Πώς εκβιάζει το Press.Gr

Το παιχνίδι 123 (6,7,8)

του Baskin, Leonard

...Καθόταν σε μια παλαιομοδίτικη δρύινη καρέκλα, παντού όλο φιδογυρίσματα με περίεργο σκάλισμα.Το κάθισμα της ήταν πυκνά πλεγμένο απο το ίδιο ελαστικό υλικό που ήταν και η καλύβα. Η εμφάνιση του ηλικιωμένου ανθρώπου που είδα δεν είχε, ίσως , τίποτα το εξαιρετικά ιδιαιτερο...

(Herman Melville "Μόμπι-Ντικ η Φάλαινα", Gutenberg, Μετ. Α.Κ.Χριστοδούλου)

Στο παιχνίδι με κάλεσε η Πετρούλα και ο Αταίριαστος με τους εξής κανόνες (που κάποιον απο αυτούς αναγκάστηκα να παραβιάσω):

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (= από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Καλώ λοιπόν τους αντιστοίχως με μένα θολοκουλτουριαραίους (να μην ξεχάσω να ρωτήσω και τον Καρατζαφέρη πώς γράφεται), να συνεχίζουν.

Παράλληλο, Μάυρο Γάτο, Lo-Li, Erisabetsu-chan , Πασταφλώρα

Μήνυμα χωρίς χρέωση

Ελπίζω με αυτό να εκπροσωπώ πολλούς απ' τους "ανώνυμους" μπλόγγερς που δέχτηκαν την επίθεση των δημοσιογράφων!

Βαθύ ξύρισμα και κρεατόπιτες στην οδό Φλίτ

Συνήθως όταν ακούω «ταινία υποψήφια για Όσκαρ» λέω «μπα, δεν θα είναι πραγματικά καλή». Κι όμως το Sweeney Todd του Tim Burton, ανεξάρτητα από το αν θα τα πάρει η όχι, βρήκα πως ήταν από τις καλές του. Πολύ πιο σκοτεινή και αιματοβαμμένη από το Sleepy Hοllow , εντυπωσιάζει με τα σκηνικά και τα κουστούμια του, σκηνοθετώντας ένα Horror Musical σε ένα Λονδίνο που υπάρχει μόνο στο μυαλό του (μας έχει συνηθίσει σε προσωπικές του Ντισνεϊλάντ), ή ίσως μόνο στο μυαλό του δολοφόνου.

Εκεί που η χημεία δεν έκατσε ήταν στην μουσική που μοιάζει παράταιρη, κουραστική και ξεπερασμένη με την αισθητική της όλης ταινίας, μίας και ο Burton αποφάσισε να σεβαστεί και να την αφήσει στην πρωτότυπη εκδοχή της. Κακά τα ψέματα, μου’ λείπε μια ποιο «διεστραμμένη» ενορχήστρωση που θα μπορούσε να είχε από τον Danny Εlfman.

Την ταινία θα κλέψει η εμφάνιση του Μπόρατ, εεε με συγχωρείτε, του Σάσα Μπάρον Κόεν σε ένα ρόλο που πραγματικά θα τον μισήσετε (!) και όχι του Άλαν Ρίκμαν παρόλη την αξιοπρόσεκτη φωνή του. Καταπληκτική σεκάνς, οι ρομαντικές φαντασιώσεις της Έλενα Μπόναμ Κάρτερ που θυμίζουν επιχρωματισμένες καρτ ποστάλ, ενώ ο Τζόνυ θα ξαναβρεθεί με αιχμηρά αντικείμενα στην προέκταση των χεριών του όχι για να φτιάξει γλυπτά από θάμνους όπως άλλοτε , αλλά για να δολοφονεί ανυποψίαστους πελάτες! Η μόνη ίσως ταινία του Burton χωρίς happy end (υπάρχει στην πραγματικότητα για κάποιους από τους ήρωες απλώς δεν τον ενδιαφέρει) μιας και το φινάλε έχει κάτι από Θεία Δίκη σε αρχαία Ελληνική τραγωδία.

