Ενα Εξαίσιο Πτώμα (RELOADED *)

*Το παιχνιδάκι δικής μου επινοήσεως είναι Reloaded, δηλ. είχα δοκιμάσει και παλιότερα να σας βάλω στο κόλπο, αλλά ένεκα καλοκαιρινών μηνών, πολλοί από σας προτιμήσατε να πλατσουρίζατε στις παραλίες από το να καταδεχτείτε να το παίξετε! ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ!!!!...λοιπόν...Λίγα λόγια για τον τίτλο:

Του Enrique Breccia απο το "Swamp Thing-Love In Vain"

Αν θυμάμαι, η προέλευση και το όνομα του παιχνιδιού έχει να κάνει με ένα παιχνίδι των Ντανταϊστων όταν κόψανε τυχάια λέξεις απο μία εφημερίδα, έπειτα τις ανακατέψανε, και τις ξανακολλήσανε με τυχαίο τρόπο με αποτέλεσμα η πρώτη πρόταση που εμφανίστηκε μπροστά τους να γράφει "Ενα Εξαίσιο Πτώμα".

Εγώ θα τολμήσω να πάρω τυχαία (όσο είναι δυνατόν βέβαια) πέντε φράσεις από το τα τελευταία ποστ πέντε μπλόγκερ της επιλογής μου που θα τις κολλήσω και στην συνέχεια θα καλέσω τους συγγραφείς τους να συμπληρώσουν την φράση που βγήκε, με πέντε μπλόγκερ της δικής τους επιλογής, έτσι ώστε σιγά σιγά να σχηματίζεται όλο και μεγαλύτερη μια παράγραφος. Οι μόνοι περιορισμοί που βάζω είναι:

Α. Η επιλογή της κάθε φράσης από τον κάθε μπλόγκερ να μην μην ξεπερνά τις τρεις λέξεις και να επιλέγεται από τους χρήστες με όσο το δυνατόν τυχαίο copy/paste.

Β. Δεν έχει σημασία αν στο τέλος η πρόταση ή η παραγραφός βγάζει νόημα. Αυτό είναι και η πλάκα! Αποφύγετε να "ωραιοποιήσετε" το αποτέλεσμα, και αφήστε την ως έχει.

Γ. Αποφεύγετε να χρησιμοποιείτε φράσεις απο ήδη επιλεγμένους μπλόγκερ.

Ξεκινάω με φράσεις από τους Πετρούλα, Ηνίοχο, Incodinedia, Ιματζινο, Mane-Tarius που τους εύχομαι να συνεχίσουν αυτό το Εξαίσιο Πτώμα!

"... όπως η παλλόμενη καρδιά μια δημόσια εκδήλωση χάνεται η Ερμού αναρχικούς από στημένα κανάλια Κράμερ εναντίον Κράμερ..."

Hellboy II : Όταν ο Πόλεμος Των Άστρων «συναντά» αποτυχημένα, Άρχοντα και Blade

Το Hellboy του Mike Mignola είναι ένα από τα αγαπημένα μου κόμικ. Συνδυάζει τις αστυνομικές ιστορίες τρόμου με μυστικιστικές θρησκείες, θρύλους, τέρατα φαντάσματα, μυθικά πλάσματα, μαγεία, κλπ. Όταν βγήκε η πρώτη ταινία στο σινεμά βασισμένη ήδη πάνω σε μια ιστορία από τα κόμικ, είχα ενθουσιαστεί με την πιστότητα των χαρακτήρων, σπάνιο να πετύχει τόσο καλά σε μία ταινία που θέλει να μεταφέρει ένα κόμικ . Θεωρώ πώς ο Ρόν Πέρλμαν, γεννήθηκε για να ενσαρκώσει τον ρόλο αυτού του «Διαβολόπαιδου από την Κόλαση».

