Makes you think...

Η δεύτερη φωτογραφία είναι το τελευταίο κρεβάτι στο οποίο ξαπλώνει ένας θανατοποινίτης με τα χεριά απλωμένα στο πλάι.
Υπάρχει κάποια ελαφριά ειρωνεία σχετικά με την πρώτη εικόνα, ή είναι η ιδέα μου;

Ο Χριστός γεννήθηκε για τις αμαρτίες μας!

...ψέμματα;

Λοιπόν, λέω να την τραβήξω την πλάκα....

Στο προηγούμενο πόστ κάνοντας πρωταπριλίατικο αστείο έφτιαξα το μπλόγκ του Άνθιμου! Πάνω πάνω, ανάρτησα δύο αρκετά ψαρωτικά πόστ, αλλά όσο κατεβαίνει κανείς πρός τα παλιότερα ανακαλύπτει σύντομα πώς κάποιο λάκο έχει η φάβα. Και όχι οτι δεν πετάω σαν ΥΚ μέσα στα σχόλια το "Καλή Πρωταπριλιά".Το έκανα και αυτό!

Σήμερα που ξαναμπήκα όμως διαπίστωσα πώς όχι απλώς αρχίσαν να του αφήνουν σχόλια διάφοροι χριστιανολάγνοι και θεούσες, αλλά άρχισε να παρακολουθεί το μπλόγκ μου το "Δι'ευχών των Αγίων" (http://dieyxontonagion.blogspot.com/) . Προφανώς δεν διάβασαν μέχρι τέλους τα ποστ! Οπότε πάμε καλά και λέω να την τραβήξω την πλάκα ανεβάζοντας κατά καιρούς διάφορα "κουλά" πόστ ωστε να τους μπερδέψω ακόμα περισσότερο!

Μείνετε συντονισμένοι και αγιασμένοι!

Να το χαίρεσαι, βρε Ανθιμε!

Τελικά όλοι οι "καλοί" και "φιλέσπλαχνοι" πατέρες της εκκλησίας , μαζεύονται σιγά σιγά στην μπλογκόσφαιρα κάνοντας διαγωνισμό για το ποιος απ΄όλους θα πρωτοδείξει περισσότερη αγάπη προς τον συνάνθρωπο μπλόγγερ! Και επειδή δεν μπορούσε να υπάρχει μόνο το φρούτο ο Καλαβρύτων ήρθε να προστεθεί στην παρέα και το άλλο μαυρισμένο φρούτο ο Άθνιμος που τόσο πολύ αγαπάμε μέσα τους υπέροχους λόγους του.

Μόνο μία συμβουλή, ατιμούλη Ανθιμούλη τώρα που γνωριστήκαμε (και θα γνωριστούμε ακόμα καλύτερα στο υπόσχομαι): Ασε τα ιστολόγια για τους άλλους. Για την ηλικία που είσαι παπούλη θές χαμομιλάκι, κουβερτίτσα και κουτσομπολίστικό κους κούς στην τηλεόραση!

Το όνειρο του Μικρού Τσογλάνη

«Άντε, τεμπέλη! Σήκω! Σήμερα είναι του Άγιου Πνεύματος», είπε η μαμά μου που σήμερα ήταν ποιο αδύνατη από χτες. Ίσως και τα μαλλιά της να είχανε διαφορετικό χρώμα. Το ίδιο λεπτό, μια έκρηξη που προκλήθηκε στο εργοστάσιο σοκολατοβιομηχανίας από τρομοκράτες αντιστασιακούς κατά της σοκολάτας , εκσφενδόνισε ένα δίσκο σερβιρίσματος με μπισκότα και γάλα κακάο που προσγειώθηκε στο κρεβάτι μου από το παράθυρο
«Μα, σήμερα είναι αργία, μαμά» είπα βουτώντας τα μπισκότα στην σοκολάτα. «Δεν χρειάζεται να πάω στο σχολείο.»
«Δεν χρειάζεται να πάς σχολείο, όχι γιατί είναι αργία, αλλά γιατί το μυαλό και το πνεύμα σου πρέπει να παραδοθεί και να εξεταστεί από την Ιερά Μητρόπολη Αθηνών. Καταλαβαίνεις πως δεν μπορεί να είναι απασχολημένο σε δύο μέρη ταυτόχρονα. Εγώ και ο μπαμπάς σου τα παραδώσαμε ήδη από πολύ πρωί και θα κάτσουμε σπίτι να περιμένουμε μέχρι να μας τα επιστρέψουν. Σήκω λοιπόν. Στο τραπέζι της κουζίνας έχω ήδη έτοιμο το κλουβί που θα το μεταφέρεις.»
Η μαμά μου, πήρε μαζί της τον δίσκο με τα μπισκότα για να το παραδώσει στις Αρχές επειδή μπορεί να είχε πάνω του δακτυλικά αποτυπώματα από τους τρομοκράτες και εγώ σηκώθηκα απρόθυμα από το κρεβάτι μου. Βλέπετε, αν δεν το παραδώσω σήμερα στην Ιερά Μητρόπολη, ο Θεός θα θυμώσει μαζί μου και το καλοκαίρι θα τελειώσει τόσο σύντομα που δεν θα μπορέσω να κάνω τα μπάνια μου. Φοβερό τι μπορείς να πάθεις στα καλά καθούμενα.

Στην κουζίνα βρήκα τον μπαμπά μου να διαβάζει την Εσπρέσσο και δεν του βρήκα μεγάλη διαφορά από τις άλλες φορές που είχε το μυαλό του μέσα στο κεφάλι. Στο τραπέζι πάνω ήτανε ακουμπισμένο το κλουβί από κοτετσόσυρμα. Μέσα του, η μαμά είχε βάλει ήδη λίγο μπαμπάκι και εφημερίδες. Έβαλα το δάχτυλο στο αυτί μου, και πάτησα το διακοπτάκι που ξεκλείδωνε το κεφάλι μου. Εκείνο άνοιξε σαν μπαουλάκι φανερώνοντας το μυαλό μου. Το σήκωσα με τα δύο μου χέρια να το μεταφέρω, αλλά γλιστρούσε διαολεμένα.
«Πρόσεχε!», μου φώναξε ο μπαμπάς μου. «Μην σου πέσει κακομοίρη μου και χυθούν όλα από κει μέσα. Τόσα χρόνια προσπαθούμε να σου βάλουμε εκεί ότι ξέρεις!»
Κουνιόταν και σάλευε σαν ψάρι Παρόλα αυτά, .κατάφερα να κλείσω καλά μέσα στο κλουβί. Εκείνη τη στιγμή η μαμά, μπαίνει στην κουζίνα μαζί με έναν αστυνομικό που έμοιαζε στον Λαζόπουλο, ο οποίος ήρθε να εξετάσει τον δίσκο με τα μπισκότα.
«Μην κάνείς λάθος» μου είπε. «Δεν θα το πας εσύ μέχρι την Ιερά Μητρόπολη Αθηνών. Θα το παραδώσεις στην εκκλησία στην οποία είσαι εγγεγραμμένος και αυτοί μετά θα το μεταφέρουν εκεί πού πρέπει. Θυμάσαι να πας;»
«Θυμάμαι.»