Ε, κοιτάξτε δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα! Μπορεί οι κρεατόπιτες να είναι αποκρουστικές, σας υποσχόμαστε όμως πως δεν θα πληρώσετε δραχμή για το ξύρισμα!

Oh, Long Johnson!

Αναγκη για επικοινωνία υπάρχει.


Αρκεί να να βρεθεί η γλώσσα...


και οι κατάλληλες λέξεις!

(Αυτές και οι λίγες στιγμές στο μπλόγκ μου που για χάρη των παραπάνω βίντεο πέρναω την Dark Side of the Nikos Dimou! )

V For Ventouza!

Ανοιχτή επιστολή στην Δέσποινα Παυλάκη (κλίκ) και στην ιστοσελίδα του "Σινεμά".

Ευχαριστώ την Lo-Li (κλίκ) που το ξετρύπωσε στο πόστ της!

Είμαι μπλόγγερ, και πραγματικά λυπάμαι για το επίπεδο γραφής που μπορεί να έχει μία συνεργάτης σας (η οποία μάλιστα πληρώνεται για αυτά που γράφει και δημοσιοποιεί στην επίσημη ιστοσελίδα σας.). Τα συμπεράσματα της με αυτήν την ηλικιακή μεζούρα που αποφάσισε να μας βάλει μου φαίνονται τόσο (τραγικά) επιπόλαια, ενώ δεν μπορεί να μη μου θυμίσει ατάκες στυλ "Όλοι οι Εβραίοι είναι φιλοχρήματοι" ή "όλοι οι Πακιστανοί βρωμάνε", "όλες οι αδερφές", "όλοι οι αριστεροί" , κλπ. Για αυτήν "όλοι οι μπλογκερς" είναι ένα παρεάκι μεταξύ τους και γλύφουν ο ένας τον άλλον. Δεν έχουν σπουδάσει τίποτα, είναι κάτι μαλακισμένα πιτσιρίκια, άρα κι η άποψη τους δεν δικαιούται να δημοσιοποιείται.

Νομίζω πως το δικό σου "παρεάκι" κυρία μου, ζηλεύει το δικό μας "παρεάκι"! Διαφορετικά δεν βλέπω το λόγο το περιοδικό να σου ζητήσει να γράψεις αυτό το γκεμπελικό κείμενο. Κάποιος βεντετισμός προφανώς θα υπάρχει.

Αλλά τι να ζηλεύει και να φοβάται από τους μπλογκερς ένα τόσο εδραιωμένο με τα χρόνια περιοδικό σαν το Σινεμά;
Πιστεύω, την ελευθέρια που μας προσφέρεται να γράφουμε ότι θέλουμε, χωρίς να πρέπει να είμαστε υπόλογοι σε κανένα αφεντικό πέραν του εαυτού μας.

Ακριβώς το ότι δεν πληρωνόμαστε αλλά το κάνουμε για την πλάκα και την αγάπη του posting, δεν μας φθείρει εκφραστικά (το ανάποδο μάλλον) όσο αν έπρεπε να είμαστε υποχρεωμένοι να παραδώσουμε σε συγκεκριμένα deadlines μια κριτική ή ένα άρθρο που τελικά δεν μας πολυεκφράζει.

Δεν είμαι τόσο έξαλλος μαζί σας ώστε να βάλω και την γάτα μου να κλαίει. Χιονίζει στην τελική και αυτό από μόνο του είναι υπέροχο για να χαλάσω την καρδία μου με τις μαλακίες σας! Απλώς, δύο πράγματα δεν θα ξανακάνω σε σχέση με το περιοδικό η την ιστοσελίδα σας:

Α)Κανένα λίνκ στο μπλόγκ μου από σας. (στην πραγματικότητα το παραπάνω θα είναι και το μόνο!)

Β)Δεν θα ξαναγοράσω το περιοδικό σας. (Έτσι και αλλιώς το αγόραζα για τα DVD, τώρα ούτε καν για αυτά. Θα τα αντιγράφω από το βιντεοκλάμπ!!!!)

