Δεν θα περάσει ο Φασιονισμός!

.

.

Η φωτογραφία αυτή, πού αφορά την διαφημιστική καμπάνια ρούχων της κυρίας Madonna, είναι τραβηγμένη από το μετρό καί "πειραγμένη" στο photoshoπάκι μου για λόγους που θεωρώ αυτονοήτους . Δεν έχει αυτοσκοπό την δυσφήμηση του συγκεκριμένου προϊόντος (αν και αναγράφεται η μάρκα) , αλλά ένα προβληματισμό για την μόδα ή το φασισμό γενικότερα.

O Δρ. Φλάντζας συμβουλεύει -1-

Η κυρία Α., από Πατήσια, μας γράφει:

«Ο άντρας μου τον τελευταίο καιρό πάσχει από ποίηση. Παραμελεί τα συζυγικά του καθήκοντα καί κάθεται όλο το βράδι γράφοντας αρλούμπες στο πίσω μέρος λογαριασμών του Σκλαβενίτη . Πέταξε όλα τα περιοδικά μου που τα αντικατάστησε με άχρηστα βιβλία αφού δεν γράφουνε τίποτα γιά νηστίσιμες συνταγές (δεν έχουν κάν μέσα το πρόγραμμα της τηλεόρασης, φανταστείτε!) ενώ δεν σας κρύβω οτι με ανησυχεί το εξής: Κάθε Πέμπτη καί Κυριακή ο άντρας μου δεν παρακολουθεί τον κύριο Τριανταφυλλόπουλο στην τηλεόραση , όπως παλιότερα, αλλά συνευρίσκεται με άλλους ομοπαθείς του (αυτό το «ομό-» είναι σοβαρό, γιατρέ μου;) σε μυστικές συναντήσεις που παρεκκλίνουν της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, τις οποίες καί ονομάζουν «Βραδιές Ποίησης». Φοβάμαι μην τον χάσω, γιατρέ μου, μην έχει μπλέξει με καμία σουρλουλού ή τίποτα χειρότερο! Τι να κάνω;»

Αγαπητή κυρία Α., από Πατήσια :

Ο άντρας σας χρειάζεται καθημερινά να πίνει πολλά ποτήρια νερό. Η κατακράτηση ιδεών καί η έλλειψη απορρόφησης τους από τον οργανισμό του, είναι προφανώς η αιτία της νόσου που αν καί δεν θέλω να σας τρομοκρατήσω πρέπει να σας προειδοποιήσω οτί είναι ήδη στα πρώτα στάδια μέχρι τελικά να εκδώσει ο άντρας σας, μια δικιά του ποιητική συλλογή. Δώστε του λοιπόν να πιεί πάνω από 10 ποτήρια την ημέρα, που θα ανοίξουν καί θα καθαρίσουν τις αρτηρίες του κόβοντας του έτσι κάθε όρεξη γιά ποίηση. Αν στην πορεία δείτε πως αρνείται το νερό σκέτο, ανακατέψτε το κρυφά μέσα στον καφέ ή το ουίσκι του.

Ο Συμβουλευτικός μας ιατρός, Δρ.Φλάντζας, συγγραφέας του βιβλιού «ΣΚΕΨΟΥ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ, ΔΡΑΣΕ! » (εκδ. ΦΛΑΝΤΖΑΣ 2009) θα είναι καλεσμένος της Dangerous Kitchen να σας απαντάει σε όλα σας τα προβλήματα σε τακτά χρονικά διαστήματα .

Νέος Κύκλος South Park! (11ος)

.

.

.

Ευχαριστώ (και πάλι) την Τέχνική Υποστήριξη που μου τα "κατεβάζει"!

Σταθείτε Προσοχή, ρε! Ο Εθνικός μας Ύμνος!

Ας τον τραγουδίσουμε όλοι μαζί, καραόκε:

Μια-φού-ντωση μια-φλό-γα, έχω-μέ-σα στη καρ-διά!
λες και-μά-για μου-'χεις -κά-νει, φραγκο-σύ-ριανή γλυ-κειά!