Επειδή η εκκλησία ήτανε ακριβώς πίσω από το σπίτι μας πήγα τελικά με τα πόδια. Έκανε όμως τόση ζέστη που για μια στιγμή φοβήθηκα μήπως το μυαλό μου ξεραθεί , ή λιώσει όπως οι τσούχτρες. Ίσως θα έπρεπε να βάλω μέσα μερικά παγάκια να το διατηρήσουν , αλλά δυστυχώς δεν είχα πια το μυαλό μου μέσα στο κεφάλι ώστε να το σκεφτώ. Βρήκα πολύ κόσμο συγκεντρωμένο εκεί που παρέδιδε τα μυαλά του σε διάφορους μουτρωμένους παπάδες που ψέλνανε και τα στοιβάζανε άρον άρον όπως τις βαλίτσες στα αεροπλάνα κάτω από μια Εικόνα περιτριγυρισμένη από κεριά , χρυσαφικά και καντήλια, που απεικόνιζε ένα εγκέφαλο με χρυσό φωτοστέφανο. Αυτό ήταν και το Άγιο Πνεύμα.

Συνάντησα και την Ελένη που κρατούσε και αυτή ένα ροζ καλαθάκι με το μυαλό της, το οποίο σε αντίθεση με το δικό μου νιαούριζε σαν νεογέννητο γατάκι . Η Ελένη κάθεται πάντα στο διπλανό κάθισμα του σχολικού και είναι ο ερωτάς μου. Δεν της έχω μιλήσει ποτέ. Αυτή μου χαμογέλασε με νόημα σαν να ήξερε όμως. Τώρα λοιπόν ήταν η ευκαιρία να το παίξω ιππότης και να της πω όσα δεν τόλμησα ποτέ μου..
«Δώσε μου να σου κρατήσω το καλάθι», της είπα.
«Θα σου το δώσω αν μου δώσεις και εσύ το δικό σου» , μου απάντησε.. Και τότε κατάλαβα ότι με αγαπούσε κι αυτή.
«Δεν ήξερα ότι με αγαπάς», είπα με θάρρος που δεν περίμενα ποτέ ότι θα έχω.
«Μα σε σκέφτομαι συνεχεία.», απάντησε. « Σε βλέπω στο σχολικό που κάθεσαι δίπλα μου, αλλά ούτε και εγώ είχα το θάρρος να σου μιλήσω.»
«Θες να με φιλήσεις στο στόμα, όπως η μαμά τον μπαμπά;»
«Θέλω…»

Και τότε….

…

«Άντε, τεμπέλη! Σήκω!» είπε η μαμά μου σπρώχνοντας με δύναμη τις κουρτίνες ρίχνοντας πάνω μου το φως, ξυπνώντας με από το όνειρο. «Σήμερα είναι του Άγιου Πνεύματος!»

…Την μισώ αυτή τη γαμημένη μέρα, την μισώ!

Επιτέλους! Ο πρώτος κλώνος Μητροπολίτη στην Ελλάδα, είναι γεγονός!

Βρείτε τις διαφορές

Τους βγάζω το καπέλο! Εφόσον υπάρχει ένα πρόβλημα για κάθε λύση και αφού ο ευγενικός στοχαστικός και σεβάσμιος Μητροπολίτης Καλαβρύτων, που με την Ευγένεια του, την Καλοσύνη και την Αγάπη του δεν ανέβαζε όλα τα σχόλια, δημιουργήθηκε ένας κλώνος του που και θα τον βοηθά να αναρτά αυτά που δεν του άρεσαν αλλά κυρίως, θα δώσει την ευκαιρία σε όλους εκείνους που προσβλήθηκαν (κακώς κατά την γνώμη του) από την μεγαλοθυμία του και την σεμνότητα του να σχολιάζουν χωρίς φόβο και πάθος τα υπέροχα κείμενα του. O Yellow Kid, εύχεται στους δημιουργούς του κλώνου καλή επιτυχία και ο Θεός μαζί τους!

Bannet- πρόταση, για το μπλόγκ του Μητροπολίτη Καλαβρύτων

.
.
.

Περισσότερα Μηνύματα Αγάπης εδώ

Ψευτο-Χριστιανοί Α.Ε.

Το παρόν πόστ δεν έχει σκοπό να αναφερθεί σε όλους ανεξαιρέτως τους Χριστιανούς, αλλά σε αυτούς που ήρωας σαν τον Χόλντεν Κόλφιλτ στο «Φύλακα Στην Σίκαλη» θα μπορούσε να ονομάσει στην ελληνική μετάφραση του βιβλίου, ως «κάλπιδες». Ο χριστιανισμός όπως όλες οι θρησκείες, έχει κατασκευάσει ένα κοσμογονικό σύστημα ιδεών, αξιών και τρόπων συμπεριφοράς στηριζόμενη πάνω σε μια πολύ συγκεκριμένη βάση : Στο λόγο και τις πράξεις του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου. Σε αυτή τη βάση λοιπόν, ο κάθε άνθρωπος που θέλει να την ενστερνιστεί οφείλει να την ακολουθεί πιστά. Διαφορετικά, παύει να είναι Χριστιανός, και γίνεται κάτι άλλο. Χριστιανιστής ίσως, αλλά όχι Χριστιανός.

Το πρόβλημα και οι παρεξηγήσεις ξεκινάνε όταν οι περισσότεροι που δηλώνουν σήμερα Χριστιανοί, όχι μόνο δεν τις ακολουθούνε, αλλά πολλές φορές οι πράξεις και οι σκέψεις τους έρχονται σε αντίθεση με εκείνου του ωραίου, αλλά παλαβού τύπου από την Ναζαρέτ που πίστευε πως ήτανε γιος θεού. Κακά τα ψέματα, μέσα στην κοσμάρα του, είχε και κάποιες ωραίες και πολύ σωστές φιλοσοφικές θέσεις για το πώς θα ήταν ποιο ωραία τα πράγματα. Όχι όλες, αλλά πολλές. Κυρίως να αγαπάμε και να σεβόμαστε τους άλλους.

Σε πιάνει τρέλα λοιπόν, όταν διαπιστώνεις πως πολλοί από αυτούς κρατάνε ιερατικά πόστα στον Χριστιανισμό όχι μόνο δεν ασκούνε καθόλου αυτήν την αγάπη και κατανόηση που είχε προτείνει, αλλά το αντίθετο. Ενισχύουν όλα αυτά που θα έβλεπε και θα σιχαινόταν ο Jesus αν ζούσε σήμερα!

Ίσως δεν το κάνουνε συνειδητά. Ίσως πραγματικά πιστεύουν ότι ακολουθούν το λόγο του θεού τους. Ίσως και να αισθάνονται υποχρεωμένοι να αυτοονομάζονται χριστιανοί λόγω παράδοσης κι επειδή η λέξη «Χριστιανός» έχει γίνει συνώνυμη με τον όρο «καλός άνθρωπος» . Η αλήθεια είναι όμως πώς πολλά από αυτά που είπε ο Ιησούς Χριστός τότε , είναι δύσκολο να σταθούνε κατά λέξη και να εφαρμοστούν σήμερα. Ένας άλλος λόγος που πιστεύω είναι πως μετά το θάνατο του, ερμηνεύοντας τον όπως την βολεύει η θρησκεία, έχει προσθέσει ένα σωρό κουταμάρες που δεν έχουν σχέση με τον ίδιο. Και οι άνθρωποι βρισκόμενοι σε σύγχυση κάνουν τελικά μόνο ότι από αυτά καταλαβαίνουν ή αισθάνονται. Αυτούς ονομάζω ψευτο-χριστιανούς.

