Είμαι σοβαρά, γιατρέ μου;

Καθώς φαίνεται, ο καφές που ήπια με την Lo-Li , στάθηκε αρκετός να καταλάβει ότι οι ώρες στην ψυχανάλυση συνεχίζουν να μην μου είναι αρκετές, ώστε να με καλέσει σε ένα μπλογκοπαίχνιδο ονόματι «ενθύμια της απερισκεψίας μου» , που βγάζει στην φόρα όχι μόνο σωματικά σημάδια που αποκτάει κάποιος από αφέλεια, αλλά και πολλά από τα ψυχικά του. Και ας εξηγηθώ, πως οι απερισκεψίες μου ΙΣΩΣ να ξεκινούσαν επειδή πίστευα σε έναν αγνό και τίμια αγγελικά πλασμένο κόσμο, αλλά τελικά τα περισσότερα τραύματα που κουβαλώ έχουν προκληθεί από άλλους. Αρχίζω τα Κατηγορώ:

Σε τρυφερή ηλικία (αγαπημένη φράση των δημοσιογράφων), οι γονείς μου φέρνανε να μας καθαρίζει το σπίτι μία πολύ σκύλα γυναίκα . Δεν θυμάμαι σήμερα για ποιο λόγο με είχε πιάσει από το χέρι και με έσερνε να φύγω πάντως της κρατούσα αντίσταση. Μπορεί κάποια βρισιά να της είπα τότε για να με αφήσει, και καθώς ούρλιαζα με το μεγάλο της βαμπιρικό κόκκινο νύχι μου τραβάει μία οριζόντια νυχιά σκίζοντας την πάνω μεριά του δεξιού μου καρπού.(*) Έτσι η γνωριμία μου με το γυναικείο φύλλο χαράχθηκε με το δικό μου αίμα! Τουλάχιστον , (να μην είμαστε άδικοι) ήταν η πρώτη φορά που θυμάμαι τη μεγάλη μου αδελφή να με υπερασπίζεται ενώ αυτή τσούλα δεν ξαναπάτησε ποτέ το πόδι της σπίτι μας (Rrrreevenge!).

Γιατί λοιπόν μισώ την μπάλα;(κλικ εδώ για λεπτομέρειες) Η εξήγηση έρχεται αυτή την φορά σε ένα μάλλον ψυχικό και όχι τόσο σωματικό τραύμα, αφού εξωτερικό σημάδι δεν μου άφησε. Όπως όλα τα παιδάκια μου άρεσε και μένα η μπάλα αλλά μην φανταστείτε κάνα Νικοπολίδη η Σαργκάνη όταν ήταν να παίξω τον τερματοφύλακα! Πάντως ως κακός μιμητής τους, εκείνη η δυνατή μπαλιά που έφαγα στο σαγόνι και με έριξε στο πλακόστρωτο στάθηκε και το οριστικό διαζύγιο μου με το άθλημα!

Ε, σε αυτό έφταιγα! Έπρεπε να ψυλλιαστώ ότι ήταν για την Φωλιά του Κούκου αυτός ο συμμαθητής μου! Έπρεπε να μην τον κοροϊδεύω κυρίως μάλιστα όταν:

Α)Νόμιζε ότι ήταν Λουδοβίκος. (Σοβαρά, τον φωνάζαμε Λούι.)
Β)Ζωγράφιζε γκιλοτίνες και δήμιους. (Μην φανταστείτε κάνα Ρέμπραντ.)
Γ)Ήταν φίλος μου και καθόταν δίπλα μου. (Δείξε μου φίλο σου, κανονικά! )
Θυμάμαι πάντως σε μία από τις επίμονες κοροϊδίες που του έκανα να μου χώνει στυλό BIC στο μπράτσο σαν μαχαίρι που μάλλον χτύπησε κόκαλο. Δεν τον ξαναενόχλησα από τότε και το σημάδι στο αριστερό χέρι συνεχίζει να μου υποδεικνύει ότι δεν κάνουμε αστεία με Λουδοβίκους!

