Δύο μήνες χωρίς Τεχνική Υποστήριξη

Tell me, tell me, tell me that you love me
Tell me, tell me, I'm your honey bear
Tell me, tell me, I can be your cubby
Tell me I am your chocolate eclair
Tell me that you are somewhere above me
Tell me, tell me, and I won't be scared

Once I was a linebacker in college
Once they put my picture on the wall
Once I ate much more than I could swallow
Once I had so very far to fall
Once I had a father I could follow
Once he hardly hated me at all

Now I am an unemployed policeman
Now my pickup needs to be repaired
Now I wait for you to gag and grease me
Now I hope you'll hold me by the hair
Now I live in shadows of my dreams and
Hope to be your humble honey bear

The Residents, The Honey Bear

Σπασμένο Τηλέφωνο

Kαι να ‘σου η Lo-Li να με καλεί σε ένα καινούριο μπλογκοπάιχνιδο που οι κανόνες του θυμίζουν Σπασμένο Τηλέφωνο! Δηλαδή ο καθένας παίκτης τελικά από τους κανόνες κάνει ότι καταλαβαίνει ανεξαρτήτως τελικά αν αυτοί ήταν οι αρχικοί ή όχι. Τα αποτελέσματα όμως δείχνουν να έχουν πλάκα!

Αν η γραμμή τηλεφώνου έποιασε καλά και αν κατάλαβα τους κανόνες, ο κάθε μπλόγκερ που θα καλέσω πρέπει σαν εμένα να καταλήξει με τέσσερις βαρύγδουπες φρασούλες.

1. Αρχικά λοιπόν η Lo-Li μου πάσσαρε μία όχι δικιά της γνωστή φράση γιά να σχολιάσω:

”Κοίταξε, στ’ αλήθεια δε θέλω να το παίξω φιλόσοφος αλλά θα πω ότι το αν είσαι ζωντανός σημαίνει να χτυπάς τα χέρια και τα πόδια σου, να χοροπηδάς, να κάνεις πολύ φασαρία, γιατί η ζωή είναι τ ακριβώς αντίθετο του θανάτου”-Mel Broοks

Το σχόλιο μου;

"Η ζωή... Μην μου μιλάτε για την ζωή" -Μάρβιν, το Μανιοκαταθλιπτικό Ρομπότ δια της πένας του Ντάγκλας Άνταμς.

Το ίδιο θα κάνετε με την φράση που θα σας πασσάρω εγώ.

2. Επέιτα μου ζήτησε να βρώ εγώ μία γνωστή φράση και φυσικά να την σχολιάσω και να την πασσάρω έπειτα στα επόμενα θύματ…εεε…παίκτες. Και μιάς που μιλάμε για την ελαφρότητα της ζωής και του θανάτου, σας βάζω κάτι από Monty Pythons:

«You come from nothing, you’ re going back to nothing! What have you lost? Nothing!»

Από τις ποιό καθησυχαστικές φράσεις γιά τον φόβο του θανάτου; Νομίζω.

Βρείτε και σείς μία φράση να σας ακούγεται «κάπως» και στείλτε την στους επόμενους!

3.Τώρα , η Lo-Li, έφτιαξε μα δική της φράση γιά να σχολίασω! (Μπελάδες δηλαδή!) :

Η μεγαλύτερη δύναμη είναι αυτή της συνήθειας”

Αρνητική δύναμη αυτή, Lo-Li! Αυτή είναι που μας καθηλώνει κάθε στιγμή και πολλές φορές κατασκευάζειγια μας μια ανακυκλωτική μοίρα. Από αυτούς που καπνίζουν, μέχρι εκείνους που κάνουν το σταυρό τους περνώντας απο εκκλησίες. Εδώ θα σχολιάζετε την φράση που θα σας δωσω παρακάτω,

4. Αυτην εδώ δηλαδή, που είναι Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΦΡΑΣΗ, και άντε να βγάλετε νόημα!

«Αν τα κόμικς είναι η ένατη τέχνη, ως δέκατη δεν πρέπει να είναι τα Graffiti;»

Οχι εντάξει, εύκολο σας έβαλα τελικά. Είναι μιά σκέψη γύρω από τις καινούριες μορφές τέχνης, ή που σταματάνε τα όρια του βανδαλισμού και αρχίζει η έκφραση.Πάραλληλα φτιάχνετε και βάζετε εδώ την δική σας που τα θυμ…ε, οι παίχτες πρεπει να σχολιάσουν.Και μετά καλείτε πέντε!