Δεν είμαι Gay, και όμως με καίει.

Είμαι κατά του γάμου των gay, γιατί είμαι κατά του γάμου, γενικότερα. Είναι δύσκολο ένα ζευγάρι να συνεχίσει να ζει αγαπημένο κάτω από την ίδια στέγη για πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να χάσει κάποια στιγμή το ενδιαφέρον του ο ένας για τον άλλον.

Προσπάθησα παραπάνω να μην διαχωρίσω τον ετεροφυλικό γάμο από τον ομοφυλοφιλικό, καθώς είναι κρίμα να ζούμε ακόμα σε μία εποχή που ο σεξουαλικός προσδιορισμός συνεχίζει και παίζει σημαντικό ρόλο στην ζωή μας. Άλλα το αν πιστεύω εγώ ότι είναι λάθος δια βίου μια σχέση, δεν έχει να κάνει με τα δικαιώματα κάποιων ζευγαριών να δοκιμάσουν αν το θέλουν. Η Ορθόδοξη εκκλησία όμως είναι κατηγορηματική σε αυτό. Η τουλάχιστον επιλεκτική σε ένα συγκεκριμένο είδος ζευγαριών, που είτε από συντηρητισμό επειδή ανήκουν στην πλειοψηφία, είτε για καθαρά αναπαραγωγικούς λόγους (Αυξάνεστε και πληθύνεστε) σε όλους τους υπόλοιπους ρίχνει πόρτα.

Από την μεριά της εκεί, έχει δίκιο. Τι δουλειά έχει μία αλεπού στο παζάρι; Τι δουλεία έχει ο ομοφυλόφιλος σε μία Εκκλησία ποτέ δεν δέχτηκε τον όρο ομοφυλοφιλία στον λεξικό της (αρσενοκοιτία, πορνεία και αμαρτία την ονομάζει) . Η Εκκλησία είναι τόσο κλειστό κύκλωμα ιδεών, (ιδεοληψίας μάλλον), τόσο απαρχαιωμένο και ξεπερασμένο και αποκλείεται ποτέ να αλλαξοπιστήσει. Και επειδή αυτοσυντηρείται με τα χίλια ζόρια από μόνη της, θα ζητήσει τελικά δανεικά και μερίδιο από το κράτος μήπως και επιβιώσει άλλη μια μέρα. Και το κράτος, τόσα χρόνια υποχωρεί και δίνει.

Ε, λοιπόν αυτό μαφιόζικο αλισβερίσι και το νταβατζιλίκι ανάμεσα σε πιστούς κα μη, πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει! Να χωρίσει ο καθένας τους δικούς του. Ειδικά όταν σήμερα έχουνε ανοίξει τα σύνορα ώστε τα Ανθρώπινα Δικαιώματα γίνονται η νέα παγκόσμια θρησκεία με επίκεντρο τον Άνθρωπο για τον Άνθρωπο. Εκεί, που αυτούς που θα βλέπουμε να συμβιώσουν κάτω από την ίδια στέγη, να μην μας νοιάζει αν η μέλισσα τους μπαίνει τελικά σε λουλουδάκι ή συναντάει κάποια άλλη μέλισσα, αλλά αν είναι σε αρμονία σε αυτό.

Να όμως που όσο δεν γίνεται ο διαχωρισμός Εκκλησίας- Κράτους, και μένουμε πίσω, κάτι ραμολιμέντα με μακριές γενειάδες και σκουριασμένα μυαλά συνεχίζουν να πατάνε στα χωράφια του κράτους, αποκτούν πολιτικό και κοινωνικό λόγο (ενώ από την συνθήκη τους δεν θα έπρεπε) μπερδεύοντας τους δικούς τους νόμους με τους νόμους ενός κράτους που οφείλει να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Περισσότερος καυγάς, εδώ

Ο Πατέρας Άνθιμος και ο Picasso

Περισσότερα για τον "άσεμνο" Picasso, στην Λολίτα
και τον Ουρφουσλαάγκ

Λαϊκό προσκύνημα

Εγώ βαριόμουνα να πάω. Προτιμούσα χίλιες φορές να σκοτώνω ιρακινούς τρομοκράτες στο κομπιούτερ από το να πάω να δω ένα ήδη πεθαμένο.

Φοβήθηκα όμως να πω κάτι στον μπαμπά και στην μαμά μου να μην φάω φάπα. Ένα ωραίο βρήκα σε όλο αυτό το τζερτζελέ , πως την μέρα που θα τον θάψουνε θα μείνει κλειστό το σχολείο μου και έτσι θα πάω να παίξω μπάλα! Κρίμα που δεν το κάνουν αυτό σε κάθε κηδεία. Στο μεταξύ, η μαμά είχε την φαεινή ιδέα να γράψει γράμμα στον διευθυντή του σχολείου μου, ζητώντας του άδεια να για να προσκυνήσω τον πεθαμένο. Δυστυχώς εκείνος εκτός από μεγάλος μαλάκας , είναι και θρήσκος.

Έτσι βρέθηκα μέσα στο ψοφόκρυο και την βροχή με την μαμά μαυροφορούσα να κρατάει ένα γιγάντιο σταυρό στο ένα χέρι (που δεν ξέρω που τον βρήκε) και την φωτογραφία του πεθαμένου (χοντρού ακόμα, πριν αρρωστήσει,) στο άλλο της, να στεκόμαστε σε μια ατέλειωτη ουρά από μαυροφορεμένες κλαίουσες γριές και γέρους που κρατούσαν από σταυρούς και καντήλια, μέχρι σουβλάκια και φιστίκια.
«Ωραία εκδρομή με έφερες μαμά!»
«Σκάσε ηλίθιο», είπε και μου έδωσε φάπα. «Ήρθαμε εδώ για να φιλήσουμε το σκήνωμα ενός μεγάλου πατέρα της Ορθοδοξίας μας.»
«Τι; Δεν είσαι καλά που θα φιλήσω εγώ, αυτό το πράγμα!»
«Έλα!» Με τράβηξε ξαφνικά από την ουρά.
Απομακρυνθήκαμε και χωθήκαμε λίγα μέτρα πιο μπροστά σε μία τρύπα με άλλες μαυροφορεμένες. Φυσικό ήταν να ακολουθήσει ο εξής διάλογος:
«Κυρία μου που πάτε;»
«Μην κλέβετε την ουρά!»
«Ου Κλέψεις, λέγει ο Κύριος! »
«Ασταδιάγλα μωρή που θα μου πεις που πάω! Έφερα τον γιο μου να πει το ύστατο αντίο στον Αρχιεπίσκοπο μας!»
«Κι εγώ ήρθα από την Λάρισα κυρία μου! Βρίσκομαι εδώ από τις έξι!», πετάχτηκε μία άλλη.
«Τι σε νοιάζει εσένα μωρή βλάχω; Εσύ είσαι μπροστά από μένα!»
«Ιιιιιιιιιιιιιιιιι…..Ντρέπομαι για την ανατροφή που δίνετε στον γιο σας!»
«Καλέ ο Μητσοτάκης, δεν είναι αυτός εκεί;»
Η τελευταία έσπασε τον εποικοδομητικό διάλογο, προσφέροντας νέα εστία κουτσομπολιών. Στεκόταν εκεί κορδωμένος και γελαστός να μιλά στους δημοσιογράφους.
«Πωπώωωωωω! Παλικάρι! Είδες πώς κρατάει ο γέρος;»
«Θα μας θάψει όλους ο γρουσούζης! Να το θυμηθείτε!»
«Βαριέμαι» είπα
«Βαριέσαι;» Φάπα! «Δεν βαριόμαστε όταν πενθούμε έναν μεγάλο ηγέτη, κωλόπαιδο!».

