Μην πιανείτε τον πυροβολίστα!

Δεν γράφω πλέον τόσο συχνά εδωπέρα, αλλά λόγω πολλών μου προβληματισμών και σκέψεων για το αν έχει δικαίωμα ο κάθε Πλεύρης να γράφει και να εκδίδει ένα βιβλίο μίσους μπήκε ξανά στην επικαιρότητα μου, στα σχόλια του Jungle-Report συγκεκριμένα στο ποστ: "Κώστας Πλεύρης, ο σοβαρός ερευνητής: ένα παράδειγμα". Καταλαβαίνω πώς είναι πολύ λεπτή η θέση μου εκεί μέσα καθώς προσπαθώ να υποστηρίξω το δικαίωμα που έχει κάποιος (ακόμα και αν πρόκειται για τον απεχθή Πλεύρη και το βιβλίο του "Εβραίοι, όλη η αλήθεια") να εκδίδει ότι βιβλίο του γκαβλώσει (περι γκάβλας πρόκειται το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, οχι τίποτις σοβαρό) και μάλιστα να το κάνω σε ένα ιντερνετικό χώρο που στάθηκε υπέρ της καταδίκης του στα δικαστήρια.

Έχω κάποιο προσωπικό λόγο να κοντραριστώ με το συγκεκριμένο μπλογκ παίζοντας τον δικηγόρο του διαβόλου; Όχι. Μια χαρά τζιμάνια είναι τα παιδιά, τα αγαπάω και τα σέβομαι.

Έχω κάποιο λόγο να υπερασπιστώ τον ίδιο τον Πλεύρη; Όχι. Δεν θα έκανε το ίδιο σε εμένα, ή δεν θα περίμενα να υπερασπιστεί οτιδήποτε άλλο πέρα από την κεφάλα του. Και επίσης δεν είναι ο Πλεύρης τον οποίο υπερασπίζομαι.

Έχω κάποιο άλλο λόγο; Ναι, το δικαίωμα του καθενός να εκδίδει ελεύθερα ένα βιβλίο χωρίς περιορισμούς ή απαγορεύσεις από τις δικαστικές αρχές.

Καταρχάς δεν περιμένω από σας να συμφωνήσετε. Ότι και αν πω δεν είναι παρά η προσωπική μου κρίση πάνω σε ένα ζήτημα που αφορά αν ένας φιλοναζί έχει δικαίωμα στην ελευθεριά έκφρασης ακόμα (λέω ακόμα) και αν ο ίδιος την στερεί από τους άλλους. Και Δεν θα πέσω στην ίδια ευκολία να του την αρνηθώ, σαν εκείνους που είναι υπέρ της θανατικής καταδίκης σε κάποιον που έχει ήδη αρνηθεί την ζωή εκείνων που έχει σκοτώσει. Δεν πρόκειται για βεντέτα, ούτε για εκδίκηση. Δεν θεωρώ πώς έτσι αποδίδεται δικαιοσύνη.

Το βιβλίο του Πλεύρη, δικάστηκε σύμφωνα με τον αντιρατσιστικό νόμο και αθωώθηκε. Αν μπορείς να συρρικνώσεις σε μία φράση το βιβλίο αυτή μπορεί να είναι "Ω, πόσο σας μισώ απαίσια εβραιάκια, να πάτε να καείτε όλα σας και θα σας πω μάλιστα και πως θα σας εκτελέσουν! Α,επίσης το Ολοκαύτωμα σας ήταν μια μαλακία και μισή!". Όχι δεν είναι για γέλια. Είναι πλήρως υποτιμητικό, βλάσφημο και προσβλητικό. Επίσης σύμφωνα με το κατηγορητήριο προωθούσε σε πράξεις βίας. Οπότε όντως και πολύ σωστά σύμφωνα με το αντιρατσιστικό νόμο πήγε στα δικαστήρια. Κανείς δεν διαφωνεί σε αυτό.

Αν κάπου διαφωνώ είναι στο πόσο εύκολο μπορεί να θεωρηθεί από μεγάλη μερίδα του κόσμου ένα βιβλίο ως απειλή της δημόσιας ζωής. (Μιλάμε για βιβλίο και όχι για τηλεόραση, κάτι δηλαδή, που ο καθένας μας το ανοίγει με δική του ευθύνη και ξέρει τουλάχιστον μια στοιχειώδη ανάγνωση). Όχι, ένα τέτοιο βιβλίο είναι σαν όλα εκείνα τα άλλα βιβλία με ένα χοντρό εξώφυλλο γεμάτο με σελίδες χαρτιού που έχουνε πάνω τους διάφορα ψηφία που σχηματίζουν λέξεις. Δεν υπάρχει κανένα μαγικό ή οτιδήποτε άλλο ξόρκι που θα κάνει τον οποιονδήποτε ανοίξει και διαβάζει εκείνες τις λέξεις να γίνει αυτομάτως οπαδός και φορέας του συγγραφέα χωρίς την θέληση του. Ο καθένας μπορεί να το εκλάβει διαφορετικά.