Και μία τελευταία, που αν είχανε οι φίλοι μου την ευκαιρία τότε να την μαγνητοσκοπήσουν, σήμερα θα σαρώναμε τα Funniest Home Videos! Δεν μου άφησε ακριβώς «ενθύμιο» αφού δεν έχω κανένα τραύμα, όμως γέμισε με αναμνήσεις και γέλωτες την παρέα. Με τα ποδήλατα, στην εξοχική (και ακόμα μέχρι σήμερα μαγευτική) Νέα Μάκρη είχαμε βγει και τρέχαμε στην λεγόμενη «Ανηφόρα-Κατηφόρα» , έναν (όχι ιδιαίτερα επικλεινής δρόμος με τα σημερινά μάτια) ανηφορικό δρόμο που τον ανεβαίναμε και μετά με φόρα τον κατεβαίναμε με τα ποδήλατα. Και το ποδήλατό μου, το γαμημένο, είχε πολύ γερά φρένα…

…και το μπρος και το πίσω….
…και μην κάνετε ποτέ, μα ποτέ την μαλακία να παγώσετε ταυτόχρονα τα φρένα σας ενώ τρέχετε με μεγάλη ταχύτητα σε κατηφόρα!
Ε, τι τα θέλετε; Απλοί νόμοι φυσικής! Το ποδήλατο με μένα πάνω, γύρισε 360 μοίρες γύρω από τον άξονα της μπροστινής ρόδας και εγώ χωρίς να το πολυκαταλάβω έφαγα μία από τις αστειότερες ποδηλατικές μου τούμπες!

(*)Όση ώρα έγραφα αυτό, νόμιζα πως η ουλή που μου χάραξε η καριόλα ήταν στο αριστερό χέρι και ένιωσα έκπληξη όταν την αναγνώρισα στο δεξί. Τελικά όλα επουλώνονται. Ακόμα και οι αναμνήσεις μας.

Να περάσουν και οι υπόλοιποι για ψυχανάλυση : Delirium Tremens , Queerdom, Πετρούλα, Nemo, Παράλληλος, Περαστικός,Oύρφους.

Γαμώ τα Vista μου, μέσα!

Από το Preacher No.56, των Garth Ennis (σενάριο) και Steve Dillon (σχέδιο).

Vertigo / DC Comics - Dec 99

Πόσο μισώ τα σκυλάδικα (Μέρος Δεύτερο)

Όπως το βιώνω, η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές. Πολλοί από μας αδυνατούμε να επιβιώσουμε, πόσο μάλλον να ζήσουμε!!!
Με τις οικονομικές μας δυσκολίες, γεννιέται η ανάγκη του «τσάμπα», η ανάγκη να αποκτήσουμε όλα αυτά που έχει ο πλούσιος ευρωπαίος γείτονας, όσο γίνεται φτηνότερα, και αν είναι δυνατόν, δωρεάν.
Κυρίως στο ψυχαγωγικό επίπεδο: «Δωρεάν» ταινίες και τσόντες (γρήγορος ερωτισμός δηλαδή) από τις εφημερίδες και «δωρεάν» μουσική από ραδιόφωνα. Μόνο που επειδή ακριβώς δεν πληρώνεις για κάτι που σου προφέρεται δωρεάν δεν δικαιούσαι να έχεις απαίτηση για την ποιότητα του. Σου χαρίζουν γάιδαρο και ‘σύ τον κοιτάς στα δόντια;…Ντροπή!

Καλλιεργείται λοιπόν ,η ψυχαγωγική σου εκπαίδευση, από ανθρώπους αμφίβολης παιδείας αλλά με αρκετά φράγκα ή επιχειρηματικό μυαλό ώστε να σου επιβάλλουν (όχι για την ψυχή της μανούλας τους) μια συγκεκριμένη οπτική γωνία. Όπως στα τραγούδια που προωθούν και ακούγονται κατά πλειοψηφία από τα ραδιόφωνα για να στα πουλήσουν πανάκριβα μετά μέσα ένα φτηνού κόστους κατασκευής CD και πρέπει να ακολουθήσουν κανόνες μάρκετινγκ:

1. Να είναι ευκολομνημόνευτα και πιασάρικα ώστε να τα θυμάσαι όταν πάς να τα αγοράσεις. Επίσης να μιλάνε για καταστάσεις που έχει ζήσει και ο οποιοσδήποτε, ώστε να υπάρχει ταύτιση. (Η καψούρα και η χυλόπιτα είναι ένα σίγουρο χαρτί).
2. Το βασικό είναι να σου δημιουργούν αισιόδοξα μηνύματα. Να χαϊδέψουν τις αδυναμίες σου αφήνοντας πάντα να πιστεύεις ότι είσαι καλύτερος από τον διπλανό σου.
3. Οι ερμηνευτές τους (που θα βγαίνουν μπροστά) πρέπει να είναι μεν πετυχημένοι σήμερα, αλλά ζορισμένοι στο παρελθόν τους από την ζωή και με τίμιο μπακραούντ, ώστε να γίνονται αρεστοί σε όλους.