Πρέπει όλοι να βαριόντουσαν εκεί πέρα αλλά δεν θέλανε να το παραδεχτούνε. Μαζεύτηκαν εκεί λόγω κάποιας ηλίθιας υποχρέωσης σαν τον μπαμπά μου πρέπει να ξημεροβραδιαστεί στην εφορία για την σύνταξη του. Και τι κοινοτυπίες ήταν αυτές που αμολάγανε; «Ήταν άξιος» κλπ. Εκτός από μερικά ανέκδοτα, που τα έλεγε και χάλια, τι έκανε για να κερδίσει όλο αυτό το προσκύνημα; Άσε που μόλις πλησιάζανε τα τηλεοπτικά συνεργεία υπήρχε ανταγωνιστικός διαγωνισμός για το ποια γριά θα κλάψει καλύτερα ώστε να τη δείξει το βράδυ ο Alpha!
«Μαμά, αν τον αγαπούσαν τόσο όσο δείχνουνε τώρα, γιατί δεν πήγαν να τον δουν όσο ακόμα ζούσε;»
«Άσε τις εξυπνάδες και τράβα να που πάρεις ένα πακέτο τσιγάρα.». Μου έδωσε ένα τσαλακωμένο δεκάευρω και με άφησε.

Αρχικά είχα όντως σκοπό να της πάρω τσιγάρα, αλλά όπως απομακρύνθηκα και τους είδα να στέκονται στην βροχή, τους σιχάθηκα περισσότερο από τον πεθαμένο. Έπρεπε να παίξουν το θέατρο τους, να κάνουν ότι κλαίνε για το χαμό του χοντρού, να κρατάνε όλα αυτά τα σύμβολα τα κεριά και τις φωτογραφίες, λες και δεν περιμένανε πώς με μία τέτοια αρρώστια ήταν γραφτό του να πεθάνει, ακόμα και αυτός που υποτίθεται τα έχει κάνει πλακάκια με το Θεό του. Πήρα ένα πακέτο τσιγάρα για τον εαυτό μου, μερικές σοκολάτες, ένα κουτί καπότες (να τις φουσκώσω αύριο στην τάξη) και γύρισα σπίτι με ταξί. Στην επιστροφή σκέφτηκα και μια καλή δικαιολογία για τον μπαμπά μου.

ΠΕΡΙΓΡΑΨΤΕ ΜΕ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΛΟΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ

Στην αρχαία έρημο της Νεβάδα, τρέχει ένα κάμελ τρόφι 4Χ4 με την Μαρίκα που είναι πάλι έγκυος και τον καθόλου φερέγγυο άντρα της, τον Σίφη.
«Έπρεπε να την είχαμε κλείσει ένα μήνα πριν.» του γκρινιάζει.«Εσύ και η επιμονή σου! Θέλω φάτνη! Θέλω φάτνη! Μπορείς να μου πεις κάθε Χριστούγεννα τι σε πιάνει και θες να γεννήσεις σε φάτνη;»
«Έτσι! Μου αρέσει το ρουστίκ! Ξύλο, άχυρα, γίδια, κοπριές… Λογαριασμό θα σου δώσω;»
«Κοίτα καλύτερα στο γιορτινό τεύχος του ΒΗΘΛΕΕΜΟΡΑΜΑΤΟΣ, την στήλη με τις «φάτνες του μήνα» και δες τι υπάρχει!»
«Α! Αυτόν τον ξέρω! Άκου: ΞΕΚΟΥΡΑΣΟΥ ΣΑΝ ΤΟΝ ΒΟΥΔΑ, ΜΕΣ΄ ΤΗΝ ΦΑΤΝΗ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ. Διεύθυνση: Τρίτος αμμόλοφος δεξιά, κάτω από το Υπέρλαμπρο Άστρο.»

Όταν στην Φάτνη του Ιούδα η Μαριλίζα έχει πλέον γεννήσει, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα καθώς ο Ιώβ κοιτάζει καχύποπτα τα δίδυμα .
«Είναι μαύρα!», της λέει.
«Και είναι κορίτσια», του απαντάει. «Θα μπερδέψουνε πολύ τους θεολόγους.»
«Αυτό σε ενοχλεί μωρή; Όχι ότι τα παιδιά σου είναι μαύρα και εγώ άσπρος σαν την Χιονάτη;»
«Δεν κατάλαβα; Γίναμε ρατσιστές ξαφνικά;»
«Μην αλλάζεις κουβέντα ! Ξέρεις τι εννοώ! Πρόσεξα την οικειότητα που έχεις με τον Ιούδα που «κατά σύμπτωση» είναι μαύρος! Δεν καταλαβαίνω νομίζεις τι σημαίνουν αυτά;»

«Γαμώ την Παναγία σου, Ιωσήφ!», τον διέκοψε ο Ιούδας που έφερε ένα καθαρό κομμάτι σανό. «Δεν διάβασες την ταμπέλα; Γράφει ξεκάθαρα: ΟΧΙ ΓΑΤΙΑ, ΟΧΙ ΣΚΥΛΙΑ, ΟΧΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!»
«Ρε, δε πα να κρεμαστείς από καμία συκιά; Ισκαριώτη! Ε, Ισκαριώτη!»