This Means War!

- Χιονίδει! Χειμέγια τα πδάγματα!

- Ναι, χιονίζει!Αρχίζουνε τα Θαύματα!

Αφιερωμένο στους κινδυνολόγους της τηλεοράσεως

Η Αλίκη στην χώρα των Φριχτών Κτιρίων.

Δεν ήταν φροϋδική, αλλά αν και ήξερε καλά πώς τα όνειρα, ξεκινούν με ένα ασήμαντο καθημερινό γεγονός, δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμα πως είχε ήδη ξανακολουθήσει το λαγό στην φωλιά του όταν βρήκε στην πόρτα της το διαφημιστικό. Ήταν πράσινο, με γραμματοσειρά παρέπεμπε σε αισθητική delivery πιτσαρίας. Το μόνο που έγραφε όμως ήταν ένα κίτρινο μεγάλο «ΦΟΥΣΚΩΣΕ ΜΕ». Τώρα, ένας άλλος κανόνας των ονείρων είναι ότι δεν μπορείς να αρνηθείς τις εντολές του ασυνείδητου σου, όσο παράλογες και να είναι. Αν αυτό το διαφημιστικό απαιτούσε να το φουσκώσουν, γιατί όχι;

Το φυλλάδιο άρχισε να ξεδιπλώνεται, να μεγαλώνει, να πιάνει όλο και μεγαλύτερο χώρο αλλά η Αλίκη δεν σταμάτησε μέχρι που αυτό ολοκληρώθηκε σε ένα αερόστατο δωματίου.

Ήταν ένα ωραίο αερόστατο. Και παρόλο που ήταν μια φουσκωτή απομίμηση δωματίου αισθητικής Αρ Νουβώ , οι ψευδοδιακόσμησεις σε κάθε επιχρυσωμένη τους λεπτομέρεια, και τα ξυλόγλυπτα στοιχεία του έμοιαζαν απολύτως αληθινά. Όλο αυτό το κατασκεύασμα κατέληγε σε μία γυάλινη στο χρώμα του ρουμπινιού σφαιρική οροφή όπου ήταν και το κυρίως μπαλόνι, αφού από κάτω του και στο κέντρο ακριβώς του δωματίου, άρχισε ένα τζάκι να του δίνει θερμό αέρα. Η Αλίκη που βρισκόταν ήδη μέσα, σήκωσε την άγκυρα (ναι είχε μία φουσκωτή) και το αερόστατο γλίστρησε αργά προς τα έξω, μέσα από τους τοίχους.

Τώρα πετούσε ανάμεσα στις άσχημες πολυκατοικίες της πόλης που έμενε. Η Αλίκη ακούμπησε καταλάθος σε ένα από αυτά τα μπετονένια κουτιά παπουτσιών που οι άνθρωποι συνεχίζουνε ακόμα να τα αποκαλούνε διαμερίσματα ανακαλύπτοντας ότι το σημείο είχε ξεκολλήσει και διαλύθηκε σαν να ήταν άμμος. Δεν ήθελε να προκαλέσει ζημιές. Πήρε την άμμο που περίσσεψε και προσπάθησε να ξαναπλάσει το σημείο με τα χέρια της. Κάπου εκεί συνειδητοποίησε πια ότι βρισκότανε σε όνειρο.
«Όχι πάλι!»
Υπάρχει όμως ένα καλό αν ονειρεύεσαι και το καταλάβεις. Μπορείς να αρχίσεις να αυτοσχεδιάζεις μέσα σε αυτό και να το κατευθύνεις όπου εσύ θες.
«Τι στο διάολο, γιατί να ξαναφτιάξω αυτό το χτίριο όπως είναι και να μην το γκρεμίσω και να το φτιάξω όπως θέλω! Και αν μπορώ να το κάνω σε ένα διαμέρισμα γιατί να μην τα δοκιμάσω σε όλα τα άλλα!»
Έτσι άρχισε να πετάει από κτίριο σε κτίριο αλλάζοντας το σύμφωνα με τα κέφια της. Και είχε ένα ολόκληρο βράδυ για να το κάνει. Και αν πίστευε ότι ο χρόνος της τελείωνε απλώς χαμήλωνε την φωτιά και το αερόστατο έκοβε την ταχύτητα όχι στο χώρο πια, αλλά στον χρόνο.