Θα καλέσω τον Plum. Περιμένω εν αγωνίως το δικό του σχολιασμό γύρω από τους Monty Pythons και επίσης περιμένω να διαβάσω την δική του φράση.

Να περάσει παρακαλώ και ο Περαστικός, γιατί είμαι τρομερά περίεργος να δω τι θα μας πεί γιά τα Graffiti. Αν και περνάει σπανιώς από το τσαρδί μου, θεωρώ πως το μπλόγκ του έχει σοβαρό λόγο υπάρξης.

Τι κάνει νιάου-νιαού στο διαδύκτιο; Ανοίγω το παραθυράκι, βάζω λίγο γάλα στο κεσέ και κάνω ψιψιψί στον Μάυρο Γάτο να έρθει.

Α! Να βάλω ξώβεργα μπας και ποιάσω καμία Κουρούνα! Ξέρω πώς είναι σπάνιο πτηνό και πως αυτήν την περίοδο πετάει αλλού, αλλά ποτέ δεν ξέρεις με τις ξώβεργες.

Αυτή η ψυχή, η Zoi20 τι κάνει ρε παιδιά; Εμαθα ότι μπλέχτηκε με μία εφημερίδα, που δεν τα πήγε καλά. Ισως να έφταιγε το outting, ίσως η κακή εκτύπωση του χαρτιού. Λυπάμαι Ζωή μου, μαθαίνουμε απο τα λάθη μας, έπειτα διαγράφουμε ο,τι μάθαμε και συνεχίζουμε στα ίδια!

...Always look on the bright side of life!

Σατίρισε Τον Πλησίον Σου Ως Εαυτόν Σου

Η «Τρελή Ιστορία Του Κόσμου- Μέρος Πρώτο», του Μέλ Μπρούκς, έχει το κλασσικό αστείο, στο οποίο ο Μωυσής, κατεβαίνει από το βουνό που ο Θεός του παρέδωσε τους Θεικούς Νόμους, κρατώντας τρείς Πλάκες! Μία στο ένα χέρι και δύο στο αλλο, τις οποίες μάλιστα κρατάει με δυσκολία.

« Ακούστε με! Δώστε προσοχή όλοι! Ο Κύριος ο Ιεραχωβά σας έδωσε αυτές τις Δεκαπέντε…» Εκεί πέφτει και του σπάει η μία από τις Πλάκες γιά να του μείνει τελικά μία Πλάκα σε κάθε χέρι!

«… Δέκα! Δέκα Εντολές γιά να τις υπακούσετε ολοι!»

(Και εδώ το ίδιο, γιά τους φίλους του youtubing)

Κάθε φορά που θα φέρω στο μυαλό μου αυτήν την σκηνή, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: Ποιές να ήταν αυτές οι Πέντε Εντολές που έγιναν σκόνη και θρύψαλα, πλάι στα σανδάλια του ατζαμή Μωυσή;
Μία από αυτές, τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να αφορά το χιούμορ; Πώς και λείπει από αυτούς τους νόμους, ένα κατεξοχήν ανθρώπινο χαρακτηριστικό που δεν συναντάται σε κανένα άλλο ζώο πάνω στον πλανήτη; Ειδικά οταν οι συγκεκριμενοι νόμοι προέρχονται από την εβραϊκή μυθολογία, από ένα λαό δηλαδή με απίστευτη παράδοση στο χιούμορ, από τον Τσάρλι Τσαπλιν, τους Αδερφούς Μάρξ, μέχρι τον Σάσσα Μπάρον Κόεν.

Αλλά ας έρθουμε και στους «δικούς μας». Από τον Αριστοφάνη, στον Μπάτη, στον Βέγγο και τον Λογοθετίδη. Λοιπόν; Να που έχουμε και μεις παράδοση! Αλλά τι γίνεται σήμερα εν σωτήριον ετος 2007 με αυτή; Που βρίσκεται; Γιατί νομίζω πως οι συνάνθρωποι μου δεν γνωρίζουν αυτήν την σπασμένη από τον ατζαμή προφήτη, Θεική Εντολή;
Το χιούμορ στην Ελλαδα φοβάμαι, βρίσκεται σε έλειψη.