Θα 'ρθω-να σε αντα-μώ-σω κάτω-στην ακρο-για-λιά,
Θα-'θε-λα να-σε χορ-τά-σω ολο-χά-δια και φι-λιά!

(…Θα 'θελα να σε χορτάσω ολο χάδια και φιλιά…)
... fade out…
(…Θα 'θελα να σε χορτάσω ολο χάδια και φιλιά…)

Ο Εθνικός μας Ποιητής σκαρώνοντας ένα τραγουδάκι
σε μουσική Νικόλαου Μάντζαρου

ΠΟΣΟ ΜΙΣΩ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ

Του Enki Bilal

Ξέρω πως εδώ μπορεί να στεναχωρήσω κάποιους από τους αναγνώστες μου, αλλά δεν γίνεται να φτιάξεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά. (Στο κάτω-κάτω αν σας χάσω, το μόνο που έχω να κάνω για να ξανακερδίσω φύλλα είναι να σας πουλήσω «δώρο» τρία DVD, το ένα τσόντα, όπως οι εφημερίδες!) Και τώρα την μπάλα την παίρνει το ποδόσφαιρο.

Αυτό το τόσο ανεγκέφαλο άθλημα, στο οποίο 20 ελαφρώς ενδεδυμένοι μαντραχαλάδες κλωτσάνε ένα δέρμα φουσκωμένου αέρα μέσα σε ένα γιγάντιο ανοιχτό χωράφι με πρασινάδα και άλλοι 2 προσπαθούν να φυλάξουν από αυτό (το φουσκωμένο δέρμα) ένα ανοιχτό κλουβί φτιαγμένο από δοκάρια και δίχτυα (δηλ, σπάγκους που δημιουργούν αλυσιδωτές τρύπες)!

Ξέχασα κανέναν μέσα σε όλη αυτή την ματαιότητα;

Υπάρχει, αν θυμάμαι καλά (γιατί είπα ότι μισώ την μπάλα, δεν την παρακολουθώ) και ένας «τυπικά ουδέτερος» τύπος, που η αποτυχίες του στην ζωή τον οδήγησαν να προσπαθεί σήμερα να εκφραστεί μουσικά φυσώντας ένα στραγάλι μέσα σε ένα μεταλλικό σωληνάκι! Αυτός ο εμφανώς ψυχικά διαταραγμένος , ονομάζεται διαιτητής και είναι ο μπάτσος τους.

Τρίτος, ματαιόδοξος και καταϊδρωμένος έρχεται ο κόσμος πού τους παρακολουθεί. Που ταυτίζεται με αυτούς, φανατίζεται στα χρώματα σαν ταύρος, δημιουργεί θρησκείες (λες και δεν μας φτάνουνε αυτές που ήδη έχουμε), ενώ μέσα στην ασημαντότητα και στις στις χυλοπίτες που τρώει καθημερινά στην ζωή του, νιώθει ξαφνικά νικητής μέσα από μια μικρή κατασκευασμένη από τους όρους του παιχνιδιού, νίκη. Αλλά δεν παύει παρά να είναι ένα παιχνίδι στο οποίο αυτός, δεν πα’ να ‘ναι φανατικός υποστηριχτής του, μένει κυριολεκτικά εκτός. Και ο θυμός που (γενικότερα) δεν τον παίζουνε μεγαλώνει.

Αποσαφηνίζω και πάλι, πως όταν τιτλολογώ «Πόσο μισώ την μπάλα» δεν εννοώ κάποιους από τους παραπάνω. Η μπάλα μου, δεν παίρνει ούτε τους ανενεργούς στο παιχνίδι φιλάθλους, ούτε τα παγιδευμένα σε μια κοινωνία ανθρώπων χουλιγκάνια με ζωώδη ένστικτα που κανείς δεν αγαπάει, ούτε τους ελαφρώς ενδεδυμένους μαντραχαλάδες που κλωτσάνε αέρα. (Μακάρι να είχα το σθένος τους, να τρέχω σα μαλάκας σε χιονισμένο γήπεδο με σορτς, να τρώω αγκωνιές κλοτσιές και σπρωξιές, αλλά τέλος να έβγαζα εκατομμύρια προσφέροντας ουσιαστικά τίποτα στην κοινωνία παρά μόνο τις κλωτσιές μου! Στην πραγματικότητα κάνω το αντίθετο. Είμαι φλούφλης).