«Έχετε επισκέψεις!», είπε η Μαρθαβούρτση, για να αλλάξει κουβέντα. «Τα Τρία Γουρουνάκια με τα Δώρα.»
Στην πόρτα στέκονται πραγματικά, τα Τρία Γουρουνάκια.
«Παραγγέλνετε το φαΐ σας απ’ έξω τώρα;» είπε ο Ιούδας. «Ποιος παράγγελλε χοιρινό;»
«Να λείπουν σας παρακαλώ οι κρετοφαγικές ειρωνείες!», είπε το μεσαίο ζαμπόν. «Και δεν είμαστε Τα Τρία Γουρουνάκια με τα Δώρα, αλλά τα Τρία Γουρουνάκια ντυμένα Μάγοι με τα Δώρα που επιστρέφουνε από πάρτι μασκέ και χαθήκανε στην έρημο.»
«Είδαμε Υπέρλαμπρο Άστρο και μπήκαμε.»
«Πάει χάλασε και αυτός ο μύθος!» είπε ο Ιωνάς.
«Έλα ηρέμησε!» του είπε η Μπαρμπαρέλα. «Πόσο στραβά μπορεί να πάει ακόμα;»
Εκείνη την ώρα πετάγεται μέσα στο παράθυρο της φάτνης, μια βόμβα δακρυγόνου που σκάει ανάμεσα στα δίδυμα με αποτέλεσμα να τα σκοτώσει από ασφυξία. Μέσα στο καπνό και τον πανικό, μασκοφόροι κομάντος ντυμένοι στα μαύρα μπουκάρουν από παντού και γαζώνουν με πολυβόλα όλους τους θαμώνες της φάτνης.
«Δεν αφήνουμε μάρτυρες και δεν αφήνουμε αιχμαλώτους!», ακούγεται από το ασύρματο ο αξιωματικός της ομάδας εξόντωσης. «Σκοτώστε και τον Ιούδα και μετά κάψτε τα πάντα! Αυτή είναι και η άμεση εντολή του βασιλιά Ξέρξη!»

ΤΕΛΟΣ!

Ο μικρός Τσογλάνης στο γάμο.

Του Quino

Τον προηγούμενο μήνα η μαμά βρήκε μία πρόσκληση:

«Ο Γιάννης και η Μαρία σας προσκαλούν στον γάμο τους που θα τελεστεί στις 3 Σεπτεμβρίου 2007 στις 7 το απόγεμα στην εκκλησία του Αγίου Πουτσανήμερα (δεν είμαι σίγουρος ακόμα για το όνομα, θα ζητήσω από την μαμά να μου ξαναδείξει την πρόσκληση) ενώ θα ακολουθήσει δεξίωση στο κλαμπ «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΛΑΜΑΡΙ»
Υ.Γ. Το κουστούμι και η τουαλέτα δεν είναι απαραίτητα. Τα δώρα γάμου, είναι!»

Ο κόσμος είχε φορέσει τα καλά τους αλλά η μαμά δεν με άφησε να φορέσω την μπλούζα «FUCK EVERYBODY» έτσι έπρεπε να αρκεστώ σε ένα μονότονο άσπρο πουκάμισο και μαύρο παντελόνι. Και επειδή ξέρω πόσο εύκολα σου πιάσουν την κουβέντα όλοι αυτοί οι συγγενείς που μοιάζανε να έχουνε βγει από μπανιέρα φορμόλης, σκέφτηκα να μην κρατάω το βλέμμα μου πάνω τους παραπάνω από δευτερόλεπτο. Απλώς ρουφούσα την κοκακόλα και έκανα τις μπουρμπουλήθρες μου.
«Πέτα την κόκακόλα σου», είπε η μαμά.
«Σβήσε το τσιγάρο σου», της απάντησα.
«Πέτα την κοκακόλα σου, ΤΩΡΑ!»
Ούτε εγώ πέταξα την κοκακόλα πάντως ούτε η μαμά το έσβησε το τσιγάρο. Γιατί με το που έσκασε το ζεύγος, άρχισε από ένα φοβερό χειροκρότημα.
«Τους χειροκροτούνε για το πώς κατάφεραν να παντρευτούνε δύο άνθρωποι που δεν έχουνε τίποτα κοινό μεταξύ τους;» ρώτησα τον μπαμπά μου που μου έριξε το πρώτο σκαμπίλι της ιστορίας.
«Σκάσε κωλόπαιδο! χειροκροτούνε γιατί είναι ευχαριστημένοι!»
«Εσύ με την μαμά, είστε;»
«Χειροκρότα αν δεν θες να φας και άλλο σκαμπίλι!»

Μέσα στην εκκλησία, έκανε τόσο μεγάλη ζέστη που κανείς δεν μπήκε παρά μόνο για λίγα λεπτά ίσα να δηλώσει την παρουσία του. Το ζευγάρι είχε και αυτό σκάσει από την ζέστα εκεί μέσα , αλλά ο τραγόπαπας παρόλο που το κούτελο του ήταν κατακόκκινο, καταϊδρωμένο και με αραιή τριχοφυΐα, αρνιόταν να τελέσει έξω στον κηπάκο το “μυστήριο” όπως το λένε αυτοί που ξέρουν. Μυστήριος πραγματικά.
Μετά άρχισε να μουρμουράει όπως η σφήκα γύρω απ΄ το κρέας ένα μπερδεμένο επαναλαμβανόμενο μουρμουρητό με δούλους, που μόνο αυτός καταλάβαινε, ξανά και ξανά και ξανά. Τόσες φορές πια, που νόμιζα πώς είχε «κρεμάσει» το σύστημα του!
Όταν «ξεκρέμασε» τελικά, άρχισε να ζητάει παράφωνα και τραγουδιστά σε κάποιον Ησαΐα να χορέψει. Αλλά μίας και δεν υπήρχε κανείς Ησαΐας, οι μόνοι που βρέθηκαν να χοροπηδάν σαν συγκαμένοι χιμπατζήδες ήταν ο γαμπρός και η νύφη. Εγώ στο μεταξύ, κρατούσα το τέμπο με τις μπουρμπουλήθρες, ο παπάς σκότωνε κάποιον ύμνο και οι υπόλοιποι της συμμορίας του με τα εμπρηστικά κεριά στα χέρια , μοιάζανε να έχουνε πάρει σοβαρά το τσίρκο γύρω τους.
Οι θεατές φαίνεται είχαν απογοητευτεί τόσο πολύ από το χορευτικό τους νούμερο που βγαίνοντας από την εκκλησία, τους αποδοκιμάζανε πετώντας τους ότι έβρισκαν μπροστά τους. Στην προκειμένη περίπτωση, ρύζι.
Και εγώ που είχα τελειώσει πια την κοκακόλα μου την πέταξα, κράτησα όμως το καλαμάκι που με αυτό σαν φυσοκάλαμο πετούσα κόκκους ρυζιού μία στο μάτι του γαμπρού και μία στο ντεκολτέ της νύφης. Πολύ πλάκα!

«Θα σοβαρευτείς καμία φορά ή…….» σήκωσε το χέρι του ο μπαμπάς για φάσκελο. Κόκκοι ρυζιού είχαν μείνει κολλημένοι από ιδρώτα πάνω στην μούντζα του. Αλλά ευτυχώς δεν τους έφαγα.
«Πάμε», είπε.
«Πού;» ,του απάντησα.
«Στην δεξίωση. Και κοίτα να είσαι φρόνιμος!»

...

Και εδώ τελειώνει κυρία η έκθεση μου, γιατί το κουδούνι χτύπησε και πρέπει να δείρω τον πισινό μου γιατί τόση ώρα μου ψιθυρίζει και με λέει μουνί. Αν θέλετε πάντως να μάθετε τι έγινε μετά στην δεξίωση την επόμενη φορά βάλτε μας ελεύθερο θέμα έκθεσης και αφήστε τις βλακείες θέματα, στυλ «Ο γάμος είναι μία σημαντική στιγμή στην ζωή δύο ανθρώπων γιατί τους φέρνει αντιμέτωπους με ένα από τα ποιο ωραία μυστήρια του Θεού, γράψτε την άποψη σας »!

