Γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει....
To νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο
Πριν από 3 μήνες
29.3.10
26.3.10
"Words"
Όσο τα πράγματα ξαναγυρίζουν και γίνονται όλο και περισσότερο συντηρητικά, η παραπάνω εκπομπή του 1986 Crossfire με καλεσμένο τον Frank Zappa ξαναγίνεται επίκαιρη. Ο Frank, στριμωγμένος ανάμεσα σε 3 σεμνότυφους συντηρητικούρες δημοσιογράφους δέχεται τα πυρά για την γλώσσα την οποία χρησιμοποιεί στα τραγούδια του και υπερασπίζεται τον εαυτό του και την ελέυθερία έκφρασης. Σε κάποια στιγμή ξεσπάει, και εκεί είναι και το αγαπημένο μου σημείο.
21.3.10
Κατάληψη στα εγκαταλελειμμένα μπλόγκ
Πότε ένα σπίτι αποφασίζουμε πώς τελεί υπό κατάληψη; Τις περισσότερες φορές όταν μείνει χωρίς ιδιοκτήτη, ή αν ο ιδιοκτήτης το έχει εγκαταλείψει και δεν είναι εκεί για να δώσει το παρόν. Αυτή είναι και η ιδέα μου πάνω σε πολλά από μπλόγκ τα οποία ανακαλύπτω σερφάροντας, όλους εκείνους τους λογαριασμούς που ανοίξανε, ανέβασαν ένα πρώτο ποστ το οποίο ποτέ δεν δέχτηκε σχόλιο από κανέναν και σύντομα εγκαταλείφτηκε από τον ιδιοκτήτη του. Μίας και κάθε μπλόγκ είναι ουσιαστικά ένα "σπίτι" και επειδή εμείς οι αρρωστημένοι με τα μπλόγκ μαθαίνουμε να μεταφέρουμε πράξεις του υλικού κόσμου στον ψηφιακό, γιατί να μην εκμεταλλευτούμε αυτά τα "άδεια σπίτια" κάνοντας μία ψηφιακή κατάληψη;
Φυσικά, δεν μπορούμε να επέμβουμε στον ίδιο τον λογαριασμό. Μπορούμε όμως να χρησιμοποιούμε τον χώρο σχολιασμών τους ώστε να αφήνουμε μηνύματα, να γράφουμε δικά μας, να τσακωνόμαστε κλπ, χωρίς να χρειάζεται να γεμίζουμε τα δικά μας πολλές φορές με σχόλια τα οποία βγαίνουν εκτός θέματος του ποστ. Πολύ απλά λες στον άλλον "ας συνεχίσουμε την κουβέντα εδώ" , δίνοντας το λινκ των σχολίων. (το συγκεκριμένο αποτελεί παράδειγμα. Υπάρχει ακόμα πολύς ανεκμετάλλευτος χώρος. Παρακάτω θα δώσω περισσότερα λίνκ.)
Επίσης μπορείς να αφήσεις και κάποιο σχόλιο για κάποιον, χωρίς να είναι εύκολο στον ίδιο να το εντοπίσει. (παραδειγμα). Αλλη ποιο εποικοδομητική χρήση είναι να τα χρησιμοποιήσεις ως ανοιχτό χώρο φόρουμ. Πρέπει μόνο να προσέξεις να τα αφήσεις:
Φυσικά, δεν μπορούμε να επέμβουμε στον ίδιο τον λογαριασμό. Μπορούμε όμως να χρησιμοποιούμε τον χώρο σχολιασμών τους ώστε να αφήνουμε μηνύματα, να γράφουμε δικά μας, να τσακωνόμαστε κλπ, χωρίς να χρειάζεται να γεμίζουμε τα δικά μας πολλές φορές με σχόλια τα οποία βγαίνουν εκτός θέματος του ποστ. Πολύ απλά λες στον άλλον "ας συνεχίσουμε την κουβέντα εδώ" , δίνοντας το λινκ των σχολίων. (το συγκεκριμένο αποτελεί παράδειγμα. Υπάρχει ακόμα πολύς ανεκμετάλλευτος χώρος. Παρακάτω θα δώσω περισσότερα λίνκ.)
Επίσης μπορείς να αφήσεις και κάποιο σχόλιο για κάποιον, χωρίς να είναι εύκολο στον ίδιο να το εντοπίσει. (παραδειγμα). Αλλη ποιο εποικοδομητική χρήση είναι να τα χρησιμοποιήσεις ως ανοιχτό χώρο φόρουμ. Πρέπει μόνο να προσέξεις να τα αφήσεις:
- Σε μπλόγκ που έχουν να βάλουν ανάρτηση πάνω από 2 χρόνια
- Και σε όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν ανεβασμένα πάνω από δύο ποστ
ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΛΗΨΗ:
Αν και κάποιος μου πει ότι στην ουσία κάτι τέτοιο αποτελεί τρόλινκ, ή σπαμ, υπάρχει η εξής διάφορα. Συνήθως αυτά τα δύο τα κάνει κανείς κάποιος σε μπλόγκ που "θα πιάσουνε τόπο". Τα συγκεκριμένα όμως δεν τα διαβάζει κανείς πια, ούτε καν και οι ιδιοκτήτες τους. Άρα, το να απαντήσει ο ίδιος ή να τα σβήσει το θεωρώ μάλλον απίθανο. Αυτό είναι ένα μεγάλο προσόν το οποίο βρίσκω. Επειδή ουσιαστικά αποτελούν ουδέτερο χώρο μπορεί να φιλοξενήσει οποιοδήποτε σχόλιο χωρίς το φόβο ότι αυτό που θα γραφτεί εκεί μέσα "θα λογοκριθεί" ώστε να περαστεί μια συγκεκριμένη άποψη. Εν ολίγοις κανένα σχόλιο πέρα από τα δικά σου που αν θες να τα σβήσεις δεν μπορεί να σβηστεί, πάρα μόνο από τον διαχειριστή (ο οποίος όμως φάινεται να μην ενδιαφέρεται). Νομίζω ότι μία τέτοια κατάληψη θα αποτελεί την απόλυτη ελευθερία απόψεων.
