Ο ρατσισμός του Political Correct
Συζητούσα τις προάλλες με έναν κολλητό μου για ένα διήγημα που σκεφτόμουν να έγραφα στο οποίο μέσα σε όλα τα πρόσωπα που υπάρχουν, τον ρόλο ενός από τους "κακούς" να τον είχε ένας μαύρος.
"Είσαι ρατσιστής" μου λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου . "θα είναι σαν να λες πώς όλοι οι μαύροι είναι κακοί."
Όλα αυτά, ξέροντας με και γνωρίζοντας πώς όσο είμαι εγώ ρατσιστής, άλλο τόσο είναι και ο Πλεύρης πολέμιος των Αρνητών του Ολοκαυτώματος! Και ο λόγος που αποφάσισα να είναι "μαύρος" ο κακός είναι επειδή θα έφευγε από το κλισέ του να τον κάνω λευκό. Μεταξύ λοιπόν πολιτικής ορθότητας και καλλιτεχνικής ελευθερίας αποφάσισα να γράψω αυτό το ποστ.
Ξεκαθαρίζω: Δεν είμαι εναντίον της Πολιτικής Ορθότητας όταν αυτή βάζει φρένο στα στερεότυπα των στενόμυαλων. Είμαι εναντίον όμως της επιβολής της όταν δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας από άτομα που έτσι και αλλιώς δεν σκέφτονται με αυτά. Ελπίζοντας να μην γίνω spoiler του βιβλίου του Ροθ "Ανθρώπινο Στίγμα" (φαντάζομαι πώς όσοι δεν το έχετε διαβάσει, έχετε δει την φριχτή ταινία, ή έχετε ακούσει για αυτό, διαφορετικά παραλείψετε αυτή την παράγραφο), ξεκινάει με την απόλυση ενός καθηγητή πανεπιστημίου επειδή παρερμήνευσαν μία λέξη του (spooks) ως ρατσιστικό χαρακτηρισμό για τους μαύρους, χωρίς να γνωρίζουν ότι λόγω της ανοιχτόχρωμης επιδερμίδας του και ο ίδιος ήταν τελικά μαύρος! Εκπληκτικός προβληματισμός απέναντι στις παγίδες του Political Correct και των στερεοτύπων.
Για να προστατέψουμε λοιπόν μια τυχόν ρατσιστική παρερμηνεία που αφορά ομάδες ανθρώπων (πχ μαύρων, Κινέζων, χοντρών, ομοφυλόφιλων) τείνουμε να αντιστρέφουμε τους όρους με έναν δεύτερο είδος ρατσισμού. Εκείνου που θα επιβάλει σε όλες οι παραπάνω μειονότητες να τις παρουσιάζουμε αποκλειστικά με θετικές προθέσεις. Στερεότυπο δεν είναι όμως κι αυτό; Θα μου πείτε ποιο είναι το κακό σε ένα τέτοιο στερεότυπο; Κανένα, πλην του γεγονότος ότι πάλι αποφεύγουμε να μιλήσουμε για την πραγματικότητα.
Μία άλλη πολύ εύστοχη παρατήρηση με το αν πρέπει πάντα να είμαστε πολιτικά ορθοί ή ρεαλιστές, θυμάμαι να κάνει ο Μάϊκλ Μούρ στο βιβλίο "Ηλίθιοι Λευκοί", όταν διάφορες αντιρατσιστικές οργανώσεις διαμαρτυρήθηκαν πώς στην σειρά Friends δεν υπάρχει μαύρος ανάμεσα στα "φιλαράκια". Ο Μουρ δεν το θεωρεί ρατσιστικό, αλλά απόλυτα ρεαλιστικό καθώς όπως λέει έτσι συμβαίνει και στις πραγματικές παρέες μεταξύ λευκών στην Αμερική.
Έτσι συμβαίνει και στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Να έχει ένα συνδυασμό ιδιομορφίας, εξωτερικών χαρακτηριστικών και συμπεριφοράς. Ο "μαύρος" μου μπορεί να είναι κακός, όχι επειδή είναι μαύρος ή γιατί θεωρώ πώς όλοι οι μαύροι είναι κακοί, αλλά επειδή η πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι ένας κακός μπορεί να είναι μαύρος, Κινέζος, χοντρός, ομοφυλόφιλος κλπ ανεξαρτήτου καταγωγής. Μην ξεχνάμε πώς ένα από τα χειρότερα εγκληματικά μυαλά του προηγούμενου αιώνα, ήταν χορτοφάγος. Ας αναρωτηθούμε αν αυτό είναι αρκετό ώστε κάνει "κακούς" όλους τους χορτοφάγους.