Είναι τρελοί αυτοί οι Χριστιανοί

Μα τον Τουτάτη, θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι! Δε λέω, ωραίο και άγιο το παραμύθι με την Θεία Γέννηση, την Σταύρωση του Θεανθρώπου, την Ανάσταση. ‘Oλα αυτά έχουν πάντα κάτι διδακτικό και ρομαντικό να μας πούνε. Όπως τα παραμύθια με νεράιδες. Κανείς όμως δεν πιστεύει σοβαρά στις νεράιδες. Αν πιστέψει, αν αρχίσει δηλαδή να κυνηγάει με την απόχη μικρά πράσινα ξωτικά στην πλατεία Κάνιγγος, δεν θα πρέπει να ανησυχήσουμε γιά την ψυχική του υγεία;
Που είναι λοιπόν η διαφορά; Γιατί να έχουμε πειστεί ότι δεν υπάρχουν νεράιδες αλλά αρνούμαστε να πειστούμε ότι δεν υπάρχει ο Θεός και όλο το παρεάκι του; Μας φάινεται περισσότερο αληθοφανές το να υπάρχει; Πάνω σε τί, το στηρίζουμε; Ελληψη βασικών γνώσεων; Δισειδαιμονία; Σκοταδισμό; Πιστεύουμε παραδοσιακά; Και αν ναι, όπως ακούω από πολλούς, πως γίνεται να πιστεύεις κάτι παραδοσιακά; Η πίστη είναι γονιδιακή;

Το να υποστηρίζεις πως πρίν από 21 αιώνες, ποτέ άλλοτε ποιο πρίν ή ποιό μετά, κατέβηκε από τον ουρανό ένα ασεξουαλικό πλάσμα (που τον φαντάζομαι σαν τον Μέρλιν Μάνσον) , κρατώντας ένα ανθό και με αυτό έδωσε εγκυμοσύνη στην παρθένα της γειτονιάς, ή καλό σεναριογράφο θα σε πούνε, η ότι σου λάσκαρε η βίδα!

Αλλά και το να συνεχίζεις, πως ο μπέμπης δηλαδή που μεγάλωσε από την παρθένα της γειτονιάς τέλικά είναι ο θεός σου (αρα και θεός της αν ποτέ γίνετα κάτι τέτοιο) , μάλλον ως ένα μέτριο σίκουελ του σεναρίου αντιμετωπίζεται! Και η μαρτυρική θυσία αυτού του θεού από τους ανθρώπους του, που κολλάει; Μήπως είδαμε ότι πήγαινε καλά και το κάναμε ακόμα πιό περίπλοκο να τους ψαρώσουμε; Ούτε οι σεναριογράφοι του Lost!

Και επειδή το γαμήσαμε στο τέλος από την πολλή πρωτοτυπία και πρέπει να έχει πάσει θυσία χάπι έντ, θα τον βάλουμε να αναστηθεί! Έτσι ρε! Από μόνος του! Γιατί έτσι του γουστάρει! Τραβάς κανά ζόρι; Α! Να τον αφήσουμε τρείς μέρες dead να μην μας κατηγορήσουν γιά αναληθοφάνεια, και μετά, μπαϊ μπάϊ θεός. Ρίχνουμε και μιά καλή ατάκα στον άπιστο ήρωα της ιστορίας στην περίπτωση που δεχτούμε κακή κριτική, και μετά το κάνουμε best seller.

Όλα τα παραπάνω, με αφορμή τον Χριστό(δουλο) που θα ταξιδέψει (στο Μαιάμι, παρακαλώ η Θεία Χάρη του) ώστε να χειρουργήθει το ύπαρ του. Το διάβασα στα πεταχτά σε επικεφαλίδα της Καθημερινής (Πέμπτη 12 Ιουλίου) και με πιάσανε τα γέλια!

Σκεφτόμουν, πώς η αναγκαστική αποδοχή της ιατρικής επιστήμης από ένα ιερέα που πάσχει από καρκίνο ίσως να είναι μία μικρή νίκη της κοινής λογικής έναντι της τυφλής του πίστης.

Από την άλλη, μπορεί να είναι όλα ανάποδα και έχει αυτός τελικά δίκιο: Στο Μαιάμι, η επικοινωνία με τα Θεία, να δίνει καλύτερο σήμα απ ότι δίνει εδω!

ΘΑ ΣΑΣ ΘΑΨΩ ΟΛΟΥΣ, ΡΕ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ!

Ρε, άπιστοι! Ποιός κάνει τα κουμάντα του με το Θεό;

Τι ωραία που περάσαμε το Πάσχα

Εγώ, η μαμά, ο μπαμπάς, ή γιαγιά περάσαμε ένα υπέροχο Πάσχα στο χωριό. Αρχικά, ξεκινήσαμε από το σπίτι μας με το αυτοκίνητο Μεγάλη Πέμπτη. Ο μπαμπάς γκρίνιαζε για την κίνηση, η μαμά του είπε να προσέχει και εγώ ήθελα τσίσια μου. Το χωριό που βρίσκεται λίγο πιο έξω από την Αθήνα λέγεται Νέα Μάκρη και είναι ένα υπέροχο μέρος με παραδοσιακά Φλοκαφέ, Βασιλόπουλους , Γκούντις, Αλβανούς και την γιαγιά.

Η γιαγιά, που είχε φτιάξει κάτι σκληρά κουλουράκια και ένα ξερό βαμμένο τσουρέκι γύρω από το αυγό, είχε ανοίξει την τηλεόραση και έβλεπε ένα ντοκιμαντέρ γιά την σταύρωση που κάνουν κάθε χρόνο οι Εβραίοι όπως μου είπε., και πως αυτός στην τηλεόραση είναι ο αληθινός Ιησούς Χριστός. Λίγο αργότερα έκανε τον σταυρό της και φίλησε την οθόνη.

Όταν επιτέλους τελείωσε το ντοκιμαντέρ και η γιαγιά ξεράθηκε για ύπνο, καθίσαμε να δούμε λίγο διαφημίσεις πριν το εορταστικό πρόγραμμα του Σταρ, με συνηθισμένους καλεσμένους έκπληξη, χορό, τραγούδια, και κωμικές βαρετές επαναλήψεις. Στις διαφημίσεις είδα μία ωραία λαμπάδα «300», του Λεωνίδα με σπαθί για να κόβει τα κεφάλια των Περσών και απαίτησα από την μαμά μου να μου τον πάρει μαζί με τους άλλους 300. Είπε ότι και μόνο με μία λαμπάδα «300», του Λεωνίδα, στην Ανάσταση αρκεί για να δείξω την πίστη μου για μήνυμα Αγάπης και Ειρήνης του Χριστού προς τους ανθρώπους. Τελικά μου πήρε μία μαλακία με έναν Σφουγγαράκη που δεν ήταν καν ο Μπόμπ.