Και να πάρουμε χαρακτηριστικά, κάποια πολύ συγκεκριμενα μπλόγκ, μιας και είναι ένας τομέας που μας αφορά: Δηλαδή ποιοί από δω, έχουνε χιούμορ και ποιοί όχι.

Λυπάμαι, μα συνήθως απίστευτο χιούμορ διαθέτουνε μπλόγκ που θεωρούνται Ανώνυμα. Όπως κατά την γνώμη μου, αυτό, αυτό, αυτό και αυτό (που μας αποχαιρέτησε). Και ποιοί είναι αυτοί αυτοί που τα θεωρούν Ανώνυμα και Παρακατιανά; Κάτι δεινόσαυροι μπλόγκερς που δεν έχουνε καμία σχέση με το χιούμορ και σάτιρα! Που τα ιστολόγια τους στερούνται φαντασίας , έκφρασης και αισθητικής καλλιέργειας. Που τρέμουν στην ιδέα να μην τους σατυρίσουν ή τους κοροίδεψουν, οι μόνοι που χρησιμοποιούν το Comment moderation ή σβήνουν κατά δική τους ερμηνία τα σχόλια σας. Δηλαδή σαν αυτόν, αυτόν , αυτόν, αντε και αυτόν (γιατί τον έχω άχτι). Και γιά δείτε κάτι πράγματα! Είναι όλοι τους Επώνυμοι!
‘Αρα; ΟΛΟΙ οι επώνυμοι μπλόγκερς στερούνται χιούμορ και φαντασίας; Τότε τι έχουμε να πούμε γιά αυτόν εδώ; Έναν επώνυμο, με χιούμορ ήθος και αξιοπρέπεια, που του βγάζω το καπέλο!(αν είχα, μιλάμε).

Το χιούμορ, η αυτοκριτική και η σάτυρα δεν κληρονομείται, δεν έχει να κάνει με το ποιός είσαι (η το ποιός δηλώνεις ότι είσαι) αλλά ξεκινάει από ένα βασικό ενστικτό του ανθρώπου όταν ως παιδί προσπαθεί να κατανοήσει και να κατευνάσει την εχθρική πραγματικότητα που βιώνει γύρω του με τον μόνο ναρκωτικό που ξέρει και τον κάνει να νίωθει ωράια: Το γέλιο. Και την προσπάθεια του να το δημιουργήσει.

Το χιουμορ υπαρχει μέσα μας, αρκεί να μην το αφήσουμε να ασθενήσει, πράγμα που συν΄ήθως κάνουμε κατά την ενηλικίωση μας. Αντίθετα, θα έλεγα ότι πρέπει να το γυμνάζουμε και να το καλλιεργούμε από τους καλύτερους δασκάλους του όπως αυτόν και αυτόν.

Πολλή κουλτούρα-να-φύγουμε,σας έριξα σήμερα, πολύ σεντόνι, ριψοκινδυνεύοντας να γίνω άλλος ενας ιντελεκτουέλ μαλάκας μπλόγκερ ! Κλείνω λοιπόν με μιά έκκληση:
Ένα απόσπασμα από αποκριάτικο γαμοτραγουδο της Νάξου, ειδικά αφιέρωμενο στους «επώνυμους»:

«Χαρείτε νιοί, χαρείτε νιές, χαρείτε παλικάρια,
Κι εγώ του Χάρου τού ‘βαλα σίδερα στα ποδάρια.
Δώστε του χορού να πάει,
τούτ΄η γής θα μας εφάει.
Τούτ΄η γής που την πατούμε,
ολοι μέσα θέ να μπούμε.»

Υ.Γ. Αγαπάμε Reiser!

Είναι τρελοί αυτοί οι Χριστιανοί

Μα τον Τουτάτη, θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι! Δε λέω, ωραίο και άγιο το παραμύθι με την Θεία Γέννηση, την Σταύρωση του Θεανθρώπου, την Ανάσταση. ‘Oλα αυτά έχουν πάντα κάτι διδακτικό και ρομαντικό να μας πούνε. Όπως τα παραμύθια με νεράιδες. Κανείς όμως δεν πιστεύει σοβαρά στις νεράιδες. Αν πιστέψει, αν αρχίσει δηλαδή να κυνηγάει με την απόχη μικρά πράσινα ξωτικά στην πλατεία Κάνιγγος, δεν θα πρέπει να ανησυχήσουμε γιά την ψυχική του υγεία;
Που είναι λοιπόν η διαφορά; Γιατί να έχουμε πειστεί ότι δεν υπάρχουν νεράιδες αλλά αρνούμαστε να πειστούμε ότι δεν υπάρχει ο Θεός και όλο το παρεάκι του; Μας φάινεται περισσότερο αληθοφανές το να υπάρχει; Πάνω σε τί, το στηρίζουμε; Ελληψη βασικών γνώσεων; Δισειδαιμονία; Σκοταδισμό; Πιστεύουμε παραδοσιακά; Και αν ναι, όπως ακούω από πολλούς, πως γίνεται να πιστεύεις κάτι παραδοσιακά; Η πίστη είναι γονιδιακή;