ΠΩΣ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΜΜΕΝΑ ΜΠΛΟΓΚ:
Ένας απλός τρόπος είναι μέσα από το προφίλ κάποιου μπλογκ με πολλές δυνατότητες για λινκ . Εκεί πατάς πχ ,"τόπος Ελλάδα" οπότε σου βγάζει και όλα τα μπλόγκ που έχουν το λίνκ αυτό. Από κεί και ύστερα ψάχνουμε (επιμονή και χρόνο να έχουμε) ποία έχουν να αναρτήσουν πάνω από δύο χρόνια κάτι, αν τα σχόλια του παραμένουν ανοιχτά και αν δεν έχουνε δεχτεί ποτέ κάποιο σχόλιο. Κοιτάμε επίσης πόση ελευθερία μας δίνουν στον τρόπο που μπορούμε να σχολιάσουμε.
ΜΕΡΙΚΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΜΜΕΝΑ, FOR STARTERS, ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΨΑΞΙΜΟ:
(Παραθέτω λίνκ μόνο με αδειανούς χώρους σχολιασμού).
Έχω ανακαλύψει τουλάχιστον άλλα δέκα τέτοια προ ετών παρατημένα μπλογκ με ένα ή δύο ποστ στο ιστορικό τους, άρα το φαινόμενο είναι σύνηθες.
Πετάω απλώς μία ιδέα. Αν σας αρέσει, μπορείτε να την προωθήστε. Διαφορετικά θα ήθελα να ακούσω τις αντιρρήσεις σας.
12.3.10
Τα μάτια του Χίτλερ στο εξώφυλλο (Μέρος Β')
Για όσους δεν διαβάσατε το 1ο μέρος, ξεκινήστε από εδώ.
"Εδώ είστε εντάξει, κύριε; ", ρώτησε ο ταξιτζής.
"Εεε...ναι. Μια χαρά...", απάντησε προσπαθώντας να δει γιατί δεν έπιασε το κινητό του. Γιατί διακόπηκε έτσι απότομα όταν άρχισε να περιγράφει που έγινε το περιστατικό.
"Τι οφείλω;"
"Το μίνιμουμ μόνο, ευχαριστώ. Η σκέψη λογοκρίνει."
"Ορίστε;"
"Καλή σας μέρα."
Το στενό λίγο πιο κάτω από το γραφείο του ήταν και πάλι σχεδόν άδειο. Άκουσε ένα ελικόπτερο και γύρισε το κεφάλι προς τα πάνω. Ξαφνιάστηκε. Σε όλες τις κολώνες, σε όλα τα φανάρια και όπου μπορούσαν να κρεμαστούν έβλεπε μακρόστενα γαλανόλευκα πελώρια λάβαρα τα οποία έφταναν λίγα εκατοστά ποιο πάνω από το έδαφος. "Η ΣΚΕΨΗ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΙ" ήταν γραμμένα με παχιά bold γράμματα σε πολλά απ' αυτά. "ΜΗ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ. ΦΩΝΑΞΕ".
Σαν ίαινα που παραμονεύει την λεία της πίσω από τους θάμνους, το περιπολικό που τον ακολουθούσε σιωπηλά από πίσω του , τόνισε την παρουσία του με μία σειρήνα. Ο συνοδηγός και εκείνος με γυαλιά από κάρβουνο (μήπως ήταν ο ίδιος; σκέφτηκε ο Ε,) του ζήτησε εξηγήσεις:
"Πώς σε λένε; Τι δουλειά έχεις εδώ; Πού δουλεύεις; Που μένεις; Το ξέρεις ότι έχεις αργήσει; Γιατί άργησες; Μου αντιμιλάς; Μου αντιμιλάς; Μη μου αντιμιλάς. Να απαντάς σε αυτά που σε ρωτάω. Φύγε τώρα και να μην σε ξαναδώ εδώ πέρα. Η σκέψη λογοκρίνει."
"Η σκέψη λογοκρίνει", επανέλαβε και ο Ε. χωρίς να γνωρίζει ακριβώς το γιατί.
Κάτι είχε πάει πάρα πολύ στραβά. Η σημερινή μέρα του φαινόταν ή παράλογη σαν να ήταν υπό καθεστώς φασισμού. Όχι, είπε στον εαυτό του,δεν μπορεί. Δεν έχουμε φασισμό. Δεν έχουμε δικτατορία, ούτε χούντα από τη μία μέρα στην άλλη. Θα πρέπει να ονειρεύεσαι ακόμα, δεν έχεις σηκωθεί από το κρεβάτι, δεν έχεις ξεκινήσει για το γραφείο.