…Όταν ξημέρωσε πια, η πόλη που έμενε είχε αλλάξει. Στο φως του ήλιου η πλασμένη άμμος είχε ξαναγίνει μπετόν, σίδερο, πέτρα, ξύλο και γυαλί. Και οι κάτοικοι ήταν πολύ εκνευρισμένοι!

Αμέσως πλάκωσαν όλα τηλεοπτικά κανάλια να μιλάνε για τρομοκρατικό χτύπημα απάνθρωπων που θέλανε να κάνουν την πόλη πιο ανθρώπινη. Η αντιπολίτευση άρχισε να κατηγορεί την κυβέρνηση για ανευθυνότητα . Η κυβέρνηση κατηγορούσε την αντιπολίτευση για ελαστικότητα, οι Μάκηδες βρήκαν αμέσως ένα πολιτικό σκάνδαλο ενώ η εφημερίδα Εσπρέσσο είχε είδη τις φωτογραφίες . Όλοι ήταν ανάστατοι με το κακό που τους βρήκε. Μόνο η Αλίκη γελούσε, πάρα πολύ ασφαλής εκεί που είχε αράξει με το αερόστατό της. Την ακούγανε αλλά δεν μπορούσαν να την εντοπίσουν. Βλέπετε κανείς δεν σκέφτηκε να κοιτάξει προς τον ουρανό. Γιατί κανείς τους δεν τον θυμόταν.

Η εικόνα είναι του Dave Mc Kean

Πόσο μισώ τον David Santοs.

(Συμπληρωματικός τίτλος : Bring me the head of David, fucking Santos!)

Και εκεί που έχεις τελειώσει περήφανα ένα πόστ, το ανεβάζεις και περιμένεις σχόλια τσακ, πετιέται σαν την πορδή η αξιοθρήνητη μάπα του David Santos να σου αφήσει πρώτος πρώτος ένα ηλίθιο σχόλιο!
«Helo! How are you? Good week for you By, by»
«Hello, may friend! I passed to desire a good week to you. Until always»
«Peace and hope and a good future for all the Greek people good weekend»

Have a bad day, mr.Santos!

Φαντάζομαι όλοι να κατανοείτε την οργή μου και να συνυπογράψετε , αφού προφανώς και σεις έχετε πέσει θύματα των σχολίων του David Santos. Εξ’ άλλου βρήκα και άλλα πόστ με το ίδιο μένος. ( κάντε κλικ εδώ και εδώ) Ενός μπλόγγκερ που μάλλον του ταιριάζει ο τίτλος του Αυλοκόλακα και Σπογκοκωλάριου αφού θα επιβραβεύσει οτιδήποτε και να γράψεις ξεχνώντας πως δεν ξέρει να το διαβάσει.!

Kι αν μας κλέψουν τις φωνές, υπάρχουν πάντα οι λέξεις.

Υπόθεση: Σε μία άχρονη κρύα και έρημη πόλη οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να έχουν δική τους φωνή ενώ η μοναδική που υπάρχει βρίσκεται στο τηλεοπτικό μονοπώλιο ενός καναλάρχη ο οποίος φαίνεται να εξουσιάζει και όλη την πόλη.

Το La Antena του αργεντινού Esteban Sapir είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες που είδα φέτος. Μια σουρεαλιστή ταινία με αναφορές στον βουβό κινηματογράφο όπως Metropolis του Fritz Lang, Από την Γη Στην Σελήνη, του Georges Méliès, Το Εργαστήρι Του Δρ.Καλιγκαρί, Ο Χρυσοθήρας κ.α.