Το μίσος μου, είναι επειδή δεν καταλαβαίνω την νοοτροπία της «μπάλας». Άρα καθαρά ρατσιστικό, το παραδέχομαι. Δεν καταλαβαίνω γιατί να σπαταλιούνται τόσες εκατομμύρια ψυχές και χρήματα σε ένα σπορ που δεν διαφέρει και πολύ από άλλα. (Κι αλλού δεν κάνουν ανουσιότητες οι αθλητές με φουσκωμένα σακιά;) . Γιατί λοιπόν το ποδόσφαιρο ειδικά να δημιουργεί τόσο αίμα και φανατισμό γύρω μας; Και γιατί όχι κάποιο άλλο άθλημα; Τι έχει ; Τι οδήγησε τον ποιητή του «είμαι δεκαεξάρης, σας γαμώ τα λύκεια» να δηλώνει τώρα στα γεράματα, υπέρ του;

Προσπαθώντας να εξαλείψω τον «Αδόλφο» που κρύβω μέσα μου (νομίζω όλοι μας κρύβουμε και από έναν, τι τον κάνουμε έχει σημασία) άρχισα να ρωτάω αυτούς που στην αρχή θεωρούσα ότι μου φταίγανε: Φιλάθλους φίλους μου, ορισμένους που στην χάση στην φέξη αποφασίζουν να ενταχτούν με μια ομάδα, ή εκείνους που θεώρησαν οτι είναι σημαντικό να πάρει η εθνική ομάδα της Ελλάδας το πρωτάθλημα. Καθημερινούς ανθρώπους που γνωρίζω γύρω μου με μια μικρή «βίδα».

Οι απαντήσεις που πήρα για την «βίδα», ήταν οι εξής:

1.Είναι μεγάλο, εντυπωσιακό, έχει κόσμο, χρώματα και συνεχής κίνηση .
2.Είναι εύκολο και απλό. Δεν χρειάζεται γνώσεις για να το παρακολουθήσεις.
3.Μπορείς εύκολα να το παίξεις. Το κάναμε μικροί, τώρα απλώς ταυτιζόμαστε με αυτούς που το συνέχισαν.
4.Στο δημοτικό ήμουνα ΑΕΚ. Και από τότε….
5.Είναι πρέζα! Είναι θρησκεία!
6.Είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο.
7.Σε βοηθάει να εκτονωθείς μαζί με άλλους

Και τους ανταπάντησα τα εξής

1.Το ίδιο και το σινεμά.
2.Το ίδιο και ένα πλυντήριο ρούχων.
3.Το ίδιο και με τον αυνανισμό. ΚΑΙ ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΤΩΡΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΜΑΛΑΚΕΣ!
4.Το ίδιο και εγώ Αλλά μετά έγινα Ολυμπιακός για να αρέσω στην διπλανή μου και να μου την πάρει τελικά ένας Παναθηναϊκός.
5.Το ίδιο η Ηρωίνη και ο Χριστιανισμός.
6.Το ίδιο και το σεξ.
7.Το ίδιο και το σεξ.

Έτσι, οι απαντήσεις που πήρα δεν ήταν πολύ ικανοποιητικές να με πείσουν ότι η μπάλα είναι το ποίο σημαντικό πράγμα στο πλανήτη, και να πρέπει πάντα να κοιτάζω πρώτη την σελίδα με τα «αθλητικά»(-χάχα-τι ειρωνεία λέξης). Ούτε ότι σε ένα σουβλατζίδικο πρέπει να στρέψω το κεφάλι μου προς την μπάλα που εκπέμπει κει μια τηλεόραση.! Είναι τελικά τόσο σημαντικό να πρέπει να ακούω μόνο τα- χαχα- «αθλητικά» στα ταξί; Και γιατί;

Βοηθήστε με λοιπόν να βρω την «βίδα» μου, γίνω κανονικός, να σταματήσω να μισώ την μπάλα αλλά να την λέω λατρευτικά ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ! Ζητάω απαντήσεις και κίνητρα.

