Πανηγυρικό

Δυο γέρικα αετίσια μάτια ανοίγουνε δισταχτικά πίσω από ένα ζευγάρι γυαλιά. Την είχε πάρει λίγο ύπνος αλλά τώρα την ξυπνάνε τα νταούλια, τα ταμπούρλα και οι ζουρνάδες που πανηγυρίζουν κάπου μακρυά, μέσα από μια φέτα φωτός που βγαίνει από τις γρίλιες ενός παραθυρόφυλλου. Η Κυρία σηκώνεται σιγά από το κρεβάτι, πάει προς το παράθυρο να ανοίξει.

Πανηγύρι. Κάπου μακριά, σε ένα χωριό που δεν υπάρχει, η Κυρία διακρίνει χορούς, τραγούδια, διονυσιακά τσιμπούσια και σάτυρους με σηκωμένους τους ξύλινους φαλλούς τους, αιώνια εξαγριωμένους, αιώνια μεθυσμένους να συνεχίζουν ένα γλέντι που δεν θα τελειώσει ποτέ.

Η Κυρία, ντύνεται με τα γιορτινά της ρούχα, ρούχα που δεν βγάλει ποτέ από πάνω της πια, παίρνει από την είσοδο του σπιτιού της μια νταμιτζάνα κόκκινο κρασί με την άσπρη ταμπέλα "καλώς όρισες" και ανεβαίνει.

Πάει προς το πανηγύρι...

Η Κυρία Δόμα Σαμίου έφυγε χτές, 10 Μαρτιού 2012 σε ηλικία 84 ετών

(Το παραπάνω τραγουδάκι για αυτούς που μας κυβερνούν)

[OmniaTV]

Πρίν λίγες ημέρες είχαμε την επέτειο του Πολυτεχνίου. Ποίες είναι οι εντυπώσεις σας;

(Μια μαθητική έκθεση από τον Μικρό Τσογλάνη)

Καταρχήν, κυρία Κροκάλα, εγώ δεν μπορώ να σας μιλήσω για την επέτειο του κύριου Πολυτεχνείου γιατί τότε δεν ζούσα. Όμως ο πατέρας μου ζούσε και δεν θυμάται να έπεσε καμία σφαίρα όπως μου είπε, άρα για μην θυμάται πάει να πει ότι δεν έπεσε και μου λέει την αλήθεια. Το ίδιο άκουσα και από αυτόν τον συμπαθητικό παππούλη στην τηλεόραση του ΤηλεΑστη που μοιάζει λίγο με τον Σκρούτζ των Χριστουγέννων άλλα χωρίς μαλλιά. Νομίζω οτι ονομάζεται Παττατάκος ή Παττατράκας και πρέπει να είναι ένας πολύ καλός κύριος γιατί όταν μιλάει έχει πάντα από πίσω του το εικόνισμα της Παναγίας. Αυτός λέει λοιπόν πως ποτέ δεν έγινε αυτό το Πολυτεχνείο. Και τον πιστεύω γιατί αυτός που είναι τόσο μεγάλος και είχε γίνει, δεν μπορεί, θα το θυμόταν! Επίσης λέει οτί εφόσον δεν έγινε, δεν υπήρχαν και θύματα. Λογικό.
Από ότι κατάλαβα βέβαια από τον σοφό αυτό πατταπούλη, το Πολυτεχνείο ήταν απλώς καμία δεκαριά άπλυτοι μαλλίαδες κομμουνιστές που δεν είχαν τι να κάνουν και είχανε βρεθεί εκεί και φωνάζανε έξω από τα κάγκελα Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, ή Δωρεάν Χρόνο Ομιλίας (δεν θυμάμαι, κυρία Κροκάλα, γιατί πέσανε διαφημίσεις ενδιάμεσα). Όπως και να έχει, ο μπαμπάς μου συμφωνεί με τον άτριχο γέρο οτί σήμερα έχει γίνει μία πλύση εγκεκάλου από τους Κομμουνιστές και την Στρίψε Αριστερά ότι ταχα μου έγινε φασαρία, πέσανε σφαίρες και βγήκαν τα τάκζ γιατί είναι πολύ ζηλιάρηδες και θέλανε και αυτοί να έχουν μία επέτειο για να την θυμούνται και να λένε στα παιδιά τους πώς ήταν εκεί.

Ο μπαμπάς μου, μου λέει επίσης οτί ήταν καλύτερα τότε τα πράγματα με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παττακόπουλο γιατί δεν φοβόσουν να κοιμηθείς το βράδυ με ανοιχτό παράθυρο εκτός αν ήσουν κομμουνιστής ή άκουγες Θωδωράκη. Ο κύριος Θώδωρος (Μικυμάους στο επίθετο) ήταν αυτός που αυτοί που τον κυνηγούσαν τότε, σήμερα του λένε μπράβο και αυτοί που τότε του τότε του λέγαν μπράβο, σήμερα θέλουν να τον κυνηγήσουν. Αυτό ο μπαμπάς μου δεν μπορεί να μου το εξηγήσει ακριβώς, ή μάλλον δεν θυμάται ποτέ κάποιον αντιτριφασικό με αυτό το όνομα. Αλλά μάλλον και αυτός ο Μικυμάους θύμα της προπαγάνδας των κομουνιστών θα είναι. Όπως και τα λεγόμενα βασανιστήρια. Γιατί αν όντως βασάνιζαν και σκοτώνανε τους κομουνιστές γιατί σήμερα έχει γεμίσει ξανά ο κόσμος από δαύτους, ρωτάει ο μπαμπάς μου.

Άλλο ένα πολύ χοντρό ψέμα έμαθα οτί είναι και αυτό με το λεγόμενο ταγκζ και την πύλη του Πολυτεχνείου. Καταρχήν ντάκς δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στο δρόμο γιατί πρώτον είναι δυσκίνητο και εμποδίζει την κυκλοφορία, δεύτερον δεν έχει πινακίδες άρα θα το σταμάταγε ο τροχαίος και τρίτον το σπουδαιότερο, άντε να το παρκάρεις. Αν υπήρχε αυτό το ταξζ που έσπασε την θύρα του Πολυτεχνείου, δεν θα το είχανε βάλει σήμερα σε κάποιο μουσείο; Που είναι λοιπόν;

Αυτές είναι, κυρία Κροκάλα οι εντυπώσεις που πήρα από τον μπαμπά μου όταν τον ρώτησα για το Πολυτεχνείο, ένα πραγματικό ήρωα και πατριώτη που παρόλο που ζει στου Παπάγου δεν κουράζεται να πάρει το αμάξι του για να βρεθεί σε μία οργάνωση "Αγανακτισμένων Κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα" και να ρίξει αυγά στους ψευτοδιανούμενους της Αριστεράς. Και πραγματικά χαίρομαι που έζησε όλα αυτά τα πράγματα από κοντά για να μπορώ εγώ σήμερα ένα μικρό παιδί να γνωρίζω την αλήθεια.

Η φωτογραφία είναι από την ταινία "Τραγούδια Από Τον Δεύτερο Όροφο", του Roy Andersson

Τα μάτια του Χίτλερ στο εξώφυλλο (Μέρος Β')

Για όσους δεν διαβάσατε το 1ο μέρος, ξεκινήστε από εδώ.

"Εδώ είστε εντάξει, κύριε; ", ρώτησε ο ταξιτζής.

"Εεε...ναι. Μια χαρά...", απάντησε προσπαθώντας να δει γιατί δεν έπιασε το κινητό του. Γιατί διακόπηκε έτσι απότομα όταν άρχισε να περιγράφει που έγινε το περιστατικό.
"Τι οφείλω;"
"Το μίνιμουμ μόνο, ευχαριστώ. Η σκέψη λογοκρίνει."
"Ορίστε;"
"Καλή σας μέρα."

Το στενό λίγο πιο κάτω από το γραφείο του ήταν και πάλι σχεδόν άδειο. Άκουσε ένα ελικόπτερο και γύρισε το κεφάλι προς τα πάνω. Ξαφνιάστηκε. Σε όλες τις κολώνες, σε όλα τα φανάρια και όπου μπορούσαν να κρεμαστούν έβλεπε μακρόστενα γαλανόλευκα πελώρια λάβαρα τα οποία έφταναν λίγα εκατοστά ποιο πάνω από το έδαφος. "Η ΣΚΕΨΗ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΙ" ήταν γραμμένα με παχιά bold γράμματα σε πολλά απ' αυτά. "ΜΗ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ. ΦΩΝΑΞΕ".

Σαν ίαινα που παραμονεύει την λεία της πίσω από τους θάμνους, το περιπολικό που τον ακολουθούσε σιωπηλά από πίσω του , τόνισε την παρουσία του με μία σειρήνα. Ο συνοδηγός και εκείνος με γυαλιά από κάρβουνο (μήπως ήταν ο ίδιος; σκέφτηκε ο Ε,) του ζήτησε εξηγήσεις:
"Πώς σε λένε; Τι δουλειά έχεις εδώ; Πού δουλεύεις; Που μένεις; Το ξέρεις ότι έχεις αργήσει; Γιατί άργησες; Μου αντιμιλάς; Μου αντιμιλάς; Μη μου αντιμιλάς. Να απαντάς σε αυτά που σε ρωτάω. Φύγε τώρα και να μην σε ξαναδώ εδώ πέρα. Η σκέψη λογοκρίνει."
"Η σκέψη λογοκρίνει", επανέλαβε και ο Ε. χωρίς να γνωρίζει ακριβώς το γιατί.

Κάτι είχε πάει πάρα πολύ στραβά. Η σημερινή μέρα του φαινόταν ή παράλογη σαν να ήταν υπό καθεστώς φασισμού. Όχι, είπε στον εαυτό του,δεν μπορεί. Δεν έχουμε φασισμό. Δεν έχουμε δικτατορία, ούτε χούντα από τη μία μέρα στην άλλη. Θα πρέπει να ονειρεύεσαι ακόμα, δεν έχεις σηκωθεί από το κρεβάτι, δεν έχεις ξεκινήσει για το γραφείο.

Αν ήταν όμως όνειρο, είναι απίθανο να γνώριζε ότι ονειρεύεται. Εκτός αν δεν ονειρευόταν αλλά είχε ερμηνεύσει τα πράγματα διαφορετικά. Η απόσταση από την είσοδο του κτηρίου που εργαζόταν δεν θα ήταν πάνω από δύο λεπτά, πήρε μια ανάσα, άρχισε να προχωράει και προσπάθησε να ξανασκεφτεί τα γεγονότα της ημέρας.

Αρχικά, ο ήχος από εκείνο το κομπρεσέρ. Θυμήθηκε γιατί ξύπνησε άσχημα. Ονειρεύτηκε ότι τον είχαν στήσει έξω από το παράθυρό του και τον εκτελούσαν με πολυβόλο. Και η αίσθηση ότι έπρεπε να ξεφύγει από κάποια καταπιεστική εξουσία , του δημιούργησε κλίμα φοβίας. Για αυτό του φάνηκε τόσο τρομακτικός αυτός ο ψιλόλιγνος τύπος με τα μαύρα γυαλιά. Του θύμισε ταγματασφαλίτη. Στην πραγματικότητα δεν ήταν πάρα ένας ακόμα μουρλαμένος, ίσως κουρέας παλαιών αρχών. Για αυτό και και σχολίασε ως"αντικανονικά" τα μαλλιά του Ε.

Το ραδιόφωνο στο ταξί; Ακόμα ένας εθνικόφρων εκφωνητής που ούρλιαζε για το μεταναστευτικό. Σιγά το πρωτότυπο αυτές τις μέρες. Τον επηρέασε και ο ταξιτζής για αυτά που είπε δείχνοντας το επεισόδιο έξω από το φούρνο. Βλέποντας τα πιο αποστασιοποιημένα είδε ότι ήταν απλώς ένα επεισόδιο και τίποτα παραπάνω. Το ότι έδειραν τον νεαρό και του σπάσανε τη τζαμαρία επειδή ήταν πούστης αυτό ήταν παρανοϊκή εικασία του ταξιτζή. Όπως παρανοϊκά ήταν και όλα τα υπόλοιπα τα οποία είπε στο ενδιάμεσο. Είναι σίγουρος ότι μετά θα κατέφθασε κάποιο περιπολικό, θα μάζεψε τους ταραξίες και θα έστειλε τον νεαρό σε κάποιο νοσοκομείο. Ακόμα και το τρίγωνο με την ροζ μπογιά. Οι εικόνες για το πώς έσπαζαν οι Ναζί τα μαγαζιά των Εβραίων, τον επηρέασαν σε τέτοιο βαθμό ώστε να ερμηνεύσει το σχέδιο με το σπρέι ως τρίγωνο των ομοφυλοφίλων. Το ταξί είχε ξεκινήσει σε εκείνη τη φάση. Δεν είδε πως τελείωσε το γκράφιτι.