Η ταινία παίζει με αυτές. Με μια σειρά καριτατουρίστικων συμβολικών χαρακτήρων, σαν θεατρικών ηρώων διηγείται ένα σκοτεινό παραμυθάκι με παντομίμα χορογραφημένη με την μουσική του Leo Sujatovich Την υπόθεση δύσκολα την καταλαβαίνει κανείς με την πρώτη, εφόσον βυθίζεται στις οπτικές αναφορές της.

Πάρα πολλοί οι πολιτικοί (και όχι μόνο) συμβολισμοί της, που σίγουρα θα χρειαστούν και μια δεύτερη ανάγνωση.

Δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα;

Είσαι ο βρικόλακας της ελληνικής μουσικής παράδοσης. Όπου την βρεις, της βυθίζεις τους σκυλο-δοντές σου, της ρουφάς το αίμα και την μετατρέπεις σε…Νταλάρα! Το τόλμημα να τραγουδήσεις χασικλίδικα και ρεμπέτικα στο Μέγαρο Μουσικής είναι τόσο άτολμο στην σημερινή εποχή όσο και να ζωγραφίζεις νεκρές φύσεις και τοπία, ισχυριζόμενος πως κάνεις Τέχνη.
Η επιλογή φυσικά του Μεγάρου Μουσικής να φιλοξενήσει την θεάρεστη φωνούλα σου μου ενισχύει ακόμα περισσότερο την πεποίθηση πως το όλο Μέγαρο είναι στην πραγματικότητα ένα καλυμμένο λαϊκομάγαζο αφού δεν διστάζει τελικά να ρίξει την κλασσική ποιότητα της μουσικής που υποτίθεται ότι θεσπίζει, προκειμένου να αποφέρει περισσότερο κέρδος στη επιχείρηση του.

Αλλά ας επιστρέψουμε σε σένα, Γιώργο Νταλάρα και την αγεφύρωτη σύγκριση που προσπαθείς να μας δείξεις πως έχεις με το τόλμημα που είχε κάνει ο Χατζιδάκις τότε.

Να φέρει δηλαδή τα μπουζούκια από τους τεκέδες, στα σαλόνια. (Δανείζομαι την έκφραση του Βαμβακάρη.) Μάθε πώς όταν το έκανε αυτό, τα ρεμπέτικα ήταν η τρέχουσα υποκουλτούρα της εποχής του και μάλιστα απαγορευμένη. Επίσης το έκανε ένας άνθρωπος που όχι μόνο κατείχε κλασσική μουσική παιδεία, αλλά όπως αποδείχτηκε και εκ των υστέρων, ήταν μια μουσική ιδιοφυΐα. Εσύ τι σκατά είσαι και πάς ξυπόλυτος στα αγγούρια; Το μόνο που έχεις μια σωστή και καλλιεργημένη φωνή ενώ όλη σου την επαγγελματική καριέρα την έχεις στηρίζει στην θολή εντύπωση του πολύ κόσμου για το τι είναι καλή μουσική.

Θες αλήθεια να πρωτοτυπήσεις και να κάνεις κάτι τολμηρό για το Μέγαρο και την εποχή σου; Τότε, άσε τα ρεμπέτικα εκεί που βρίσκονται και διάλεξε την σύγχρονη υποκουλτούρα της ελληνικής σκηνής, τραγουδώντας Τσαλίκη, Χατζηγιαννη, Ρουβά, Άντζελα, Λεπά και Βας Βας, ο Παρασκευάς! Άντε να σε δούμε!

Ιπτάμενο Μουσικό Διάλειμμα

Eels - Novocaine for the soul

Τριλογία

Η αρχή έγινε με τον

(Καφές και Τσιγάρο)
ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ
(κλίκ)


Συνεχίστηκε με την

(Λιανοκλάδι)
ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΗΛΙΘΙΩΝ ΑΝΤΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ
(κλίκ)


Και κλείνει με την


ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΘOΛΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΕΪ

Εθνικισμός for Dummies

"Τραγουδάκι"

Aπαντώντας στην πρόσκληση του Παράλληλου για ποίηση...

