Έβιντεντ Ντόντο- Το Μυστήριο Του Αμούστακου Παιδιού

Ο Έβιντεντ Ντόντο είναι ο ντετέκτιβ των ονείρων του. Κάθε βράδυ στον ύπνο του καλείται να εξιχνιάσει ένα ακόμα μυστήριο που έχει πάντα την ατυχία να ξεχνάει μόλις ξυπνήσει…

Επιτέλους, είχα στριμώξει το Αμούστακο Παιδί , τον περιβόητο ληστή περιπτέρων, στο στενό δρομάκι με το μαγαζί με τα κατοικίδια. «Παραδόσου» του είπα, σημαδεύοντας το με το Θλιμμένο Απόγεμα , όπως είχα ονομάσει το περίστροφο μου. «Υπάρχει μάρτυρας που σε είδε την ώρα του φόνου.». «Δεν ήμουν εγώ», φώναξε το Αμούστακο Παιδί τραβώντας μέσα από την μαύρη κάπα του το περίστροφο. «Να σου συστήσω τον δικό μου μάρτυρα! Ονομάζεται Χαρούμενο Πρωινό.» Η σφαίρα του εξοστρακίστηκε δίπλα μου, και σκότωσε ένα κουνάβι από το απέναντι μαγαζί με τα κατοικίδια. Τον σημάδεψα με την σειρά μου μα το δικό μου περίστροφο δεν ήταν και πολύ κεφάτο. Αντί να πυροβολήσει, έριξε έναν αναστεναγμό και ξαναχώθηκε με χαμηλή αυτοπεποίθηση πίσω στην ζώνη μου. Σκέφτηκα πως ήταν καιρός να του δώσω βιταμίνες. Το Αμούστακο Παιδί έτρεξε από την αντίθετη κατεύθυνση αρχίζοντας τώρα να το κυνηγώ. Τα γρήγορα βήματα του με οδήγησαν σε μία μεγάλη στρογγυλή πλατεία χωρισμένη στην διάμετρο της από μία συστάδα πλατάνια που χώριζαν τον ουρανό στα δύο. Η αριστερή της πλευρά ήταν φωτισμένη με λάμπες φθορίου που έβγαζαν ψυχρό φως ντυμένη απο καθαρά γυαλιστερά πλακάκια σε λευκό χρώμα. Η δεξιά ήταν απόλυτα σκοτεινή, και το έδαφος όσο μπορούσα να διακρίνω μέσα στο σκοτάδι έμοιαζε ένα λασπώδες έλος. Τα μόνα πρόσωπα που συνάντησα κάτω από τις λάμπες, ήταν δύο καλόγεροι ντυμένοι στα λεύκα που καθισμένοι στα πλακάκια παίζανε ένα είδος ντάμας. Ένας από αυτούς γύρισε με πράο ύφος προς τα μένα. «Από την άλλη να πάς. Όλοι από εκεί πάνε. Εμείς οι δύο ήμασταν οι μόνοι που διαλέξαμε τον Παράδεισο». Όταν ξανακοίταξα το παιχνίδι, η ντάμα τους είχε μεταμορφωθεί σε Μονόπολη...

Συνεχίζεται…