Είναι τρελοί αυτοί οι Χριστιανοί

Μα τον Τουτάτη, θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι! Δε λέω, ωραίο και άγιο το παραμύθι με την Θεία Γέννηση, την Σταύρωση του Θεανθρώπου, την Ανάσταση. ‘Oλα αυτά έχουν πάντα κάτι διδακτικό και ρομαντικό να μας πούνε. Όπως τα παραμύθια με νεράιδες. Κανείς όμως δεν πιστεύει σοβαρά στις νεράιδες. Αν πιστέψει, αν αρχίσει δηλαδή να κυνηγάει με την απόχη μικρά πράσινα ξωτικά στην πλατεία Κάνιγγος, δεν θα πρέπει να ανησυχήσουμε γιά την ψυχική του υγεία;
Που είναι λοιπόν η διαφορά; Γιατί να έχουμε πειστεί ότι δεν υπάρχουν νεράιδες αλλά αρνούμαστε να πειστούμε ότι δεν υπάρχει ο Θεός και όλο το παρεάκι του; Μας φάινεται περισσότερο αληθοφανές το να υπάρχει; Πάνω σε τί, το στηρίζουμε; Ελληψη βασικών γνώσεων; Δισειδαιμονία; Σκοταδισμό; Πιστεύουμε παραδοσιακά; Και αν ναι, όπως ακούω από πολλούς, πως γίνεται να πιστεύεις κάτι παραδοσιακά; Η πίστη είναι γονιδιακή;

Το να υποστηρίζεις πως πρίν από 21 αιώνες, ποτέ άλλοτε ποιο πρίν ή ποιό μετά, κατέβηκε από τον ουρανό ένα ασεξουαλικό πλάσμα (που τον φαντάζομαι σαν τον Μέρλιν Μάνσον) , κρατώντας ένα ανθό και με αυτό έδωσε εγκυμοσύνη στην παρθένα της γειτονιάς, ή καλό σεναριογράφο θα σε πούνε, η ότι σου λάσκαρε η βίδα!

Αλλά και το να συνεχίζεις, πως ο μπέμπης δηλαδή που μεγάλωσε από την παρθένα της γειτονιάς τέλικά είναι ο θεός σου (αρα και θεός της αν ποτέ γίνετα κάτι τέτοιο) , μάλλον ως ένα μέτριο σίκουελ του σεναρίου αντιμετωπίζεται! Και η μαρτυρική θυσία αυτού του θεού από τους ανθρώπους του, που κολλάει; Μήπως είδαμε ότι πήγαινε καλά και το κάναμε ακόμα πιό περίπλοκο να τους ψαρώσουμε; Ούτε οι σεναριογράφοι του Lost!

Και επειδή το γαμήσαμε στο τέλος από την πολλή πρωτοτυπία και πρέπει να έχει πάσει θυσία χάπι έντ, θα τον βάλουμε να αναστηθεί! Έτσι ρε! Από μόνος του! Γιατί έτσι του γουστάρει! Τραβάς κανά ζόρι; Α! Να τον αφήσουμε τρείς μέρες dead να μην μας κατηγορήσουν γιά αναληθοφάνεια, και μετά, μπαϊ μπάϊ θεός. Ρίχνουμε και μιά καλή ατάκα στον άπιστο ήρωα της ιστορίας στην περίπτωση που δεχτούμε κακή κριτική, και μετά το κάνουμε best seller.

Όλα τα παραπάνω, με αφορμή τον Χριστό(δουλο) που θα ταξιδέψει (στο Μαιάμι, παρακαλώ η Θεία Χάρη του) ώστε να χειρουργήθει το ύπαρ του. Το διάβασα στα πεταχτά σε επικεφαλίδα της Καθημερινής (Πέμπτη 12 Ιουλίου) και με πιάσανε τα γέλια!

Σκεφτόμουν, πώς η αναγκαστική αποδοχή της ιατρικής επιστήμης από ένα ιερέα που πάσχει από καρκίνο ίσως να είναι μία μικρή νίκη της κοινής λογικής έναντι της τυφλής του πίστης.

Από την άλλη, μπορεί να είναι όλα ανάποδα και έχει αυτός τελικά δίκιο: Στο Μαιάμι, η επικοινωνία με τα Θεία, να δίνει καλύτερο σήμα απ ότι δίνει εδω!