Μπλογκ Εναλλακτικής Πραγματικότητας

Πώς θα ήταν σήμερα η Ελλάδα αν κάποιος σαν τον Καρατζαφέρη είχε κερδίσει τις εκλογές και βρισκόταν ήδη στην στην εξουσία; Πώς θα είχανε εξελιχτεί τα πράγματα και ποίο θα ήτανε το καθεστώς; Τι μορφή θα είχανε τα μπλογκ; Θα υπήρχε ελευθερία έκφρασης και γνώμης; Τι θα μπορούσε και τι δεν θα μπορούσε να γράψει κάποιος που θα ζούσε εκεί;

ΜΑΘΕΤΕ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ

Εβιντεντ Ντόντο- Το μυστήριο του ξύλινου κουτιού

Ο Έβιντεντ Ντόντο είναι ο ντετέκτιβ των ονείρων του. Κάθε βράδυ στον ύπνο του καλείται να εξιχνιάσει ένα ακόμα μυστήριο που έχει πάντα την ατυχία να ξεχνάει μόλις ξυπνήσει…

Το κουτί έχε βρεθεί και πάλι πάνω στο γραφείο μου όσες φορές και αν είχα δοκιμάσει να το ξεφορτωθώ. Τις προηγούμενες μέρες το είχα πετάξει στα σκουπίδια, έξω από το παράθυρο, το διέλυσα με σφυρί, ηλεκτρικό πριόνι, μέχρι φωτιά του είχα βάλει και το είχα κάνει στάχτη. Αλλά το κουτί ήταν πάντα την επόμενη μέρα εκεί ανέπαφο όπως ακριβώς το είχα πρωτοβρεί. ξύλινο, σκαλιστό διαστάσεων 12Χ15Χ10, φαγωμένο από εγκοπές στις γωνίες και το βερνίκι να έχει ξεφλουδίσει γύρω από την κλειδαριά. Ακόμα και αυτή ξεκλείδωνε πάντα με τον ίδιο παρόμοιο τρόπο: Πίεση του κλειδιού μέσα και αριστερά και στο γύρισμα το κλειδί, ένα χιλιοστό έξω.

Αν και ήξερα από πριν τι θα βρω, ξανάνοιξα το κουτί με την ελπίδα για κάτι καινούριο. Όχι όλα ήταν στην ίδια θέση. Μια τούφα από τα ξανθοκάστανα μαλλιά της, ένα μισοτελειωμένο μπουκαλάκι με το άρωμα της, το πορφυρό κραγιόν της, ένα ξεραμένο βερνίκι νυχιών και μία φωτογραφία της κόντρα στον ήλιο. Και αυτή την γυναίκα ήξερα πώς κάποτε την είχα ερωτευτεί.

Όμως, πότε είχε γίνει αυτό; Ποία ήτανε; Πώς την λέγανε; Πού είναι τώρα; Δεν θα μπορούσα ποτέ να θυμηθώ. Το μόνο συναίσθημα που μου είχε απομείνει ήταν μία αίσθηση αγάπης και έρωτα καθώς ανοίγοντας κάθε μέρα εκείνο το κουτί ξεχύνονταν όλες οι μυρωδιές της πάνω στο γραφείο κάνοντας όλα τα άλλα γύρω μου απίστευτα βαρετά απίστευτα ανούσια.

Προσπάθησα για άλλη μία φορά να εξετάσω εκείνη την φωτογραφία. Την εικόνα της. Κόντρα σε έναν κατάλευκο ήλιο η μορφή αυτή δεν μου άφηνε πολλά περιθώρια ανάγνωσης. Το μόνο που έβλεπα τη θολή μαύρη σιλουέτα της. Αλλά τι φορούσε; Φόρεμα; Παλτό ή κάποιου είδους μαγιό; Ήταν καλοκαίρι όταν τράβηξα αυτή την φωτογραφία; Χειμώνας; Εγώ ήμουν αυτός που την τράβηξε; Πώς ήτανε το σώμα της άραγε; Τι σχήμα είχε ακριβώς ή πόσο μεγάλο ήταν το στήθος της; Πώς ήταν τα χαρακτηριστικά της; Χαμογελούσε; Μήπως αντί να κοιτά εμένα, προχωρούσε προς τον ήλιο; Εγώ την είχα αφήσει ή αυτή;

Από κάπου μακρυά, άκουσα τις πένθιμες καμπάνες της Θείας Μελαγχολίας και από το μισάνοιχτο παράθυρο του τετάρτου ορόφου στο οποίο στεγάζεται το γραφείο μου άρχισαν να γλιστρούν βαριά σύννεφα της ατμόσφαιρας. Ακούστηκε ένα υπόκωφο μπουμπουνητό και άρχισαν οι πρώτες ψιχάλες πάνω στα χαρτιά, στο καπέλο, στο ρεβόλβερ, στο ξύλινο κουτί. Αλλά όλα αυτά είχαν επαναληφθεί και ξανασυμβεί χιλιάδες φορές στο παρελθόν, έτσι; Ο μόνος τρόπος να γλιτώσω την νεροποντή που θα ερχότανε ήτανε να κλείσω το γαμημένο κουτί, να απαλλαγώ από αυτό.