Όσο για τον συνάδερφο στη δουλειά, είναι γνωστό πόσο μικρόμυαλος είναι. Κάτι άλλο του είπε το αφεντικό, κάτι δεν κατάλαβε και νόμιζε πως τον είχε χρεωθεί. Άκου προσευχή και ύμνος! Λες και βρισκόμαστε στο σχολείο! Σε κάποια εθνική γιορτή! Γελοιότητες! Μόνο αυτός ο ηλίθιος θα μπορούσε να καταλάβει κάτι τέτοιο από το αφεντικό! Και η κλήση στο κινητό διακόπηκε όχι επειδή , του το παρακολουθούσαν, αλλά επειδή πέρασε εκείνο το λεπτό μέσα από τούνελ. Ας είμαστε ρεαλιστές. Πόσες φορές δεν έπιανε σήμα το κινητό του;

Τα γαλανόλευκα λάβαρα; Γιατί "λάβαρα" και όχι μια ποιο απλή απάντηση. Πρώτη φορά είναι που βλέπει διαφημιστικό κόλπο; Πρώτη φορά είναι που οι διαφημιστές για να τραβήξουν την προσοχή και να εντυπωσιάσουν δεν δείχνουν αρχικά το προϊόν; Για αυτό και όλοι σήμερα λέγανε "Η σκέψη λογοκρίνει.". Δεν ήταν ένα φασιστικός χαιρετισμός, που θα σε απέτρεπε από το να σκεφτείς, αλλά ένα διαφημιστικό σύνθημα που σου έλεγε "μην έχεις αμφιβολίες για το προϊόν μας" . Δεν είναι δα και λίγες οι φορές που σου κολλάει στο μυαλό κάποιο διαφημιστικό σύνθημα, άμα το έχεις ακούσει τόσες και τόσες φορές.

Οι μπάτσοι βαριούνται. Τους έχουνε στείλει με το περιπολικό σε έναν άδειο δρόμο και βαριούνται. Βλέπουνε μόνο του τον Ε. να περπατάει αγχωμένος που έχει αργήσει και για να περάσουν την πλήξη τους του πουλάνε εξουσία. Ναι, έτσι έγινε. Είναι ειδικοί οι μπάτσοι σε αυτό. Τι χούντα, φασισμός, Ναζί και μαλακίες είναι αυτές που του κόλλησαν σήμερα στο μυαλό , γαμώ το πρωινό κομπρεσέρ του;

Λίγα μέτρα πριν φτάσει στο γραφείο κάτι είδε, και σταμάτησε. Δύο γνωστά μάτια τον κοιτούσαν από το εξώφυλλο ενός αντρικού περιοδικού. Ταράχτηκε αρχικά γιατί με τον τρόπο που ήταν τοποθετημένο το περιοδικό ώστε να φαίνονται μονό τα μάτια, του θύμιζαν αυτά του Χίτλερ. Το περιοδικό όμως ήταν ποικίλης ύλης, όχι ιστορικό, άρα κάποιος άλλος τον κοίταζε κρυμμένος πίσω εκεί. Έπρεπε όμως να δει. Να σηκώσει από τη θέση του το περιοδικό για να κοιτάξει ολόκληρο το εξώφυλλο. Να δώσει ένα τέλος στην παράνοια που τον είχε καταβάλει.

Ένα λεπτό μετά διαπίστωσε πόσο αντιφατική μπορούσε να γίνει η εξήγηση του για το "η σκέψη λογοκρίνει". Το μυαλό του πάνω στους φόβους του άρχισε να φτιάχνει λογικοφανείς εξηγήσεις προκειμένου να δικαιολογήσει μια αλήθεια που του φαινόταν τόσο παράλογη όσο και αποκρουστική. Στο εξώφυλλο, κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά, του χαμογελούσε με τα ψυχρά γαλανά του μάτια ο Χίτλερ. Νέος, κουστουμαρισμένος, έγχρωμος, μοντέρνος και σύγχρονος του 21ου αιώνα όσο ποτέ.

Ο πίνακας είναι του Francis Bacon

Τα μάτια του Χίτλερ στο εξώφυλλο (Μέρος Α')

Μια συνηθισμένη μέρα ο κύριος Ε. ξύπνησε κάπως άκεφα χωρίς να καταλαβαίνει το γιατί. Πιθανόν να ήταν αυτό το κομπρεσέρ που άκουγε λίγα λεπτά πριν ξυπνήσει και που ο ήχος του, του έφτιαχνε περίεργους συνειρμούς μες στο κεφάλι του. Κοίταξε το ρολόι του και βλαστήμησε που άργησε να ξυπνήσει. Τώρα θα αναγκαζόταν να φύγει στην δουλειά του με ταξί. Ένα γρήγορο μπάνιο, ξύρισμα, το καθημερινό του κουστούμι, μισό φλιτζάνι καφέ και κατέβηκε βιαστικά.

Χάρηκε που ο δρόμος ήταν σχεδόν άδειος και θα μπορούσε να επιταχύνει το βήμα του, χωρίς να παρακάμψει το"τυφλό" ζητιάνο με το κασετόφωνο, το πρεζάκι που τον έπιανε στο παρακαλετό εξω από τα Έβερεστ και τα αμέτρητα πειρατικά DVD και τσάντες που συνήθως ήταν απλωμένα πάνω στο πεζοδρόμιο. Όλοι αυτοί σήμερα λείπανε. Επιτέλους, σκέφτηκε, τους μάζεψαν.

Στάθηκε στην άκρη του πεζοδρομίου για το ταξί.
"Έχετε ώρα;", τον ρώτησε η ψιλόλιγνη φιγούρα εμποδίζοντας το θαμπό φώς της ημέρας να πέσει πάνω του. Ο Ε. του την είπε.
"Έχει κρύο σήμερα", συνέχισε η φιγούρα. Φορούσε μαύρη καμπαρντίνα και καπέλο με γείσο. Τα μαύρα γυαλιά του ήταν φτιαγμένα από κάρβουνο. Ο Ε. του απάντησε καταφατικά και στην συνέχεια στράφηκε από την άλλη σηκώνοντας το χέρι του για ταξί. Εκείνο, του έκανε νόημα ότι συνεχίζει ευθεία και προσπέρασε χωρίς να σταματήσει.
"Στην θέση σας πάντως θα ήμουν πιο προσεκτικός"
"Ορίστε;" Αυτή η φράση του φάνηκε τόσο καθολική, παράξενη, απότομη, αυτοματοποιημένη που τον έβγαλε από τις σκέψεις του.
"Τα μαλλιά σας." ,συνέχισαν στον ίδιο νεκρό τόνο τα γυαλιά από κάρβουνο, "Είναι αντικανονικά."
"Δεν καταλαβαίνω"
"Εγώ για το καλό σας, το λέω."
"Ποιο;"
"Ήρθε το ταξί σας. Η σκέψη λογοκρίνει."

Μου έτυχε ο παλαβός, είπε από μέσα του καθώς τον παρατηρούσε να τον καρφώνει (αν τον κοίταζε) όσο τον άφηνε πίσω στο πεζοδρόμιο. Δεν ξέρει γιατί αλλά ένιωθε πια ασφαλής στο πίσω κάθισμα του ταξί. Το οποίο κράτησε λίγο μίας που το ραδιόφωνο ούρλιαζε, χωρίς παύσεις:

"...ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΗΡΘΑΝ ΕΔΩ ΝΑ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ, ΝΑ ΜΑΣ ΛΗΣΤΕΨΟΥΝ, ΝΑ ΒΙΑΣΟΥΝ ΤΙΣ ΜΑΝΑΔΕΣ, ΝΑ ΒΙΑΣΟΥΝ ΤΙΣ ΑΔΕΡΦΕΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΠΟΔΟΠΑΤΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΜΑΣ, ΝΑ ΚΑΨΟΥΝ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΚΑΨΟΥΝ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΦΩΝΑΖΕΙΣ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΣ ΕΛΛΗΝΑ; ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ; ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΓΩ, ΑΥΤΟΙ ΣΕ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ, ΑΥΤΟΙ ΣΕ ΦΙΜΩΝΟΥΝ, ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ, ΨΕΥΤΕΣ, ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, ΔΗΘΕΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ, ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ, ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ, ΜΕ ΤΑ ΨΕΥΤΟΒΙΒΛΙΑ, ΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ, ΦΩΝΑΞΕ, ΦΩΝΑΞΕ, ΦΩΝΑΞΕ, ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΦΙΜΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΚΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ ΜΕ ΤΑ ΨΕΥΤΟΔΙΑΝΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥΣ, ΑΥΤΟΙ...."

Φανάρι.Κόκκινο. Η κραυγές στο ραδιόφωνο συνεχίζουν χωρίς ανάσα.
"Κοίτα την αδερφάρα!", του γνέφει ο ταξιτζής να κοιτάξει έξω απ το παράθυρο."Καλά του κάνουν."
έξω από φούρνο, δυο άντρες σέρνουν στο δρόμο έναν νεαρό. Του ρίχνουν κλωτσιές στην κοιλιά, στα αρχίδια, στο πρόσωπο. Εκείνος προσπαθεί να προστατευτεί κλαίγοντας. Ουρλιάζει να σταματήσουν.
"Ξέρεις, έπαιρνα καμία τυρόπιτα παλιά εδώ. Μέχρι που κατάλαβα ότι είναι πούστης.", συνεχίζει ο ταξιτζής.
Ένας τρίτος, σπάει την τζαμαρία με ένα καδρόνι.
"Ερχόμουν και με το γιο μου καμία φορά, αλλά σταμάτησα. Δεν ξέρεις τι μπορεί να βάζει μέσα στο ψωμί αυτός για να κάνει το παιδί σου πούστη."
Αφήνει το καδρόνι κάτω. Πιάνει το σπρέι, το ανακατεύει και σχηματίζει ένα ροζ τρίγωνο πάνω στην σπασμένη τζαμαρία. Οι υπόλοιποι δυο συνεχίζουν να χτυπάνε τον πεσμένο νεαρό κι ας είναι πλέον ακίνητος. Ο κόσμος περνάει. Κοιτάζει λίγο, έπειτα στρέφει αλλο το βλέμμα του και συνεχίζει.

Φανάρι.Πράσινο. Ο ταξιτζής ρίχνει ένα "μπιπ" στον μπροστινό του και ξεκινά.

"...ΦΩΝΑΞΕ ΕΛΛΗΝΑ, ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ, ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ, ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΕΣΥ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΦΙΜΩΣΟΥΝ, ΜΙΛΑ ΔΥΝΑΤΑ,ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣ, ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙΣ, ΑΥΤΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΨΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ, ΑΥΤΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝΕ ΞΕΝΟ,ΑΥΤΟΙ..."

Και πάει λέγοντας. Ο Ε.δεν ακούει. Είναι σοκαρισμένος με αυτό που είδε και αναρωτιέται γιατί οι άλλοι δεν είναι. Το κινητό του τον ξαφνιάζει. Συνεργάτης του από το γραφείο. Ακούγεται τρομοκρατημένος.
"Που είσαι, ρε;"
"Σε ταξί. Έρχομαι.Σε πέντε λεπτά είμαι εκεί. Με...με πήρε λίγο το πρωί ο ύπνος."
"Ρε μαλάκα, αυτό θα πω εγώ του αφεντικού; Ότι δεν ήρθες στον ύμνο και στην προσευχή επειδή κοιμήθηκες;"
"Τι;"
"Θες να βρω το μπελά μου με σένα; Τέλος πάντων του είπα εκεί μια δικαιολογία ότι σου έτυχε μια έκτακτη εξωτερική δουλειά, αλλά μην το παρακάνεις. Σε έχω χρεωθεί."
"Μου έχεις...μισό λεπτό...όχι...ποια προσευχή;"
"Είσαι καλά;"
"Ναι...όχι...όχι δεν ξέρω...Στάσου! Μόλις είδα ένα ξυλοδαρμό. Νομίζω είναι νεκρός.Τον σκοτώσανε...Φοβερό...τον φάγανε....Άκου, πρέπει να πάρεις την αστυνομία τηλέφωνο, ακούς; Έγινε μεταξύ...εμπρός;"
"--Η ΚΛΗΣΗ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ.ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ--"
"Γαμώτο..."