Η μουσική είναι η πιο αφηρημένη μορφή τέχνης. Και επειδή έχει την δυνατότητα να μιλάει σε κάτι επίσης αφηρημένο όπως η ψυχή μας, μια συγχορδία αν ακουστεί από την κατάλληλη ψυχοσύνθεση, είναι σε θέση να την ανακουφίσει. Η μουσική που επιλέγουμε, η μουσική που θα βάλουμε σε μία συλλογή δεν είναι τελικά τίποτα παραπάνω από την έκφραση αυτού του ψυχισμού. Και αυτός ο ψυχισμός, τις περισσότερες φορές δεν υπακούει στα παραπάνω μαρκετινίστικα τρυκ .

Γιατί διαφορετικά, οι άνθρωποι, (που είμαι σίγουρος πως αν τους ρωτήσω θα μου πούνε πως αυτήν την «τσάμπα» μουσική την έχουνε επιλέξει), θα έπρεπε και να είναι ευτυχισμένοι. Συμβαίνει όμως αυτό; Είναι πραγματικά ευτυχισμένοι ή τελικά προσπαθούν να πειστούν ότι όχι μόνο δεν είναι σωστό να μιλάς για τα σάπια δόντια του γαιδάρου αλλά και ότι ο γάιδαρος αυτός, πετάει;

Υ.Γ. Για την καλλιτεχνία και την μουσική αφήνω να μιλήσουν στο βίντεο που ακολουθεί, δύο «αδερφικοί» μου συνάδελφοι:

Σκηνή απο το "Λατέρνα Φτώχια και Φιλότιμο" του Αλ.Σακελάριου.

Το καλοκάιρι Θα Έρθει (Προτεινόμενο Βίντεο)

Ο Αδελφικός μου φίλος και συνεργάτης Dr.Φλάντζας , μου δάνεισε λίγο τα κλειδιά των κινηματογραφικών του στούντιο "FLANTZAS FILMS" και μου αφησε το ελεύθερο να παίξω με τις μουβιόλες του για να κατασκευάσω με υλικό απο πολύ αγαπημενες μου ταινίες ένα βίντεοκλίπ για το Φοίβο Δεληβορία για το οποίο λέω να τον βρώ και να του το προτείνω!!!

...Ιδού:

Πόσο μισώ τα σκυλάδικα (Μέρος Πρώτο)

Βγαίνοντας από την συναυλία, με την μουσική να ηχεί ακόμα μέσα στο κεφάλι μου, μπήκα σε ένα ταξί. Το ραδιόφωνο που έπαιζε τα γνωστά σκυλάδικα ήταν αρκετό να με γυρίσει στην μουσική πραγματικότητα αυτής της χώρας, που με κάνει να ξερνάω.

Μια διευκρίνηση εδώ: Με τον όρο «σκυλάδικα» δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στο γνωστό μπάσο-ντράμο-μπούζουκο που μυρίζει φτηνή κολόνια, φιστίκι , ουίσκι και τσιγάρα, με τον κλάψομουνη 50άρη ήρωα του τραγουδιού που τον έφτυσε η 25άρα γκόμενα. Στην λέξη «σκυλάδικο» περιλαμβάνω την ελληνική μουσική βιομηχανία, το εμπόριο φτηνών μελωδιών και στίχων με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξεως και παραγωγής, που δεν μεταφέρει κανέναν προβληματισμό ή πραγματικό συναίσθημα και φυσικά οι παραγωγοί τους θα κυνηγήσουν λιμασμένα όλους που θα καπηλευτούν την χρηματική τους αξία.