Μπορεί κάποιος να εκλάβει ένα βιβλίο ως εντολή μίσους και εξόντωσης κάποιων τρίτων; Φυσικά. Τέτοια παραδείγματα έχουμε, μόνο που αν εξετάσει κανείς τα άτομα αυτά είναι περιορισμένα σε σχέση με το σύνολο του πληθυσμού και συνήθως με προβληματικό παρελθόν. Θα μπορούσα να πω πώς δεν φταίνε οι ίδιες οι λέξεις του βιβλίου που τον οδήγησαν σε μια εγκληματική πράξη, αλλά το περιβάλλον και οι προσλαμβάνουσες στις οποίες μεγάλωσαν και απλώς οι λέξεις στο βιβλίο στάθηκαν ως φιτίλι που εκπυρσοκρότησε. Μην είμαστε όμως αφελείς να πιστεύουμε πώς απαγορεύοντας αυτά που θεωρούμε εμφανώς ως φιτίλια εκείνος ο οποίος ψάχνει την αφορμή για κάποιο έγκλημα δεν θα βρει να αντικαταστήσει το φιτίλι με κάποιο άλλο. Ο Τσάρλς Μάνσον το βρήκε σε στίχους των Beatles για το όνομα του Θεού!

"Go helter skelter
helter skelter
helter skelter
Yeah, hu, hu
I will you won't you want me to make you
I'm coming down fast but don't let me break you
Tell me tell me tell me the answer
You may be a lover but you ain't no dancer"

Όπα,όπα! Αν αρχίζετε να νιώθετε την επιθυμία διαβάζοντας τους παραπάνω στίχους να εισβάλετε σε ένα σπίτι και να ξεκληρίσετε ολόκληρη την οικογένεια, σταματήστε εδώ!

Δεν είναι το βιβλίο.
Δεν είναι τα κηρύγματα μίσους.
Δεν είναι όσοι ακολούθησαν τα κηρύγματα αυτά και εγκλημάτησαν.
Είναι ο φόβος σας. Ο φόβος οτί αυτό με κάποιο άλλο βιβλίο θα ξανασυμβεί. Και για αυτό καταδικάζουμε το ίδιο το ανάγνωσμα.

Ας αλλάξουμε τώρα λίγο τις λεξούλες:

Δεν είναι οι μετανάστες.
Δεν είναι όσοι μπήκανε λαθραία.
Δεν είναι όσοι μπήκανε λαθραία και εγκλημάτησαν.
Είναι ο φόβος σας. Ο φόβος οτί αυτό με κάποιο άλλο μετανάστη θα ξανασυμβεί. Και για αυτό καταδικάζουμε την λαθρομετανάστευση.

Φόβος και στις δύο περιπτώσεις η λέξη κλειδί. Για μένα, εκείνοι που καταδικάζουν ένα βιβλίο για τα λεγόμενα του επειδή το φοβούνται δεν διαφέρουν πολύ από άλλους που καταδικάζουν κάτι άλλο επειδή επίσης το φοβούνται.

Τι κάνουμε αντί να φοβόμαστε και να καταδικάζουμε; Πιστεύω πρέπει να δούμε το πρόβλημα που μας φοβίζει στην ρίζα του και όχι ξεριζώνοντας απλά τα φυλλαράκια που πετάει. Την Λερναία Ύδρα πρέπει αφού της κόψεις το κεφαλάκι που ξαναβγαίνει χρειάζεται να το κάψεις και το τελευταίο να το θάψεις στην γη να μην ξαναφυτρώσει. (ενδιαφέρον μύθος με πολλές παραβολές). Αν δεν θες εγκλήματα μίσους κοίτα να δεις από που ξεκινάνε. Και κατά την άποψη μου δεν ξεκινάνε από το σύγγραμμα ενός ναζί πορνοπαππού που είναι στραβωμένος επειδή δεν τον παίζουν τα κανάλια, αλλά από την απάθεια και την ανοχή μιας ολόκληρης κοινωνίας που δεν έχει εκπαιδευτεί και καλλιεργηθεί σωστά ώστε να μπορεί αυτομάτως πλέον να απορρίψει τις αρνητικές εξάρσεις της.

Και επειδή το θυμήθηκα παραπάνω:

ΥΓ. Χρόνια Πολλά, John...