Το Σάββατο ρυζόχαρτο
την Κυριακή σταφύλι
Το Σάββατο ρυζόχαρτο
μυροβολούν κι οι φίλοι

Λέω να τους αποπάρω
με κανένα τραγουδάκι
«θα υπάγω εις τους κήπους»
η τον «Καρακατσάνη»
που μπήκε στη τηγάνι
και έσπασε τα αυγά.

Ηλιόσποροι προσωπικοί
και κατανόηση χύμα
Ηλιόσποροι προσωπικοί
και ο φόβος εις το μνήμα

Λέω να τον αποπάρω
με κανένα τραγουδάκι
«θα υπάγω εις τους κήπους»
η τον «Καρακατσάνη»
που μπήκε στη τηγάνι
και έσπασε τα αυγά.

Μεγάλη περιφρόνηση
τα όργανα να παίζουν
Μεγάλη περιφρόνηση
λες να μας περιπαίζουν

Λέω να τα αποπάρω…

Κι η τρίτη σου διάσταση
κλειδομανταλωμένη
Κι η τρίτη σου διάσταση
κύστη φανερωμένη

Λέω να την αποπάρω…

Του Δημήτρη Κοσμίδη
(από το δίσκο και το συγκρότημα ΣΠΕΙΡΑ, Σείριος 1988)

Στο Κυκλό των Ψηφιακών Ποιητών καλώ να απαγγείλουν ποιήματα, ο οικογενειακός ιατρός μου, ο Dimitri με τα πολλά zzzz, ο συμπάσχων μου στον Γουντιαλλενισμό , εκείνη που μισεί τον Χατζιγιάννη και μμμ......Κική είσαι μέσα;

Λαϊκό προσκύνημα

Εγώ βαριόμουνα να πάω. Προτιμούσα χίλιες φορές να σκοτώνω ιρακινούς τρομοκράτες στο κομπιούτερ από το να πάω να δω ένα ήδη πεθαμένο.

Φοβήθηκα όμως να πω κάτι στον μπαμπά και στην μαμά μου να μην φάω φάπα. Ένα ωραίο βρήκα σε όλο αυτό το τζερτζελέ , πως την μέρα που θα τον θάψουνε θα μείνει κλειστό το σχολείο μου και έτσι θα πάω να παίξω μπάλα! Κρίμα που δεν το κάνουν αυτό σε κάθε κηδεία. Στο μεταξύ, η μαμά είχε την φαεινή ιδέα να γράψει γράμμα στον διευθυντή του σχολείου μου, ζητώντας του άδεια να για να προσκυνήσω τον πεθαμένο. Δυστυχώς εκείνος εκτός από μεγάλος μαλάκας , είναι και θρήσκος.