Bloggers : Η νέα γενιά σουπερηρώων.

Γιατί λένε, πώς αν δεν παινέψεις το μπλόγκ σου, αυτό πέφτει και σε πλακώνει! Αλλα, ας αφήσουμε προς το παρόν αυτή την εξυπναδούλα και άς θέσουμε περισσότερο ενα κόμικ, παρά φιλοσοφικό ερώτημα:

Τι θα γινόταν, αν μιά μέρα ανακάλυπτες οτι μπορούσες να πετάς;

…Οτι λυγίζεις σίδερα, τρέχεις πιο γρήγορα απο το φώς, σκαρφαλώνεις και πετάς ιστούς αράχνης, ή βλέπεις τα εσώρουχα των γυναικών με ενα κατέβασμα των γιαλιών σου;

Τι θα γινόταν, τώρα, αν μια μέρα ανακάλυπτες οτι μπορούσες να «ανεβάσεις» τις προσωπικές σου σκέψεις σου στο διαδύκτιο, ανώνυμα, και αν θέλεις, χωρίς καμιά αναστολή;

Καταλαβαίνεις, λοιπόν που το πάω. Η κατασκευή ενός profile στα μπλόγκ , δεν διαφέρει πάρα πολύ από του Μπρούς Γουέιν, όταν αφήνει την αυτοκρατορία του, για να φορέσει μια αποκριάτικη μάσκα και να παίξει ξύλο με τους κακούς. Γιατί έχει πιο πλάκα τελικά, να αυτοονομάζεσαι Μπάτμαν απ’ το να πηγαίνεις σε meeting με βαρετούς βιομηχάνους!

Και είναι τελικά ανάγκη να μην ξέρουν ποιος κρύβεται πίσω από τον Batman ή τον Yellow Kid; (διάλεξα έναν μπλόγγερ στην τύχη) Και πάλι εξαρτάται από το profile σου και ποία κομμάτια του εαυτού σου προτιμάς να μην δείξεις. Ο Μπάτμαν θα ήταν πιό ευάλωτος αν κόσμος του, γνώριζε ποιός ήταν. Το ίδιο και ως, κος Γουέιν. Από την άλλη υπάρχει ο Flash ή οι Fantastic 4 (4… αλλά…Φαντάστικ) στους οποίους ο κόσμος που τους περιβάλλει ξέρει πώς ονομάζονται. Αλλα ποιος ενδιαφέρεται για τα αληθινά ονοματά τους; (τα θυμάται κανείς; Κάποιος απ το κοινό; Παρακαλώ;)

Μια άποψη που ακούστηκε, οτι οι μπλόγγερς είναι οι χασομέρηδες και αποτυχημένοι, που βρίσκουν κάπου ενα κάγγελο να πιαστούν και να πούν ο,τι υπάρχουν, μοιάζει τελκά σωστή, αν και η αλήθεια της έχει μια δεύτερη όψη. Της περίπτωσης ενός Spiderman.

Ο Πήτερ Πάρκερ στην πραγματική του ζωή σαν εφηβος, είναι καυλωμένος, πολύ κακός φωτογράφος και έχει μια απροσδιορίστου ηλικιας γιαγιά που του πρίζει τα συκώτια! Αλλά σαν σουπερήρωας είναι από τους πρώτους βασικούς και στα δύο υπερκόμικ σύμπαντα (DC/MARVEL) .Τελικά, μήπως η σκέψεις κάποιων μέσω των μπλόγκς, τους βοηθούν να υπάρχουν αληθινα; Σκέφτομαι, άρα Υπάρχω,σκέφτηκα,. Τολμώ να το χώσω στην κουβέντα;