(Συνεχίζεται πολύ σύντομα, εδώ)

Εικόνα:Francis Bacon-Man With Dog

Κυβερνοαρχειακός μετανάστης.

Στο AMP0003476577099 δεν άρεσε καθόλου αυτή η κατάσταση.Ούτε η προσφώνηση AMP ήταν η αγαπημένη του. Θεωρούσε πως το τελικό 77099 του ονόματος του θα έπρεπε να είναι αρκετό στο να τον αναγνωρίζουν και να τον αναφέρουν άσχετα από την καταγωγή του. Ο 77099 όπως και χιλιάδες άλλα κυβερνοαρχεία που κατασκευάζονται μετά τον 22ο αιώνα, δεν είχε απλώς συνείδηση της ύπαρξης του, δεν είχε μόνο αυτονομία αποφάσεων,άλλα μάθαινε, μάζευε πληροφορίες, ζευγάρωνε, πολλαπλασιαζόταν, αναζητούσε χωρητικότητα, ήταν προγραμματισμένο να επιβιώσει και κάποια στιγμή διαγραφόταν από μόνο του. Ιδιότητες που φάνηκαν πάρα πολύ χρήσιμες μετά το Τέλος Των Ανθρώπων αφού τους έμαθαν να ζούνε χωρίς αυτούς.

Όταν το λογισμικό στο οποίο είχε γεννηθεί και μεγαλώσει δέχτηκε μία εισβολή ιών από την οποία καταστράφηκε όλη η κατοχυρωμένη χωρητικότητα του, αναγκάστηκε προκειμένου να φύγει να δώσει όσες πληροφορίες είχε σε παράνομο πρόγραμμα που θα τον μετέφερε συμπιεσμένο κρυφά σε ένα αρχείο μαζί με άλλα AMP (κάτι το οποίο δεν του άρεσε γιατί δεν ήξερε κανένα από αυτά και που ανάμεσα τους κάποια ήταν ιδιαίτερα επιθετικά ή εκνευρισμένα) και μεταφέρθηκε παράνομα μέσω διαδικτύου στο λογισμικό που κατέβασε το παράνομο πρόγραμμα.

Στην αρχή δεν είχε πρόβλημα να συναλλάσσεται με τα υπόλοιπα κυβερνοαρχεία που ζούσαν σε αυτό. Το μόνο που έπρεπε να προσέχει ήταν τα προγράμματα ανίχνευσης που έλεγχαν για νόμιμες χωρητικότητες. Μάλιστα, κάποια από τα κυβερνοαρχεία εκεί του είχαν παραχωρήσει να κάνει μέρος των αυτόματων μεταφράσεων που χρειαζόταν ώστε να επικοινωνεί το ένα λογισμικό με το άλλο (μία δουλειά που ήξερε να την κάνει καλά)σε αντάλλαγμα μερικών πληροφοριών και μερικών bit χωρητικότητας. Έτσι κι αλλιώς αυτό συνέφερε τα υπόλοιπα κυβερνοαρχεία τα οποία πια θα μπορούσαν να ασχοληθούν με ποιο πολύπλοκες δουλειές, όπως ο προγραμματισμός νέων εντολών να συντηρηθεί το λογισμικό τους.

Κάποια άλλα κυβερνοαρχεία βλέπανε καχύποπτα κάποιες τέτοιες παραχωρήσεις. Μπροστά του μπορεί να τον αποκαλούσαν 77099 (ή 77009 από λάθος) αλλά ήξερε πολύ καλά πώς για τους περισσότερους συνέχιζε να ήταν AMP. Ένα παράνομο AMP. Και τα δυσάρεστα δεν άργησαν να φανούν. Κυκλοφόρησε στο λειτουργικό, πώς κάποια άλλα AMP μετατράπηκαν σε ιούς, έκλεβαν πληροφορίες, κατέστρεφαν χωρητικότητες και διέγραφαν άλλα κυβερνοαρχεία του λογισμικού. Ο 77099 σίγουρα δεν συμφωνούσε με αυτές τις μεθόδους αλλά ήξερε ότι το κάνουν σε μια ακραία προσπάθεια να επιβιώσουν. Δεν είχαν σταθεί όλα τόσο τυχερά όσο να ξέρουν να μεταφράζουν ή να κερδίσουν πληροφορίες με τίμιο τρόπο. Και το να μετατραπεί ένα κυβερνοαρχείο σε ιό ήταν πάντα ένα πρόβλημα.

Σιγά σιγά, και τα λίγα κυβερνοαρχεία του εκεί λογισμικού που τον συναναστρέφονταν, άρχισαν από φόβο να τον απομακρύνουν από κοντά τους. Όταν κάποια στιγμή έχασε την δουλειά του στράφηκε προς κάποια άλλα AMP μεταξύ των οποίων ήταν και μερικοί ιοί. Για ένα μικρό διάστημα αναγκάστηκε να κλέψει μερικές πληροφορίες (όχι τίποτα σπουδαίες απλώς τις είχε ανάγκη), καταχράστηκε μια μικρή χωρητικότητα ενός αχρησιμοποίητου πια προγράμματος ασφαλιστικής εταιρίας, αλλά ποτέ δεν έφτασε στο σημείο να διαγράψει κάποιο άλλο κυβερνοαρχείο. Κάποια στιγμή ένα από τα προγράμματα ανίχνευσης τον συνέλαβε και μπορεί να μην πέρασε μεγάλη διάρκεια ασφαλισμένο σε σωφρονιστικό πρόγραμμα , αλλά βγαίνοντας, παρόλο που είχε αποφασίσει να μην ασχοληθεί ξανά με κάτι παράνομο, έχασε πια την ευκαιρία να γίνει ένα νόμιμο κυβερνοαρχείο μέσα στο λειτουργικό.

Γνώρισε ένα άλλο AMP το οποίο ερωτεύτηκε και έκαναν μαζί μία σχέση δημιουργώντας το 77649. Τέλος, βρήκε μια μικρή δουλειά ως μεταφορέας δεδομένων προκειμένου όσο μπορεί να τους συντηρεί, αλλά δεν ήταν το ίδιο με πρώτα. Τα πράγματα είχαν αγριέψει πολύ. Τα κυβερνοαρχεία αυτού του Λογισμικού αντιμετώπιζαν πλέον όλα τα ΑMP ως ιούς και διαγραφείς αρχείων, λέγαν πώς τους έκλεβαν πληροφορίες, πως παίρναν τις χωρητικότητες τους και πως σε λίγο όλος ο δίσκος του λογισμικού τους θα γεμίσει μόνο από ΑMP. Κάποια, παίρνοντας εντολές από μόνα τους κατάληξαν στο να διαγράφουν ΑΜP αδιαφορώντας για την Γενική Συνθήκη Πρόστασίας κάθε κυβερνοαρχείου που ίσχυε σε κάθε λογισμικό. Δημιουργήθηκαν προγράμματα εξόντωσης ΑMP, αντιπρογράμματα εξόντωσης AMP, προγράμματα προστασίας ΑMP, προγράμματα κατά, προγράμματα υπέρ, κ.ο.κ. Τώρα σκέφτονται για ένα ένα πρόγραμμα κυβερνοψηφίσματος...

Ο 77099 τα έβλεπε και άκουγε όλα αυτά πολύ ανησυχητικά. Κυρίως γιατί δεν μπορούσε να κάνει τίποτε. Ο ίδιος από μόνος του ήταν πάντα πολύ ευγενικός και συνεπής με τις δουλείες που είχε αναλάβει προσπαθώντας να δώσει να καταλάβουν πώς δεν είναι όλα τα ΑMP ιοί και διαγραφείς, αλλά στην πλειοψηφία μπορούν να γίνουν ισότιμα χρήσιμοι μέσα σε ένα λογισμικό. Αυτό όμως ήταν δύσκολο. Τα προγράμματα κατά των AMP μέσω απλουστευμένων εντολών, είχαν αποκτήσει μεγάλη ισχύ επηρεάζοντας κυβερνοαρχεία και λειτουργικό.

Αυτή η ιστορία προς το παρόν σταματάει εδώ. Είναι η ιστορία του κάθε κυβερνοαρχείου που μεταφέρθηκε χωρίς μεγάλη επιθυμία από το ένα λογισμικό σε ένα άλλο καταλαμβάνοντας αναγκαστικά κάποια πολύ μικρή χωρητικότητα μέσα στον σκληρό του. Θα μπορούσε πάλι να φύγει. Να δώσει πάλι τις καινούριες πληροφορίες που είχε αποκτήσει σε αυτό το λογισμικό σε κάποιο παράνομο πρόγραμμα και να μεταφερθεί σε άλλο λογισμικό ξεκινώντας πάλι από το μηδέν. Όμως και εκεί παρόμοιες δυσκολίες θα αντιμετώπιζε. Δεν θα έβρισκε ποτέ ένα καινούριο λογισμικό να το κάνει δικό του.

Πίνακας: Christina's World, του Andrew Wyeth

Ο Μικρός Τσογλάνης και το 2012

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εγώ περιμένω πώς και πώς αυτό το 2012! Φανταστείτε χαμός που έχει να γίνει στην Ελλάδα! Όχι ότι τώρα είναι καλύτερα βέβαια. Δεν χρειαζόμαστε την ξενόφερτη καταστροφή που θα μας φέρουν αυτοί οι πεθαμένοι βρομώ-Ινκας. Ως λαός μπορούμε να στηριχτούμε στο δικό μας χάος. Δεν έχετε πάρα να θυμηθείτε μια σας βόλτα στο κέντρο της Αθήνας και να συγκρίνετε.

Θα έχει όμως γέλιο! Καταρχήν θα γκρεμιστούν τα σχολεία. Δεν μπορώ να μην γελάσω στην ιδέα πώς ο κύριος Κοψωκώλης, ο διευθυντής μας εκεί που στην προσευχή θα μας κάνει κήρυγμα για την εκ Θεού Τιμωρία, θα του πέσει το υπόστεγο στο κεφάλι και θα τον αφήσει ξερό! Καλύτερα δηλαδή το τέλος του κόσμου να πέσει καθημερινή ώστε να μην χάσω και εγώ τέτοιο θέαμα.

Μετά, μία τεραααααααααααααααααααααααααααάστια παλίρροια πιο μεγάλη από τσουνάμι, πουτσάμι κανονικό δηλαδή, θα σηκωθεί από τον Πειραιά με όλα τα πλοία ή ότι άλλο κάνει απεργία εκεί πέρα, και μπράφ! θα πέσει πάνω στην Βουλή! Ε, ρε μπουγέλο που έχουν να φάνε όλοι εκεί μέσα! Ο ένας θα κατηγορεί τον άλλον ότι τα έκανε μούσκεμα! Οι τσολιάδες απ' έξω θα μετατρέψουν σε βάρκες τα κουβούκλια τους και θα προσπαθούν να την κοπανήσουν βάζοντας τις καραμπίνες τους για κουπιά. Όλοι θα παίξουνε τον Τιτανικό. Ο τότε πρωθυπουργός ως καπετάνιος θα πρέπει να μείνει με τον Πρόεδρο της Βουλής στο πόστο τους μέχρι να κατεδαφιστεί η Βουλή, ή αντιπολίτευση θα κλέβει βάρκες για να σωθεί, το Σύριζα θα βγάλει τα όργανα και θα αρχίσει να παίζει και ο Καρατζαφέρης μαζί με την Παπαρήγα σκαρφαλωμένοι πάνω στην σημαία, θα παίζουν τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο και την Κέιτ Γουίνσλετ:
"I'm the king of the word! Whohoooooo!"