Το No2, "Η Χρυσή Στρατιά" όμως, παρόλο που έχει το ίδιο ακριβώς πετυχημένο καστ και τον ίδιο σκηνοθέτη (Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο) , αποδείχτηκε στα μάτια μου υπερβολικό, χωρίς δυνατό σενάριο (αν δεν κάνω λάθος, δεν βασίζεται σε κάποια ήδη υπάρχουσα ιστορία), με ένα συνονθύλευμα σκηνών που θυμίζουν από Πόλεμο Των Άστρων , Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και Blade, μα τίποτα περισσότερο. Αυτή η συνταγή αρκεί μόνο για ένα άλλο μπλοκμπάστερ, όχι όμως για μια πραγματικά καλή ταινία, ή καλή συνέχεια,κάτι που θα περίμενε ένας φαν …Ατυχήσατε κύριε Ντελ Τόρο!

Υ.Γ. Διαβάστε και εδώ!

Έβιντεντ Ντόντο- Το Μυστήριο Του Αμούστακου Παιδιού

Ο Έβιντεντ Ντόντο είναι ο ντετέκτιβ των ονείρων του. Κάθε βράδυ στον ύπνο του καλείται να εξιχνιάσει ένα ακόμα μυστήριο που έχει πάντα την ατυχία να ξεχνάει μόλις ξυπνήσει…

Επιτέλους, είχα στριμώξει το Αμούστακο Παιδί , τον περιβόητο ληστή περιπτέρων, στο στενό δρομάκι με το μαγαζί με τα κατοικίδια. «Παραδόσου» του είπα, σημαδεύοντας το με το Θλιμμένο Απόγεμα , όπως είχα ονομάσει το περίστροφο μου. «Υπάρχει μάρτυρας που σε είδε την ώρα του φόνου.». «Δεν ήμουν εγώ», φώναξε το Αμούστακο Παιδί τραβώντας μέσα από την μαύρη κάπα του το περίστροφο. «Να σου συστήσω τον δικό μου μάρτυρα! Ονομάζεται Χαρούμενο Πρωινό.» Η σφαίρα του εξοστρακίστηκε δίπλα μου, και σκότωσε ένα κουνάβι από το απέναντι μαγαζί με τα κατοικίδια. Τον σημάδεψα με την σειρά μου μα το δικό μου περίστροφο δεν ήταν και πολύ κεφάτο. Αντί να πυροβολήσει, έριξε έναν αναστεναγμό και ξαναχώθηκε με χαμηλή αυτοπεποίθηση πίσω στην ζώνη μου. Σκέφτηκα πως ήταν καιρός να του δώσω βιταμίνες. Το Αμούστακο Παιδί έτρεξε από την αντίθετη κατεύθυνση αρχίζοντας τώρα να το κυνηγώ. Τα γρήγορα βήματα του με οδήγησαν σε μία μεγάλη στρογγυλή πλατεία χωρισμένη στην διάμετρο της από μία συστάδα πλατάνια που χώριζαν τον ουρανό στα δύο. Η αριστερή της πλευρά ήταν φωτισμένη με λάμπες φθορίου που έβγαζαν ψυχρό φως ντυμένη απο καθαρά γυαλιστερά πλακάκια σε λευκό χρώμα. Η δεξιά ήταν απόλυτα σκοτεινή, και το έδαφος όσο μπορούσα να διακρίνω μέσα στο σκοτάδι έμοιαζε ένα λασπώδες έλος. Τα μόνα πρόσωπα που συνάντησα κάτω από τις λάμπες, ήταν δύο καλόγεροι ντυμένοι στα λεύκα που καθισμένοι στα πλακάκια παίζανε ένα είδος ντάμας. Ένας από αυτούς γύρισε με πράο ύφος προς τα μένα. «Από την άλλη να πάς. Όλοι από εκεί πάνε. Εμείς οι δύο ήμασταν οι μόνοι που διαλέξαμε τον Παράδεισο». Όταν ξανακοίταξα το παιχνίδι, η ντάμα τους είχε μεταμορφωθεί σε Μονόπολη...

Συνεχίζεται…

"Ever is Overall"

VideoArt της Pipilotti Rist

(αφιερωμένο!)