Περί δειλίας με την απόκρυψη αληθινής ταυτότητας μέσω των μπλογκς , οπως επίσης ακούγεται, μάλλον θα πρεπει να ορίσουμε τι εννοούμε ΑΛΗΘΕΙΑ αλλα κυρίως τι εννοούμε ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ. Θεωρώ ότι, ή Αδόλφος λέγεται αυτός σε βαράει με το ρόπαλο πίσω απο την μάσκα του, ή Κανένας , οι παρενέργειες του πόνου θα είναι οι ίδιες πάνω στο κεφάλι σου. Σε τί διαφέρει ο μεγαλοαπατεώνας απο εναν άγνωστο ληστή τραπεζών με κουκουλωμένο κεφάλι; Επειδή ο πρώτος κοτσάρει το ονοματεπόνυμο του «καθαρό» στην κοινωνία; Ποιός είναι τελικα αυτός που υποκρίνεται; Μόνο πίσω απο μια μάσκα φαινεται πραγματικά ποιός είσαι. Ο Θεός να ευλογει τους παγανιστές της Αποκριάς, αυτά, με τις μάσκες μας.

Και ένα ελαφρυντικό για αυτούς χωρίς μάσκα και στολή , αλλά σουπερήρωες τελικά:

Αυτή τη στιγμή , στην –γκούχ- ελεύθερη Αμερική, παίζεται στις τηλεοράσεις, το HEROES, και υπόθεση ανθρώπους με υπερδυνάμεις αρχίζοντας απ’ τον υποψήφιο γερουσιαστή που πετάει μέχρι το μπάτσο που ακούει τις σκέψεις. Και αυτοι κρυβονται. Οχι ομως πίσω απο μια αποκριάτικη στολή .Αντίθετα, κρύβουν τις δυνάμεις τους μέσα στους ρόλους που τους επέβαλε η κοινωνιά τους. (ο γερουσιαστής που ντρεπεται να δείξει οτι πετάει για να μη χαλάσει η προεκλογική του καμπάνια, π.χ. ) Παρόλα αυτά, τίποτα δεν τους εμποδίζει να δείξουν τον πραγματικό τους σούπερ- εαυτό κάνοντας τον καμπόσο στους άλλους , η να σώζοντας το κόσμο, αν αυτό χρειαστεί. Σε πολλα μου θυμίζουν τους μπλόγκερς με τις διαφορές και τις μαχούλες τους.

ΤΟ ΧΡΕΟΣ:

«Οι θεατές να γνωρίζουν την αλήθεια μα ο Χορός σα χαζός να μας κοιτάζει»; Δεν ξέρω. Ίσως ένα από τα ζητούμενα των μπλόγκ. Ίσως επίσης, η ελευθέρια στην τέχνη στην κάθε της μορφή , η ανάπτυξη σκέψης χωρίς λογοκρισία . Για μένα αυτά θα ΄ταν το ιδανικά για ενα αξιόλογο μπλόγκ.

Εκεί που θέλω να καταλήξω, αγαπητοί μου μπλογκοήρωες, είναι οτι πρέπει να αφήσετε τις μαλακίες, τωρα μπορείτε να πετάξετε πραγματικά, αρκεί να το καταλάβετε. Και χωρίς τα κολλάν σας!

Blogger, την ώρα που "βγαίνει" από το διαδύκτιο.

(Picture from Watchmen by Allan Moore & Dave Gibbons)

Τεχνική υποστήριξη με σοκολάτες

Είναι πολύ γλυκιά!

...την ευχαριστώ πάρα πολύ!

Χωρίς Αστεία

...Η πραγματικότητα δεν χαμογελά ποτέ τόσο glamorous...

my respects to Barbara Kruger & Jenny Holzer-

Στο Ξαδερφάκι μου το Τέρας, με αγάπη

Art by Banksy

ΒΑΣΤΑ ΓΕΡΑ!

Και ενώ, όλοι νομίζανε οτι τελείωσαν...

