Θα πάρω σιδερόβεργα, Παναγιά μου.

Δεν μπήκε καλά ο χρόνος. Ο κόσμος γύρω μου έχει τρελαθεί παρασέρνοντας με στο σιφόνι της τρέλας του .Πάρτε μια συνηθισμένη μέρα στον ηλεκτρικό και μετρήστε πόσους παλαβούς θα συναντήσετε σε μία διαδρομή μεταξύ πέντε σταθμών. Κερδίζετε έξτρα μπόνους αν πετύχετε εκείνους που παραμιλάνε ή εκείνους που βγάζουν δυνατά λόγο (πολιτικό, κοινωνικό, θρησκευτικό-διαλέγετε) μέσα στο στριμωξίδι Από τακτ και μόνο κάνουμε πώς δεν τους ακούμε, αλλά υπάρχουν.

Στο δρόμο. Πενηντάρα, πιθανότατα γεροντοκόρη βγάζει το σκύλο της βόλτα. Ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος στον οποίο εκείνη μιλάει εκνευρισμένη στο ζώο. Δεν του κάνει χειρονομίες με το δάχτυλο, δεν το κοιτά στα μάτια ώστε να καταλάβει το σκυλί ότι απευθύνεται σε αυτό, μιλάει περπατώντας δίπλα του όπως ακριβώς θα μιλούσε εκνευρισμένη με κάποιον άνθρωπο που θα την καταλάβαινε : «Ειλικρινά με έχεις εξοργίσει. Αν εξακολουθήσεις την ίδια συμπεριφορά και εγώ δεν ξέρω τι θα κάνω.» Αν συμπεριφέρεται έτσι στο ζωντανό το ποιο πιθανό είναι να καλεί κόσμο στο σπίτι της για φαγητό σφυρίζοντας απ΄ το τηλέφωνο!!!

Έχουμε χάσει τον μπούσουλα και τρελαινόμαστε χωρίς να το καταλαβαίνουν καν. Μας αγχώνουν, χρέη, υποχρεώσεις, χρόνος και χρήματα. Παρόλα αυτά συνεχίζουμε παραδοσιακά να πιστεύουμε ότι θεολογικά ή μαγικά σχήματα θα μας γλιτώσουν από την δυστυχία μας, αλλά μέσα μας ακόμα και αν αρνούμαστε να το παραδεχτούμε ότι το να κάνεις τον σταυρό σου κάθε φορά που περνάς από εκκλησία δεν σου λύνει τα προβλήματα. Πιστεύουμε στον κάθε χάχανο που προωθεί η τηλεόραση μέσο απόλυτα σχιζοφρενικό μίας και εκπέμπει με την ίδια ισχύ μια αληθινή τραγωδία και ένα χαζοχαρούμενο ψέμα. Αν δεν έχεις σχηματίσει δική σου άποψη ποιόν θα πιστέψεις; Τον Ευαγγελάτο που σου λέει πόσοι πέθαναν από τον ιό της νέας γρίπης, ή την υγιέστατη τέλεια νοικοκυρά με το πανέξυπνο και χαριτωμένο της πεντάχρονο που έχει βρει την νιρβάνα της επειδή πλένει με Tide; (που ποτέ δεν θα της σκοτώσουν το παιδί της, που ποτέ δεν θα κινδυνέψει να αρρωστήσει, που ποτέ δεν θα την διώξουν από την δουλεία της, που ποτέ ο άντρας της δεν θα γυρίσει μεθυσμένος το βράδυ να την σαπίσει στο ξύλο).

Καθόλου περίεργη και όλη αυτή η κοντόφθαλμη εθνικιστική και ρατσιστική έπαρση των τελευταίων χρόνων, την οποία και εκμεταλλεύονται κάποιοι πολιτικάντηδες προκειμένου να αναρριχηθούν στην εξουσία. Όταν πια δεν έχεις σε κάτι να ελπίσεις, ελπίζεις στα πεθαμένα και στα παλιά. Ταυτίζεσαι με πρωτοπόρους και επαναστάτες μίας αρχαίας ξεπερασμένης εποχής βάζοντας σαν μοναδικό σύνδεσμο το κοινό έδαφος στο οποίο έχεις γεννηθεί. Ξέρουμε ότι Παρθενώνας και μαρμαροκολόνες δεν πρόκειται να ξαναχτιστούν και ο σημερινός Έλληνας διανοούμενος θα χαρακτηριστεί «θολοκουλτουριάρης». Ο Πέρσης πρόξενος στην ταινία «300» που τόσο καύλωσε τα εθνικιστικά αισθήματα ανωτερότητας μας, είχε τελικά δίκιο. «This is ΝΟΤ Sparta…THIS IS MADNESS!»

Άρχισα να γράφω αυτό γιατί στην προσπάθεια μου να βρω τις δικές μου ψυχικές ισορροπίες και να συνεννοηθώ με τους γύρω μου, εκείνοι συνεχίζουν να μου βγαίνουν από τα δεξιά, με υστερίες , ασυνεννοησίες και τρέλες. Κάποια στιγμή σπας, θες να αφήσεις στην άκρη ιδεολογίες μη βίας, γόνιμου διαλόγου κλπ, να πάρεις σιδερόβεργες (μολότοφ και αλυσίδες) και να κάνεις την σχιζοφρενική τους κοινωνία λίμπα. Πάνω σε αυτές τις μαύρες σκέψεις ανέτρεξα σε έναν παλιό μυθιστορηματικό μου «φίλο», τον Χόλτεν Κώλφιλτ από το «Φύλακα στην σίκαλη» του J.D. Salinger (μετ: Τζένη Μαστοράκη) . Αντιγράφω:
«…Τέλος πάντων, χαίρομαι να πούμε, που ανακαλύψανε την ατομική βόμβα. Άμα γίνει ποτέ άλλος πόλεμος θα πάω να κάτσω πάνω στη μύτη της βόμβας. Εθελοντής. Ο διάολος να με πάρει αν δεν το κάνω…».

Η εικόνα είναι από πίνακα του Bruegel