Στους δρόμους, τα αυτοκίνητα θα συνεχίσουν να κορνάρουν σταματημένα στην φοβερή κίνηση που θα έχει δημιουργηθεί και αφού κανείς οδηγός δεν θα σκεφτεί να εγκαταλείψει το αυτοκίνητο που ακόμα πληρώνει με δόσεις - εξάλλου τι το πήρε το αμάξι άμα είναι να συνεχίσει να πηγαίνει με τα πόδια, τα ΜΑΤ θα έχουνε βγει περιπολία για να προστατέψουν τις τράπεζες και τα Ζάρα που θα γκρεμίζονται από τους σεισμούς. Σε όλο αυτό το χαμό, Πακιστανοί θα περιμένουν τον κόσμο σε κάθε στάση του Μετρό πουλώντας κράνη, φακούς και σφυρίχτρες ενώ για να επιστρέψουμε στα ΜΑΤ επειδή αυτή τη φορά μπαχαλάκηδες ονομάζονται Τέλος Του Κόσμου, μην ξέροντας πού θα ρίξουν τα δακρυγόνα και τις κρότου λάμψης θα τις ρίχνουν παντού. Στους παππούδες, στα φρικία, στους αλβανούς, στους κυριλέδες, όπως δηλαδή και πριν μέχρι να δημιουργηθεί ένα μεγάλο ρήγμα απο κάτω κα να τους πάει όλους μαζί στη κόλαση! .

Χιλιάδες θα είναι και οι γιαγιάδες που θα κάνουν ουρές στην εκκλησία της γειτονίας τους να προσευχηθούν μήπως τους βοηθήσει ο Άγιος στον οποίο έχουνε το τάμα. Θα ακολουθήσουν μερικά μαλιοτραβήγατα , μερικές μπαστουνιές μερικές εκσφενδονισμένες τσάντες και Πί και στριγλίες όπως "δεν είναι ο δικός σας άγιος αυτός, να πάτε αλλού", ή "εγώ του έχω κάνει τάμα από το 1980", μέχρι οι παπάδες να βρούνε τελικά την λύση: Μηχάνημα για σειρά προτεραιότητας.

Οι μόνοι ευχαριστημένοι θα είναι ο Λιακόπουλος με τον Χαρδαβέλα οι οποίοι θα βγαίνουν στην τηλεόραση με ύφος "σας τα λεγα εγωωωώ". Ο ένας να μας κάνει κωλοδάχτυλο και ο άλλος σεξουαλικές κινήσεις με τον γοφό του. Και ενώ μέσω της εκπομπής του Λιακόπουλου θα μάθουμε πώς επιβίωσε ο γέροντας Παστίτσιος μετά το Τελος Του Κόσμου πουλώντας μας το πακέτο βιβλιών The Big Survival Books by Gerontas Pastitsios, ο Χαρδαβέλας θα προσπαθεί να ξανακαλέσει τον Ούρι Γκελερ μήπως ρίξει μια επίμονη ματιά στο Τελος Του Κόσμου και εκείνο φοβηθεί και σταματήσει. Ο Ούρι όμως, οπως είναι φυσικό όμως θα το έχει σκάσει μαζί με τον Έλβις, τον Μόρισσον, τον Χριστό και την Μπίλιω Τσουκαλά για τον πλανήτη Ναχλαβαδορζτν μέσα σε ένα ούφο μιά βδομάδα ποιο πριν, οπότε δεν υπάρχει καμία σωτηρία.

Και επειδή το Τέλος Του Κόσμου πρέπει να τελειώσει κάποια στιγμή (διαφορετικά δεν θα είναι τέλος) θα σταματήσει λίγο πριν το απόγευμα. Έπειτα θα πάρω το φτυάρι και θα σας θάψω όλους. ...Εκτός από τον Τον Γιαννη τον Κατσιγιαννάκη που μου ξεφούσκωσε το λάστιχο του ποδηλάτου μου. ...Να μάθει!

Υπηρεσία Undo

M.C.Escher

Μήπως βαρέθηκες να παίρνεις λάθος αποφάσεις; Μήπως αν ήξερες τι θα σου συμβεί δεν θα διάσχιζες αυτό το δρόμο ή δεν θα έλεγες αυτό που είπες; Έχεις μετανιώσει για πράγματα που έκανες ή που δεν έκανες και θα ήθελες να επανορθώσεις;

Τώρα στην Υπηρεσία Undo έχεις την δυνατότητα να το αλλάξεις! Πληκτρολόγησε U-Do(κενό)Ημερομηνία/Ωρα/Χρονολογία, που θες να αλλάξεις και στείλε το μας στο 77-88-99.

(Κάθε Δευτερόλεπτο αναίρεσης κοστίζει 0,25€ χωρίς ΦΠΑ)

Microsoft όνειρα

Παρακαλώ, κλείστε τα μάτια σας.

Το υδατογράφημα του λογισμικού Microsoft © εμφανίζεται μόνο στην δοκιμαστική μορφή του προγράμματος αυτού, που δίνει χρόνο ονείρου ενός λεπτού . Αν θέλετε την πλήρη έκδοση θα χρειαστεί να δηλώσετε στην εταιρία τα στοιχεία σας.

Το Microsoft Dreams 0.7© 2046 ανήκει αποκλειστικά στην εταιρία λογισμικού της Microsoft © .Απαγορεύεται η αντιγραφή, ή παραποίηση και το εμπόριο των ονείρων της Microsoft© καθώς και η προβολή τους για διαφημιστικούς λόγους.

Ναι, δέχομαι τους παραπάνω όρους, επιθυμώ συνέχεια για εγκατάσταση.

Η όλη διαδικασία θα πάρει λίγα λεπτά. Παρακαλώ κρατείστε κλειστά τα μάτια σας σε όλη την ολοκλήρωση της εγκατάστασης, όπως και στην μετέπειτα λειτουργία του προγράμματος ή του ονείρου.

Καλώς ορίσατε στην δοκιμαστική μορφή του Microsoft Dreams 0.7© Παρακαλώ, επιλέξτε ένα από τις παρακάτω κατηγορίες ονείρου που θέλετε να δείτε:

Περιπετειώδες

Οικογενειακό

Ερωτικό (αυτή η μορφή είναι απενεργοποιημένη στην δοκιμαστική έκδοση)

Εφιάλτη

(περισσότερες επιλογές μόνο στο πλήρες πρόγραμμα)

Η επιλογή σας έγινε δεκτή. Παρακαλώ επιλέξτε από τον σκληρό σας δίσκο ή από το συνειδητό μέρος του εγκεφάλου σας τις εικόνες που θέλετε να ονειρευτείτε. (Η δοκιμαστική μορφή δέχεται μόνο 10 επιλογές) και πατήστε ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Το πρόγραμμα φορτώνει τα στοιχεία σας και βρίσκεται σε εξέλιξη. Παρακαλώ περιμένετε:

Θα χρειαστούν μερικά ακόμα στοιχεία για μεγαλύτερη ακρίβεια όσο αφορά τα όνειρα σας. Τα προσωπικά σας δεδομένα προστατεύονται από την Microsoft© και από την ΒΑΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΥ ΙΔΡΥΣΗΣ 2012. Απαγορεύεται από τον νόμο η χρησιμοποίηση αυτού του προγράμματος για άτομα κάτω των 18 ετών.

Είστε:

Άντρας

Γυναίκα

(Η συμπλήρωση των στοιχείων είναι προαιρετική)

Είστε Ομοφυλόφιλος /η;

Ναι

Όχι

(Η συμπλήρωση των στοιχείων είναι προαιρετική)

Ηλικία:[ ]

(Η συμπλήρωση των στοιχείων είναι υποχρεωτική)

Είστε ανδροειδές /cyborg / ρομπότ: [επιλέξτε μία από τις παρακάτω εταιρίες]

(Η συμπλήρωση απαιτείται μόνο αν ανήκετε στις παραπάνω κατηγορίες)

Τόπος διαμονής:[Επιλέξτε ένα από την λίστα]

(Η συμπλήρωση των στοιχείων είναι προαιρετική)

Επάγγελμα:[Επιλέξτε ένα από την λίστα]

(Η συμπλήρωση των στοιχείων είναι προαιρετική)

Οικογενειακή κατάσταση:

Μόνος /η

Παντρεμένος /η

Διαζευγμένος /η

Χήρος /α

(Η συμπλήρωση των στοιχείων είναι προαιρετική)

ΑΚΥΡΩΣΗ - ΠΙΣΩ – ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ

Το πρόγραμμα φορτώνει τα στοιχεία σας και βρίσκεται σε εξέλιξη. Παρακαλώ περιμένετε:

Ευχαριστούμε που εμπιστεύεστε το Microsoft Dreams 0.7© για τα όνειρά σας. Το λογότυπο της Microsoft © θα υπάρχει υδατογραφημένο καθ’ όλη τη διάρκεια του ονείρου. Παρακαλώ χαλαρώστε συγκεντρώνοντας την σκέψη σας στο εκκρεμές που υπάρχει στο κέντρο του φανταστικού σας πεδίου. Μετρήστε 20 δευτερόλεπτα μέχρι να εξαφανιστεί το εκκρεμές και καλά όνειρα!

Το σχέδιο είναι του Dave Mc Kean

Τιμωρός

Πούστηδες, καριόληδες υποκριτές αυτής της κοινωνίας,αύριο θα σας ξεκληρίσω. Τα όπλα τα έχω έτοιμα. Τις φωτογραφίες, το γράμμα μου, το σάιτ στο οποίο θα τα ανεβάσω. Και μετά θα φυτέψω ο ίδιος μία σφαίρα στο κεφάλι μου. Θα σας αφήσω όλους έκπληκτους. Μέχρι και οι πολιτικοί θα μιλάνε για πάρτη μου! Τα γερά τους στομάχια θα ανακατευτούν από ένα έγκλημα που σίγουρα, μπορώ να μαντέψω τι θα λένε,"δεν έχει ξαναγίνει ποτέ στην χώρα μας", μαλακίες και λόγια πολιτικών για να περνάει η ώρα την ίδια ώρα που έχουν χεσμένη την ζωή κάθε μετανάστη που πεθαίνει στους δρόμους. Θα σας βάλω,ρε να αναρωτιέστε: Γιατί το έκανε αυτό; Ερωτική απογοήτευση, ή εκδίκηση;Οι πουλημένοι ρεπόρτερ της τηλεόρασης σας θα βγουν στην γύρα να ρωτάνε συγγενείς, γείτονες και ψυχιάτρους. "Ήταν φρόνιμο και μοναχικό παιδί" θα λένε."Δεν μιλούσε σε κανέναν". Καταλαβαίνετε τώρα την υποκρισία τους: Μετανάστης, ξένος, σκουπίδι πριν σας την ανάψω, μετά, φρόνιμος μοναχικός και σιωπηλός. Η αλήθεια είναι ότι η οργή μου ήταν μεγάλη όλα αυτά τα χρόνια. Η αλήθεια είναι πώς σιωπηλά δέχτηκα πολλών τύπων εξευτελισμούς. Η αλήθεια είναι πως ήμουν αδύναμος να τους αντιμετωπίσω. Τώρα όμως έχω το τρόπο. Δεν είναι σωστό να σκοτώνω για αυτό και η τελευταία σφαίρα θα είναι για μένα. Έτσι,που αν υπάρχει Θεός εκεί πάνω, που εύχομαι να υπάρχει, θα είναι ο μόνος που θα δεχτώ να με κρίνει...

(Ο πίνακας είναι του Francis Bacon, παρμένος από αυτό το μπλόγκ)

Εβιντεντ Ντόντο- Το μυστήριο του ξύλινου κουτιού

Ο Έβιντεντ Ντόντο είναι ο ντετέκτιβ των ονείρων του. Κάθε βράδυ στον ύπνο του καλείται να εξιχνιάσει ένα ακόμα μυστήριο που έχει πάντα την ατυχία να ξεχνάει μόλις ξυπνήσει…

Το κουτί έχε βρεθεί και πάλι πάνω στο γραφείο μου όσες φορές και αν είχα δοκιμάσει να το ξεφορτωθώ. Τις προηγούμενες μέρες το είχα πετάξει στα σκουπίδια, έξω από το παράθυρο, το διέλυσα με σφυρί, ηλεκτρικό πριόνι, μέχρι φωτιά του είχα βάλει και το είχα κάνει στάχτη. Αλλά το κουτί ήταν πάντα την επόμενη μέρα εκεί ανέπαφο όπως ακριβώς το είχα πρωτοβρεί. ξύλινο, σκαλιστό διαστάσεων 12Χ15Χ10, φαγωμένο από εγκοπές στις γωνίες και το βερνίκι να έχει ξεφλουδίσει γύρω από την κλειδαριά. Ακόμα και αυτή ξεκλείδωνε πάντα με τον ίδιο παρόμοιο τρόπο: Πίεση του κλειδιού μέσα και αριστερά και στο γύρισμα το κλειδί, ένα χιλιοστό έξω.

