Καλά Χριστούγεννα!

Και όπως πάντα...

!!!μην αγοράζετε κομμένα δέντρα!!!

Το φιλμ που ποτέ δεν εμφάνισα

Ήρθες (πάλι) στο όνειρό να μου ζητήσεις εκείνο τον χορό μετά από 6 χρόνια χωρισμού, παρότι ξέρεις πόσο άχαρος είμαι όταν χορεύω, παρότι εσύ μου είπες πρώτη «δεν είμαι πια ερωτευμένη μαζί σου», παρότι, παρότι, παρότι…
Και παρότι όλα αυτά που έκανες στο τέλος για να με πληγώσεις, κατάλαβα σήμερα πόσο σ’ αγάπησα και πόσο μου λείπεις.

Τι κρατάει κανείς μετά από μια σχέση; Πόσο μηδαμινά αυτά που έχουνε συμβεί στο «τότε», πόσο πολύτιμα μπορούν να μετατραπούν στο «τώρα», έξι χρόνια αργότερα; Η ιστορία του καθενός. Οι αστείες σεξουαλικές ατάκες που ειπώθηκαν προκειμένου να σπάσει ο πάγος και να ξαπλώσουμε επιτέλους μαζί. Τα ακουστικά του cd Walkman που μοιραστήκαμε γιατί δεν είχα δεύτερο ζευγάρι. Το αριστερό εσύ, το δεξί εγώ και στην μέση ο Παλαμίδας από τον δίσκο της Πλάτωνος να ωρύεται το «Σαμποτάζ».
«Σαμποτάάάάάάάζ», φώναζες μόνη σου με τα ακουστικά στο σχεδόν άδειο βαγόνι του προαστιακού και ο κόσμος σε κοιτούσε περίεργα. «Θα τους κάνουμε Σα-μπο-τάζ!». Και σε λατρεύω για αυτή την ανάμνηση. Το μπλουζάκι που σου δάνεισα και φορούσες στο ταξίδι. Φριχτό μπλουζάκι που αμέσως μετά τον χωρισμό μας κατέληξε στα σκουπίδια. Εσένα να με περιμένεις στην πόρτα της πολυκατοικίας ενώ εγώ είχα αργήσει. Η αφίσα που σου χάρισα και σε έκανε να κλάψεις γιατί σου θύμισε την θάλασσα που αγαπάς. Το ότι ποτέ σου δεν έμαθες πως προφέρεται ο Will Eisner και όμως σε άγγιξε η ιστορία με το μυρμηγκάκι που προσπαθεί να ανέβει στον υπόνομο. Η υπόσχεση να αγοράσουμε μαζί ένα Scrabble για τα επόμενα ταξίδια μας. Και φυσικά, το μοναδικό φιλμ με φωτογραφίες μας απ’ το νησί που δεν έχω ακόμα εμφανίσει.

Προτιμώ να νοσταλγώ αυτές τις ηλίθιες πραγματικά ασημαντότητες, από το να προσπαθώ να εξηγήσω με λογική πώς από το «θέλω να μείνουμε για πάντα μαζί» καταλήγεις στο «μη μου ξανατηλεφωνήσεις, ΠΟΤΕ!», γιατί αν το κάνω, αισθάνομαι πως έχω να λύσω τα Μεγάλα Μυστήρια Του Σύμπαντος υπολογίζοντας τα με ένα κομπιουτεράκι τσέπης!

Έφυγες, και εγώ τράβηξα το δικό μου δρόμο. Ανακάλυψα τα μπλόγκ, την ψυχανάλυση, έκανα μια δεύτερη σχέση και έναν δεύτερο χωρισμό, χόντρυνα περισσότερο, άρχισα το κάπνισμα και έκοψα την τηλεόραση. Δεν σου ξανατηλεφώνησα ποτέ. Μέσα μου ελπίζω να βρήκες τελικά ό,τι αγαπάς και ό,τι δεν μπορούσα να σου προσφέρω, να ευτύχισες , να είσαι καλά και ευτυχισμένη. Αυτό μόνο.

...Τα ντραμς επίμονα. Η φωνή του τραγουδιστή των Eels βραχνή και ειλικρινής:
«…Trouble with dreams is they don΄t come true. And when they do they can΄t catch up to you…»

Η σχεδίαση του εξωφύλλου ΣΑΜΠΟΤΑΖ είναι του Γιάννη Ρούσση.

