Kι αν μας κλέψουν τις φωνές, υπάρχουν πάντα οι λέξεις.

Υπόθεση: Σε μία άχρονη κρύα και έρημη πόλη οι άνθρωποι έχουν σταματήσει να έχουν δική τους φωνή ενώ η μοναδική που υπάρχει βρίσκεται στο τηλεοπτικό μονοπώλιο ενός καναλάρχη ο οποίος φαίνεται να εξουσιάζει και όλη την πόλη.

Το La Antena του αργεντινού Esteban Sapir είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες που είδα φέτος. Μια σουρεαλιστή ταινία με αναφορές στον βουβό κινηματογράφο όπως Metropolis του Fritz Lang, Από την Γη Στην Σελήνη, του Georges Méliès, Το Εργαστήρι Του Δρ.Καλιγκαρί, Ο Χρυσοθήρας κ.α.

Η ταινία παίζει με αυτές. Με μια σειρά καριτατουρίστικων συμβολικών χαρακτήρων, σαν θεατρικών ηρώων διηγείται ένα σκοτεινό παραμυθάκι με παντομίμα χορογραφημένη με την μουσική του Leo Sujatovich Την υπόθεση δύσκολα την καταλαβαίνει κανείς με την πρώτη, εφόσον βυθίζεται στις οπτικές αναφορές της.

Πάρα πολλοί οι πολιτικοί (και όχι μόνο) συμβολισμοί της, που σίγουρα θα χρειαστούν και μια δεύτερη ανάγνωση.