Ο Λιακό μόλις ανακάλυψε το διαδύκτιο, ιντερνέτ και τα λοιπά (sic) και μιλάει για την ελευθερία του λόγου...
Ας αναφωνήσουμε λοιπόν:
Ζήτω η Επανάστασις!
.
.
.
Που μόνο χαζό δεν μπορείς να το πείς. Γιατί τα πράγματα έχουν ξεφύγει πολύ από τον έλεγχο. Γιατί η τηλεόραση δεν είναι ο καθρέφτης της πραγματικότητας όπως θέλουν να πιστεύουν οι αρμόδιοι της για να απενεχοποιηθούν. Συγκεκριμένα, η σχέση που έχει η τηλεόραση με την πραγματικότητα, είναι σχέση πορνογραφική.Η τηλεόραση, εκβιάζει τα κατώτερα συναισθήματα μας με σκοπό τον θαυμασμό και την (συμβολική ή μη) εξπερμάτωση μας έναντι του θεάματος . Αυτή, όπως και ένα πορνογράφημα, δεν ενδιαφέρεται γιά το σύνολο, αλλά κάθε φορά μεγενθύνει ένα συγκεκριμένο σημείο της όλης πραγματικότητας, αφήνοντας εκτός κάδρου οτιδήποτε άλλο. Έτσι, θα σε κάνει να χαρείς στην διαφήμιση, ενώ το ίδιο εύκολα, θα σε κάνει να εξοργιστείς με ένα πολιτικό σκάνδαλο. Ποτέ όμως δεν θα σε αφήσει να δείς ολόκληρο το πάζλ.
Το μαλακοκούτι, δεν μπορεί να μας ενημερώσει ή να μας ψυχαγωγήσει ελεύθερα γιατί υπακούει σε δύο θεούς. Ο πρώτος είναι το ΕΣΡ (αυτό, με τον φριχτό λογότυπο που ο γραφίστας του πρέπει να καεί στην κόλαση). Επειδή η «καμπάνα» που θα πάρουνε ξαφνικά, γιατί η θεία μου σοκαρίστηκε οταν είδε ανθρώπους του ίδιου φύλου να φιλιούνται, μπορεί να βάλει λίγο «μέσα» το κανάλι (λίγο, μην τρελαθούμε) , ή επειδή ένα σχόλιο από τους Boney M όπως το θεικό «ise malakas ke gamo tin panayia sou» μπορεί να φέρει μαύρα σύννεφα πάνω από τα στούντιο, οι μέτοχοι της προτιμούν να αυτολογοκρίνονται σε ηλίθιο βαθμό .Κάθε καινούρια ιδέα, ή άποψη που μπορεί να θεωρηθεί επικίνδυνη γιά την υγεία του καναλιού θάβεται, και τελικά ο ποιό ασφαλής τρόπος είναι να συνεχίζουνε συντηρητικά την προβολή με πράγματα που είναι ήδη δοκιμασμένα. Στο τέλος, ο τηλεθεατής καταλήγει να ακούει ακριβώς τις ίδια και τα ίδια κλισέ, όπως, «οι γνωστοί - άγνωστοι κουκουλοφόροι», «ασελγούσε στο τρυφερό του κορμάκι», «η τραγική φιγούρα της μάνας», κλπ , να βλέπει παρόμοιες εκπομπές, με ίδια θέματα, με αποτέλεσμα να χάσει το ενδιαφέρον του γιά το μέσο και να μην κινητοποιείται από τον καναπέ του.
Του Quino (και το σχέδιο πάνω αριστερά είναι του Caza)
Έλαβα να συμπληρώσω το ερωτηματολόγιο του Προύστ και είναι σκέτο Μπουρλότο!!!
Απο το Cerebus "Minds" ,του Dave Sim
Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Το κεφάλι του Μπίλ Γκέιτς μέσα σε ένα δίσκο.
Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Δεν ξέρω ακόμα. Αν εσείς έχετε καμία καμιά ιδέα πώς να κόψω αυτήν την κακή συνήθεια, παρακαλώ να μου την πείτε.
Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Όποτε γαργαλιέμαι στην πατούσα απο τα φτερά ενός ντόντο.
Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Την ποιό ειλικρινή απάντηση θα την πάρετε μόνο από τους εχθρούς μου.