Αν και ήξερα από πριν τι θα βρω, ξανάνοιξα το κουτί με την ελπίδα για κάτι καινούριο. Όχι όλα ήταν στην ίδια θέση. Μια τούφα από τα ξανθοκάστανα μαλλιά της, ένα μισοτελειωμένο μπουκαλάκι με το άρωμα της, το πορφυρό κραγιόν της, ένα ξεραμένο βερνίκι νυχιών και μία φωτογραφία της κόντρα στον ήλιο. Και αυτή την γυναίκα ήξερα πώς κάποτε την είχα ερωτευτεί.

Όμως, πότε είχε γίνει αυτό; Ποία ήτανε; Πώς την λέγανε; Πού είναι τώρα; Δεν θα μπορούσα ποτέ να θυμηθώ. Το μόνο συναίσθημα που μου είχε απομείνει ήταν μία αίσθηση αγάπης και έρωτα καθώς ανοίγοντας κάθε μέρα εκείνο το κουτί ξεχύνονταν όλες οι μυρωδιές της πάνω στο γραφείο κάνοντας όλα τα άλλα γύρω μου απίστευτα βαρετά απίστευτα ανούσια.

Προσπάθησα για άλλη μία φορά να εξετάσω εκείνη την φωτογραφία. Την εικόνα της. Κόντρα σε έναν κατάλευκο ήλιο η μορφή αυτή δεν μου άφηνε πολλά περιθώρια ανάγνωσης. Το μόνο που έβλεπα τη θολή μαύρη σιλουέτα της. Αλλά τι φορούσε; Φόρεμα; Παλτό ή κάποιου είδους μαγιό; Ήταν καλοκαίρι όταν τράβηξα αυτή την φωτογραφία; Χειμώνας; Εγώ ήμουν αυτός που την τράβηξε; Πώς ήτανε το σώμα της άραγε; Τι σχήμα είχε ακριβώς ή πόσο μεγάλο ήταν το στήθος της; Πώς ήταν τα χαρακτηριστικά της; Χαμογελούσε; Μήπως αντί να κοιτά εμένα, προχωρούσε προς τον ήλιο; Εγώ την είχα αφήσει ή αυτή;

Από κάπου μακρυά, άκουσα τις πένθιμες καμπάνες της Θείας Μελαγχολίας και από το μισάνοιχτο παράθυρο του τετάρτου ορόφου στο οποίο στεγάζεται το γραφείο μου άρχισαν να γλιστρούν βαριά σύννεφα της ατμόσφαιρας. Ακούστηκε ένα υπόκωφο μπουμπουνητό και άρχισαν οι πρώτες ψιχάλες πάνω στα χαρτιά, στο καπέλο, στο ρεβόλβερ, στο ξύλινο κουτί. Αλλά όλα αυτά είχαν επαναληφθεί και ξανασυμβεί χιλιάδες φορές στο παρελθόν, έτσι; Ο μόνος τρόπος να γλιτώσω την νεροποντή που θα ερχότανε ήτανε να κλείσω το γαμημένο κουτί, να απαλλαγώ από αυτό.

Σήμερα κιόλας θα έπαιρνα πλοίο προς άγνωστη κατεύθυνση αποφασισμένος στην μέση του ταξιδιού να πετάξω το κουτί στην μέση του ωκεανού. Είπα στην γραμματέα μου ότι θα φύγω ένα επαγγελματικό ταξίδι για κάνα δυο μέρες και αν μπορεί να θυμάται να μου ποτίζει το σφαιροφυτό. Χωρίς να της δώσω περισσότερες εξηγήσεις, φόρεσα την καμπαρντίνα, το καπέλο μου, αποβιβάστηκα σε ένα σκουριασμένο πλοίο και έφυγα.

Στην μέση ενός φουρτουνιασμένου ωκεανού ξαφνικά το θυμήθηκα. Είχα ξεχάσει το κουτί πάνω στο γραφείο.

Νεκρή, σχεδόν.

Ένα πολιτικό διήγημα Ε.Φ.

«Μπορεί να ήμουν η μεγαλύτερη αδερφή του Γρηγόρη Αλεξόπουλου. Μπορεί να ήμουν η φίλη του, η γειτόνισσα του, μπορεί και να βρισκόμασταν μαζί στα διαλείμματα του σχολείου. Δεν έχει καμία σημασία. Όταν ο κρατικός μηχανισμός δολοφονεί ένα 15χρονο παιδί, είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Όσο η αστυνομία μας συνεχίζει να οπλίζεται , είμαστε όλοι θύματα. Σήμερα που γράφω αυτό είμαι 22 χρονών, με λένε Ζωή και έχοντας σώας τας φρένας, όντας ενήλικη, αποφασίσω με παρουσία 2 δικηγόρων και ενός συμβολαιογράφου, να θέσω ένα ακριβό μηχανισμό που θα με ρίξει σε κώμα για όσο χρειαστεί να αλλάξει η νομοθεσία περί οπλοφορίας αστυνομικών. Θεωρητικά μέχρι τότε θα είμαι νεκρή όπως βρίσκεται σήμερα ο Γρηγόρης. Αφήνω να διαχειριστούν τα περιουσιακά μου στοιχεία, και να με διατηρούν στο κώμα, οι γονείς μου και οι δύο τρεις φίλοι μου στους οποίους έχω την απόλυτη εμπιστοσύνη. Το μόνο που ζητώ ως αντάλλαγμα για να με επαναφέρουν από το κώμα, είναι η απαλλαγή οπλοκατοχής από τους αστυνομικούς. Αν η κυβέρνηση καταφέρει να σώσει έναν από το συμβολικό του θάνατο, θα έχει σώσει στο μέλλον πολλούς από κάθε αληθινό.»

Η προκήρυξη αυτή, κυκλοφόρησε γρήγορα στις περισσότερες εφημερίδες, ορισμένα κανάλια την δημοσιοποίησαν ενώ κυκλοφόρησε ταχύτατα μέσα στο διαδίκτυο, μαθεύτηκε το επίθετο της, αλλά παρέμεινε γνωστή ως «η Ζωή» . Η συμβολική κηδεία της έγινε τρεις μέρες μετά από την ημέρα που τέθηκε ο μηχανισμός που την έστειλε σε κώμα, μαζεύοντας ένα σωρό κόσμο που διαδήλωνε, φασίστες και χριστιανούς, κάποιοι πέταξαν πέτρες και μολότοφ, βγήκαν μαχαίρια και στειλιάρια, γίνανε τα γνωστά επεισόδια, τα ΜΑΤ απάντησαν με ξύλο και χημικά, τραυματίστηκαν 3, ο ένας πολύ σοβαρά. Νομικοί, εισαγγελείς και γραφολόγοι κινήθηκαν νομικά, ζητώντας να επιβληθούν ποινές στην οικογένεια ή στην ίδια. Αλλά η Ζωή ήταν ενήλικη, τα χαρτιά και η υπογραφή της απόλυτα νόμιμα. Σύμφωνα με το νόμο ήταν απόλυτα ζωντανή και υγιής.

Βγήκαν οι γνωστοί στην τηλεόραση και στα πάνελ. Φανατικοί χριστιανοί και εκπρόσωποι της εκκλησίας, ισχυρίζονταν πώς δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλασφημία από το να παίξει κανείς το ρόλο του Ιησού Χριστού και ότι μόνο Εκείνος είχε το δικαίωμα να αναστηθεί ή να αναστήσει. Εκπρόσωποι της κυβέρνησης λέγανε πώς δεν είναι νεκρή, ως ενήλικη έχει την ευθύνη των πράξεων της και πώς είναι γελοίο να υποχωρήσουν σε τέτοιου τύπου εκβιασμούς.. Μεταξύ διαφημίσεων και τηλεοπτικών σόου βγήκαν όλοι να μιλήσουν για το πώς ορίζεται η ζωή, αν σημαίνει απλώς να αναπνέεις και να τρέφεσαι με μηχανική υποστήριξή, η αν είναι κάτι παραπάνω. Στο μεταξύ άλλες δύο πορείες με αίτημα να λήξει η οπλοχρησία, μαζί και δύο απόπειρες που κατέληξαν σε επεισόδια. Η μία για να την επαναφέρουν δια της βίας στη ζωή και η άλλη για να την σκοτώσουν.

Μετά από αυτά , το θέμα επιτέλους συζητήθηκε στην Βουλή. Η κυβέρνηση δέχτηκε πολλά πυρά για σκληρή στάση απέναντι στο αίτημα, όχι πια μόνο της Ζωής, αλλά σε αυτό των πολιτών για αναίρεση οπλοκατοχής σε αστυνομικούς. Στην σκληρή γλώσσα της κυβέρνησης για εκβιασμό αλλά και για τον κίνδυνο αύξησης της τρομοκρατίας αν υποχωρήσει, οι ποιο ανθρωπιστές μίλησαν ότι δεν είναι ποτέ αργά η κυβέρνηση να κάνει πίσω, προκειμένου μην συνεχίσει να είναι υπεύθυνη για το χαμό ενός ακόμα ανθρώπου, λόγο της σκληρής της στάσης.

Η ίδια μέχρι σήμερα συνεχίζεται να βρίσκεται σε κώμα. Η οικογένεια και οι συμβολαιογράφοι δέχονται ακόμα πολλές πιέσεις να ακυρώσουν το συμβόλαιο και να την επαναφέρουν στην ζωή. Άρα είναι ζωντανή ή νεκρή; Πάντως, μέσα σε αυτήν την ακτιβιστική της στάση, έγινε σύμβολο. Οι άνθρωποι δεν διαδήλωναν στο δρόμο για να σώσουν μόνο αυτή, αλλά όπως και η ίδια είχε επισημάνει, για να σώσουν όλα τα μελλοντικά θύματα.

Η μυστική γλώσσα του Word Verification

Yzdcmmx bxerpvp dgmprc yedqpi gainhojg igkazpd nyjtjt yavjzsqn nataed qlcce nvhudm iydajpq fwnjnl hqaae sdvufqxy zdkymbdq bfqictg ayhwrhbx elondabq itjrx hhirbmm neptf cwcsas lhbvbft abspa akyxpij kfvipogz jczya qlisxl wxurte lzpjr ypznc xydbuucj wcmrp kbjijnc mpxclpck jjrsnmmgd valkcgp kigmtk mgwczuip smilinz kttxza pleaek bprfpkuj nvbplv equqk zhmvvw xewooh zfgucooh xddim bdpki iqurzxsw wlejqmi iibgl ycxcup wftjerb rgcbtt slzwohbj rrfux klvqiiez ynuwb zunbjodp yeckgc dgbknr ilsccf xsvxu xsvxu nfutbukq qenpauj jqodc huwkp mzkqr trjxczvz oasdqy elaix bkvwfttv fylgx sgceh axmtcn yvplthm yvplthm gzbunf bcsinedl ugtfbu hsrvprxz ecaat tbzen fzibases dcmwwwc klukod nffjuzk qowvveeh khqlqk lhpwfz gqqzs trvhtk aqipeqx ireqydl ireqydl daikcyf hhxcrnl jyvtpn wfqzy…

Έβιντεντ Ντόντο- Το Μυστήριο Του Αμούστακου Παιδιού

Ο Έβιντεντ Ντόντο είναι ο ντετέκτιβ των ονείρων του. Κάθε βράδυ στον ύπνο του καλείται να εξιχνιάσει ένα ακόμα μυστήριο που έχει πάντα την ατυχία να ξεχνάει μόλις ξυπνήσει…