...Η Αυτού μεγαλειώτης Yellow Kid σας προσκαλεί στην δική του...ζαβολία αρχίζοντας να γράφει για 10 ταινίες που θά ήθελε να υπάρχουν! (+10 πιθανούς σκηνοθέτες)

1. Preacher ( Robert Rodriguez)
2. Filthy Habbits, The life of Frank Zappa ( Martin Scorsese)
3. Υφαντόκοσμος ( Peter Jackson)
4. GORILLAZ, the Musical (Richard Linklater)
5. Seed of Swamp Thing (Tim Burton)
6. Salvador Dali ( Michel Gondry)
7. The Catcher In the Rye (Woody Allen)
8.Dark Knight (Frank Miller/Tarantino)
9. O Αφρός των ημερών ( Sylvain Chomet)
10. Rocky X (Paul Thomas Anderson)

Καλώ με την σειρά μου σε αυτό το ουτοπικό παιχνιδάκι τους Κουρούνα, Συκιά , Ούρφους, lo-li, Μπάμπη Μπάμπη και Μάυρο Γάτο

Βγήκαν έξι, μα είναι όλοι σέξυ!!!

Αντε και οι δεκα δικές μου favorites. Κάνω οτι μπορώ για να τις συγκεντρώσω. (υπομονή, θα πάρει ώρα)

1. Edward Scissorhands

2.Twelve Monkeys

3. Eternal Sunshine of the Spotless Mind

4.Waking Life

5.Nightmare Before Xmas

6.The Graduate

7.Bananas

8.Borat

9.The Party

10.Young Frankenstein

Ένας καλός άνθρωπος

Art by Daniel Clowes (taken from "Like A Velvet Glove Cast In Iron"/ Fantagraphics Books)

Σήμερα καθάρισα άλλα δύο αλβανά. Μεσημέρι κάτω από το μπαλκόνι μου και φωνάζανε οι γύφτοι. Έβαλα με προσοχή την καραμπίνα, γιατί αν σε πάρουν χαμπάρι φεύγουν, και -!ΜΠΑΜ!, μπουμπούνισα τον πρώτο. Πάρ’ τον κάτω το μαλάκα! Η άλλη η κότα τώρα αρχίζει και τρέχει. Ξαναγεμίζω. Η πρώτη σφαίρα βρίσκει το ντουβάρι. Η δεύτερη στο πόδι. Τον κερατά. !ΑΡΠΑ ΤΗ, ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ! Τον έχω κάτω. Σημαδέυω το κεφάλι και του κάνω το αυτί κιμά. Κουνιέται πολύ η αδερφάρα. Η τρίτη…όχι, η τέταρτη τον κάνει πουρέ.

Και το κακό είναι ότι αύριο θα ξαναρχίσω. Τα αλβανά πολλαπλασιάζονται και βγαίνουν σαν τις κατσαρίδες. Αδύνατον να τους προλάβεις όλους. Ο κόσμος μού ζητάει το ακατόρθωτο. ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ , αυτό θέλουν όλοι. Να καθαρίσουμε από τα αλβανά, τους αράπακλες, τις συκιές, αριστερούς-δεξιούς, όλους. Μασόνους –εβραίους - μουσουλμάνους! Κουλτουριαραίους, καλλιτέχνες, πρεζόνια, χασικλήδες, όλοι, μωρέ, ένα παρεάκι.

Έπρεπε να πάρω μόνος μου την πρωτοβουλία να καθαρίσω αυτόν τον βόθρο που έγινε η Ελλάδα μετά τους μετανάστες. Να ξαμολιέμαι στο δρόμο με το καλάσνικο και να γαζώνω όποιον μου ξινίζει τη καλημέρα. Κι όταν καμιά μέρα οι μπάτσοι δοκιμάσουν να με μπουζουριάσουνε, να με πάνε σε κανά σκατογιατρό, θα τον βάλω κάτω να γαμήσει τη δική του μάνα, ο τρελάρας! Κι αν τα πράματα σκουρήνουν τόσο όσο να μη γλιτώσω τη δίκη από το μασόνο το δικαστή στον οποίο θα πέσω, έχω τη λύση.