Αν ήταν όμως όνειρο, είναι απίθανο να γνώριζε ότι ονειρεύεται. Εκτός αν δεν ονειρευόταν αλλά είχε ερμηνεύσει τα πράγματα διαφορετικά. Η απόσταση από την είσοδο του κτηρίου που εργαζόταν δεν θα ήταν πάνω από δύο λεπτά, πήρε μια ανάσα, άρχισε να προχωράει και προσπάθησε να ξανασκεφτεί τα γεγονότα της ημέρας.
Αρχικά, ο ήχος από εκείνο το κομπρεσέρ. Θυμήθηκε γιατί ξύπνησε άσχημα. Ονειρεύτηκε ότι τον είχαν στήσει έξω από το παράθυρό του και τον εκτελούσαν με πολυβόλο. Και η αίσθηση ότι έπρεπε να ξεφύγει από κάποια καταπιεστική εξουσία , του δημιούργησε κλίμα φοβίας. Για αυτό του φάνηκε τόσο τρομακτικός αυτός ο ψιλόλιγνος τύπος με τα μαύρα γυαλιά. Του θύμισε ταγματασφαλίτη. Στην πραγματικότητα δεν ήταν πάρα ένας ακόμα μουρλαμένος, ίσως κουρέας παλαιών αρχών. Για αυτό και και σχολίασε ως"αντικανονικά" τα μαλλιά του Ε.
Το ραδιόφωνο στο ταξί; Ακόμα ένας εθνικόφρων εκφωνητής που ούρλιαζε για το μεταναστευτικό. Σιγά το πρωτότυπο αυτές τις μέρες. Τον επηρέασε και ο ταξιτζής για αυτά που είπε δείχνοντας το επεισόδιο έξω από το φούρνο. Βλέποντας τα πιο αποστασιοποιημένα είδε ότι ήταν απλώς ένα επεισόδιο και τίποτα παραπάνω. Το ότι έδειραν τον νεαρό και του σπάσανε τη τζαμαρία επειδή ήταν πούστης αυτό ήταν παρανοϊκή εικασία του ταξιτζή. Όπως παρανοϊκά ήταν και όλα τα υπόλοιπα τα οποία είπε στο ενδιάμεσο. Είναι σίγουρος ότι μετά θα κατέφθασε κάποιο περιπολικό, θα μάζεψε τους ταραξίες και θα έστειλε τον νεαρό σε κάποιο νοσοκομείο. Ακόμα και το τρίγωνο με την ροζ μπογιά. Οι εικόνες για το πώς έσπαζαν οι Ναζί τα μαγαζιά των Εβραίων, τον επηρέασαν σε τέτοιο βαθμό ώστε να ερμηνεύσει το σχέδιο με το σπρέι ως τρίγωνο των ομοφυλοφίλων. Το ταξί είχε ξεκινήσει σε εκείνη τη φάση. Δεν είδε πως τελείωσε το γκράφιτι.
Όσο για τον συνάδερφο στη δουλειά, είναι γνωστό πόσο μικρόμυαλος είναι. Κάτι άλλο του είπε το αφεντικό, κάτι δεν κατάλαβε και νόμιζε πως τον είχε χρεωθεί. Άκου προσευχή και ύμνος! Λες και βρισκόμαστε στο σχολείο! Σε κάποια εθνική γιορτή! Γελοιότητες! Μόνο αυτός ο ηλίθιος θα μπορούσε να καταλάβει κάτι τέτοιο από το αφεντικό! Και η κλήση στο κινητό διακόπηκε όχι επειδή , του το παρακολουθούσαν, αλλά επειδή πέρασε εκείνο το λεπτό μέσα από τούνελ. Ας είμαστε ρεαλιστές. Πόσες φορές δεν έπιανε σήμα το κινητό του;
Τα γαλανόλευκα λάβαρα; Γιατί "λάβαρα" και όχι μια ποιο απλή απάντηση. Πρώτη φορά είναι που βλέπει διαφημιστικό κόλπο; Πρώτη φορά είναι που οι διαφημιστές για να τραβήξουν την προσοχή και να εντυπωσιάσουν δεν δείχνουν αρχικά το προϊόν; Για αυτό και όλοι σήμερα λέγανε "Η σκέψη λογοκρίνει.". Δεν ήταν ένα φασιστικός χαιρετισμός, που θα σε απέτρεπε από το να σκεφτείς, αλλά ένα διαφημιστικό σύνθημα που σου έλεγε "μην έχεις αμφιβολίες για το προϊόν μας" . Δεν είναι δα και λίγες οι φορές που σου κολλάει στο μυαλό κάποιο διαφημιστικό σύνθημα, άμα το έχεις ακούσει τόσες και τόσες φορές.