Την Μεγάλη Παρασκευή έβρεχε όλη την μέρα. Η μαμά μου είπε ότι αυτό σημαίνει ότι ο κλαίει ο Θεός για το Υιό του και πως θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Της είπα ότι εγώ δεν αισθάνομαι καθόλου άσχημα, στο κάτω κάτω χαζομάρα Του, γιατί πρώτον Θεός είναι και μπορεί να ξανακάνει όσους γιους γουστάρει, δεύτερον αφού του έχει δώσει σούπερ-πάουερ δυνάμεις, θα αναστηθεί έτσι κι αλλιώς. Την ρώτησα ακόμα πώς είναι δυνατόν οι Ρωμαίοι να μην έχουν χαμπαριάσει πόσο μάταιο είναι να τον σταυρώνουν κάθε Πάσχα, αλλά δεν με άκουσε. Ο ήχος από τα σκαμπίλια της, κάλυπτε την φωνή μου.

Στο μπαμπά και στην μαμά , αρέσει ο Επιτάφιος, αφού το αγαπημένο τους παιχνίδι είναι να στέκονται έξω από τον όχλο την δημοτική μπάντα και τα στρατά που ακολουθεί το κιβούρι και να σχολιάζουνε ποίος δεν έχει έχει έρθει φέτος, άρα έχει πεθάνει, ποίος χώρισε ποίος πάχυνε, ποίος κουνάει την αχλαδιά, τι ρούχα είναι αυτά που φοράει, κλπ.
Εγώ πάλι πρέπει να προσέχω την γιαγιά δίπλα μου, αφού κοιμάται όρθια την ώρα που ακολουθεί το κιβούρι και υπάρχει κίνδυνος να βάλει φωτιά με το κερί της. Όταν την ρώτησα γιατί αυτό το κερί, έχει τόσο απαίσιο χρώμα, μου απάντησε ότι είναι κερί που βγάζουν οι παπάδες. Μπλιάξ! Μου φαίνεται πολύ αηδιαστικό αυτό που κάνουν οι σιχασιάρηδες με το κερί των αυτιών τους!

Δεν πρόλαβαν όμως να τον θάψουν και αναστήθηκε! Τσακ-Μπάμ! Το Μεγάλο Σάββατο αυτό. Η βλακεία ήταν το έκανε βράδυ και έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τα μεσάνυχτα αναγκαστικά λυπημένοι, τρώγοντας διαφορές αηδίες που δεν είναι αηδίες, είναι νηστίσιμα λέει η μαμά . Κατάλαβα ότι πρέπει να υποφέρουμε και εμείς όπως ο Ιησούς μέσα στο κιβούρι του , αλλά αφού είμαστε καλοπερασάκηδες, ο μόνος τρόπος είναι τα φριχτά φαγητά που κανονικά σε άλλες μέρες δεν θα τρώγαμε. Ευτυχώς τουλάχιστον που δεν είχε γεννηθεί τότε ο κύριος Κοκακόλας , άρα μπόρεσα να την βγάλω όλη μέρα με κάτι πραγματικά θρεπτικό. Απόδειξη ότι υπάρχει Θεός.

Στην Ανάσταση είχε την μεγάλη πλάκα. Ακούγαμε τον τραγόπαπα να τραγουδάει σοβαρός ένα χιτάκι, μεγάλη επιτυχία όταν βγήκε τότε, αλλά τώρα δεν το παίζει ούτε το ντέρτυ. Ήταν και ελαφρώς παράφωνος. Περιμέναμε μαζί με άλλους μποτιλιαρισμένοι μέσα στο αυτοκίνητο μας, εφόσον έξω έκανε «ψωλόκρυο», όπως είπε ο μπαμπάς που δεν είχε έτσι και αλλιώς καμία διάθεση να μιλήσει με τον γείτονα της γιαγιάς ενώ εγώ κρατούσα μία λαμπάδα με τον τον «Άκη, τον Κρητικό Σφουγγαράκη» (ένα σφουγγαράκι πιάτων με ζωγραφισμένα μάτια , στόμα και 4 οδοντογλυφίδες για τα πόδια και τα χέρια, δεμένο σε μία πράσινη σπασμένη λαμπάδα ). Η γιαγιά στο διπλανό κάθισμα, βρώμαγε και χτυπούσε τις μασέλες με την γλώσσα της. Στο ενδιάμεσο σταυροκοπιόταν.

Όταν σε κάποια φάση, τα « αλληλούια» του τραγόπαπα, οι καμπάνες και οι στρακαστρούκες το χέσανε στα μπουμπουνητά, ο μπαμπάς με έβγαλε από το αυτοκίνητο να φέρω το Άγιο Φως, πράγμα που δεν είχα καμία όρεξη να κάνω μέσα στο «ψωλόκρυο». Το σκαμπίλι της μαμάς, οι φωνές του μπαμπά, που με ρωτούσε ποίος αλήτης μου μαθαίνει τέτοιες λέξεις, αλλά κυρίως η υπόσχεση ότι μετά θα μπορώ να φάω όσες σοκολάτες θέλω, ήταν αυτά που με έκαναν να αναλάβω την αποστολή.

Πήγαινα σε διάφορους αντιπαθείς Νεομακρινούς, προσπαθώντας να ανάψω την σπασμένη λαμπάδα με την φλόγα τους που μου έσβηνε συνεχώς, έτσι αναγκαζόμουν να απαντάω στις ανακρίσεις τους μέχρι να αρπάξει αυτή η βλακεία:

«Ποιανού είσαι εσύ;»
«Της Μαρίκας και του Μηνά.»
«Ποίου Μηνά;»
«Που σού’ κανε τον κώλο, να!»

Νόμιζα ότι θα εκτιμούσαν το αστείο μου, αντί γι αυτό μου λέγανε πως αφού είμαι τόσο κωλόπαιδο δεν θα πάρω φέτος το Άγιο Φως. Χέστηκα, τους απαντούσα. Όμως βιαζόμουν για τις σοκολάτες.

Στην τσέπη μου είχα ακόμα εκείνον τον αναπτήρα με τον οποίον έσκαγα δυναμιτάκια στα μαντρωμένα σκυλιά κάνοντας τα να γαβγίζουν τα μεσημέρια, και πλησιάζοντας προς το Λάντα του μπαμπά, άναψα τον Άκη τον Σφουγγαράκη. Η μαμά είπε ότι είμαι ένα χρυσό παιδί, ο μπαμπάς μου πάντα καχύποπτος με ρώτησε αν ήταν όντως το Άγιο Φως και όχι κάποια απομίμηση του , και η γιαγιά μου βρωμούσε διπλάσια γιατί από τα βεγγαλικά είχε χεστεί πάνω της.

Την Κυριακή του Πάσχα ψήσαμε το αρνί που όλες τις προηγούμενες ημέρες το έβλεπα να μου βγάζει έξω την μωβ γλώσσα του όταν άνοιγα το ψυγείο. Στην αρχή το φοβόμουνα αλλά μετά συμπάθησα την προσπάθεια του να μας δείξει ότι δεν τον νοιάζει που είναι σφαγμένο, έτσι τον ονόμασα Χάνιμπαλ.

