Πόσο μισώ τα σκυλάδικα (Μέρος Δεύτερο)

Όπως το βιώνω, η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές. Πολλοί από μας αδυνατούμε να επιβιώσουμε, πόσο μάλλον να ζήσουμε!!!
Με τις οικονομικές μας δυσκολίες, γεννιέται η ανάγκη του «τσάμπα», η ανάγκη να αποκτήσουμε όλα αυτά που έχει ο πλούσιος ευρωπαίος γείτονας, όσο γίνεται φτηνότερα, και αν είναι δυνατόν, δωρεάν.
Κυρίως στο ψυχαγωγικό επίπεδο: «Δωρεάν» ταινίες και τσόντες (γρήγορος ερωτισμός δηλαδή) από τις εφημερίδες και «δωρεάν» μουσική από ραδιόφωνα. Μόνο που επειδή ακριβώς δεν πληρώνεις για κάτι που σου προφέρεται δωρεάν δεν δικαιούσαι να έχεις απαίτηση για την ποιότητα του. Σου χαρίζουν γάιδαρο και ‘σύ τον κοιτάς στα δόντια;…Ντροπή!

Καλλιεργείται λοιπόν ,η ψυχαγωγική σου εκπαίδευση, από ανθρώπους αμφίβολης παιδείας αλλά με αρκετά φράγκα ή επιχειρηματικό μυαλό ώστε να σου επιβάλλουν (όχι για την ψυχή της μανούλας τους) μια συγκεκριμένη οπτική γωνία. Όπως στα τραγούδια που προωθούν και ακούγονται κατά πλειοψηφία από τα ραδιόφωνα για να στα πουλήσουν πανάκριβα μετά μέσα ένα φτηνού κόστους κατασκευής CD και πρέπει να ακολουθήσουν κανόνες μάρκετινγκ:

1. Να είναι ευκολομνημόνευτα και πιασάρικα ώστε να τα θυμάσαι όταν πάς να τα αγοράσεις. Επίσης να μιλάνε για καταστάσεις που έχει ζήσει και ο οποιοσδήποτε, ώστε να υπάρχει ταύτιση. (Η καψούρα και η χυλόπιτα είναι ένα σίγουρο χαρτί).
2. Το βασικό είναι να σου δημιουργούν αισιόδοξα μηνύματα. Να χαϊδέψουν τις αδυναμίες σου αφήνοντας πάντα να πιστεύεις ότι είσαι καλύτερος από τον διπλανό σου.
3. Οι ερμηνευτές τους (που θα βγαίνουν μπροστά) πρέπει να είναι μεν πετυχημένοι σήμερα, αλλά ζορισμένοι στο παρελθόν τους από την ζωή και με τίμιο μπακραούντ, ώστε να γίνονται αρεστοί σε όλους.

Η μουσική είναι η πιο αφηρημένη μορφή τέχνης. Και επειδή έχει την δυνατότητα να μιλάει σε κάτι επίσης αφηρημένο όπως η ψυχή μας, μια συγχορδία αν ακουστεί από την κατάλληλη ψυχοσύνθεση, είναι σε θέση να την ανακουφίσει. Η μουσική που επιλέγουμε, η μουσική που θα βάλουμε σε μία συλλογή δεν είναι τελικά τίποτα παραπάνω από την έκφραση αυτού του ψυχισμού. Και αυτός ο ψυχισμός, τις περισσότερες φορές δεν υπακούει στα παραπάνω μαρκετινίστικα τρυκ .

Γιατί διαφορετικά, οι άνθρωποι, (που είμαι σίγουρος πως αν τους ρωτήσω θα μου πούνε πως αυτήν την «τσάμπα» μουσική την έχουνε επιλέξει), θα έπρεπε και να είναι ευτυχισμένοι. Συμβαίνει όμως αυτό; Είναι πραγματικά ευτυχισμένοι ή τελικά προσπαθούν να πειστούν ότι όχι μόνο δεν είναι σωστό να μιλάς για τα σάπια δόντια του γαιδάρου αλλά και ότι ο γάιδαρος αυτός, πετάει;

Υ.Γ. Για την καλλιτεχνία και την μουσική αφήνω να μιλήσουν στο βίντεο που ακολουθεί, δύο «αδερφικοί» μου συνάδελφοι:

Σκηνή απο το "Λατέρνα Φτώχια και Φιλότιμο" του Αλ.Σακελάριου.