Οι μπάτσοι βαριούνται. Τους έχουνε στείλει με το περιπολικό σε έναν άδειο δρόμο και βαριούνται. Βλέπουνε μόνο του τον Ε. να περπατάει αγχωμένος που έχει αργήσει και για να περάσουν την πλήξη τους του πουλάνε εξουσία. Ναι, έτσι έγινε. Είναι ειδικοί οι μπάτσοι σε αυτό. Τι χούντα, φασισμός, Ναζί και μαλακίες είναι αυτές που του κόλλησαν σήμερα στο μυαλό , γαμώ το πρωινό κομπρεσέρ του;
Λίγα μέτρα πριν φτάσει στο γραφείο κάτι είδε, και σταμάτησε. Δύο γνωστά μάτια τον κοιτούσαν από το εξώφυλλο ενός αντρικού περιοδικού. Ταράχτηκε αρχικά γιατί με τον τρόπο που ήταν τοποθετημένο το περιοδικό ώστε να φαίνονται μονό τα μάτια, του θύμιζαν αυτά του Χίτλερ. Το περιοδικό όμως ήταν ποικίλης ύλης, όχι ιστορικό, άρα κάποιος άλλος τον κοίταζε κρυμμένος πίσω εκεί. Έπρεπε όμως να δει. Να σηκώσει από τη θέση του το περιοδικό για να κοιτάξει ολόκληρο το εξώφυλλο. Να δώσει ένα τέλος στην παράνοια που τον είχε καταβάλει.
Ένα λεπτό μετά διαπίστωσε πόσο αντιφατική μπορούσε να γίνει η εξήγηση του για το "η σκέψη λογοκρίνει". Το μυαλό του πάνω στους φόβους του άρχισε να φτιάχνει λογικοφανείς εξηγήσεις προκειμένου να δικαιολογήσει μια αλήθεια που του φαινόταν τόσο παράλογη όσο και αποκρουστική. Στο εξώφυλλο, κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά, του χαμογελούσε με τα ψυχρά γαλανά του μάτια ο Χίτλερ. Νέος, κουστουμαρισμένος, έγχρωμος, μοντέρνος και σύγχρονος του 21ου αιώνα όσο ποτέ.
"Τι οφείλω;"
"Το μίνιμουμ μόνο, ευχαριστώ. Η σκέψη λογοκρίνει."
"Ορίστε;"
"Καλή σας μέρα."
Το στενό λίγο πιο κάτω από το γραφείο του ήταν και πάλι σχεδόν άδειο. Άκουσε ένα ελικόπτερο και γύρισε το κεφάλι προς τα πάνω. Ξαφνιάστηκε. Σε όλες τις κολώνες, σε όλα τα φανάρια και όπου μπορούσαν να κρεμαστούν έβλεπε μακρόστενα γαλανόλευκα πελώρια λάβαρα τα οποία έφταναν λίγα εκατοστά ποιο πάνω από το έδαφος. "Η ΣΚΕΨΗ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΙ" ήταν γραμμένα με παχιά bold γράμματα σε πολλά απ' αυτά. "ΜΗ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ. ΦΩΝΑΞΕ".
Σαν ίαινα που παραμονεύει την λεία της πίσω από τους θάμνους, το περιπολικό που τον ακολουθούσε σιωπηλά από πίσω του , τόνισε την παρουσία του με μία σειρήνα. Ο συνοδηγός και εκείνος με γυαλιά από κάρβουνο (μήπως ήταν ο ίδιος; σκέφτηκε ο Ε,) του ζήτησε εξηγήσεις:
"Πώς σε λένε; Τι δουλειά έχεις εδώ; Πού δουλεύεις; Που μένεις; Το ξέρεις ότι έχεις αργήσει; Γιατί άργησες; Μου αντιμιλάς; Μου αντιμιλάς; Μη μου αντιμιλάς. Να απαντάς σε αυτά που σε ρωτάω. Φύγε τώρα και να μην σε ξαναδώ εδώ πέρα. Η σκέψη λογοκρίνει."
"Η σκέψη λογοκρίνει", επανέλαβε και ο Ε. χωρίς να γνωρίζει ακριβώς το γιατί.
Κάτι είχε πάει πάρα πολύ στραβά. Η σημερινή μέρα του φαινόταν ή παράλογη σαν να ήταν υπό καθεστώς φασισμού. Όχι, είπε στον εαυτό του,δεν μπορεί. Δεν έχουμε φασισμό. Δεν έχουμε δικτατορία, ούτε χούντα από τη μία μέρα στην άλλη. Θα πρέπει να ονειρεύεσαι ακόμα, δεν έχεις σηκωθεί από το κρεβάτι, δεν έχεις ξεκινήσει για το γραφείο.
Αν ήταν όμως όνειρο, είναι απίθανο να γνώριζε ότι ονειρεύεται. Εκτός αν δεν ονειρευόταν αλλά είχε ερμηνεύσει τα πράγματα διαφορετικά. Η απόσταση από την είσοδο του κτηρίου που εργαζόταν δεν θα ήταν πάνω από δύο λεπτά, πήρε μια ανάσα, άρχισε να προχωράει και προσπάθησε να ξανασκεφτεί τα γεγονότα της ημέρας.
Αρχικά, ο ήχος από εκείνο το κομπρεσέρ. Θυμήθηκε γιατί ξύπνησε άσχημα. Ονειρεύτηκε ότι τον είχαν στήσει έξω από το παράθυρό του και τον εκτελούσαν με πολυβόλο. Και η αίσθηση ότι έπρεπε να ξεφύγει από κάποια καταπιεστική εξουσία , του δημιούργησε κλίμα φοβίας. Για αυτό του φάνηκε τόσο τρομακτικός αυτός ο ψιλόλιγνος τύπος με τα μαύρα γυαλιά. Του θύμισε ταγματασφαλίτη. Στην πραγματικότητα δεν ήταν πάρα ένας ακόμα μουρλαμένος, ίσως κουρέας παλαιών αρχών. Για αυτό και και σχολίασε ως"αντικανονικά" τα μαλλιά του Ε.