Μόλις τον βάλαμε από την σούβλα στην πιατέλα , η γιαγιά πήρε να δοκιμάσει λίγο από τα πλευρά του στο πιάτο της. «Χριστός Ανέστη» είπε σηκώνοντας το πλαστικό ποτήρι κρασί, αλλά πριν ακούσει την απάντηση έπεσε νεκρή πάνω στο τζατζίκι. Ενα κομμάτι του Χάνιμπαλ της είχε καθίσει το λαιμό.

Η Αποκάλυψις Του Γιάννη

V. ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑΚΙΑ ΑΚΟΜΑ
Τότε και όλος ο κόσμος ταυτόχρονα θα γυρίσει πλευρό στον ύπνο του, κάνοντας και τη Γη να στραφεί κι αυτή αντίθετα από την τροχιά της. Οι πρωινοί καφέδες θα χυθούν πάνω στα σεντόνια των κρεβατιών και όλοι ξυπνάνε με νεύρα.
Θα χάσουν ένα λεωφορείο, οι πόρτες στο μετρό θα κλείσουν ένα χιλιοστό πριν τις διασχίσουν, και το ταξί θα σταματήσει στο περίπτερο για τσιγάρα και καφέ αφήνοντάς τους ανυπεράσπιστους με βρωμερούς dirty ραδιοσταθμούς.
Κανείς τους δε χαμογελάει, είναι αμάρτημα σε αυτόν τον κόσμο. Βρίζονται για τον Πάοκ και τον Ολυμπιακό σαν αυτά να είναι η αιτία της δυστυχίας τους. Καταναλώνουν τσάμπα εφημερίδες, τσάμπα μουσική και ταινίες, ενημέρωση χειρότερη από οποιαδήποτε χοληστερίνη. Φράζει κατευθείαν τα εγκεφαλικά κύτταρα που δεν τα απορροφούν σωστά.
Ακόμα μια άσχημη μέρα ξεκινάει και ήδη παίρνει την κατηφόρα για το φινάλε της.

.

.

...Η Καθημερινότητα είναι μια σκύλα Αποκάλυψη από μόνη της.

Η Αποκάλυψις Του Γιάννη

IV. ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ ΠΟΥΤΑΝΕΣ
Ελεφαντί ροζ Προφυλακτικά θα πλέουν φουσκωμένα στον ουρανό και τα Προφυλακτικά αυτά θα είναι Ημέρας, Τριημέρου και Βδομάδας. Κάθε καθυστέρησή τους θα επιβαρύνει τον πελάτη με 0,50 € την ημέρα.
Οι Έφηβοι θα ξαναβρούν τα πορνοπεριοδικά που οι γονείς τους είχαν την τάση να κρύβουν, θαμμένα μουσκεμένα μαζί με εκείνα των πατεράδων τους. Οι γυνάκες μέσα σε αυτά θα φαίνονται ξαφνικά πιο ζωντανές και πιο έτοιμες από την πρώτη φορά που ’χαν κοιτάξει κρυφά το περιοδικο.
Και καθώς Εκείνος (ο Σποτ) θα καγχάζει καθισμένος σε ένα θρόνο από κόκαλα, οι Τρεις Πόρνες Του, Diva, Madame Figaro, Σούπερ Κατερίνα, τον πλαισιώνουν χρυσές, ερεθίζοντάς του τα γεννητικά μαδέρια.
...Και ενώ εγώ έχω τη Σούπερ Στύση, κάποιος με σκουντάει στον ύπνο μου.

Η Αποκάλυψις Του Γιάννη

ΙΙΙ. ΕΞΑΚΟΣΙΑ ΕΞΗΝΤΑ SOMETHING
Και το Όνομα του Θεριού είναι Σποτ.
Ο Αριθμός Του, ροζ γραμμή τηλεφωνικού σεξ, φιλήδονη φωτό δίπλα στο ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙΚΟΠΕΔΑ.
Θα έχει τρία μάτια, τρία στόματα, τρία χέρια, τρία κέρατα, τρεις ουρές, πενήντα χιλάδες εφτακόσιες απλήρωτες κλήσεις για παράνομο πάρκαρισμα και Χωροφύλακα Γαμπρό να του τις σβήνει.
Τα μάτια του πετάνε φωτιές. Ενώ τα δύο είναι στον οδοντίατρο, το πιο μεγάλο, το πελώριο στόμα του ξερνάει παιχνίδια για υπολογιστές ανθρώπους. Πρώτη η φιδίσια ουρά του ξετυλίγεται και στραγγαλίζει τις παρθένες. Δεύτερη ακολουθεί η αιλουροειδής ουρά του, που μαστιγώνει το έδαφος με μένος, σηκώνοντας σκόνη, πνίγοντας και τυφλώνοντας Executive Managers. Τρίτη και τελευταία ακολουθεί η σκυλίσια ουρά του, που θα κουνιέται χαρούμενη ψάχνοντας να παίξει.
Θα έχει ύψος Ένα και Εξήντα Τρία. Εβδομήντα Επτά κιλά βάρος. Σχήμα προσώπου δεν έχει, ομάδα αίματος Ρέζους Επιφυλακτικό, Παρθένος στο ζώδιο, Γαμιάς στην προσωπική του ζωή. Πάσχει απο Φαινυλκαιτονουρία.

Η Αποκάλυψις Του Γιάννη

ΙΙ. ΛΑΧΤΑΡΙΣΤΗ ΕΠΙΚΑΛΥΨΗ ΜΕ ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΚΑΙ ΦΟΥΝΤΟΥΚΙ ΜΥΓΔΑΛΟ

Από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα ένα πλοίο θα αναδυθεί σαν Έμετος Γάτας με εξήντα εφτά κατάρτια και τα αμπάρια φορτωμένα με κιβώτια, που εισάγουν κινέζικα χριστουγεννιάτικα μπλε και κόκκινα λαμπάκια χωρίς κανέναν ποιοτικό έλεγχο, με αποτέλεσμα να προκαλούν ηλεκτροπληξία και θάνατο στους ανυποψίαστους αγοραστές που θα τα αγοράσουν πιο φτηνά, αλλά τελικα θα τους σκοτώσουν -βιτρίνα όλο αυτό, γιατί πίσω από αυτά κρύβονται τσουβάλια με χασίς.

Το Τιμόνι θα το οδηγεί ο Τράγος. Η Κάμερα κάνει Ζουμ: στην πραγματικότητα το αληθινό πρόσωπο του Τράγου είναι ο Αργοπορημένος Σε Μπαλ Μασκέ Που Δε Βρηκε Τι Να Φορέσει, Ενέδυσε Προχείρως Την Κεφαλήν Του Με Μουτσούναν Σημίτη Από Προπέρισυ.

Τα νερά γίνονται κινέζικη σούπα. Ύστερα καφές, τσάι, αίμα. Κίτρινο αίμα, κατράμι, στο χρώμα της χαράς από κατάθλιψη. Τα ψάρια αποκτούν μιλιά μα όχι και γλώσσα κατανοητή. Θα λαλήσουν εφτά φορές:

«ΣΟΥΡΕΑΛΙ»
«ΣΟΥΡΕΑΛΙ»
«ΣΟΥΡΕΑΛΙ»

Τα ψάρια αγνοούν την αριθμητική.