Ο Περήφανος Ρατσιστής.

Χαζεύοντας σχόλια στο ίντερνετ δεξιά και αριστερά, δεν είναι λίγες οι φορές που όταν θα τεθεί ένα θέμα σχετικά με μεταναστευτικό, φυλής ή θρησκευτικών πεποιθήσεων θα τύχει να διαβάσω "είμαι ρατσιστής και είμαι περήφανος για αυτό". Μου έκανε τρομερή εντύπωση, πώς το ιδεολόγημα του ρατσισμού, από κει που για πολλά χρόνια θεωρούταν κατακριτέο, ξαφνικά γίνεται αξία την οποία κάποιος μπορεί να αισθάνεται περήφανος. Ιδεολόγοι υπέρ του ρατσισμού υπάρχουν, γράφουν βιβλία, δίνουν διαλέξεις κλπ. Αλλά αυτοί είναι λίγοι (ευτυχώς), συνειδητοποιημένοι και όπως ο καθείς έχει δικαίωμα στην κωλοτρυπίδα του, έχουν και αυτοί στις απόψεις τους. Αλλά δεν μιλάω για αυτούς. Μιλώ για εκείνους που τους ακολουθούν.

Δεν το κρύβω, είμαι ένας θολοπροοδευτικός-θολοκουλτουριάρης (α, ρε Ιμάτζινε-Μπαμπινώτη, σχολή άνοιξες!) που μεγάλωσε σε ένα αρκετά διανοουμενέ περιβάλλον το οποίο με δίδαξε τα βασικά: Δεν κρίνουμε τον άλλον από τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, το χρώμα του ή την καταγωγή του. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, όλοι πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα. Να επισημάνω επίσης, πώς δεν τα λέω επειδή είμαι "αγιος". Έχω τσακώσει πολλές φορές τον εαυτό μου να πέφτει στην παγίδα του ρατσιστή. Αντί όμως να το αρνούμαι, ή να δηλώνω περήφανος, έμαθα να το επανεξετάζω. Κάτι που δεν νομίζω ότι σκέφτεται να το κάνει ο θρασύς δειλών ρατσιστής. Μονάχα ακούει τον χαρακτηρισμό που του προσάπτουν, το λαμβάνει ως ύβρη και αντιδραστικά το κάνει σημαία του. Στην πραγματικότητα δεν θέλει να τον χαρακτηρίζουν έτσι, αλλά κάπου αισθάνεται πώς πρέπει να υποστηρίξει το ιδεολόγημα κάποιου Πατέρα.

Όμως, το να σε λέει κάποιος ρατσιστή δεν είναι βρισιά και κακώς έτσι θεωρείται. Σου επισημαίνει την θέση σου. Εκεί αρχίζει το παράδοξο. Αυτός που κρίνεται ως ρατσιστής γνωρίζει κατά βάθος ότι ο ρατσισμός είναι κάτι κατακριτέο και χάριν ευκολίας (όπως ένας χοντρός πχ, που δεν θέλει να το λένε χοντρό) το ονομάζει βρισιά. Τελικά προσβάλλεται από την λέξη που ο ίδιος έχει καλλιεργήσει αλλά και την έχει καταχωρήσει βρισιά για τον εαυτό του.

Ο ρατσιστής είναι αυτός που θα προσβληθεί αν τον χαρακτηρίσεις για αυτό που είναι. Ο Ρατσιστής είναι αυτός που θα προσπαθήσει να σου αποδείξει το αντίθετο για τον εαυτό του. Ο Ρατσιστής είναι αυτός που θα φωνάξει ότι τον κατηγορούν...

Οπότε για ποια περηφάνια μιλάς μάγκα μου ρατσιστή; Υποστήριξε αυτό που πιστεύεις στη τελική, ή σάλτα και πηδήξου!

Η εικόνα είναι από το κόμικ Watchmen (Allan Moore, Dave Gibbons)

Κεράκι

Σεδερανιμ Συοτς Σαιτεβλε Σητ Ιχο Οτ

Δεν είναι ανάποδα γραμμένος ο τίτλος.
Η Ευρώπη είναι αυτή που κάνει πισωγυρίσματα...