Το να υποστηρίζεις πως πρίν από 21 αιώνες, ποτέ άλλοτε ποιο πρίν ή ποιό μετά, κατέβηκε από τον ουρανό ένα ασεξουαλικό πλάσμα (που τον φαντάζομαι σαν τον Μέρλιν Μάνσον) , κρατώντας ένα ανθό και με αυτό έδωσε εγκυμοσύνη στην παρθένα της γειτονιάς, ή καλό σεναριογράφο θα σε πούνε, η ότι σου λάσκαρε η βίδα!

Αλλά και το να συνεχίζεις, πως ο μπέμπης δηλαδή που μεγάλωσε από την παρθένα της γειτονιάς τέλικά είναι ο θεός σου (αρα και θεός της αν ποτέ γίνετα κάτι τέτοιο) , μάλλον ως ένα μέτριο σίκουελ του σεναρίου αντιμετωπίζεται! Και η μαρτυρική θυσία αυτού του θεού από τους ανθρώπους του, που κολλάει; Μήπως είδαμε ότι πήγαινε καλά και το κάναμε ακόμα πιό περίπλοκο να τους ψαρώσουμε; Ούτε οι σεναριογράφοι του Lost!

Και επειδή το γαμήσαμε στο τέλος από την πολλή πρωτοτυπία και πρέπει να έχει πάσει θυσία χάπι έντ, θα τον βάλουμε να αναστηθεί! Έτσι ρε! Από μόνος του! Γιατί έτσι του γουστάρει! Τραβάς κανά ζόρι; Α! Να τον αφήσουμε τρείς μέρες dead να μην μας κατηγορήσουν γιά αναληθοφάνεια, και μετά, μπαϊ μπάϊ θεός. Ρίχνουμε και μιά καλή ατάκα στον άπιστο ήρωα της ιστορίας στην περίπτωση που δεχτούμε κακή κριτική, και μετά το κάνουμε best seller.

Όλα τα παραπάνω, με αφορμή τον Χριστό(δουλο) που θα ταξιδέψει (στο Μαιάμι, παρακαλώ η Θεία Χάρη του) ώστε να χειρουργήθει το ύπαρ του. Το διάβασα στα πεταχτά σε επικεφαλίδα της Καθημερινής (Πέμπτη 12 Ιουλίου) και με πιάσανε τα γέλια!

Σκεφτόμουν, πώς η αναγκαστική αποδοχή της ιατρικής επιστήμης από ένα ιερέα που πάσχει από καρκίνο ίσως να είναι μία μικρή νίκη της κοινής λογικής έναντι της τυφλής του πίστης.

Από την άλλη, μπορεί να είναι όλα ανάποδα και έχει αυτός τελικά δίκιο: Στο Μαιάμι, η επικοινωνία με τα Θεία, να δίνει καλύτερο σήμα απ ότι δίνει εδω!

Μαύρος στην πολυκατοικία

Η διαχειρίστρια του πάνω ορόφου, πολύ σοκαρισμένη χτυπάει το κουδούνι μου, να μου αρχίσει την κουβέντα ωραία.
"Σε ακούω το βράδυ που γυρνάς, και επειδή γυρνάς πολύ αργά,θα ήθελα να σε παρακαλέσω να κλειδώνεις κάτω την εξώπορτα γιατί σήμερα το πρωί βρήκα πάλι τον μαύρο να κοιμάται στα σκαλοπάτια. "

Θα ήταν μάταιο να της έκανα επισήμανση γιά τους γενικούς χαρακτηρισμούς της . Όπως υπερηφανευόταν δημοσίως και η ίδια, πρέπει να είμαστε χαρούμενοι, γιατί σε σχέση με άλλες πολυκατοικίες, εμείς δεν έχουμε ούτε εναν ξένο.