Η εικόνα από το Brazil. Μπορεί να είναι άσχετη, μπορεί και να σας δημιουργήσει συνειρμούς, σε σχέση με το ποστ, δεν ψάχνω άλλο, είναι 6:30 το πρωί, πάω να πέσω.
Όλα αυτά, ξέροντας με και γνωρίζοντας πώς όσο είμαι εγώ ρατσιστής, άλλο τόσο είναι και ο Πλεύρης πολέμιος των Αρνητών του Ολοκαυτώματος! Και ο λόγος που αποφάσισα να είναι "μαύρος" ο κακός είναι επειδή θα έφευγε από το κλισέ του να τον κάνω λευκό. Μεταξύ λοιπόν πολιτικής ορθότητας και καλλιτεχνικής ελευθερίας αποφάσισα να γράψω αυτό το ποστ.
Ξεκαθαρίζω: Δεν είμαι εναντίον της Πολιτικής Ορθότητας όταν αυτή βάζει φρένο στα στερεότυπα των στενόμυαλων. Είμαι εναντίον όμως της επιβολής της όταν δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας από άτομα που έτσι και αλλιώς δεν σκέφτονται με αυτά. Ελπίζοντας να μην γίνω spoiler του βιβλίου του Ροθ "Ανθρώπινο Στίγμα" (φαντάζομαι πώς όσοι δεν το έχετε διαβάσει, έχετε δει την φριχτή ταινία, ή έχετε ακούσει για αυτό, διαφορετικά παραλείψετε αυτή την παράγραφο), ξεκινάει με την απόλυση ενός καθηγητή πανεπιστημίου επειδή παρερμήνευσαν μία λέξη του (spooks) ως ρατσιστικό χαρακτηρισμό για τους μαύρους, χωρίς να γνωρίζουν ότι λόγω της ανοιχτόχρωμης επιδερμίδας του και ο ίδιος ήταν τελικά μαύρος! Εκπληκτικός προβληματισμός απέναντι στις παγίδες του Political Correct και των στερεοτύπων.
Για να προστατέψουμε λοιπόν μια τυχόν ρατσιστική παρερμηνεία που αφορά ομάδες ανθρώπων (πχ μαύρων, Κινέζων, χοντρών, ομοφυλόφιλων) τείνουμε να αντιστρέφουμε τους όρους με έναν δεύτερο είδος ρατσισμού. Εκείνου που θα επιβάλει σε όλες οι παραπάνω μειονότητες να τις παρουσιάζουμε αποκλειστικά με θετικές προθέσεις. Στερεότυπο δεν είναι όμως κι αυτό; Θα μου πείτε ποιο είναι το κακό σε ένα τέτοιο στερεότυπο; Κανένα, πλην του γεγονότος ότι πάλι αποφεύγουμε να μιλήσουμε για την πραγματικότητα.
Μία άλλη πολύ εύστοχη παρατήρηση με το αν πρέπει πάντα να είμαστε πολιτικά ορθοί ή ρεαλιστές, θυμάμαι να κάνει ο Μάϊκλ Μούρ στο βιβλίο "Ηλίθιοι Λευκοί", όταν διάφορες αντιρατσιστικές οργανώσεις διαμαρτυρήθηκαν πώς στην σειρά Friends δεν υπάρχει μαύρος ανάμεσα στα "φιλαράκια". Ο Μουρ δεν το θεωρεί ρατσιστικό, αλλά απόλυτα ρεαλιστικό καθώς όπως λέει έτσι συμβαίνει και στις πραγματικές παρέες μεταξύ λευκών στην Αμερική.
Έτσι συμβαίνει και στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Να έχει ένα συνδυασμό ιδιομορφίας, εξωτερικών χαρακτηριστικών και συμπεριφοράς. Ο "μαύρος" μου μπορεί να είναι κακός, όχι επειδή είναι μαύρος ή γιατί θεωρώ πώς όλοι οι μαύροι είναι κακοί, αλλά επειδή η πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι ένας κακός μπορεί να είναι μαύρος, Κινέζος, χοντρός, ομοφυλόφιλος κλπ ανεξαρτήτου καταγωγής. Μην ξεχνάμε πώς ένα από τα χειρότερα εγκληματικά μυαλά του προηγούμενου αιώνα, ήταν χορτοφάγος. Ας αναρωτηθούμε αν αυτό είναι αρκετό ώστε κάνει "κακούς" όλους τους χορτοφάγους.
Η εικόνα από το Brazil. Μπορεί να είναι άσχετη, μπορεί και να σας δημιουργήσει συνειρμούς, σε σχέση με το ποστ, δεν ψάχνω άλλο, είναι 6:30 το πρωί, πάω να πέσω.