Το ραδιόφωνο στο ταξί; Ακόμα ένας εθνικόφρων εκφωνητής που ούρλιαζε για το μεταναστευτικό. Σιγά το πρωτότυπο αυτές τις μέρες. Τον επηρέασε και ο ταξιτζής για αυτά που είπε δείχνοντας το επεισόδιο έξω από το φούρνο. Βλέποντας τα πιο αποστασιοποιημένα είδε ότι ήταν απλώς ένα επεισόδιο και τίποτα παραπάνω. Το ότι έδειραν τον νεαρό και του σπάσανε τη τζαμαρία επειδή ήταν πούστης αυτό ήταν παρανοϊκή εικασία του ταξιτζή. Όπως παρανοϊκά ήταν και όλα τα υπόλοιπα τα οποία είπε στο ενδιάμεσο. Είναι σίγουρος ότι μετά θα κατέφθασε κάποιο περιπολικό, θα μάζεψε τους ταραξίες και θα έστειλε τον νεαρό σε κάποιο νοσοκομείο. Ακόμα και το τρίγωνο με την ροζ μπογιά. Οι εικόνες για το πώς έσπαζαν οι Ναζί τα μαγαζιά των Εβραίων, τον επηρέασαν σε τέτοιο βαθμό ώστε να ερμηνεύσει το σχέδιο με το σπρέι ως τρίγωνο των ομοφυλοφίλων. Το ταξί είχε ξεκινήσει σε εκείνη τη φάση. Δεν είδε πως τελείωσε το γκράφιτι.
Όσο για τον συνάδερφο στη δουλειά, είναι γνωστό πόσο μικρόμυαλος είναι. Κάτι άλλο του είπε το αφεντικό, κάτι δεν κατάλαβε και νόμιζε πως τον είχε χρεωθεί. Άκου προσευχή και ύμνος! Λες και βρισκόμαστε στο σχολείο! Σε κάποια εθνική γιορτή! Γελοιότητες! Μόνο αυτός ο ηλίθιος θα μπορούσε να καταλάβει κάτι τέτοιο από το αφεντικό! Και η κλήση στο κινητό διακόπηκε όχι επειδή , του το παρακολουθούσαν, αλλά επειδή πέρασε εκείνο το λεπτό μέσα από τούνελ. Ας είμαστε ρεαλιστές. Πόσες φορές δεν έπιανε σήμα το κινητό του;
Τα γαλανόλευκα λάβαρα; Γιατί "λάβαρα" και όχι μια ποιο απλή απάντηση. Πρώτη φορά είναι που βλέπει διαφημιστικό κόλπο; Πρώτη φορά είναι που οι διαφημιστές για να τραβήξουν την προσοχή και να εντυπωσιάσουν δεν δείχνουν αρχικά το προϊόν; Για αυτό και όλοι σήμερα λέγανε "Η σκέψη λογοκρίνει.". Δεν ήταν ένα φασιστικός χαιρετισμός, που θα σε απέτρεπε από το να σκεφτείς, αλλά ένα διαφημιστικό σύνθημα που σου έλεγε "μην έχεις αμφιβολίες για το προϊόν μας" . Δεν είναι δα και λίγες οι φορές που σου κολλάει στο μυαλό κάποιο διαφημιστικό σύνθημα, άμα το έχεις ακούσει τόσες και τόσες φορές.
Οι μπάτσοι βαριούνται. Τους έχουνε στείλει με το περιπολικό σε έναν άδειο δρόμο και βαριούνται. Βλέπουνε μόνο του τον Ε. να περπατάει αγχωμένος που έχει αργήσει και για να περάσουν την πλήξη τους του πουλάνε εξουσία. Ναι, έτσι έγινε. Είναι ειδικοί οι μπάτσοι σε αυτό. Τι χούντα, φασισμός, Ναζί και μαλακίες είναι αυτές που του κόλλησαν σήμερα στο μυαλό , γαμώ το πρωινό κομπρεσέρ του;
Λίγα μέτρα πριν φτάσει στο γραφείο κάτι είδε, και σταμάτησε. Δύο γνωστά μάτια τον κοιτούσαν από το εξώφυλλο ενός αντρικού περιοδικού. Ταράχτηκε αρχικά γιατί με τον τρόπο που ήταν τοποθετημένο το περιοδικό ώστε να φαίνονται μονό τα μάτια, του θύμιζαν αυτά του Χίτλερ. Το περιοδικό όμως ήταν ποικίλης ύλης, όχι ιστορικό, άρα κάποιος άλλος τον κοίταζε κρυμμένος πίσω εκεί. Έπρεπε όμως να δει. Να σηκώσει από τη θέση του το περιοδικό για να κοιτάξει ολόκληρο το εξώφυλλο. Να δώσει ένα τέλος στην παράνοια που τον είχε καταβάλει.