Στην απέναντι μου πόρτα, πίσω από την διαχειρίστρια, στεκόταν η κυρία Ρόμπα με παραμάσχαλα το καταπιεσμένο κανίς της.

«Πωπωωώ…Ηρθε πάλι ο μαυρός;»

«Ναι καλέ, αφου τον είδα το πρωί και τρόμαξα!»

«Αμαααάν»

Η κουβέντα σχετικά με την ασφάλεια της πολυκατοικίας που είχε σοβαρά επιχειρήματα να θέσει , οπως ο παράνομος ύπνος κάποιου σε κοινόχρηστους χώρους, είχε αρχίσει να παρεκτρέπεται.

«Καλά», είπα , «δεν εκανε και τίποτα τρομερό ο άνθρωπος.».

Φαίνεται πως η λέξη «άνθρωπος» σταθηκε αρκετή γιά να τσιμπήσουνε, ώστε να προσπαθήσουν να απενεχοποιήσουν τα λεγόμενα τους.

«Εγώ δεν το είπα έτσι. Εγώ δεν είμαι ρατσίστια. Αντιθέτως εκτιμάω πολύ τη μαύρη φυλή.»

Ώπα…

Ας κάνουμε εδω μερικές διευκρινίσεις: Ρατσιστής δεν είναι μόνο αυτός που μισεί μιά φυλή, ή μιά ομάδα ανθρωπων, αλλά και αυτός που θα πεί πως εξ’ ορισμού την εκτιμάει. Και στις δύο περιπτώσεις πιστεύει σε γενικότητες .

Το political correct προσπαθώντας να προστατεύσει τα ανθρώπινα δικαιώματα έφτασε στο άλλο άκρο, να γίνει δηλαδή ελεγκτής των ρατσιστικών σκέψεων που θα κάνουμε .(*) Μόνο που το να σκέφτεσαι ρατσιστικά, δεν αποτελεί το ίδιο ενα έγκλημα ούτε θα πρέπει να έχει το ίδιο βάρος με εκείνους που πράτουν εγκλήματα εν ονόματος του. Δεν έχετε γελάσει ποτέ με κάποιο ανέκδοτο γιά Πόντιους ή για μάυρους; Θα σας θεωρήσω υποκριτές αν το αρνηθείτε!

Πολλοί επίσης παίρνουν το χαρακτηρισμό «ρατσιστής» ως καθαρά υβριστική λέξη και θίγονται. Όμως ο ρατσισμός είναι η νοοτροπία που όλοι μας έχουμε σε ένα βαθμό γιά διάφορα πράγματα και καλό θα ήταν να εξετάσουμε γιατί την έχουμε αντί να την ξορκίζουμε..

Θεωρώ, πώς μας μεγαλώσαν με αυτές! Θυμηθείτε: Μας είπαν ότι υπάρχει το Άσπρο κα ι το Μάυρο. Το, Καλό και το Κακό. Οι Ελληνες και οι Τούρκοι.

Φτανουμε λοιπόν σήμερα, που γιά να δείξουμε στην κοινωνία,ότι είμαστε «ανοιχτοί» χωρίς να το πιστεύουμε και πολύ, πρέπει να αρνηθούμε τις γενικότητες που μας ταίζανε. Ετσι να ένοιωσε κι η διαχειρίστρια μου;

Και επειδή δεν βγάζω το κεφάλι μου εξω από ντορβά , δηλώνω ρατσιστής στους εξής:

.

.

.

Ταξιτζήδες, χουλιγκάνια, πολιτικούς, δημοσιογράφους, καναλάρχες, σκυλάδες, ρεϊβερ, θρησκόληπτους, παπάδες, μπάτσους, εθνικιστές, στρατόκαβλους, σκύλους, περιστέρια, θείτσες, την ελληνική μουσική στην πλειοψηφία της, υπαλλήλους του ΗΣΑΠ, οδηγούς και εισπράκτορες των ΚΤΕΛ, επώνυμους μπλόγκερ (πλυν μερικών και σπανίων εξαιρέσεων) , ότι πράσινο φαγώσιμο φέρνει σε μαρούλι, οδοντιάτρους, ψυχολόγους τηλεοράσεων, και έτσι αν συνεχίσω θα ξημερώσουμε…

.

.

.

Εσείς; Κάνατε την αυτοκριτική σας;

.

.

.

. . .

.

.

.

.

