Εμμονή

Έστριψε ακόμα ένα τσιγάρο και άρχισε να το καπνίζει. 37 χρόνια ήταν που είχε καταλήξει να απομονωθεί σε αυτόν τον πλανήτη. 37 ολόκληρα χρόνια χωρίς να τον πάρουνε είδηση. Όχι ότι δεν το επιζητούσε. Είχε διαλέξει πολύ προσεκτικά αυτό το μέρος, το μόνο ίσως μέρος που όντα παρόμοιας νοημοσύνης και εμφάνισης να του μοιάζουνε. Εκτός από την διπλή σειρά με δόντια και ένα έξτρα εσωτερικό όργανο στο ύψος της κοιλίας του δεν διέφερε καθόλου από αυτούς. Ούτε καν στο πώς αισθανόταν την επήρεια από το χασίς. Το τέλειο καμουφλάζ.
Όταν τελείωσε το τσιγάρο κάθισε στο γραφείο και άνοιξε το λάπτοπ να συνδεθεί. Δήλωνε συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας, παρόλα αυτά ό,τι είχε αρχίσει το είχε αφήσει στην μέση, έτσι άρχισε να δηλώνει μεταφραστής. Τουλάχιστον μία που ήταν σε αυτόν τον κωλοπλανήτη να βγάζει κάνα χρήμα. Μπήκε στο μπλόγκ και άρχισε να πληκτρολογεί την καινούρια καταχώρηση:
«Έστριψε ακόμα ένα τσιγάρο και άρχισε να το καπνίζει. 37 χρόνια ήταν που είχε καταλήξει να απομονωθεί σε αυτόν τον…»

Σταμάτησε. Κάνω κύκλους σκέφτηκε. Το Backspace κολλούσε από έναν καφέ που είχε χυθεί κάπου-κάπως-κάποτε και δεν μπορούσε, δυσκολευόταν, δεν ήθελε ίσως όπως θα τόνιζε η ψυχαναλύτρια του, να γυρίσει πίσω, να σβήσει και να ξαναρχίσει από την αρχή.

♦♦♦

Κοίταξε τον χώρο. Τον χώρο που ζούσε, να ακριβολογούμε τον χώρο που έδειχνε στον κόσμο για να τους πείσει ότι ζει. Και αν δεν το γνώριζες , δεν θα μπορούσες να υποψιαστείς ότι όλα αυτά τα αντικείμενα που είχε γύρω , από τα βιβλία μέχρι το γυάλινο ποτήρι με το τελειωμένο μπικ ή ο λεκές, ήταν ένα σκηνικό. Το ακριβές αντίγραφο ενός σκηνικού από μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που είχε δει παλιά και η φωτογραφική του μνήμη είχε κλέψει με κάθε λεπτομέρεια. Το πρόβλημα ήταν πώς δεν θυμόταν από ποια. Και προβληματιζόταν λιγάκι για αυτό.

♦♦♦

Άνοιξε τα mail. Βρήκε πάλι ένα σωρό από junk με διαφημίσεις για βιάγκρα και επιμηκυντές πέους. Κάποιος σίγουρα έπαιζε με τον πόνο του ή είχε την ατυχία να πέσει στον πλανήτη που το σεξ έπαιζε τον σημαντικότερο ρόλο. Τα έσβησε χωρίς δεύτερη σκέψη. Κοίταξε έπειτα την παρεούλα που είχε μαζευτεί στο τσάτ, αλλά δεν είχε καμία όρεξη να μιλήσει με κανένα τους. Την μόνη που ήθελε εκείνη την στιγμή ήταν την πρώην του. Αλλά δεν ήταν ποτέ μέσα μετά τον χωρισμό. Τι κυνική που είναι η ζωή! Κάτι μήνες πριν, θα ήταν η πρώτη που θα του χτυπούσε όταν τον έβρισκε μέσα! Και αυτή η μοναξιά που είχε επιλέξει να βιώσει τώρα, τον έσπρωξε στο στρίψιμο ενός ακόμα τσιγάρου.

♦♦♦

Καπνίζοντας, ξανακοίταξε παραθυράκι του κειμένου με τον κάθετο κέρσορα να αναβοσβήνει στο κενό ζητώντας ανυπόμονα τις λέξεις του. Σκέφτηκε, ίσως θα ήταν ωραίο να έγραφε μια τρυφερή ερωτική ιστορούλα, ένα μήνυμα προς αυτήν να της δείξει πως ακόμα την σκέφτεται στην μοναξιά του. Τελικά έγραψε 12 λέξεις: «Γιατί το τελευταίο φιλί μένει περισσότερο στην μνήμη μας από το πρώτο;» . Αυτές μόνο. Δεν το ξανακοίταξε να το σουλουπώσει. Βρήκε μια ενδιαφέρουσα εικόνα φιλιού από το δίκτυο, έγραψε τίτλο και το ανέβασε.