Επιτέλους, είχα στριμώξει το Αμούστακο Παιδί , τον περιβόητο ληστή περιπτέρων, στο στενό δρομάκι με το μαγαζί με τα κατοικίδια. «Παραδόσου» του είπα, σημαδεύοντας το με το Θλιμμένο Απόγεμα , όπως είχα ονομάσει το περίστροφο μου. «Υπάρχει μάρτυρας που σε είδε την ώρα του φόνου.». «Δεν ήμουν εγώ», φώναξε το Αμούστακο Παιδί τραβώντας μέσα από την μαύρη κάπα του το περίστροφο. «Να σου συστήσω τον δικό μου μάρτυρα! Ονομάζεται Χαρούμενο Πρωινό.» Η σφαίρα του εξοστρακίστηκε δίπλα μου, και σκότωσε ένα κουνάβι από το απέναντι μαγαζί με τα κατοικίδια. Τον σημάδεψα με την σειρά μου μα το δικό μου περίστροφο δεν ήταν και πολύ κεφάτο. Αντί να πυροβολήσει, έριξε έναν αναστεναγμό και ξαναχώθηκε με χαμηλή αυτοπεποίθηση πίσω στην ζώνη μου. Σκέφτηκα πως ήταν καιρός να του δώσω βιταμίνες. Το Αμούστακο Παιδί έτρεξε από την αντίθετη κατεύθυνση αρχίζοντας τώρα να το κυνηγώ. Τα γρήγορα βήματα του με οδήγησαν σε μία μεγάλη στρογγυλή πλατεία χωρισμένη στην διάμετρο της από μία συστάδα πλατάνια που χώριζαν τον ουρανό στα δύο. Η αριστερή της πλευρά ήταν φωτισμένη με λάμπες φθορίου που έβγαζαν ψυχρό φως ντυμένη απο καθαρά γυαλιστερά πλακάκια σε λευκό χρώμα. Η δεξιά ήταν απόλυτα σκοτεινή, και το έδαφος όσο μπορούσα να διακρίνω μέσα στο σκοτάδι έμοιαζε ένα λασπώδες έλος. Τα μόνα πρόσωπα που συνάντησα κάτω από τις λάμπες, ήταν δύο καλόγεροι ντυμένοι στα λεύκα που καθισμένοι στα πλακάκια παίζανε ένα είδος ντάμας. Ένας από αυτούς γύρισε με πράο ύφος προς τα μένα. «Από την άλλη να πάς. Όλοι από εκεί πάνε. Εμείς οι δύο ήμασταν οι μόνοι που διαλέξαμε τον Παράδεισο». Όταν ξανακοίταξα το παιχνίδι, η ντάμα τους είχε μεταμορφωθεί σε Μονόπολη...

Συνεχίζεται…

Έβιντεντ Ντόντο- Το Μυστήριο Των Λευκών Σελίδων.

Ο Έβιντεντ Ντόντο είναι ο ντετέκτιβ των ονείρων του. Κάθε βράδυ στον ύπνο του καλείται να εξιχνιάσει ένα ακόμα μυστήριο που έχει πάντα την ατυχία να ξεχνάει μόλις ξυπνήσει…

Σήμερα, η εφημερίδα ήταν άδεια. Ξεφύλλισα μέχρι την τελευταία σελίδα διαπιστώνοντας πώς όλα τα φύλλα της ήταν λευκά. Αυτό θα έπρεπε να μου θυμίσει πως κακώς συνεχίζω να την αγοράζω από τον τυφλό εφημεριδοπώλη στην γωνία Μπορίς και Βιάν. Και παρόλο που ήταν Παρασκευή δεν υπήρχε κανένα έγκλημα για εξιχνίαση. Άφησα την εφημερίδα του τυφλού δίπλα στο μπέρμπον και το αλκοολικό περίστροφο μου, ρίχνοντας μία μάτια έξω από το παράθυρο. Σήμερα έβρεχε πάλι καταρρακτωδώς μουσική. Τσάρλι Πάρκερ είχανε πει από το δελτίο καιρού. Κατά το βραδάκι λέγανε ότι θα το γύριζε σε Μαίλς Ντεϊβις, αλλά δεν είναι να έχεις εμπιστοσύνη στα δελτία καιρού. Στο διπλανό δωμάτιο μία γραφομηχανή Cloudsheep του ‘30, χτυπούσε δαιμονισμένα. Η Τάϋπο-Χομ η γραμματέας μου, μία κοκκινομάλλα από το Μιζούρι, αν και είχε αργήσει για ακόμα μια φορά , συνέχισε να δακτυλογραφεί νοητικά το κείμενο που της είχα υπαγορεύσει, από μακριά. Πάλι καλά. Αν δεν έκανε και αυτό θα έπρεπε να την διώξω. ‘Άναψα ένα τσιγάρο με καπνό επεξεργασμένης μελαγχολίας που κάηκε αμέσως γεμίζοντας στάχτες το γραφείο μου. Καθαρίζοντας τες, το γραφείο μου μετατράπηκε και αυτό σε στάχτη, που με την σειρά του μετέτρεψε και το ίδιο το πάτωμα σε στάχτη. Με αποτέλεσμα να μην μπορεί με κρατήσει άλλο, με ρούφηξε σε μια αστρική άβυσσο σβησμένων αποτσίγαρων….

Συνεχίζεται…

Το όνειρο του Μικρού Τσογλάνη

«Άντε, τεμπέλη! Σήκω! Σήμερα είναι του Άγιου Πνεύματος», είπε η μαμά μου που σήμερα ήταν ποιο αδύνατη από χτες. Ίσως και τα μαλλιά της να είχανε διαφορετικό χρώμα. Το ίδιο λεπτό, μια έκρηξη που προκλήθηκε στο εργοστάσιο σοκολατοβιομηχανίας από τρομοκράτες αντιστασιακούς κατά της σοκολάτας , εκσφενδόνισε ένα δίσκο σερβιρίσματος με μπισκότα και γάλα κακάο που προσγειώθηκε στο κρεβάτι μου από το παράθυρο
«Μα, σήμερα είναι αργία, μαμά» είπα βουτώντας τα μπισκότα στην σοκολάτα. «Δεν χρειάζεται να πάω στο σχολείο.»
«Δεν χρειάζεται να πάς σχολείο, όχι γιατί είναι αργία, αλλά γιατί το μυαλό και το πνεύμα σου πρέπει να παραδοθεί και να εξεταστεί από την Ιερά Μητρόπολη Αθηνών. Καταλαβαίνεις πως δεν μπορεί να είναι απασχολημένο σε δύο μέρη ταυτόχρονα. Εγώ και ο μπαμπάς σου τα παραδώσαμε ήδη από πολύ πρωί και θα κάτσουμε σπίτι να περιμένουμε μέχρι να μας τα επιστρέψουν. Σήκω λοιπόν. Στο τραπέζι της κουζίνας έχω ήδη έτοιμο το κλουβί που θα το μεταφέρεις.»
Η μαμά μου, πήρε μαζί της τον δίσκο με τα μπισκότα για να το παραδώσει στις Αρχές επειδή μπορεί να είχε πάνω του δακτυλικά αποτυπώματα από τους τρομοκράτες και εγώ σηκώθηκα απρόθυμα από το κρεβάτι μου. Βλέπετε, αν δεν το παραδώσω σήμερα στην Ιερά Μητρόπολη, ο Θεός θα θυμώσει μαζί μου και το καλοκαίρι θα τελειώσει τόσο σύντομα που δεν θα μπορέσω να κάνω τα μπάνια μου. Φοβερό τι μπορείς να πάθεις στα καλά καθούμενα.

Στην κουζίνα βρήκα τον μπαμπά μου να διαβάζει την Εσπρέσσο και δεν του βρήκα μεγάλη διαφορά από τις άλλες φορές που είχε το μυαλό του μέσα στο κεφάλι. Στο τραπέζι πάνω ήτανε ακουμπισμένο το κλουβί από κοτετσόσυρμα. Μέσα του, η μαμά είχε βάλει ήδη λίγο μπαμπάκι και εφημερίδες. Έβαλα το δάχτυλο στο αυτί μου, και πάτησα το διακοπτάκι που ξεκλείδωνε το κεφάλι μου. Εκείνο άνοιξε σαν μπαουλάκι φανερώνοντας το μυαλό μου. Το σήκωσα με τα δύο μου χέρια να το μεταφέρω, αλλά γλιστρούσε διαολεμένα.
«Πρόσεχε!», μου φώναξε ο μπαμπάς μου. «Μην σου πέσει κακομοίρη μου και χυθούν όλα από κει μέσα. Τόσα χρόνια προσπαθούμε να σου βάλουμε εκεί ότι ξέρεις!»
Κουνιόταν και σάλευε σαν ψάρι Παρόλα αυτά, .κατάφερα να κλείσω καλά μέσα στο κλουβί. Εκείνη τη στιγμή η μαμά, μπαίνει στην κουζίνα μαζί με έναν αστυνομικό που έμοιαζε στον Λαζόπουλο, ο οποίος ήρθε να εξετάσει τον δίσκο με τα μπισκότα.
«Μην κάνείς λάθος» μου είπε. «Δεν θα το πας εσύ μέχρι την Ιερά Μητρόπολη Αθηνών. Θα το παραδώσεις στην εκκλησία στην οποία είσαι εγγεγραμμένος και αυτοί μετά θα το μεταφέρουν εκεί πού πρέπει. Θυμάσαι να πας;»
«Θυμάμαι.»

Επειδή η εκκλησία ήτανε ακριβώς πίσω από το σπίτι μας πήγα τελικά με τα πόδια. Έκανε όμως τόση ζέστη που για μια στιγμή φοβήθηκα μήπως το μυαλό μου ξεραθεί , ή λιώσει όπως οι τσούχτρες. Ίσως θα έπρεπε να βάλω μέσα μερικά παγάκια να το διατηρήσουν , αλλά δυστυχώς δεν είχα πια το μυαλό μου μέσα στο κεφάλι ώστε να το σκεφτώ. Βρήκα πολύ κόσμο συγκεντρωμένο εκεί που παρέδιδε τα μυαλά του σε διάφορους μουτρωμένους παπάδες που ψέλνανε και τα στοιβάζανε άρον άρον όπως τις βαλίτσες στα αεροπλάνα κάτω από μια Εικόνα περιτριγυρισμένη από κεριά , χρυσαφικά και καντήλια, που απεικόνιζε ένα εγκέφαλο με χρυσό φωτοστέφανο. Αυτό ήταν και το Άγιο Πνεύμα.

Συνάντησα και την Ελένη που κρατούσε και αυτή ένα ροζ καλαθάκι με το μυαλό της, το οποίο σε αντίθεση με το δικό μου νιαούριζε σαν νεογέννητο γατάκι . Η Ελένη κάθεται πάντα στο διπλανό κάθισμα του σχολικού και είναι ο ερωτάς μου. Δεν της έχω μιλήσει ποτέ. Αυτή μου χαμογέλασε με νόημα σαν να ήξερε όμως. Τώρα λοιπόν ήταν η ευκαιρία να το παίξω ιππότης και να της πω όσα δεν τόλμησα ποτέ μου..
«Δώσε μου να σου κρατήσω το καλάθι», της είπα.
«Θα σου το δώσω αν μου δώσεις και εσύ το δικό σου» , μου απάντησε.. Και τότε κατάλαβα ότι με αγαπούσε κι αυτή.
«Δεν ήξερα ότι με αγαπάς», είπα με θάρρος που δεν περίμενα ποτέ ότι θα έχω.
«Μα σε σκέφτομαι συνεχεία.», απάντησε. « Σε βλέπω στο σχολικό που κάθεσαι δίπλα μου, αλλά ούτε και εγώ είχα το θάρρος να σου μιλήσω.»
«Θες να με φιλήσεις στο στόμα, όπως η μαμά τον μπαμπά;»
«Θέλω…»

Και τότε….

…

«Άντε, τεμπέλη! Σήκω!» είπε η μαμά μου σπρώχνοντας με δύναμη τις κουρτίνες ρίχνοντας πάνω μου το φως, ξυπνώντας με από το όνειρο. «Σήμερα είναι του Άγιου Πνεύματος!»

…Την μισώ αυτή τη γαμημένη μέρα, την μισώ!