Ένα λεπτό μετά διαπίστωσε πόσο αντιφατική μπορούσε να γίνει η εξήγηση του για το "η σκέψη λογοκρίνει". Το μυαλό του πάνω στους φόβους του άρχισε να φτιάχνει λογικοφανείς εξηγήσεις προκειμένου να δικαιολογήσει μια αλήθεια που του φαινόταν τόσο παράλογη όσο και αποκρουστική. Στο εξώφυλλο, κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά, του χαμογελούσε με τα ψυχρά γαλανά του μάτια ο Χίτλερ. Νέος, κουστουμαρισμένος, έγχρωμος, μοντέρνος και σύγχρονος του 21ου αιώνα όσο ποτέ.
Ο πίνακας είναι του Francis Bacon
Τα μάτια του Χίτλερ στο εξώφυλλο (Μέρος Α')
Μια συνηθισμένη μέρα ο κύριος Ε. ξύπνησε κάπως άκεφα χωρίς να καταλαβαίνει το γιατί. Πιθανόν να ήταν αυτό το κομπρεσέρ που άκουγε λίγα λεπτά πριν ξυπνήσει και που ο ήχος του, του έφτιαχνε περίεργους συνειρμούς μες στο κεφάλι του. Κοίταξε το ρολόι του και βλαστήμησε που άργησε να ξυπνήσει. Τώρα θα αναγκαζόταν να φύγει στην δουλειά του με ταξί. Ένα γρήγορο μπάνιο, ξύρισμα, το καθημερινό του κουστούμι, μισό φλιτζάνι καφέ και κατέβηκε βιαστικά.Χάρηκε που ο δρόμος ήταν σχεδόν άδειος και θα μπορούσε να επιταχύνει το βήμα του, χωρίς να παρακάμψει το"τυφλό" ζητιάνο με το κασετόφωνο, το πρεζάκι που τον έπιανε στο παρακαλετό εξω από τα Έβερεστ και τα αμέτρητα πειρατικά DVD και τσάντες που συνήθως ήταν απλωμένα πάνω στο πεζοδρόμιο. Όλοι αυτοί σήμερα λείπανε. Επιτέλους, σκέφτηκε, τους μάζεψαν.
Στάθηκε στην άκρη του πεζοδρομίου για το ταξί.
"Έχετε ώρα;", τον ρώτησε η ψιλόλιγνη φιγούρα εμποδίζοντας το θαμπό φώς της ημέρας να πέσει πάνω του. Ο Ε. του την είπε.
"Έχει κρύο σήμερα", συνέχισε η φιγούρα. Φορούσε μαύρη καμπαρντίνα και καπέλο με γείσο. Τα μαύρα γυαλιά του ήταν φτιαγμένα από κάρβουνο. Ο Ε. του απάντησε καταφατικά και στην συνέχεια στράφηκε από την άλλη σηκώνοντας το χέρι του για ταξί. Εκείνο, του έκανε νόημα ότι συνεχίζει ευθεία και προσπέρασε χωρίς να σταματήσει.
"Στην θέση σας πάντως θα ήμουν πιο προσεκτικός"
"Ορίστε;" Αυτή η φράση του φάνηκε τόσο καθολική, παράξενη, απότομη, αυτοματοποιημένη που τον έβγαλε από τις σκέψεις του.
"Τα μαλλιά σας." ,συνέχισαν στον ίδιο νεκρό τόνο τα γυαλιά από κάρβουνο, "Είναι αντικανονικά."
"Δεν καταλαβαίνω"
"Εγώ για το καλό σας, το λέω."
"Ποιο;"
"Ήρθε το ταξί σας. Η σκέψη λογοκρίνει."
Μου έτυχε ο παλαβός, είπε από μέσα του καθώς τον παρατηρούσε να τον καρφώνει (αν τον κοίταζε) όσο τον άφηνε πίσω στο πεζοδρόμιο. Δεν ξέρει γιατί αλλά ένιωθε πια ασφαλής στο πίσω κάθισμα του ταξί. Το οποίο κράτησε λίγο μίας που το ραδιόφωνο ούρλιαζε, χωρίς παύσεις:
"...ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΗΡΘΑΝ ΕΔΩ ΝΑ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ, ΝΑ ΜΑΣ ΛΗΣΤΕΨΟΥΝ, ΝΑ ΒΙΑΣΟΥΝ ΤΙΣ ΜΑΝΑΔΕΣ, ΝΑ ΒΙΑΣΟΥΝ ΤΙΣ ΑΔΕΡΦΕΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΠΟΔΟΠΑΤΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΜΑΣ, ΝΑ ΚΑΨΟΥΝ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΚΑΨΟΥΝ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΦΩΝΑΖΕΙΣ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΣ ΕΛΛΗΝΑ; ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ; ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΓΩ, ΑΥΤΟΙ ΣΕ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ, ΑΥΤΟΙ ΣΕ ΦΙΜΩΝΟΥΝ, ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ, ΨΕΥΤΕΣ, ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, ΔΗΘΕΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ, ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ, ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ, ΜΕ ΤΑ ΨΕΥΤΟΒΙΒΛΙΑ, ΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ, ΦΩΝΑΞΕ, ΦΩΝΑΞΕ, ΦΩΝΑΞΕ, ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΦΙΜΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΚΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ ΜΕ ΤΑ ΨΕΥΤΟΔΙΑΝΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥΣ, ΑΥΤΟΙ...."
