ΠΟΣΟ ΜΙΣΩ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ

Του Enki Bilal

Ξέρω πως εδώ μπορεί να στεναχωρήσω κάποιους από τους αναγνώστες μου, αλλά δεν γίνεται να φτιάξεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά. (Στο κάτω-κάτω αν σας χάσω, το μόνο που έχω να κάνω για να ξανακερδίσω φύλλα είναι να σας πουλήσω «δώρο» τρία DVD, το ένα τσόντα, όπως οι εφημερίδες!) Και τώρα την μπάλα την παίρνει το ποδόσφαιρο.

Αυτό το τόσο ανεγκέφαλο άθλημα, στο οποίο 20 ελαφρώς ενδεδυμένοι μαντραχαλάδες κλωτσάνε ένα δέρμα φουσκωμένου αέρα μέσα σε ένα γιγάντιο ανοιχτό χωράφι με πρασινάδα και άλλοι 2 προσπαθούν να φυλάξουν από αυτό (το φουσκωμένο δέρμα) ένα ανοιχτό κλουβί φτιαγμένο από δοκάρια και δίχτυα (δηλ, σπάγκους που δημιουργούν αλυσιδωτές τρύπες)!

Ξέχασα κανέναν μέσα σε όλη αυτή την ματαιότητα;

Υπάρχει, αν θυμάμαι καλά (γιατί είπα ότι μισώ την μπάλα, δεν την παρακολουθώ) και ένας «τυπικά ουδέτερος» τύπος, που η αποτυχίες του στην ζωή τον οδήγησαν να προσπαθεί σήμερα να εκφραστεί μουσικά φυσώντας ένα στραγάλι μέσα σε ένα μεταλλικό σωληνάκι! Αυτός ο εμφανώς ψυχικά διαταραγμένος , ονομάζεται διαιτητής και είναι ο μπάτσος τους.

Τρίτος, ματαιόδοξος και καταϊδρωμένος έρχεται ο κόσμος πού τους παρακολουθεί. Που ταυτίζεται με αυτούς, φανατίζεται στα χρώματα σαν ταύρος, δημιουργεί θρησκείες (λες και δεν μας φτάνουνε αυτές που ήδη έχουμε), ενώ μέσα στην ασημαντότητα και στις στις χυλοπίτες που τρώει καθημερινά στην ζωή του, νιώθει ξαφνικά νικητής μέσα από μια μικρή κατασκευασμένη από τους όρους του παιχνιδιού, νίκη. Αλλά δεν παύει παρά να είναι ένα παιχνίδι στο οποίο αυτός, δεν πα’ να ‘ναι φανατικός υποστηριχτής του, μένει κυριολεκτικά εκτός. Και ο θυμός που (γενικότερα) δεν τον παίζουνε μεγαλώνει.

Αποσαφηνίζω και πάλι, πως όταν τιτλολογώ «Πόσο μισώ την μπάλα» δεν εννοώ κάποιους από τους παραπάνω. Η μπάλα μου, δεν παίρνει ούτε τους ανενεργούς στο παιχνίδι φιλάθλους, ούτε τα παγιδευμένα σε μια κοινωνία ανθρώπων χουλιγκάνια με ζωώδη ένστικτα που κανείς δεν αγαπάει, ούτε τους ελαφρώς ενδεδυμένους μαντραχαλάδες που κλωτσάνε αέρα. (Μακάρι να είχα το σθένος τους, να τρέχω σα μαλάκας σε χιονισμένο γήπεδο με σορτς, να τρώω αγκωνιές κλοτσιές και σπρωξιές, αλλά τέλος να έβγαζα εκατομμύρια προσφέροντας ουσιαστικά τίποτα στην κοινωνία παρά μόνο τις κλωτσιές μου! Στην πραγματικότητα κάνω το αντίθετο. Είμαι φλούφλης).

