ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΡΟΥΡΑΙΟΙ ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΠΛΥΝΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΙΝ ΕΙΣΕΛΘΟΥΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ!

Η συνταγή στο Ratatouille, τη καινούρια ταινία της Disney/ Pixar βγήκε καλομαγειρεμένη! Εδώ, οι μεγαλύτεροι σεφ του animation έχοντας ξεπεράσει τις ανασφάλειες και τους πειραματισμούς χρησιμοποιούνε άφοβα όλα αυτά που μάθανε με τα χρόνια για να μας σερβίρουν μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε φέτος. Τεχνικά μόνο αν προσεγγίσεις την ταινία , διακρίνεις την τελειότητα στην υφή των ψηφιακών υλικών (από γυαλί, μέταλλο, μέχρι τρίχα) που είχαμε στο Monsters inc και στο Robots , την καρτουνίστικη αίσθηση των χαρακτήρων του Incredibles, και τα υπέροχα νερά ή υποβρύχια πλάνα του Finding Nemo. (με το νερό το παρακάνανε λιγουλάκι παραπάνω, αλλά χαλάλι τους ). Επίσης καταλάβανε πώς μία ταινία για να έχει καταρχήν ενδιαφέρον, χρειάζεται καλούς και αστείους χαρακτήρες σαν της Dory στο Nemo (just keep swimming- just keep swimming… ) και να υπάρχει για σενάριο κάτι παραπάνω από το να πετάξεις πέντε διαφορετικά ζώα πάνω στο πανί (κάτι που συνηθίζεται μέχρι σιχαμάρας τα τελευταία χρόνια- νισάφι πια οι πιγκουΐνοι και οι καμηλοπαρδάλεις! ) . Ξέρουν πώς δεν έχει σημασία πια αν ο ήρωας είναι άνθρωπος ή αρουραίος, σημασία έχει αν έχεις να πεις κάτι με αυτόν.

Τι με ενόχλησε και τι με ενοχλεί πάντα στις ταινίες της Pixar; Η Disneyλα! Το σεναριακό κλισέ (που τελικά δεν υπάρχει μόνο στην Disney, αλλά σε όλα τα μεγάλα «παιδικά» animation, προσέξτε το αν θέλετε) να θέλει ο πρωταγωνιστής τους να περάσει το στάδιο της φιλίας και του δεσίματος με αυτόν που θα τον αναδείξει ήρωα, να περάσει μετέπειτα στην υπεροψία και στον εγωισμό του, από κει στoν χωρισμό και την μοναξιά, ώστε στο ξεγύμνωμα της ανικανότητας του πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή να καταλήξει στην συνειδητοποίηση του εαυτού του, την έννοια της συνεργασίας και την μετάνοια. Φυσικά στο τέλος θα υπάρχει συχώρεση!

Δεν είπαμε πολλά για το περιεχόμενο της ταινίας, αλλά φαντάζομαι πως αν ανοίξετε ένα κινηματογραφικό περιοδικό η διαβάσετε αυτήν την κριτική που σας προτείνω εδώ στο μενού, θα πάρετε μία καλή γεύση! Να συμπληρώσω μόνο, πώς η Γαλλία που «κατασκεύασαν» ως σκηνικό θύμιζε εποχές του ‘60, ‘70 παρόλο που αν παρατηρήσει κανείς ποιο προσεκτικά , πολλά από τα αντικείμενα δείχνουν πώς μάλλον διαδραματίζεται στο σήμερα. Μπέρδεμα! Επίσης η ιδέα ενός από τα ποιο σιχαμένα πλάσματα, για πολλούς, για συμπαθητικό ήρωα, σε συνδυασμό με μια γκουρμεδιάρικη ατμόσφαιρα, δεν σου ανακατεύει το στομάχι, αλλά αντίθετα σου ανοίξει την όρεξη!

Bon appetit!