Φανάρι.Κόκκινο. Η κραυγές στο ραδιόφωνο συνεχίζουν χωρίς ανάσα.
"Κοίτα την αδερφάρα!", του γνέφει ο ταξιτζής να κοιτάξει έξω απ το παράθυρο."Καλά του κάνουν."
έξω από φούρνο, δυο άντρες σέρνουν στο δρόμο έναν νεαρό. Του ρίχνουν κλωτσιές στην κοιλιά, στα αρχίδια, στο πρόσωπο. Εκείνος προσπαθεί να προστατευτεί κλαίγοντας. Ουρλιάζει να σταματήσουν.
"Ξέρεις, έπαιρνα καμία τυρόπιτα παλιά εδώ. Μέχρι που κατάλαβα ότι είναι πούστης.", συνεχίζει ο ταξιτζής.
Ένας τρίτος, σπάει την τζαμαρία με ένα καδρόνι.
"Ερχόμουν και με το γιο μου καμία φορά, αλλά σταμάτησα. Δεν ξέρεις τι μπορεί να βάζει μέσα στο ψωμί αυτός για να κάνει το παιδί σου πούστη."
Αφήνει το καδρόνι κάτω. Πιάνει το σπρέι, το ανακατεύει και σχηματίζει ένα ροζ τρίγωνο πάνω στην σπασμένη τζαμαρία. Οι υπόλοιποι δυο συνεχίζουν να χτυπάνε τον πεσμένο νεαρό κι ας είναι πλέον ακίνητος. Ο κόσμος περνάει. Κοιτάζει λίγο, έπειτα στρέφει αλλο το βλέμμα του και συνεχίζει.
Φανάρι.Πράσινο. Ο ταξιτζής ρίχνει ένα "μπιπ" στον μπροστινό του και ξεκινά.
"...ΦΩΝΑΞΕ ΕΛΛΗΝΑ, ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ, ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ, ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΕΣΥ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΦΙΜΩΣΟΥΝ, ΜΙΛΑ ΔΥΝΑΤΑ,ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣ, ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙΣ, ΑΥΤΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΨΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ, ΑΥΤΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝΕ ΞΕΝΟ,ΑΥΤΟΙ..."
Και πάει λέγοντας. Ο Ε.δεν ακούει. Είναι σοκαρισμένος με αυτό που είδε και αναρωτιέται γιατί οι άλλοι δεν είναι. Το κινητό του τον ξαφνιάζει. Συνεργάτης του από το γραφείο. Ακούγεται τρομοκρατημένος.
"Που είσαι, ρε;"
"Σε ταξί. Έρχομαι.Σε πέντε λεπτά είμαι εκεί. Με...με πήρε λίγο το πρωί ο ύπνος."
"Ρε μαλάκα, αυτό θα πω εγώ του αφεντικού; Ότι δεν ήρθες στον ύμνο και στην προσευχή επειδή κοιμήθηκες;"
"Τι;"
"Θες να βρω το μπελά μου με σένα; Τέλος πάντων του είπα εκεί μια δικαιολογία ότι σου έτυχε μια έκτακτη εξωτερική δουλειά, αλλά μην το παρακάνεις. Σε έχω χρεωθεί."
"Μου έχεις...μισό λεπτό...όχι...ποια προσευχή;"
"Είσαι καλά;"
"Ναι...όχι...όχι δεν ξέρω...Στάσου! Μόλις είδα ένα ξυλοδαρμό. Νομίζω είναι νεκρός.Τον σκοτώσανε...Φοβερό...τον φάγανε....Άκου, πρέπει να πάρεις την αστυνομία τηλέφωνο, ακούς; Έγινε μεταξύ...εμπρός;"
"--Η ΚΛΗΣΗ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ.ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ--"
"Γαμώτο..."
10.3.10
Just Give Me Some Truth - John Lennon
IMAGINE Capitol Records 1971
Το βίντεο αυτό δεν μπόρεσα να το ανεβάσω στο ΥΤ, λόγω αυστηρών δικαιωμάτων (παρόλλο που δεν απόκρυψα ούτε τον τίτλο, ούτε τον καλλιτέχνη, ούτε την εταιρία). Επίσης δεν θα παιζόταν σε ορισμένες χώρες επειδή εχω μέσα κάτι μαλακισμένα ελληνοφασιστάκια που χαιρετούν ναζιστικά.
Εδώ λοιπόν, με χειρότερη ανάλυση....
Εναλλακτικός τίτλος είναι " Blur Day In Athens & Surfing To The Web"
Εδώ λοιπόν, με χειρότερη ανάλυση....
Εναλλακτικός τίτλος είναι " Blur Day In Athens & Surfing To The Web"
Ο κωδικός όποιος το θέλει για το μπλόγκ του.
-UPDATE-
Δείτε το τώρα και σε γαμώ την ανάλυση από το Vimeo!
Just Give Me Some Truth-John Lennon from Yellow Kid on Vimeo.
7.3.10
4.3.10
Όλο και χειρότερα, όλο και χειρότερα, όλο και χειρότερα...
