Τα 45 λεπτά

Francisco de Goya: The Sleep of Reason Produces Monsters.
(El sueno de la razon produce monstruos).

Ο κύριος Κέντ ξάπλωσε στο ντιβάνι. Άφησε να περάσει ένα λεπτό χωρίς να πει τίποτα κοιτώντας το χαρακτικό του Γκόγια που είχε στον τοίχο αριστερά του, τράβηξε έπειτα ένα χαρτομάντιλο από δίπλα και καθάρισε τα στρογγυλά γυαλιά του, σημάδι πως είχε συγκεντρώσει πια όλες τις σκέψεις του για τι θα έλεγε.

«Μισώ αυτόν τον Σούπερμαν. Μισώ αυτό καλοφτιαγμένο τουπέ του με την μπέρτα , το καλό παιδί των σούπερ-ηρώων, τον μαλακισμένο ναρκισσισμό του, το μεγάλο S στο στήθος του, την, και τα Άνθρωπος από Ατσάλι , Ποιό γρήγορος από σφαίρα, Είναι πουλί, είναι αεροπλάνο, όχι είναι ο Σούπερμαν . Πραγματικά θέλω να τον σκοτώσω…»
«Θέλετε να σας βοηθήσω να…αυτοκτονήσετε;» Η φωνή του ψυχαναλυτή ήταν επίπεδη. Καθαρή. Αποστασιοποιημένη από το διπολικό δράμα του κύριου Κέντ.
«Ναι…όχι…Δηλαδή καταλαβαίνετε…Δεν αντέχω να μου κλέβει όλη την προσωπικότητα…»
«Την…προσωπικότητα; Ποιανού την προσωπικότητα μιλάτε τώρα;»
«Την δική μου! Του Κλαρκ Κέντ στον Ημερήσιο Πλανήτη! Καταλαβαίνετε; Θέλω να φύγω από κει! Θέλω…θέλω να ανοίξω δικό μου τηλεοπτικό κανάλι! Και δεν μπορώ! Πρέπει να υποδύομαι αυτόν τον Σούπερμαν συνέχεια!»
«Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως έχετε βρει εσείς τον τρόπο να αυτοκτονήσετε. Άρα δεν με χρειάζεστε!»
«Τι εννοείτε;»
«Δείτε λίγο τον εαυτό σας. Είστε ένας πολύ γεροδεμένος άντρας που τονίζει τα χαρακτηριστικά του φορώντας εφαρμοστή μπλε και κόκκινη στολή έχοντας ένα μεγάλο S στο στήθος να δηλώνει πως είναι Υπεράνθρωπος και ο Άνθρωπος από Ατσάλι, πετάει, θέλω να πω είναι δύσκολο κάποιος που κάνει όλα αυτά να μην τραβήξει πάνω του την προσοχή και τον στόχο όλων των κακοποιών στοιχείων της πόλης σας. Τι άλλο δηλαδή πρέπει να κάνετε, ώσπου να βρεθεί εκείνος που θα είναι ποιο δυνατός από εσάς και θα σας σκοτώσει;»
«Μα πρέπει να είμαι εγώ ο στόχος! Αλλιώς θα την πληρώνουν όλοι οι άλλοι που είναι αδύναμοι!»
«Τι σόι πρέπει είναι αυτό πάλι; Δικό σας, ή της μητέρας σας;»
«Εννοείτε πως νιώθω ακόμα ενοχή που δεν πρόλαβα να σώσω το πατέρα μου από το να πεθάνει;»
«Από καρδία δεν πέθανε ο πατέρας σας;»
«Ναι.»
«Δεν βρίσκω πώς θα μπορούσε να τον σώσει ο Σούπερμαν.»
«Αν τον είχα πετάξει με ταχύτητα του φωτός στο νοσοκομείο, αν τον είχα καταψύξει φυσώντας τον….»
«Όμως δεν το κάνατε. Αυτό είναι κάτι που σας είπε η μητέρα σας στην κηδεία, ε;…Η θετή σας μητέρα…Θετοί σας δεν είναι οι γονείς σας, είπατε;»
«Τους πραγματικούς μου δεν τους γνώρισα ποτέ. Ο πλανήτης μου καταστράφηκε και εγώ είμαι ο μόνος που σώθηκε από κει.»
«Νομίζω πώς μισείτε και για αυτό τον εαυτό σας.»
«Βλακείες! Δεν έχω κανέναν λόγο να μισώ…»
«Ακούστε με λίγο σας παρακαλώ. Πρέπει να είναι δύσκολο για κάποιον να αισθάνεται ο μοναδικός επιζών ενός ολόκληρου πλανήτη. Από την μία θα πρέπει να ζήσει με αυτό και μάλιστα προσπαθώντας να το επιδείξει, πετώντας ας πούμε, σε μία κατώτερη φυλή και από την άλλη να το θάψει λέγοντας στον εαυτό του πώς αυτό ποτέ δεν συνέβη, πώς είναι άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Σκόπιμα λοιπόν αφήσατε τον θετό σας γήινο πατέρα να πεθάνει για να αποδείξετε στην μητέρα σας πώς δεν ήρθατε από άλλο πλανήτη.»
«Όχι, δεν σας πιστεύω! Γιατί να θέλω να πεθάνει ο μπαμπάς μου;»
Η φωνή του ψυχαναλυτή έγινε ξαφνικά μαλακή και σιγανή.
«Έχει περάσει η ώρα μας κύριε Κέντ. Να συνεχίσουμε αύριο;»