Είμαι σοβαρά, γιατρέ μου;

Καθώς φαίνεται, ο καφές που ήπια με την Lo-Li , στάθηκε αρκετός να καταλάβει ότι οι ώρες στην ψυχανάλυση συνεχίζουν να μην μου είναι αρκετές, ώστε να με καλέσει σε ένα μπλογκοπαίχνιδο ονόματι «ενθύμια της απερισκεψίας μου» , που βγάζει στην φόρα όχι μόνο σωματικά σημάδια που αποκτάει κάποιος από αφέλεια, αλλά και πολλά από τα ψυχικά του. Και ας εξηγηθώ, πως οι απερισκεψίες μου ΙΣΩΣ να ξεκινούσαν επειδή πίστευα σε έναν αγνό και τίμια αγγελικά πλασμένο κόσμο, αλλά τελικά τα περισσότερα τραύματα που κουβαλώ έχουν προκληθεί από άλλους. Αρχίζω τα Κατηγορώ:

Σε τρυφερή ηλικία (αγαπημένη φράση των δημοσιογράφων), οι γονείς μου φέρνανε να μας καθαρίζει το σπίτι μία πολύ σκύλα γυναίκα . Δεν θυμάμαι σήμερα για ποιο λόγο με είχε πιάσει από το χέρι και με έσερνε να φύγω πάντως της κρατούσα αντίσταση. Μπορεί κάποια βρισιά να της είπα τότε για να με αφήσει, και καθώς ούρλιαζα με το μεγάλο της βαμπιρικό κόκκινο νύχι μου τραβάει μία οριζόντια νυχιά σκίζοντας την πάνω μεριά του δεξιού μου καρπού.(*) Έτσι η γνωριμία μου με το γυναικείο φύλλο χαράχθηκε με το δικό μου αίμα! Τουλάχιστον , (να μην είμαστε άδικοι) ήταν η πρώτη φορά που θυμάμαι τη μεγάλη μου αδελφή να με υπερασπίζεται ενώ αυτή τσούλα δεν ξαναπάτησε ποτέ το πόδι της σπίτι μας (Rrrreevenge!).

Γιατί λοιπόν μισώ την μπάλα;(κλικ εδώ για λεπτομέρειες) Η εξήγηση έρχεται αυτή την φορά σε ένα μάλλον ψυχικό και όχι τόσο σωματικό τραύμα, αφού εξωτερικό σημάδι δεν μου άφησε. Όπως όλα τα παιδάκια μου άρεσε και μένα η μπάλα αλλά μην φανταστείτε κάνα Νικοπολίδη η Σαργκάνη όταν ήταν να παίξω τον τερματοφύλακα! Πάντως ως κακός μιμητής τους, εκείνη η δυνατή μπαλιά που έφαγα στο σαγόνι και με έριξε στο πλακόστρωτο στάθηκε και το οριστικό διαζύγιο μου με το άθλημα!

Ε, σε αυτό έφταιγα! Έπρεπε να ψυλλιαστώ ότι ήταν για την Φωλιά του Κούκου αυτός ο συμμαθητής μου! Έπρεπε να μην τον κοροϊδεύω κυρίως μάλιστα όταν:

Α)Νόμιζε ότι ήταν Λουδοβίκος. (Σοβαρά, τον φωνάζαμε Λούι.)
Β)Ζωγράφιζε γκιλοτίνες και δήμιους. (Μην φανταστείτε κάνα Ρέμπραντ.)
Γ)Ήταν φίλος μου και καθόταν δίπλα μου. (Δείξε μου φίλο σου, κανονικά! )
Θυμάμαι πάντως σε μία από τις επίμονες κοροϊδίες που του έκανα να μου χώνει στυλό BIC στο μπράτσο σαν μαχαίρι που μάλλον χτύπησε κόκαλο. Δεν τον ξαναενόχλησα από τότε και το σημάδι στο αριστερό χέρι συνεχίζει να μου υποδεικνύει ότι δεν κάνουμε αστεία με Λουδοβίκους!

Και μία τελευταία, που αν είχανε οι φίλοι μου την ευκαιρία τότε να την μαγνητοσκοπήσουν, σήμερα θα σαρώναμε τα Funniest Home Videos! Δεν μου άφησε ακριβώς «ενθύμιο» αφού δεν έχω κανένα τραύμα, όμως γέμισε με αναμνήσεις και γέλωτες την παρέα. Με τα ποδήλατα, στην εξοχική (και ακόμα μέχρι σήμερα μαγευτική) Νέα Μάκρη είχαμε βγει και τρέχαμε στην λεγόμενη «Ανηφόρα-Κατηφόρα» , έναν (όχι ιδιαίτερα επικλεινής δρόμος με τα σημερινά μάτια) ανηφορικό δρόμο που τον ανεβαίναμε και μετά με φόρα τον κατεβαίναμε με τα ποδήλατα. Και το ποδήλατό μου, το γαμημένο, είχε πολύ γερά φρένα…

…και το μπρος και το πίσω….
…και μην κάνετε ποτέ, μα ποτέ την μαλακία να παγώσετε ταυτόχρονα τα φρένα σας ενώ τρέχετε με μεγάλη ταχύτητα σε κατηφόρα!
Ε, τι τα θέλετε; Απλοί νόμοι φυσικής! Το ποδήλατο με μένα πάνω, γύρισε 360 μοίρες γύρω από τον άξονα της μπροστινής ρόδας και εγώ χωρίς να το πολυκαταλάβω έφαγα μία από τις αστειότερες ποδηλατικές μου τούμπες!

(*)Όση ώρα έγραφα αυτό, νόμιζα πως η ουλή που μου χάραξε η καριόλα ήταν στο αριστερό χέρι και ένιωσα έκπληξη όταν την αναγνώρισα στο δεξί. Τελικά όλα επουλώνονται. Ακόμα και οι αναμνήσεις μας.

Να περάσουν και οι υπόλοιποι για ψυχανάλυση : Delirium Tremens , Queerdom, Πετρούλα, Nemo, Παράλληλος, Περαστικός,Oύρφους.