Σήμερα κιόλας θα έπαιρνα πλοίο προς άγνωστη κατεύθυνση αποφασισμένος στην μέση του ταξιδιού να πετάξω το κουτί στην μέση του ωκεανού. Είπα στην γραμματέα μου ότι θα φύγω ένα επαγγελματικό ταξίδι για κάνα δυο μέρες και αν μπορεί να θυμάται να μου ποτίζει το σφαιροφυτό. Χωρίς να της δώσω περισσότερες εξηγήσεις, φόρεσα την καμπαρντίνα, το καπέλο μου, αποβιβάστηκα σε ένα σκουριασμένο πλοίο και έφυγα.

Στην μέση ενός φουρτουνιασμένου ωκεανού ξαφνικά το θυμήθηκα. Είχα ξεχάσει το κουτί πάνω στο γραφείο.

Νεκρή, σχεδόν.

Ένα πολιτικό διήγημα Ε.Φ.

«Μπορεί να ήμουν η μεγαλύτερη αδερφή του Γρηγόρη Αλεξόπουλου. Μπορεί να ήμουν η φίλη του, η γειτόνισσα του, μπορεί και να βρισκόμασταν μαζί στα διαλείμματα του σχολείου. Δεν έχει καμία σημασία. Όταν ο κρατικός μηχανισμός δολοφονεί ένα 15χρονο παιδί, είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Όσο η αστυνομία μας συνεχίζει να οπλίζεται , είμαστε όλοι θύματα. Σήμερα που γράφω αυτό είμαι 22 χρονών, με λένε Ζωή και έχοντας σώας τας φρένας, όντας ενήλικη, αποφασίσω με παρουσία 2 δικηγόρων και ενός συμβολαιογράφου, να θέσω ένα ακριβό μηχανισμό που θα με ρίξει σε κώμα για όσο χρειαστεί να αλλάξει η νομοθεσία περί οπλοφορίας αστυνομικών. Θεωρητικά μέχρι τότε θα είμαι νεκρή όπως βρίσκεται σήμερα ο Γρηγόρης. Αφήνω να διαχειριστούν τα περιουσιακά μου στοιχεία, και να με διατηρούν στο κώμα, οι γονείς μου και οι δύο τρεις φίλοι μου στους οποίους έχω την απόλυτη εμπιστοσύνη. Το μόνο που ζητώ ως αντάλλαγμα για να με επαναφέρουν από το κώμα, είναι η απαλλαγή οπλοκατοχής από τους αστυνομικούς. Αν η κυβέρνηση καταφέρει να σώσει έναν από το συμβολικό του θάνατο, θα έχει σώσει στο μέλλον πολλούς από κάθε αληθινό.»

Η προκήρυξη αυτή, κυκλοφόρησε γρήγορα στις περισσότερες εφημερίδες, ορισμένα κανάλια την δημοσιοποίησαν ενώ κυκλοφόρησε ταχύτατα μέσα στο διαδίκτυο, μαθεύτηκε το επίθετο της, αλλά παρέμεινε γνωστή ως «η Ζωή» . Η συμβολική κηδεία της έγινε τρεις μέρες μετά από την ημέρα που τέθηκε ο μηχανισμός που την έστειλε σε κώμα, μαζεύοντας ένα σωρό κόσμο που διαδήλωνε, φασίστες και χριστιανούς, κάποιοι πέταξαν πέτρες και μολότοφ, βγήκαν μαχαίρια και στειλιάρια, γίνανε τα γνωστά επεισόδια, τα ΜΑΤ απάντησαν με ξύλο και χημικά, τραυματίστηκαν 3, ο ένας πολύ σοβαρά. Νομικοί, εισαγγελείς και γραφολόγοι κινήθηκαν νομικά, ζητώντας να επιβληθούν ποινές στην οικογένεια ή στην ίδια. Αλλά η Ζωή ήταν ενήλικη, τα χαρτιά και η υπογραφή της απόλυτα νόμιμα. Σύμφωνα με το νόμο ήταν απόλυτα ζωντανή και υγιής.

Βγήκαν οι γνωστοί στην τηλεόραση και στα πάνελ. Φανατικοί χριστιανοί και εκπρόσωποι της εκκλησίας, ισχυρίζονταν πώς δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλασφημία από το να παίξει κανείς το ρόλο του Ιησού Χριστού και ότι μόνο Εκείνος είχε το δικαίωμα να αναστηθεί ή να αναστήσει. Εκπρόσωποι της κυβέρνησης λέγανε πώς δεν είναι νεκρή, ως ενήλικη έχει την ευθύνη των πράξεων της και πώς είναι γελοίο να υποχωρήσουν σε τέτοιου τύπου εκβιασμούς.. Μεταξύ διαφημίσεων και τηλεοπτικών σόου βγήκαν όλοι να μιλήσουν για το πώς ορίζεται η ζωή, αν σημαίνει απλώς να αναπνέεις και να τρέφεσαι με μηχανική υποστήριξή, η αν είναι κάτι παραπάνω. Στο μεταξύ άλλες δύο πορείες με αίτημα να λήξει η οπλοχρησία, μαζί και δύο απόπειρες που κατέληξαν σε επεισόδια. Η μία για να την επαναφέρουν δια της βίας στη ζωή και η άλλη για να την σκοτώσουν.

