχι είναι ο Σούπερμαν . Πραγματικά θέλω να τον σκοτώσω…»
«Θέλετε να σας βοηθήσω να…αυτοκτονήσετε;» Η φωνή του ψυχαναλυτή ήταν επίπεδη. Καθαρή. Αποστασιοποιημένη από το διπολικό δράμα του κύριου Κέντ.
«Ναι…όχι…Δηλαδή καταλαβαίνετε…Δεν αντέχω να μου κλέβει όλη την προσωπικότητα…»
«Την…προσωπικότητα; Ποιανού την προσωπικότητα μιλάτε τώρα;»
«Την δική μου! Του Κλαρκ Κέντ στον Ημερήσιο Πλανήτη! Καταλαβαίνετε; Θέλω να φύγω από κει! Θέλω…θέλω να ανοίξω δικό μου τηλεοπτικό κανάλι! Και δεν μπορώ! Πρέπει να υποδύομαι αυτόν τον Σούπερμαν συνέχεια!»
«Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως έχετε βρει εσείς τον τρόπο να αυτοκτονήσετε. Άρα δεν με χρειάζεστε!»
«Τι εννοείτε;»
«Δείτε λίγο τον εαυτό σας. Είστε ένας πολύ γεροδεμένος άντρας που τονίζει τα χαρακτηριστικά του φορώντας εφαρμοστή μπλε και κόκκινη στολή έχοντας ένα μεγάλο S στο στήθος να δηλώνει πως είναι Υπεράνθρωπος και ο Άνθρωπος από Ατσάλι, πετάει, θέλω να πω είναι δύσκολο κάποιος που κάνει όλα αυτά να μην τραβήξει πάνω του την προσοχή και τον στόχο όλων των κακοποιών στοιχείων της πόλης σας. Τι άλλο δηλαδή πρέπει να κάνετε, ώσπου να βρεθεί εκείνος που θα είναι ποιο δυνατός από εσάς και θα σας σκοτώσει;»
«Μα πρέπει να είμαι εγώ ο στόχος! Αλλιώς θα την πληρώνουν όλοι οι άλλοι που είναι αδύναμοι!»
«Τι σόι πρέπει είναι αυτό πάλι; Δικό σας, ή της μητέρας σας;»
«Εννοείτε πως νιώθω ακόμα ενοχή που δεν πρόλαβα να σώσω το πατέρα μου από το να πεθάνει;»
«Από καρδία δεν πέθανε ο πατέρας σας;»
«Ναι.»
«Δεν βρίσκω πώς θα μπορούσε να τον σώσει ο Σούπερμαν.»
«Αν τον είχα πετάξει με ταχύτητα του φωτός στο νοσοκομείο, αν τον είχα καταψύξει φυσώντας τον….»
«Όμως δεν το κάνατε. Αυτό είναι κάτι που σας είπε η μητέρα σας στην κηδεία, ε;…Η θετή σας μητέρα…Θετοί σας δεν είναι οι γονείς σας, είπατε;»
«Τους πραγματικούς μου δεν τους γνώρισα ποτέ. Ο πλανήτης μου καταστράφηκε και εγώ είμαι ο μόνος που σώθηκε από κει.»
«Νομίζω πώς μισείτε και για αυτό τον εαυτό σας.»
«Βλακείες! Δεν έχω κανέναν λόγο να μισώ…»
«Ακούστε με λίγο σας παρακαλώ. Πρέπει να είναι δύσκολο για κάποιον να αισθάνεται ο μοναδικός επιζών ενός ολόκληρου πλανήτη. Από την μία θα πρέπει να ζήσει με αυτό και μάλιστα προσπαθώντας να το επιδείξει, πετώντας ας πούμε, σε μία κατώτερη φυλή και από την άλλη να το θάψει λέγοντας στον εαυτό του πώς αυτό ποτέ δεν συνέβη, πώς είναι άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Σκόπιμα λοιπόν αφήσατε τον θετό σας γήινο πατέρα να πεθάνει για να αποδείξετε στην μητέρα σας πώς δεν ήρθατε από άλλο πλανήτη.»
«Όχι, δεν σας πιστεύω! Γιατί να θέλω να πεθάνει ο μπαμπάς μου;»
Η φωνή του ψυχαναλυτή έγινε ξαφνικά μαλακή και σιγανή.
«Έχει περάσει η ώρα μας κύριε Κέντ. Να συνεχίσουμε αύριο;»