Πόσο μισώ την Δ.Ε.Η.

Πολλές φορές μια απεργία είναι ένας δειλός εκβιαστικός τρόπος στην προσπάθεια ορισμένων να απαιτήσουν τα δικαιώματα τους. Είναι σαν να λένε, «Δεν μπορούμε να βλάψουμε την ίδια την κυβέρνηση που μας φταίει, ας βλάψουμε λοιπόν εκεί που έχουμε το πάνω χέρι..» Σαν τους οπλισμένους παλαβούς που μπαίνουν σε μία τράπεζα ή μία υπηρεσία και απειλούν πως θα σκοτώσουν αθώους άοπλους πολίτες αν δεν πραγματοποιηθούν τα αιτήματα τους. Αν πιστεύουν ότι με αυτό τον τρόπο θα μας κάνουνε να κατανοήσουμε το πρόβλημα τους είναι βαθιά νυχτωμένοι. Μάλλον το αντίθετο. Οι διπλανοί μου στην πολυκατοικία που φωνάζουν την στιγμή που τους κόβεται ξαφνικά το ρεύμα, βρίζουν την ΔΕΗ και όχι την ανίκανη κυβέρνηση (που ψήφισαν και πιθανώς ξαναψηφίσουν.)

Το να μην έχω εγώ ρεύμα είναι το λιγότερο κακό που μπορεί να μου κάνουν και προσωπικά στ’ αρχίδια μου. Το μόνο που καταφέρνουν οι απεργοί είναι να τους αναφέρω ως κρετίνους. Αλλά τι γίνεται με αυτούς που πραγματικά το έχουν ανάγκη αυτή τη στιγμή; Τι προβλήματα μπορεί να δημιουργηθούν σε ένα νοσοκομείο για τους ασθενείς που ξαφνικά μπορεί να κρέμεται η ζωή τους από μια πρίζα; Ποίος μπορεί να μου εξασφαλίσει ότι κανείς δεν κινδυνεύει από μία ξαφνική σκόπιμη διακοπή ρεύματος; Και ποιος θα μαζέψει με το κουταλάκι αυτόν που τράκαρε σε καραμπόλα επειδή είναι βράδυ και ξαφνικά δεν λειτουργούσαν τα φανάρια ή τα φώτα του δρόμου; Πρακτικά πράγματα ζητάω. Είμαι υπέρ κάθε δικαιώματος απεργίας όσο αυτή δεν απειλεί να βλάψει ξαφνικά ζωτικές ανάγκες των συνάνθρωπων μας.

Ναι. Αδιαφορώ για τα αιτήματα των απεργών και θα συνεχίσω να αδιαφορώ όσο και αυτοί αδιαφορούνε για το κοινό καλό κόβοντας απροειδοποίητα και χωρίς καμία προγραμματισμένη ενημέρωση τις παροχές ρεύματος μας. Και ναι. Μπορεί να είμαι αρκετά αφελής ώστε να πιστεύω ότι ζω σε μία πολιτισμένη χώρα με σεβασμό στον Πολίτη ώστε να ζητάω το απλό αυτό πράγμα, την ενημέρωση, αλλά απ’ την άλλη δεν μπορώ να μην αναλογιστώ πως ακόμα και στο Άουσβιτς, τα SS ήταν ποιο οργανωμένα από το έλληνες απεργούς.