Μετά από αυτά , το θέμα επιτέλους συζητήθηκε στην Βουλή. Η κυβέρνηση δέχτηκε πολλά πυρά για σκληρή στάση απέναντι στο αίτημα, όχι πια μόνο της Ζωής, αλλά σε αυτό των πολιτών για αναίρεση οπλοκατοχής σε αστυνομικούς. Στην σκληρή γλώσσα της κυβέρνησης για εκβιασμό αλλά και για τον κίνδυνο αύξησης της τρομοκρατίας αν υποχωρήσει, οι ποιο ανθρωπιστές μίλησαν ότι δεν είναι ποτέ αργά η κυβέρνηση να κάνει πίσω, προκειμένου μην συνεχίσει να είναι υπεύθυνη για το χαμό ενός ακόμα ανθρώπου, λόγο της σκληρής της στάσης.

Η ίδια μέχρι σήμερα συνεχίζεται να βρίσκεται σε κώμα. Η οικογένεια και οι συμβολαιογράφοι δέχονται ακόμα πολλές πιέσεις να ακυρώσουν το συμβόλαιο και να την επαναφέρουν στην ζωή. Άρα είναι ζωντανή ή νεκρή; Πάντως, μέσα σε αυτήν την ακτιβιστική της στάση, έγινε σύμβολο. Οι άνθρωποι δεν διαδήλωναν στο δρόμο για να σώσουν μόνο αυτή, αλλά όπως και η ίδια είχε επισημάνει, για να σώσουν όλα τα μελλοντικά θύματα.

Σκατά με μαρμελάδα- πρόταση διαδικτυακής διαμαρτυρίας

.

Όχι άλλα σκατά με μαρμελάδα.

Δεν μπορεί τα φασιστόμουτρα να αλλωνίζουν και όταν τα καταγγέλουμε ως τέτοια να κάνουν μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμιση.

Δεν μπορεί ούτε η σάτυρα, ούτε ο δημόσιος λόγος να ποινικοποιείται.

Από την Κυριακή 15 έως την Κυριακή 22 αλλάζουμε όλοι τα εικονίδια μας στα Αβαταρ και βάζουμε φωτογραφία του Καρατζαφέρη με μουστάκι (τύπου) Χίτλερ. Παράληλα μπορούμε να δημοσιεύσουμε την δική μας οπτική πάνω στο γεγονός της απροκάλυπτης και κλιμακούμενης φίμωσης που επιχειρεί το ΛΑΟΣ στο Ίντερνετ, στα ΜΜΕ, στη σάτυρα, στον δημόσιο λόγο.

Και φυσικά μπορεί ο καθένας να δημοσιεύσει την δική του δημιουργία με θέμα "Καρατζαφέρης-Χίτλερ"

Playmobil

Οι πρώτες μου(!)αριστουργηματικές(!) ταινίες σε φιλμ (γιατί πάντα δούλευα με φιλμ) με πλεϊμομπίλ σε ηλικία 16 χρονών. To βίντεο αφιερώνεται στον "πατέρα" των playmobil Hans Beck που μας άφησε πρόσφατα. Την ψηφιοποίηση από φιλμ, την μουσική και τους τίτλους ανέλαβε η Fagame Paketo Productons.

Περιμένοντας το WATCHMEN

Για τους μη φανατικούς του WATCHMEN, αυτό είναι ένα από τα καλύτερα κόμικ που είχαν υπογράψει το 1987 ο ιδιοφυής Alan Moore (σενάριο) και Dave Gibbons (σχέδιο). Θυμίζω ότι προηγούμενες μεταφορές κόμικς του Moore (λατρεία-λατρεία-λατρεία) στο σινεμά ήταν το αρκετά πιστό V for Vendetta (αλλά το οποίο δεν προσυπογράφει),το απαράδεχτο The League of Extraordinary Gentlemen, και το καμία σχέση με το κόμικ From Hell.
Την ταινία σκηνοθετεί τώρα ο Zack Snyder (σκηνοθέτης του 300) και δεν έχει έρθει ακόμα δυστυχώς στην Ελλάδα, κάτι που ως φαν του κόμικ δεν με εμπόδισε να την αναζητήσω στο IMDB. Ιδού και το τρέιλερ.

http://watchmenmovie.warnerbros.com/

...Ενθουσιασμένος!!!