Τρέμε Χατζηγιάννη!

Τον Φοίβο Δεληβοριά τον είχα πρωτοδεί ζωντανά το 2003 στη προηγούμενη συναυλία που είχε κάνει στο Ζυγό. Από τότε κατάλαβα πώς δεν πρέπει να ξαναχάσω live του στην Αθήνα. Όχι ότι δεν είχα ακούσει τους δίσκους του πιο πριν αλλά εκείνο το live ήταν αρκετό για να πάθω την πλάκα της ζωής μου!

Νομίζω, πως ο Δεληβοριάς είναι από τους λίγους καλλιτέχνες που αντίθετα από πολλούς της γενιάς του που έχω ακούσει , μουσικά και στιχουργικά δίσκο με δίσκο γίνεται όλο και καλύτερος έτσι ώστε η μουσική όπως και η παρουσία του στην σκηνή να καταλήγει να με κερδίσει. Οι ενορχηστρώσεις του μου ακούγονται καλύτερες από αυτές στο δίσκο κάτι που προσωπικά μου δείχνει ότι δεν θεωρεί ποτέ την εκτέλεση ενός κομματιού του μια τελειωμένη υπόθεση που απλώς οφείλει να την μεταφέρει αυτούσια από τον δίσκο, στην σκηνή . Πειραματίζεται συνέχεια.

Έπεσε αυτό το φλάϊερ στα χέρια μου, με την ζωγραφιά από το εξώφυλλο του τελευταίου του δίσκου «Έξω» (φιλοτέχνημενο απο τον Στέφανο Ρόκο), και ξέρω πώς πρέπει οπωσδήποτε να βρεθώ εκεί, όχι για κάποιον άλλο λόγο αλλά για να γίνω πάλι «Χάλια» εφόσον «Θέλω Να Σε Ξεπεράσω», να βρω «Εκείνη», την «Γυναίκα Του Πατώκου» ή «Αυτή Που Περνάει». Αν μη τι άλλο, να τελειώσω το στρατιωτικό μου μέσα σε μία «Υβρεοπομπή» ή να χορέψω με την «Κική Κάθε Βράδυ» την «Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα» .

Φυσικά, περιμένω να πει ζωντανά τα καινούρια του όπως «Το Πινέλο» , «Το Σουξέ Της Έλσας», «Και Του Χρόνου» , «Δισκογραφική»,ή «Το Καλοκαίρι θα έρθει» που μου αρέσανε πάρα πολύ. Θα μ’ άρεσε να ακούσω και τα ποιο «εσωτερικά» του, όπως το «Λέξεις» και «Ο Προορισμός» , γνωρίζοντας όμως πώς επειδή δεν είναι τόσο live-άτα, μπορεί να βγουν έξω από το πρόγραμμα.

Από την άλλη, ως τακτικός του πλέον φαν, γνωρίζω πώς όταν πρόκειται για μία συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά , «όλα παίζουν»!