Το μίσος μου, είναι επειδή δεν καταλαβαίνω την νοοτροπία της «μπάλας». Άρα καθαρά ρατσιστικό, το παραδέχομαι. Δεν καταλαβαίνω γιατί να σπαταλιούνται τόσες εκατομμύρια ψυχές και χρήματα σε ένα σπορ που δεν διαφέρει και πολύ από άλλα. (Κι αλλού δεν κάνουν ανουσιότητες οι αθλητές με φουσκωμένα σακιά;) . Γιατί λοιπόν το ποδόσφαιρο ειδικά να δημιουργεί τόσο αίμα και φανατισμό γύρω μας; Και γιατί όχι κάποιο άλλο άθλημα; Τι έχει ; Τι οδήγησε τον ποιητή του «είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα λύκεια» να δηλώνει τώρα στα γεράματα, υπέρ του;

Προσπαθώντας να εξαλείψω τον «Αδόλφο» που κρύβω μέσα μου (νομίζω όλοι μας κρύβουμε και από έναν, τι τον κάνουμε έχει σημασία) άρχισα να ρωτάω αυτούς που στην αρχή θεωρούσα ότι μου φταίγανε: Φιλάθλους φίλους μου, ορισμένους που στην χάση στην φέξη αποφασίζουν να ενταχτούν με μια ομάδα, ή εκείνους που θεώρησαν οτι είναι σημαντικό να πάρει η εθνική ομάδα της Ελλάδας το πρωτάθλημα. Καθημερινούς ανθρώπους που γνωρίζω γύρω μου με μια μικρή «βίδα».

Οι απαντήσεις που πήρα για την «βίδα», ήταν οι εξής:

1.Είναι μεγάλο, εντυπωσιακό, έχει κόσμο, χρώματα και συνεχής κίνηση .
2.Είναι εύκολο και απλό. Δεν χρειάζεται γνώσεις για να το παρακολουθήσεις.
3.Μπορείς εύκολα να το παίξεις. Το κάναμε μικροί, τώρα απλώς ταυτιζόμαστε με αυτούς που το συνέχισαν.
4.Στο δημοτικό ήμουνα ΑΕΚ. Και από τότε….
5.Είναι πρέζα! Είναι θρησκεία!
6.Είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο.
7.Σε βοηθάει να εκτονωθείς μαζί με άλλους

Και τους ανταπάντησα τα εξής

1.Το ίδιο και το σινεμά.
2.Το ίδιο και ένα πλυντήριο ρούχων.
3.Το ίδιο και με τον αυνανισμό. ΚΑΙ ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΤΩΡΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΜΑΛΑΚΕΣ!
4.Το ίδιο και εγώ Αλλά μετά έγινα Ολυμπιακός για να αρέσω στην διπλανή μου και να μου την πάρει τελικά ένας Παναθηναϊκός.
5.Το ίδιο η Ηρωίνη και ο Χριστιανισμός.
6.Το ίδιο και το σεξ.
7.Το ίδιο και το σεξ.

Έτσι, οι απαντήσεις που πήρα δεν ήταν πολύ ικανοποιητικές να με πείσουν ότι η μπάλα είναι το ποίο σημαντικό πράγμα στο πλανήτη, και να πρέπει πάντα να κοιτάζω πρώτη την σελίδα με τα «αθλητικά»(-χάχα-τι ειρωνεία λέξης). Ούτε ότι σε ένα σουβλατζίδικο πρέπει να στρέψω το κεφάλι μου προς την μπάλα που εκπέμπει κει μια τηλεόραση.! Είναι τελικά τόσο σημαντικό να πρέπει να ακούω μόνο τα- χαχα- «αθλητικά» στα ταξί; Και γιατί;

Βοηθήστε με λοιπόν να βρω την «βίδα» μου, γίνω κανονικός, να σταματήσω να μισώ την μπάλα αλλά να την λέω λατρευτικά ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ! Ζητάω απαντήσεις και κίνητρα.