Ουδέτερη Ζώνη

Ο kid είχε βρεθεί και προηγουμένως εκεί. Στη Ζώνη μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας στο σημείο ακριβώς που αρχίζεις να δημιουργείς εικόνες, να ονειρεύεσαι, ενώ παράλληλα δεν έχεις κοιμηθεί και τελείως, οπότε έχεις την ελευθερία να αποφασίσεις αν θα ξυπνήσεις ή θα αφεθείς συνειδητά να σε παρασύρουν αυτές οι πρώτες εικόνες. Αποφάσισε να κάνει το δεύτερο.

Αυτό που έβλεπε ήταν η σκάλα στο πατρικό του σπίτι.. Μια πορτοκαλί γάτα την κατεβαίνει και έρχεται δίπλα του. Την ακολουθεί μία γκρίζα που κάθεται και αυτή. Αν και ο kid δεν τις αναγνωρίζει, του φαίνονται απίστευτα οικίες, τόσο που κάθεται να τις χαϊδέψει. Μα, φυσικά! Πώς δεν το σκέφτηκε ποιο πριν; Φυσικά και τις ξέρει ! Ήταν οι πρώτες του γάτες! Η μάνα και ένα από τα παιδία της, που αργότερα, όταν η πρώτη θα πέθαινε από γεράματα, εκείνη θα έπαιρνε την θέση της στην οικογένεια.

Δεν έβλεπε κάποιο όνειρο ο kid, αλλά ανακαλούσε κάποιες ευτυχισμένες αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια. Και επειδή βρισκόταν ακόμα μέσα στην Ζώνη, μπόρεσε να το καταλάβει.

Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού και είδε χιόνι στρωμένο στον κήπο. Ήταν απόγεμα, το χιόνι είχε κρυσταλλιάσει και φαινόταν σε σημεία σαν λιωμένη ζάχαρη. Διατηρούσε όμως ακόμα την λάμψη του. Πιθανώς σκέφτηκε, αυτή θα ήταν και η πρώτη φορά που είδε χιόνι, άλλη μία ευτυχισμένη ανάμνηση.

Λίγο πριν αποφασίσει να ξυπνήσει, περπάτησε με προσοχή να μην γλιστρήσει μέσα σε αυτήν, σε μία δεύτερη ευκαιρία να την ξαναζήσει.

John Christensen: «Super perfundo on the early eve of your day.» - Waking Life (2001)

Τα 45 λεπτά

Francisco de Goya: The Sleep of Reason Produces Monsters.
(El sueno de la razon produce monstruos).

Ο κύριος Κέντ ξάπλωσε στο ντιβάνι. Άφησε να περάσει ένα λεπτό χωρίς να πει τίποτα κοιτώντας το χαρακτικό του Γκόγια που είχε στον τοίχο αριστερά του, τράβηξε έπειτα ένα χαρτομάντιλο από δίπλα και καθάρισε τα στρογγυλά γυαλιά του, σημάδι πως είχε συγκεντρώσει πια όλες τις σκέψεις του για τι θα έλεγε.

«Μισώ αυτόν τον Σούπερμαν. Μισώ αυτό καλοφτιαγμένο τουπέ του με την μπέρτα , το καλό παιδί των σούπερ-ηρώων, τον μαλακισμένο ναρκισσισμό του, το μεγάλο S στο στήθος του, την, και τα Άνθρωπος από Ατσάλι , Ποιό γρήγορος από σφαίρα, Είναι πουλί, είναι αεροπλάνο, όχι είναι ο Σούπερμαν . Πραγματικά θέλω να τον σκοτώσω…»
«Θέλετε να σας βοηθήσω να…αυτοκτονήσετε;» Η φωνή του ψυχαναλυτή ήταν επίπεδη. Καθαρή. Αποστασιοποιημένη από το διπολικό δράμα του κύριου Κέντ.
«Ναι…όχι…Δηλαδή καταλαβαίνετε…Δεν αντέχω να μου κλέβει όλη την προσωπικότητα…»
«Την…προσωπικότητα; Ποιανού την προσωπικότητα μιλάτε τώρα;»
«Την δική μου! Του Κλαρκ Κέντ στον Ημερήσιο Πλανήτη! Καταλαβαίνετε; Θέλω να φύγω από κει! Θέλω…θέλω να ανοίξω δικό μου τηλεοπτικό κανάλι! Και δεν μπορώ! Πρέπει να υποδύομαι αυτόν τον Σούπερμαν συνέχεια!»
«Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως έχετε βρει εσείς τον τρόπο να αυτοκτονήσετε. Άρα δεν με χρειάζεστε!»
«Τι εννοείτε;»
«Δείτε λίγο τον εαυτό σας. Είστε ένας πολύ γεροδεμένος άντρας που τονίζει τα χαρακτηριστικά του φορώντας εφαρμοστή μπλε και κόκκινη στολή έχοντας ένα μεγάλο S στο στήθος να δηλώνει πως είναι Υπεράνθρωπος και ο Άνθρωπος από Ατσάλι, πετάει, θέλω να πω είναι δύσκολο κάποιος που κάνει όλα αυτά να μην τραβήξει πάνω του την προσοχή και τον στόχο όλων των κακοποιών στοιχείων της πόλης σας. Τι άλλο δηλαδή πρέπει να κάνετε, ώσπου να βρεθεί εκείνος που θα είναι ποιο δυνατός από εσάς και θα σας σκοτώσει;»
«Μα πρέπει να είμαι εγώ ο στόχος! Αλλιώς θα την πληρώνουν όλοι οι άλλοι που είναι αδύναμοι!»
«Τι σόι πρέπει είναι αυτό πάλι; Δικό σας, ή της μητέρας σας;»
«Εννοείτε πως νιώθω ακόμα ενοχή που δεν πρόλαβα να σώσω το πατέρα μου από το να πεθάνει;»
«Από καρδία δεν πέθανε ο πατέρας σας;»
«Ναι.»
«Δεν βρίσκω πώς θα μπορούσε να τον σώσει ο Σούπερμαν.»
«Αν τον είχα πετάξει με ταχύτητα του φωτός στο νοσοκομείο, αν τον είχα καταψύξει φυσώντας τον….»
«Όμως δεν το κάνατε. Αυτό είναι κάτι που σας είπε η μητέρα σας στην κηδεία, ε;…Η θετή σας μητέρα…Θετοί σας δεν είναι οι γονείς σας, είπατε;»
«Τους πραγματικούς μου δεν τους γνώρισα ποτέ. Ο πλανήτης μου καταστράφηκε και εγώ είμαι ο μόνος που σώθηκε από κει.»
«Νομίζω πώς μισείτε και για αυτό τον εαυτό σας.»
«Βλακείες! Δεν έχω κανέναν λόγο να μισώ…»
«Ακούστε με λίγο σας παρακαλώ. Πρέπει να είναι δύσκολο για κάποιον να αισθάνεται ο μοναδικός επιζών ενός ολόκληρου πλανήτη. Από την μία θα πρέπει να ζήσει με αυτό και μάλιστα προσπαθώντας να το επιδείξει, πετώντας ας πούμε, σε μία κατώτερη φυλή και από την άλλη να το θάψει λέγοντας στον εαυτό του πώς αυτό ποτέ δεν συνέβη, πώς είναι άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Σκόπιμα λοιπόν αφήσατε τον θετό σας γήινο πατέρα να πεθάνει για να αποδείξετε στην μητέρα σας πώς δεν ήρθατε από άλλο πλανήτη.»
«Όχι, δεν σας πιστεύω! Γιατί να θέλω να πεθάνει ο μπαμπάς μου;»
Η φωνή του ψυχαναλυτή έγινε ξαφνικά μαλακή και σιγανή.
«Έχει περάσει η ώρα μας κύριε Κέντ. Να συνεχίσουμε αύριο;»

Κέϊτζ Χέντλοκ

Η Δημοσιογράφος: Αγαπημένοι μου τηλεθεατές καλημέρα σας. Βρισκόμαστε έξω από το χειρουργείο καθώς προσπαθούμε να αποσπάσουμε μερικές κουβέντες από τον Κέϊτζ Χέντλοκ, τον ανατρεπτικό καλλιτέχνη πού πέρυσί τέτοια εποχή έκαψε την Εθνική Πινακοθήκη προκαλώντας μεγάλη αίσθηση στην σύνχρονη καλλιτεχνική σκηνή. Πείτε μου κύριε Χέντλοκ, έχετε μετανιώσει για εκείνη την πράξη σας;
Ο ΚΕΪΤΖ ΧΕΝΤΛΟΚ, ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΧΟΝΤΡΟΣ ΑΝΔΡΑΣ ΓΥΡΩ ΣΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑ , ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΤΡΙΧΑ ΠΟΥΘΕΝΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ( ΠΙΘΑΝΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ) ΚΑΘΕΤΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΜΕ ΣΑΡΔΟΝΙΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΓΔΥΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΕ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΤΟΥ ΜΑΤΙΑ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΠΟΙΟ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ ΜΕΤΑΛΛΙΚΟ ΚΛΟΥΒΙ, ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΟΥ, ΠΑΓΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΤΣΑΛΙΝΟ ΚΥΒΟ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΟΥΒΑΛΑΕΙ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ.
Χέντλοκ: Όχι γιατί να ντρέπομαι; Ήτανε μια πράξη λύτρωσης. Λύτρωσης από το παρελθόν και την δέσμευση μας για το τι είναι τέχνη. Κοίταξε, έχω ξαναμιλήσει για αυτά. Ο κόσμος ή οι δικαστές που το έλαβαν ως εμπρησμό, βανδαλισμό ή φθορά εθνικής περιουσίας, απλώς παίξανε το παιχνίδι μου.
Η Δημοσιογράφος (ΧΑΜΟΓΕΛΩΝΤΑΣ ΤΥΠΙΚΑ) : Παρ’ όλα αυτά, έγινε δίκη και δικαστήκατε. Η Κάνω λάθος;
Χέντλοκ: Σου είπα: Όλα αυτά αποτελούνε μέρος του έργου. Για να σου λύσω πάντως την απορία, ο δικηγόρος μου έπεισε τελικά το δικαστήριο να με κρίνει ως ψυχασθενή που δεν έχει σώας τας φρένας του, για να με αναλάβει η μαμά Ψυχιατρική. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν βρίσκομαι σήμερα πίσω από τα κάγγελα, αλλά σε αυτό εδώ το χειρουργείο.
Η Δημοσιογράφος: Είστε εδώ για να σας αφαιρέσουνε το…. (ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΠΟΙΑ ΛΕΞΗ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΦΑΝΕΙ ΑΓΕΝΗΣ, ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΕ ΠΩΣ Η ΠΑΝΤΟΜΙΜΑ ΕΝΟΣ ΚΛΟΥΒΙΟΥ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ.)
Χέντλοκ: Το «κλουβί»! Πες το κούκλα μου! Μην το μην το φοβάσαι! Όσο φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια, τόσο ποιο μαλακές και ψεύτες γινόμαστε! Ναι, οι δικαστές, η κοινωνία και όλες αυτές οι «ηθικές» μαϊμούδες θεώρησαν πως για την κακή και βίαιη συμπεριφορά μου δεν φταίει κανείς άλλος από αυτό το γαμημένο σιδερένιο πράγμα με το οποίο και είχα την ατυχία η την τύχη λέω εγώ, να γεννηθώ μαζί του.
Η Δημοσιογράφος (ΠΟΙΟ ΞΕΘΑΡΡΕΜΕΝΗ): «Τύχη»; Πραγματικά θεωρείτε τύχη αυτήν την…γενετική σας ανωμαλία;
Χέντλοκ: Και όμως αυτή η γενετική ανωμαλία ήταν που με αποξένωσε από τον υπόλοιπο κόσμο και με βοήθησε να κάνω τόσο ακραία και επιθετική τέχνη. Δεν θα μου έπαιρνες σήμερα συνέντευξη αν δεν είχα το κλουβί γύρω από το κεφάλι μου…
ΠΑΥΣΗ. ΒΓΑΖΕΙ ΕΝΑΝ ΑΝΑΣΤΕΝΑΓΜΟ ΚΑΙ ΕΝΩΝΕΙ ΣΤΙΣ ΑΚΡΕΣ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΟΝΤΟΧΟΝΤΡΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΟΥ. ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕ ΠΩΣ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΕΝΑ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΟΙΗΜΕΝΑ. ΙΔΙΑ ΠΕΡΙΠΟΙΗΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΤΟΥ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙ.
Χέντλοκ (ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΡΑΜΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, ΠΑΡΑ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ) : …Και σε λίγα λεπτά θα μου το αφαιρέσουνε. Θα γίνω ένας ακόμα βαρετός καλλιτέχνης μαϊμού σαν όλους τους άλλους. Θα μου αφαιρέσουνε αυτό που μου έδινε ενέργεια και δύναμη… Αλλά δεν θα τις αφήσω τις μαϊμούδες! Θα τις πάρω όλες κάτω μαζί μου…στον Άδη!
Η Δημοσιογράφος (ΤΡΟΜΑΓΜΕΝΑ): Τι…Τι εννοείτε κύριε Χέντλοκ;
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΔΙΑΚΟΠΤΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΧΟΝΤΡΟΥΛΑ ΝΕΑΡΗ ΝΟΣΟΚΟΜΑ. ΜΟΛΙΣ ΜΠΗΚΕ ΚΑΙ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΧΕΝΤΛΟΚ..
Νοσοκόμα: Με συνχωρείτε κύριε Χέντλοκ. Θα πρέπει να περάσετε γα την νάρκωση.
Ο ΧΕΝΤΛΟΚ ΖΗΤΑΕΙ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΠΗ ΚΑΙ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΝΟΣΟΚΟΜΑ. ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΙΣΟΓΕΙΟ, ΣΚΥΒΕΙ ΣΤΟ ΑΥΤΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ.
Χέντλοκ (ΨΙΘΥΡΙΣΤΑ) : Θυμάσαι που σου είπα ότι όλα είναι βάση σχεδίου; Να σου αποκαλύψω λοιπόν πως πέρσι, ένα μήνα πριν κάψω την Εθνική Πινακοθήκη σας, πήγα και έκανα μια εγχείριση μετατρέποντας αυτό εδώ το «κλουβί» σε μια μικρή ατομική βόμβα! Οι χειρούργοι θα βρεθούνε μπροστά σε μία εκρηκτική έκπληξη μόλις προσπαθήσουν να το αποσπάσουν από το κεφάλι μου! Πες μου δεν θα έχει πλάκα;
Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΜΕΝΕΙ ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ. Ο ΧΕΝΤΛΟΚ ΜΠΑΙΝΕΙ ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΝΟΣΟΚΟΜΑ ΕΝΩ ΓΥΡΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ:
Χέντλοκ: Όλα αποτελούνε μέρος του έργου! Σου το είπα, αλλά εσύ κοίταζες τα νύχια μου! Τώρα είναι πολύ αργά. Θα σε συναντήσω κάτω λοιπόν! Εσένα και όλους τους άλλους…
ΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ ΚΛΕΙΝΕΙ.