Η Παναγιά στο Τιμόνι μου, να με συγχωρέσει, αλλά θα ΄ναι για το καλό όλων των Ελλήνων: Θα βάλω την καραμπίνα μέσα στο στόμα μου, και τέρμα…
…Κι αφού τα τινάξω, θα δείτε όλοι εσείς οι δειλοί: Θα γεμίσετε μιλούνια από δαύτους! Και τότε θα θυμάστε το καλό που σας έκανα… Μαλάκες! Θα έχετε φάει έναν καλό άνθρωπο, που το μόνο που ήθελε ήταν λίγη ησυχία και ειρήνη στο σπιτικό του.





ΠΡΟΣΟΧΗ: Το παρακάτω διήγημα δεν αποτελεί Προτροπή Σε Εγκλήματα Μίσους! Γράφτηκε με αφορμή τον ταξιτζή που με έφερε σπίτι το βράδι, και πραγματικά με προβλημάτισε.

Κανένας Αρχαίος Πέρσης δεν κακοποιήθηκε κατά την διάρκεια γυρισμάτων.

«Αν σας λείπουν μαθήματα αρχάιας ελληνικής Ιστορίας, ανοίξτε ενα βιβλίο, μιά εγκυκλοπαίδια, καμιά ιστιοσελίδα, τέλος πάντων.»

‘Αρχισα με την εισαγωγή πού κάνει στην κριτική του ο Ηλίας Φραγκούλης στην Athens Voice για το 300, κυρίως γιατί είναι απο τις λίγες φορές που συμφωνώ με την κρίση του. Ήταν μια ταινία απο κόμικ, πιστή και καλή σαν το μικρό της αδερφάκι Sin City, εντυπωσιακή, μεγαλόπρεπη, χορταστική στο μάτι, μια action movie και κάπως έτσι , ανεπηρέαστα απο εθνικόφρονες , στρατόκαυλους ή ιστορικούς μικροβιολόγους, αξίζει να την απολαύσει κανείς.

Ιδεολόγικά αντίθετος με τα μηνύματα της; Φυσικά . Όπως και σε πάρα πολλές ταινίες που αγαπώ και παρόλα αυτά συνεχίσω να βλέπω επειδή ή εικόνα τους έχει πληρότητα και αυτοτέλεια απο μόνη της, ασχετα απο την θέση του δημιουργού της. (Κουρδιστό Πορτοκάλι, Ταξιτζής, Pulp Fiction, κ.α.)

Στο 300, οι Έλληνες είχαν τις καλύτερες ατάκες ενω οι Πέρσες καμιά! Επιβεβαιωμένα παρουσιαζόνται σαν θεόχαζα ανεγκέφαλα freaks που ουρλίαζουν έναντι των αλαζονικών, ξύπνιων και καλογυμνασμένων «δικών» μας. Ο πόλεμος είναι ένα ωραίο και ευγενές σπόρ, όταν πρέπει να υπερασπιστείς την πατρίδα, σου, κάθε παιδικότητα και χαρά πρέπει εκλείψει προκειμένου να έχουμε καλους πολέμιστές (όχι, αγγειοπλάστες ή σιδεράδες όπως περιφανεύεται ο Leonidas).

Οι ιστορικές της ανακρίβειες, αν και τραβηγμένες απ’ τα μαλιά, δεν σου χαλάνε το story, εφόσον όλη η ταινία έχει συγκεκριμένη αισθητική πρόταση κάτι που έλειπε στην αντίστοιχη αρχαιοελληνολατρευτική αμερικανία TROIA. Πρέπει λοιπόν, να κατηγορήσουμε τους δημιουργούς της για ιστορικές ανακρίβιες οταν το τελικό αποτέλεσμα είναι άρτιο; Αν ναι, τότε ποια είναι η θέση μας απέναντι στις ιστορικές «αναρχιές» του κόμικ Αστεριξ; Μήπως εκεί δεν θα νοιαστούμε γιατι δεν αφορά τα δικά μας οικόπεδα;