Να διευκρινίσω ακόμα, πως κρατώντας κλειστή την τηλεόραση τρία χρόνια, κυκλοφορώντας στο δρόμο με το mp3 player στα αυτιά, θέλοντας να πιστεύω (αυτό ελπίζω τουλάχιστον) πώς ό,τι ακούω είναι καθαρά προσωπική μου επιλογή και όχι κάποιου διαφημιστή έχω δημιουργήσει για τον εαυτό μου ένα σκύλο-proof περιβάλλον. Ίσως για αυτό αρρωσταίνω όταν βγαίνοντας από αυτό το περιβάλλον αναγκάζομαι να μπω σε ένα άλλο (το ράδιο του ταξί για παράδειγμα).

Και η δυσαρέσκεια δεν έχει να κάνει με τον ταξιτζή η την επιλογή του. Στην πραγματικότητα δεν νομίζω ότι έχει επιλογή για κάτι διαφορετικό γιατί και εκείνος ζει μέσα σε κάποιο αντίστοιχό proof. Μόνη διαφορά είναι πώς το δικό του το επιλέγουνε σίγουρα κάποιοι άλλοι.

Ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι και γιατί πιστεύω ότι τον κάνουνε πιο δυστυχή, πιο μίζερο και πιο γκρινιάρη ; Έχω σκεφτεί κάποιες απαντήσεις αλλά επειδή δεν θέλω τα πόστ μου να ξεπερνάνε την μία σελίδα κείμενο, και δεν θέλω «δικτατορία των μπλόγκ» (όρος που τέθηκε από forum-τζή φίλο) , πριν συνεχίσω ζητάω τον διάλογο και τον σχολιασμό σας.

Απο το Show Bussiness του Αρκά

Τρέμε Χατζηγιάννη!

Τον Φοίβο Δεληβοριά τον είχα πρωτοδεί ζωντανά το 2003 στη προηγούμενη συναυλία που είχε κάνει στο Ζυγό. Από τότε κατάλαβα πώς δεν πρέπει να ξαναχάσω live του στην Αθήνα. Όχι ότι δεν είχα ακούσει τους δίσκους του πιο πριν αλλά εκείνο το live ήταν αρκετό για να πάθω την πλάκα της ζωής μου!

Νομίζω, πως ο Δεληβοριάς είναι από τους λίγους καλλιτέχνες που αντίθετα από πολλούς της γενιάς του που έχω ακούσει , μουσικά και στιχουργικά δίσκο με δίσκο γίνεται όλο και καλύτερος έτσι ώστε η μουσική όπως και η παρουσία του στην σκηνή να καταλήγει να με κερδίσει. Οι ενορχηστρώσεις του μου ακούγονται καλύτερες από αυτές στο δίσκο κάτι που προσωπικά μου δείχνει ότι δεν θεωρεί ποτέ την εκτέλεση ενός κομματιού του μια τελειωμένη υπόθεση που απλώς οφείλει να την μεταφέρει αυτούσια από τον δίσκο, στην σκηνή . Πειραματίζεται συνέχεια.

Έπεσε αυτό το φλάϊερ στα χέρια μου, με την ζωγραφιά από το εξώφυλλο του τελευταίου του δίσκου «Έξω» (φιλοτέχνημενο απο τον Στέφανο Ρόκο), και ξέρω πώς πρέπει οπωσδήποτε να βρεθώ εκεί, όχι για κάποιον άλλο λόγο αλλά για να γίνω πάλι «Χάλια» εφόσον «Θέλω Να Σε Ξεπεράσω», να βρω «Εκείνη», την «Γυναίκα Του Πατώκου» ή «Αυτή Που Περνάει». Αν μη τι άλλο, να τελειώσω το στρατιωτικό μου μέσα σε μία «Υβρεοπομπή» ή να χορέψω με την «Κική Κάθε Βράδυ» την «Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα» .

Φυσικά, περιμένω να πει ζωντανά τα καινούρια του όπως «Το Πινέλο» , «Το Σουξέ Της Έλσας», «Και Του Χρόνου» , «Δισκογραφική»,ή «Το Καλοκαίρι θα έρθει» που μου αρέσανε πάρα πολύ. Θα μ’ άρεσε να ακούσω και τα ποιο «εσωτερικά» του, όπως το «Λέξεις» και «Ο Προορισμός» , γνωρίζοντας όμως πώς επειδή δεν είναι τόσο live-άτα, μπορεί να βγουν έξω από το πρόγραμμα.

Από την άλλη, ως τακτικός του πλέον φαν, γνωρίζω πώς όταν πρόκειται για μία συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά , «όλα παίζουν»!