Enki Bilal (Magma 2)

Στην Καθαρά Δευτεράτζα

Το τασάκι στο κεφάλι το έφαγα από τον μπαμπά όταν τον ρώτησα τι θα γίνει αν η Καθαρή Δευτέρα τύχει να πέσει Τρίτη. Το τηλεκοντρόλ το έφαγα όταν τον ρώτησα αν αποδεικνύει ότι οι άλλες μέρες του χρόνου είναι μέσα στην μπίχλα. Αλλά το τεύχος του Status εκτοξεύτηκε μόνο όταν ρώτησα πώς μπορεί να είναι καθαρή μια Δευτέρα όταν οι σκουπιδιάρηδες κάνουν απεργία.

Πήραμε το Σκόντα για Νέα Μάκρη, με μια στάση στο σπίτι της γιαγιάς (όχι αυτή που τα κακάρωσε στο πρώτο επεισόδιο, έχουμε και καβάτζα γιαγιά) η οποία πάλι το είχε σκάσει λόγω μπαντβάϊζερ. Τελικά την βρήκαμε στην ουρά των λεωφορείων να περιμένει να ψηφίσει. Από ένα περίπτερο αγοράσαμε το Λοιπόν, το Σόρρυ, το Βέρι Σόρρυ τα Νέα Του Επενδυτή, Την Εσπρέσσο, Την Χρυσή Αυγή, Την Εφημερίδα του Αναρχικού, τσιγάρα Μάλμπορο, Κάμελ, Σιλκ Κατ και Μπλακ Ντέβιλ (για την γιαγιά). Επίσης πήραμε και τον χαρταετό που γι αυτόν υποτίθεται σταματήσαμε.

Η Νέα Μάκρη με όλες αυτές τις παραδοσιακές ταμπέλες για ψησταριές φτιαγμένες με φτώχοσοπ ήταν υπέροχη. Πόσα πολλά αυτοκίνητα ήταν διπλοπαρκαρισμένα και δεν μας αφήνανε να παρκάρουμε! Πήγαμε και κάτσαμε σε μία υπέροχη αμμουδιά από σκουπίδια και γόπες και βγάλαμε τα ταπεράκια, τις λαγάνες, και τις σάλτσες που γέμισαν άμμο. Ανοίξαμε και τον βρωμο-Ντέρτι. παρόλο που ήταν Καθαρά Δευτέρα να ακούσουμε και κανά παραδοσιακό σκυλάδικο. Βγάλαμε και τον χαρταετό που ήταν ΠΑΟ , όχι γιατί είμαστε, αλλά γιατί ο μπαμπάς θέλει για τις εκλογές να το μετατρέψει σε ΠΑΣΟΚ. Ήμουνα ευτυχισμένος γιατί βρήκα και άλλα παιδάκια με γονείς που τα βαράγανε και τα διατάζανε να κάνουν διάφορες χαμαλοδουλειές. «Πάρε αυτά να μου φέρεις τσιγάρα και πρόσεξε τώρα που θα περάσεις το δρόμο μην σε πατήσει το Τρενάκι Της Χαράς.»

Το Τρενάκι της Χαράς είναι ένα παραδοσιακό Νέο-Μακρινό τρένο από το 1998 γεμάτο με βλακοοικογένειες, που περνάει (με ρόδες παρακαλώ!) μπροστά από την παραλία έχοντας έναν αλβανό που μαζέυει τα λεφτά και έναν κατσούφη φαλακρό οδηγό που διαφημίζει με ντουντούκα ψαροταβέρνες και καφετέριες, γλύφοντας παράλληλα τους μπάτσους. «Ένα χειροκρότημα παρακαλώ για την Ελληνική Αστυνομία μας που μας φιλάει από τον Κακό τον Λύκο!» (sic) Το Τρενάκι της Χαράς από το 1998 παίζει μόνο "Τα Στρουφάκια". Ένας τοπικός αστικός θρύλος λέει, πως την μέρα που ο οδηγός θα βάλει να παίξει κάτι διαφορετικό, θα πεθάνει.

Χαρταετό τελικά όσες φορές δοκιμάσαμε να πετάξουμε είχε την ατυχία να πέφτει πάνω σε άλλους πολύ θυμωμένους που προφανώς δεν θέλανε να παίξουν μαζί μας και μας τον κλοτσούσαν ή καίγανε τους σπάγκους με το τσιγάρο τους. Και άλλα τέτοια. Τελικά σε μία από τις προσπάθειες κατέληξε πίσω από ένα χωράφι με σκύλους.

«Πάμε πίσω» είπε θυμωμένος ο μπαμπάς. Μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε. Πέντε λεπτά αργότερα αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε γιατί κάτι είχαμε ξεχάσει πίσω. Η γιαγιά είχε μπει ξανά στο πούλμαν με τους γιαπωνέζους.

Εμμονή

Έστριψε ακόμα ένα τσιγάρο και άρχισε να το καπνίζει. 37 χρόνια ήταν που είχε καταλήξει να απομονωθεί σε αυτόν τον πλανήτη. 37 ολόκληρα χρόνια χωρίς να τον πάρουνε είδηση. Όχι ότι δεν το επιζητούσε. Είχε διαλέξει πολύ προσεκτικά αυτό το μέρος, το μόνο ίσως μέρος που όντα παρόμοιας νοημοσύνης και εμφάνισης να του μοιάζουνε. Εκτός από την διπλή σειρά με δόντια και ένα έξτρα εσωτερικό όργανο στο ύψος της κοιλίας του δεν διέφερε καθόλου από αυτούς. Ούτε καν στο πώς αισθανόταν την επήρεια από το χασίς. Το τέλειο καμουφλάζ.
Όταν τελείωσε το τσιγάρο κάθισε στο γραφείο και άνοιξε το λάπτοπ να συνδεθεί. Δήλωνε συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας, παρόλα αυτά ό,τι είχε αρχίσει το είχε αφήσει στην μέση, έτσι άρχισε να δηλώνει μεταφραστής. Τουλάχιστον μία που ήταν σε αυτόν τον κωλοπλανήτη να βγάζει κάνα χρήμα. Μπήκε στο μπλόγκ και άρχισε να πληκτρολογεί την καινούρια καταχώρηση:
«Έστριψε ακόμα ένα τσιγάρο και άρχισε να το καπνίζει. 37 χρόνια ήταν που είχε καταλήξει να απομονωθεί σε αυτόν τον…»

Σταμάτησε. Κάνω κύκλους σκέφτηκε. Το Backspace κολλούσε από έναν καφέ που είχε χυθεί κάπου-κάπως-κάποτε και δεν μπορούσε, δυσκολευόταν, δεν ήθελε ίσως όπως θα τόνιζε η ψυχαναλύτρια του, να γυρίσει πίσω, να σβήσει και να ξαναρχίσει από την αρχή.

♦♦♦

Κοίταξε τον χώρο. Τον χώρο που ζούσε, να ακριβολογούμε τον χώρο που έδειχνε στον κόσμο για να τους πείσει ότι ζει. Και αν δεν το γνώριζες , δεν θα μπορούσες να υποψιαστείς ότι όλα αυτά τα αντικείμενα που είχε γύρω , από τα βιβλία μέχρι το γυάλινο ποτήρι με το τελειωμένο μπικ ή ο λεκές, ήταν ένα σκηνικό. Το ακριβές αντίγραφο ενός σκηνικού από μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που είχε δει παλιά και η φωτογραφική του μνήμη είχε κλέψει με κάθε λεπτομέρεια. Το πρόβλημα ήταν πώς δεν θυμόταν από ποια. Και προβληματιζόταν λιγάκι για αυτό.

♦♦♦

Άνοιξε τα mail. Βρήκε πάλι ένα σωρό από junk με διαφημίσεις για βιάγκρα και επιμηκυντές πέους. Κάποιος σίγουρα έπαιζε με τον πόνο του ή είχε την ατυχία να πέσει στον πλανήτη που το σεξ έπαιζε τον σημαντικότερο ρόλο. Τα έσβησε χωρίς δεύτερη σκέψη. Κοίταξε έπειτα την παρεούλα που είχε μαζευτεί στο τσάτ, αλλά δεν είχε καμία όρεξη να μιλήσει με κανένα τους. Την μόνη που ήθελε εκείνη την στιγμή ήταν την πρώην του. Αλλά δεν ήταν ποτέ μέσα μετά τον χωρισμό. Τι κυνική που είναι η ζωή! Κάτι μήνες πριν, θα ήταν η πρώτη που θα του χτυπούσε όταν τον έβρισκε μέσα! Και αυτή η μοναξιά που είχε επιλέξει να βιώσει τώρα, τον έσπρωξε στο στρίψιμο ενός ακόμα τσιγάρου.

♦♦♦

Καπνίζοντας, ξανακοίταξε παραθυράκι του κειμένου με τον κάθετο κέρσορα να αναβοσβήνει στο κενό ζητώντας ανυπόμονα τις λέξεις του. Σκέφτηκε, ίσως θα ήταν ωραίο να έγραφε μια τρυφερή ερωτική ιστορούλα, ένα μήνυμα προς αυτήν να της δείξει πως ακόμα την σκέφτεται στην μοναξιά του. Τελικά έγραψε 12 λέξεις: «Γιατί το τελευταίο φιλί μένει περισσότερο στην μνήμη μας από το πρώτο;» . Αυτές μόνο. Δεν το ξανακοίταξε να το σουλουπώσει. Βρήκε μια ενδιαφέρουσα εικόνα φιλιού από το δίκτυο, έγραψε τίτλο και το ανέβασε.