Ολα τα σχέδια εδώ είναι του Robert Crumb. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Crumb βρέθηκε στο στόχαστρο των «πολιτικά ορθών» να κατηγορείται επιπόλαια γιά ρατσιστής ή σεξιστής.

* (Να διαβάστε το Ανθρωπινο Στίγμα του Φίλιπ Ροθ που μιλάει ακριβώς γιά αυτήν την παγίδα.

Και πρός Θεού, ΟΧΙ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ! )

Ο Καραγκιόζης Μπλόγκερ

¯ Ταρά-Ταρά-Ταρά-Ταραρά..¯

Κυρίες μου και Κύριοι και αγαπητά παιδία:

Μην χάσετε απόψε την παράσταση μας "Ο Καραγκιόζης Μπλόγκερ", στην οποία ο φαλακρός μπλόγκερ μαθάινει τους κωδικούς πρόσβασης σε αυτό το μπλόγκ και το σβήνει για καθαρά παρανοικούς λόγους!

Ωπα Ωπα Ωωωπααα! Ε, ρε κάτι καφρίλες που έκανα σήμερα!

Αφιερωμένο στο ανανεωμένο μας Λολιτάκι ;)

Πόσο μισώ τον Μαμαλάκη

Μα καλά, θα μου πείτε, είναι τόσο σοβαρό θέμα ώστε να το ανεβάσεις σε πόστ;

Και όμως, φίλοι μου! Γιατί ο Μαμαλάκης είναι ο Μπομπ Ρος της μαγειρικής: Χαρούμενα απλά και εύκολα είναι του όλα. Αφήστε που ο ίδιος θυμίζει καρτούν από διαφήμηση ζυμαρικών! Αλλά εδώ δεν κάνουμε διακρίσεις στα καρτούν.

Ο Μαμαλάκης δίνει την εντύπωση πως ζεί και διώκεται από μιά συνομοσία: Αυτών που δεν πρέπει να φάνε. Προσέξτε το ύφος του την επόμενη φορά που θα μας προτείνει να ετοιμάσουμε ένα φαγητό. Ποτέ ενας άνθρωπος δεν εχει ξαναμιλήσει τόσο ψυθιριστά, συνομωτικά ή διακριτικά γιά το ανακάτεμα της μαρέγκας. Νομίζεις πως θα διαπράξει έγκλημα!

Το χειρότερο έγκλημα που εχει διαπράξει αυτός ο άνθρωπος, είναι να γίνει συμπαθητικός από πολλούς ανθρώπους, τόσο που όταν μοιράστηκα την ιδέα αυτού του ποστ σε φίλους, μου είπαν «μα τον Μαμαλάκη; Τι σου εχει κάνει;»

Λοιπόν να: Βλέπω πώς έχει αποκτήσει τόση δόξα και χρήματα ωστε να μήν χρειάζεται ο ίδιος να ξανακρατήσει ποτέ του κουτάλα. Που βάζει τον Young Aprentis του να ανακατέυει, ενω εκείνος ως Master Yoda, φιλοσοφεί πίσω από την πλάτη του.

Επίσης, αναρωτιέμαι, ποιά είναι η συνεισφορά του στην Ελληνική τηλεόραση (αν υπάρχει εκεί τέτοια έννοια) και τι παραπάνω μας προσφέρει σαν θέαμα από αυτό του Σουηδού Σεφ στο Μάπετ Σόου. Θα μου πείτε, πως στην περίπτωση του Σουηδού Σεφ, τα κοτόπουλα έχουν μία ελπίδα να το σκάσουν, ενώ με τον Μαμαλάκη είναι καταδικασμενα.

Κοιτάζοντας τον, από τις λίγες στιγμές που ανοίγω το χαζοκούτι, γελούσα στην δημιουργία ενος μπλόγκ που θα ονομάζόταν «Στην τουαλέτα ολοταχώς» και θα είναι αφιερωμένο στην μουτράκλα του. Αργότερα σκεφτόμουνα πως δεν του αξίζει μιά τέτοια τιμή. Τελός πάντων γιά όποιον ενδιαφερόμενο, πετάω το μπαλάκι της έμπνευσής.

Στο κάτω κάτω η ιδέα αυτού το πόστ γενήθηκε τόσο αυθόρμητα την στιγμή που τον πέτυχα στο ζάπινγκ, να σχόλιαζει το ανακάτεμα της μαρέγκας κάποιου τρίτου!