Το βασικό ελάττωμά σας;
Εξαργυρώνει τις διακοπές του ψυχαναλυτή μου.
Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Στα λάθη των μωρών.
Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον ΕΤ, τον εξωγήινο.
Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Η γάτα και το χρυσόψαρο μου .Είναι απίστευτο που επιβιώνουν σε τόσο σκληρό κόσμο!
Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Στην Σλάμπερλαντ.
Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Όλους αυτούς που μετά το διάβασμα των βιβλίων τους , θέλω να τους σκοτώσω που γράψανε τόσο ωραίες σκέψεις.
Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Την Αρετή, την γυναίκα του.
... και σε μια γυναίκα;
Το ότι κατέχει όλους τους κωδικους πυρινικών κεφαλών του πλανήτη και μπορεί να τους ενεργοποιήσει με ένα της χαμόγελο.
Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Το παιδί της γειτόνισας. Κάθε απόγευμα το ακούω να σκοτώνει τόσο φάλτσα διάφορα γνωστά τραγουδάκια στο συνθεσάιζερ του, που μάλλον είναι ιδιοφυία.
Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
«Στης βουλής τα έδρανα, αν μπορούσα θα έκλανα»
Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
«…Αν θέλετε λοιπόν στ’ αλήθεια να τ΄ακούσετε, τότε πρώτο και κύριο μπορεί να περιμένετε πως θα σας πω που γεννήθηκα, και τι φρίκη που ήτανε τα παιδικά μου χρόνια, και τι φτιάχνανε οι δικοί μου και τα ρέστα πριν με κάνουνε, κι ένα σωρό αηδίες και ξεράσματα καταπώς στο Δαβίδ Κόπερφηλντ, όμως δεν έχω όρεξη να πιάνω τέτοιες ιστορίες…»
Η ταινία που σας σημάδεψε;
Αυτή που θα γυρνούσε ο Νταλί με τους Μαρξ Μπράδερς αλλά δεν έγινε ποτέ.
Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Δεν θα τον προλάβω. Θα προηγείται της εποχής μου.
Το αγαπημένο σας χρώμα;
Εσύ.
Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το ότι έβγαλα το σχολείο.
Το αγαπημένο σας ποτό;
Μπλέ.
Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Γιά τις αναστολές μου.
Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Να με ρωτάνε τι απεχθάνομαι περισσότερο απ’ όλα, λές και είναι εύκολο να απαντήσω μονολεκτικά.
Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να κωλοβαράω.
Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Οι ηλίθιοι.
Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Στις ώρες που δεν κοιμάμαι.
Ποιο είναι το μότο σας;
Δεν είμαι σίγουρος, κυριε αστυφύλακα. Ηταν σκοτάδι και δεν το είδα…Αλλα νομίζω ότι είναι το δέυτερο….Οχι, οχι…Είναι το τρίτο από τα δεξια, αυτό με το σημαδι στο μαγουλο. Ναι αυτό είναι κύριε αστυφύλακα! Είμαι σίγουρος!
Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Καταρχήν, θα προσπαθήσω να ΜΗΝ πεθάνω! Αν δε τα καταφέρω πάντως, τους παρακαλώ να με θάψουνε πολύ καλά, γιατί θα αρχίσω να βρωμάω τρομερα άσχημα!
Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
« Ωχ…να…να σου εξηγήσω! Δεν είναι αυτό που πιστεύεις!»
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Σκαλίζω την μύτη μου.
Καλώ με την σειρά μου, Queerdom, Πρέζα TV, Ου Μίνκ και κύριο Φώλιο.
Ήταν από αυτά τα πλαστικά. Έπαιρνε τις μπαταρίες στο πίσω μέρος, άναβε τα μάτια του, έκανε τρία βήματα μπροστά, άνοιγε το θώρακα, τον έκλεινε, έκανε άλλα τρία βήματα μπροστά, και συνέχιζε το ίδιο.
