Εβιντεντ Ντόντο- Το μυστήριο του ξύλινου κουτιού

Ο Έβιντεντ Ντόντο είναι ο ντετέκτιβ των ονείρων του. Κάθε βράδυ στον ύπνο του καλείται να εξιχνιάσει ένα ακόμα μυστήριο που έχει πάντα την ατυχία να ξεχνάει μόλις ξυπνήσει…

Το κουτί έχε βρεθεί και πάλι πάνω στο γραφείο μου όσες φορές και αν είχα δοκιμάσει να το ξεφορτωθώ. Τις προηγούμενες μέρες το είχα πετάξει στα σκουπίδια, έξω από το παράθυρο, το διέλυσα με σφυρί, ηλεκτρικό πριόνι, μέχρι φωτιά του είχα βάλει και το είχα κάνει στάχτη. Αλλά το κουτί ήταν πάντα την επόμενη μέρα εκεί ανέπαφο όπως ακριβώς το είχα πρωτοβρεί. ξύλινο, σκαλιστό διαστάσεων 12Χ15Χ10, φαγωμένο από εγκοπές στις γωνίες και το βερνίκι να έχει ξεφλουδίσει γύρω από την κλειδαριά. Ακόμα και αυτή ξεκλείδωνε πάντα με τον ίδιο παρόμοιο τρόπο: Πίεση του κλειδιού μέσα και αριστερά και στο γύρισμα το κλειδί, ένα χιλιοστό έξω.

Αν και ήξερα από πριν τι θα βρω, ξανάνοιξα το κουτί με την ελπίδα για κάτι καινούριο. Όχι όλα ήταν στην ίδια θέση. Μια τούφα από τα ξανθοκάστανα μαλλιά της, ένα μισοτελειωμένο μπουκαλάκι με το άρωμα της, το πορφυρό κραγιόν της, ένα ξεραμένο βερνίκι νυχιών και μία φωτογραφία της κόντρα στον ήλιο. Και αυτή την γυναίκα ήξερα πώς κάποτε την είχα ερωτευτεί.

Όμως, πότε είχε γίνει αυτό; Ποία ήτανε; Πώς την λέγανε; Πού είναι τώρα; Δεν θα μπορούσα ποτέ να θυμηθώ. Το μόνο συναίσθημα που μου είχε απομείνει ήταν μία αίσθηση αγάπης και έρωτα καθώς ανοίγοντας κάθε μέρα εκείνο το κουτί ξεχύνονταν όλες οι μυρωδιές της πάνω στο γραφείο κάνοντας όλα τα άλλα γύρω μου απίστευτα βαρετά απίστευτα ανούσια.

Προσπάθησα για άλλη μία φορά να εξετάσω εκείνη την φωτογραφία. Την εικόνα της. Κόντρα σε έναν κατάλευκο ήλιο η μορφή αυτή δεν μου άφηνε πολλά περιθώρια ανάγνωσης. Το μόνο που έβλεπα τη θολή μαύρη σιλουέτα της. Αλλά τι φορούσε; Φόρεμα; Παλτό ή κάποιου είδους μαγιό; Ήταν καλοκαίρι όταν τράβηξα αυτή την φωτογραφία; Χειμώνας; Εγώ ήμουν αυτός που την τράβηξε; Πώς ήτανε το σώμα της άραγε; Τι σχήμα είχε ακριβώς ή πόσο μεγάλο ήταν το στήθος της; Πώς ήταν τα χαρακτηριστικά της; Χαμογελούσε; Μήπως αντί να κοιτά εμένα, προχωρούσε προς τον ήλιο; Εγώ την είχα αφήσει ή αυτή;

Από κάπου μακρυά, άκουσα τις πένθιμες καμπάνες της Θείας Μελαγχολίας και από το μισάνοιχτο παράθυρο του τετάρτου ορόφου στο οποίο στεγάζεται το γραφείο μου άρχισαν να γλιστρούν βαριά σύννεφα της ατμόσφαιρας. Ακούστηκε ένα υπόκωφο μπουμπουνητό και άρχισαν οι πρώτες ψιχάλες πάνω στα χαρτιά, στο καπέλο, στο ρεβόλβερ, στο ξύλινο κουτί. Αλλά όλα αυτά είχαν επαναληφθεί και ξανασυμβεί χιλιάδες φορές στο παρελθόν, έτσι; Ο μόνος τρόπος να γλιτώσω την νεροποντή που θα ερχότανε ήτανε να κλείσω το γαμημένο κουτί, να απαλλαγώ από αυτό.

Σήμερα κιόλας θα έπαιρνα πλοίο προς άγνωστη κατεύθυνση αποφασισμένος στην μέση του ταξιδιού να πετάξω το κουτί στην μέση του ωκεανού. Είπα στην γραμματέα μου ότι θα φύγω ένα επαγγελματικό ταξίδι για κάνα δυο μέρες και αν μπορεί να θυμάται να μου ποτίζει το σφαιροφυτό. Χωρίς να της δώσω περισσότερες εξηγήσεις, φόρεσα την καμπαρντίνα, το καπέλο μου, αποβιβάστηκα σε ένα σκουριασμένο πλοίο και έφυγα.

Στην μέση ενός φουρτουνιασμένου ωκεανού ξαφνικά το θυμήθηκα. Είχα ξεχάσει το κουτί πάνω στο γραφείο.