Τρομάζεις πια με αυτά που μαθαίνεις. Ανήλικοι μαθητές να βάζουν φωτιά σε καταυλισμό μεταναστών και να το βιντεοσκοπούν (λινκ). Πριν κάποιες μέρες κάποια βλαμμένα χάραξαν αγκυλωτούς σταυρούς σε δασκάλα επειδή έδινε μαθήματα σε μετανάστες. Εκνευριστήκαμε λέει, που ένα γερμανικό περιοδικό έβαλε την Αφροδίτη της Μήλου να μας κάνει κωλοδάχτυλο. Εκνευριστήκαμε με ένα τούρκικο σατιρικό βιντεάκι που δείχνει Τούρκο να γαμάει Έλληνα. Λες και η σάτιρα είναι καλή μόνο αν σατιρίζουμε εμείς τους ξένους και όχι το αντίθετο. Για αυτούς που θα πούνε ότι απλώς δεν πρέπει να σατιρίζουμε, πατρίδες, σημαίες, εθνότητες, να σταματήσουν τώρα τα ανέκδοτα στυλ "ένας Γερμανός, ένας Ιταλός και ένας Αγγλος" όπως επίσης να πετάξουν όλες αυτές τις καταπληκτικές ταμπέλες λεπτού χιούμορ, εκείνες που δείχνουν "πώς συμπεριφέρεται ο Άγγλος", "πώς συμπεριφέρεται ο Γερμανός", "πώς συμπεριφέρεται ο Ιταλός" ,κλπ.Ξαφνικά αυτοί που βάζαν αγκυλωτούς σταυρούς και υπερασπίζονταν τον φιλοναζιστή Πλέυρη θυμήθηκαν να βρίσουν τους Γερμανούς και τον Χίτλερ. Να τους πούνε φασίστες λόγω ενός σατιρικού εξωφύλλου. Και πάω στοίχημα ότι ανάμεσα τους είναι οι ίδιοι που διαμαρτυρήθηκαν με την λογοκρισία των σκίτσων του Μωάμεθ και την αντίστοιχη υστερία των Μουσουλμάνων, οι ίδιοι που διαμαρτύρονται για την φίμωση της ελευθερίας τους.
Και έχεις τον Λαζόπουλο από την άλλη, που ενώ λες "Μια χαρά τα λέει σχετικά με την εθνικιστική υστερία του FOCUS" σου πετάει στο καπάκι το θέμα "είναι νωπές ακόμα οι μνήμες από την Κατοχή". Και τον ρωτάς σα μαλάκας, εσύ έξω από το γυαλί και αυτός από μέσα: "Καλά, τι σχέση έχει αυτό με το σατιρικό εξώφυλλο;" Τι σχέση έχουν οι σημερινοί Γερμανοί με τις κτηνωδίες των Ναζί; Κουμπωμένοι είναι σήμερα εκεί οι άνθρωποι να μην ξαναφέρουν τέτοια εκτρώματα στην εξουσία.
Και εκεί τα καταφέρνουν. Η εδώ ναζιστική υστερία όλο και μεγαλώνει. Όποιος σχολιάζει αρνητικά, σατιρίζει, βρίζει, απομυθοποιεί την Ελλάδα είναι ανθέλληνας και προδότης. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση (πόσο μάλλον όσο αφορά τους Εβραίους, τους Τούρκους ή τους Μουσουλμάνους) βαφτίζεται Πατριώτης. Αυτοί που συνηθίζουν να κατηγορούν τους άλλους για προδότες του έθνους τους είναι οι πρώτοι που έχουνε προδώσει από αυτό ότι καλύτερο αυτή έχει βγάλει: Σκέψη, Φιλοσοφία, Σάτιρα, Επιστήμες, Δημοκρατία, να μην μιλήσουμε για την Τέχνη και πόσο ωρύονται οι εθικιστές όταν σε βίντεο αρτ αυνανίζεται νεαρή κοπέλα με μπαγκράουντ τον Εθνικό Ύμνο. Και αν αυτός ο συνδυασμός σεξουαλικότητας και Εθνικών Συμβόλων τους ενοχλεί, μην μου ξαναπούν πόσο βάρια είναι η πούτσα του τσολιά, γιατί θα τα πάρω!
Λέμε ότι χτίζαμε Παρθενώνες, αλλά δεν λέμε ότι σήμερα χτίζουμε βόθρους. Ακούμε τους βόθρους. Ψηφίζουμε τους βόθρους. Εκφραζόμαστε σα βόθροι φτιάχνοντας βόθρους αντί για μπλογκ. Ω, ναι! Όλο και χειρότερα, όλο και χειρότερα, όλο και χειρότερα... Εκεί που είχαμε πειστεί πώς τα μπλόγκ γλύτωσαν από τους βλαμμένους, όλο και περισσότερο αρχίζει να βρωμάει και αυτός ο τόπος από τις δυσοσμίες τους. Τα βλαμμένα προσπαθούν να εκφράσουν λόγο, μα προς το παρόν συνεχίζουν να κλάνουν.
Αρκετά. Βρομίσαμε. Και για αυτή τη δική μας βρώμα δε μας φταίνε ούτε οι Πακιστανοί, ούτε οι Τούρκοι, ούτε οι Γερμανοί, ούτε κάνας "ξένος". Καιρός να μυρίσουμε τις δικές μας τις μασχάλες, επιτέλους.
Update εικόνας: Η Αφροδίτη της Μήλου από τον Bansky
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