Ναι, οι Ελληνες τελικά είμαστε ΤΟΣΟ στενόμυαλοι. Έχοντας μια αρκετά ευκαταφρόνητη παρακαταθήκη «αρχαίων ημών προγόνων» , αλλά προδωμένοι, σήμερα απο τους εαυτούς μας να γουστάρουμε (δικαίως) το μέλι του γείτονα περισσότερο απο το δικό μας, θεωρούμε οτι αυτοί οι βάρβαροι εκει έξω , μας χρωστάνε. Αν κάποιος Έλληνας διαπρέψει στο εξωτερικό, ή ένας σκηνοθέτης ασχοληθεί με την μυθολογία ή την ιστορία αυτής της χώρας, το θεωρούμε σημαντική είδηση. (παράλληλα το κόμπλεξ, μας σπρωχνει να του κάνουμε υποδείξεις, ό,που τον τακώσουμε!)

Ορίστε! Ξέφυγα πάλι. Μιλούσα για την ταινία. Να την δείτε οπωσδήποτε καί αν δεν περάσετε εσεις καλά με όλες τις αναστολές σας ως ενήλικας , θα περάσει το παιδί σας!

Παρακαλώ, απενεργοποιήστε τα κινητά σας.

Η Αποκάλυψις Του Γιάννη

V. ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑΚΙΑ ΑΚΟΜΑ
Τότε και όλος ο κόσμος ταυτόχρονα θα γυρίσει πλευρό στον ύπνο του, κάνοντας και τη Γη να στραφεί κι αυτή αντίθετα από την τροχιά της. Οι πρωινοί καφέδες θα χυθούν πάνω στα σεντόνια των κρεβατιών και όλοι ξυπνάνε με νεύρα.
Θα χάσουν ένα λεωφορείο, οι πόρτες στο μετρό θα κλείσουν ένα χιλιοστό πριν τις διασχίσουν, και το ταξί θα σταματήσει στο περίπτερο για τσιγάρα και καφέ αφήνοντάς τους ανυπεράσπιστους με βρωμερούς dirty ραδιοσταθμούς.
Κανείς τους δε χαμογελάει, είναι αμάρτημα σε αυτόν τον κόσμο. Βρίζονται για τον Πάοκ και τον Ολυμπιακό σαν αυτά να είναι η αιτία της δυστυχίας τους. Καταναλώνουν τσάμπα εφημερίδες, τσάμπα μουσική και ταινίες, ενημέρωση χειρότερη από οποιαδήποτε χοληστερίνη. Φράζει κατευθείαν τα εγκεφαλικά κύτταρα που δεν τα απορροφούν σωστά.
Ακόμα μια άσχημη μέρα ξεκινάει και ήδη παίρνει την κατηφόρα για το φινάλε της.

.

.

...Η Καθημερινότητα είναι μια σκύλα Αποκάλυψη από μόνη της.

But Is It Art?

Διάλογος για τον βανδάλισμό και την τέχνη

Τρέμε, Νικολάκη! (ή "ΟΙ ΕΞΟΧΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΟΥ ΜΕ ΓΑΤΕΣ")

Είναι καθαρά επαγγελματικές, τραβηγμένες απο την καλύτερη ψηφιακή μηχανή , πωλούνται στα τουριστικά των περισσότερων εληνικών νησιών και πλοίων, άρα θα είμαι πολύ αυστηρός όσο αφορά το Clopyright τους. Ευχαριστώ δια την κατανόησην σας.

Χασάν, ο μικρός χασικλής μου! (2005-06, Αμάξι)

Η...παρθένος Θεοδώρα! (2006-06, Σκύλος)

Ο...άτακτος Καταρχιδιανάς, με το όνομα! (2000-? , Χάθηκε στα Σεπόλια)

Ο Rolling-Μαυρούλης-Stones! (2005- 07, Θυσία στο Μεγάλο Μολώχ)

O Α'ι'νστάιν μου! (1984-2006, Απολυμαντικό αυτοκινήτου)

Ο Μικρουλινούλης και η ρωσίδα πόρνη μου

(1999- 06, Σούβλισμα Κυριακή του Πάσχα)

to Borat