Έτσι βρέθηκα μέσα στο ψοφόκρυο και την βροχή με την μαμά μαυροφορούσα να κρατάει ένα γιγάντιο σταυρό στο ένα χέρι (που δεν ξέρω που τον βρήκε) και την φωτογραφία του πεθαμένου (χοντρού ακόμα, πριν αρρωστήσει,) στο άλλο της, να στεκόμαστε σε μια ατέλειωτη ουρά από μαυροφορεμένες κλαίουσες γριές και γέρους που κρατούσαν από σταυρούς και καντήλια, μέχρι σουβλάκια και φιστίκια.
«Ωραία εκδρομή με έφερες μαμά!»
«Σκάσε ηλίθιο», είπε και μου έδωσε φάπα. «Ήρθαμε εδώ για να φιλήσουμε το σκήνωμα ενός μεγάλου πατέρα της Ορθοδοξίας μας.»
«Τι; Δεν είσαι καλά που θα φιλήσω εγώ, αυτό το πράγμα!»
«Έλα!» Με τράβηξε ξαφνικά από την ουρά.
Απομακρυνθήκαμε και χωθήκαμε λίγα μέτρα πιο μπροστά σε μία τρύπα με άλλες μαυροφορεμένες. Φυσικό ήταν να ακολουθήσει ο εξής διάλογος:
«Κυρία μου που πάτε;»
«Μην κλέβετε την ουρά!»
«Ου Κλέψεις, λέγει ο Κύριος! »
«Ασταδιάγλα μωρή που θα μου πεις που πάω! Έφερα τον γιο μου να πει το ύστατο αντίο στον Αρχιεπίσκοπο μας!»
«Κι εγώ ήρθα από την Λάρισα κυρία μου! Βρίσκομαι εδώ από τις έξι!», πετάχτηκε μία άλλη.
«Τι σε νοιάζει εσένα μωρή βλάχω; Εσύ είσαι μπροστά από μένα!»
«Ιιιιιιιιιιιιιιιιι…..Ντρέπομαι για την ανατροφή που δίνετε στον γιο σας!»
«Καλέ ο Μητσοτάκης, δεν είναι αυτός εκεί;»
Η τελευταία έσπασε τον εποικοδομητικό διάλογο, προσφέροντας νέα εστία κουτσομπολιών. Στεκόταν εκεί κορδωμένος και γελαστός να μιλά στους δημοσιογράφους.
«Πωπώωωωωω! Παλικάρι! Είδες πώς κρατάει ο γέρος;»
«Θα μας θάψει όλους ο γρουσούζης! Να το θυμηθείτε!»
«Βαριέμαι» είπα
«Βαριέσαι;» Φάπα! «Δεν βαριόμαστε όταν πενθούμε έναν μεγάλο ηγέτη, κωλόπαιδο!».

Πρέπει όλοι να βαριόντουσαν εκεί πέρα αλλά δεν θέλανε να το παραδεχτούνε. Μαζεύτηκαν εκεί λόγω κάποιας ηλίθιας υποχρέωσης σαν τον μπαμπά μου πρέπει να ξημεροβραδιαστεί στην εφορία για την σύνταξη του. Και τι κοινοτυπίες ήταν αυτές που αμολάγανε; «Ήταν άξιος» κλπ. Εκτός από μερικά ανέκδοτα, που τα έλεγε και χάλια, τι έκανε για να κερδίσει όλο αυτό το προσκύνημα; Άσε που μόλις πλησιάζανε τα τηλεοπτικά συνεργεία υπήρχε ανταγωνιστικός διαγωνισμός για το ποια γριά θα κλάψει καλύτερα ώστε να τη δείξει το βράδυ ο Alpha!
«Μαμά, αν τον αγαπούσαν τόσο όσο δείχνουνε τώρα, γιατί δεν πήγαν να τον δουν όσο ακόμα ζούσε;»
«Άσε τις εξυπνάδες και τράβα να που πάρεις ένα πακέτο τσιγάρα.». Μου έδωσε ένα τσαλακωμένο δεκάευρω και με άφησε.

Αρχικά είχα όντως σκοπό να της πάρω τσιγάρα, αλλά όπως απομακρύνθηκα και τους είδα να στέκονται στην βροχή, τους σιχάθηκα περισσότερο από τον πεθαμένο. Έπρεπε να παίξουν το θέατρο τους, να κάνουν ότι κλαίνε για το χαμό του χοντρού, να κρατάνε όλα αυτά τα σύμβολα τα κεριά και τις φωτογραφίες, λες και δεν περιμένανε πώς με μία τέτοια αρρώστια ήταν γραφτό του να πεθάνει, ακόμα και αυτός που υποτίθεται τα έχει κάνει πλακάκια με το Θεό του. Πήρα ένα πακέτο τσιγάρα για τον εαυτό μου, μερικές σοκολάτες, ένα κουτί καπότες (να τις φουσκώσω αύριο στην τάξη) και γύρισα σπίτι με ταξί. Στην επιστροφή σκέφτηκα και μια καλή δικαιολογία για τον μπαμπά μου.