Κάποια στιγμή του αλλαξα τις μπαταρίες. Άναψε τα μάτια του, έκανε τρία βήματα μπροστά, άνοιξε το θώρακα, τον έκλεισε, έκανε άλλα τριά βήματα μπροστά, αλλα αυτή τη φορά συνέχισε σε νέα κόλπα. Έστριψε γύρω από τον εαυτό του, αναβόσβησε δυό φορές τα μάτια του, ξανάνοιξε το θώρακα και από μέσα του βγήκε μιά καρδιά από διπλωμένο ριζόχαρτο. Πώς δεν το είχα προσέξει, τόσο καιρό που είχα το ρομπότ;
Η χάρτινη καρδιά με ένα γρρρκλάκ μπήκε πίσω, ο θώρακας έκλεισε, μα σαν το ρομπότ ξαφνικά να βραχυκύκλωσε, συνέχισε σε έναν αλοπρόσαλο δικό του χορό που έμοιαζε ανεξέλεγκτος. Αποφάσισα να μην το κλείσω αλλά να το παρακολουθήσω, να δώ που θα καταλήξει.
Καθώς η χάρτινη καρδιά είχε ξαναβγεί , την είδα να περιστέφεται γύρω απο τον άξονα της . Στην αρχή αργά, μετά πιό γρήγορα, μέχρι που στο τέλος αποκολλήθηκε από τον πλαστικό βραχίονα του ρομπότ, και σαν τρομαγμένη νυχτοπεταλούδα συνέχισε να πετάει μέσα στο δωμάτιο. Χτύπαγε τυφλά, στους τοίχους, στα έπιπλα, στη λάμπα..
Τό ρομπότ έστριβε το κεφάλι του, έκανε κάποια βήματα μπροστά, κάποια πίσω, άλλαζε κατεύθυνση και έμοιαζε να την παρακολουθεί. Το καρούμπαλο στο κεφάλι του ξεκίνησε να αναβοσβήνει ενώ το ίδιο άρχισε να βγάζει ένα βραχνό επαναλαβανόμενο ήχο σαν να ήθελε να την ενημερώσει γιά την θέση του.
Η καρδιά τώρα, με λιγότερη ενέργεια, κουρασμένη, άρχισε να χάνει ύψος. Την ακολούθησε καθώς έπεφτε και σηκώσε μηχανικά το αριστερό του χέρι. Η καρδιά από ριζόχαρτο προσγειώθηκε απαλά πάνω και έκανε μιά ακόμα προσπάθεια να πετάξει. Το ρομπότ άνοιξε το στόμα του γιά πρώτη φορά και της ρίχνει μιά ίσια φλόγα καμινέτου.
Οι λίγες στάχτες από την καρδιά σκορπίστηκαν στο ρεύμα του δωματίου.
Το ρομπότ, εκανε δύο βηματα πίσω. Οι κεραίες του υψώθηκαν σε μιά προσπάθεια μήπως εντοπίσουν στον αέρα μερικά μόρια σταχτής, αλλλα μάταια. Η καρδιά του είχε καεί γιά πάντα. Έβγαλε εναν βραχνό μακρόσυρτο ήχο που σε σχέση με τους προηγούμενους, μου φάνηκε πιό στενάχωρος και ξεκίνησε να βηματίζει όπως γνώριζε αρχικά . Τρία βήματα μπροστά, άνοιγμα του θώρακα, κλείσιμο, τρία βήματα μπροστά, αλλά εκεί που θα συνεχίζε με τα μάτια του να αναβοσβήνουν άρυθμα , οι μπαταρίες άρχισαν να τελειώνουν.
Και τελείωσαν…
Ύστερα από μέρες άνοιξα να του αλλάξω τις μπαταρίες. Το μάτι μου έπεσε σε μία ταμπέλα πίσω από το καπάκι:
«Παιδια! Βάλτε του καινούριες μπαταρίες να δείτε τον ATOMIC LOVER ROBOT, να καίει ξανά και ξανά την καρδιά του!»
Το Λονδίνο είναι περπάτημα και πάνινα αθλητικά παπούτσια που δεν είχα πάρει. Είναι ο υπόγειος λαβύρινθος τους με τις πολύχρωμες γραμμώσεις σαν φλέβες σε ανθρώπινο κυκλοφοριακό σύστημα. Κάμερες σε κάθε γωνία να σε παρακολουθούν και να καταγράφουν το κάθε συναίσθημα και τον κάθε μορφασμό σου. Το «1984» του Όργουελ έπεσε έξω καμία εικοσαριά χρόνια! Μπάτσοι που παρόλο το βυζί στο κεφάλι τους και την αφοπλιστική τους ευγένεια, ξέρεις πως δεν θα διστάσουν να σε μπουζουριάσουν αν θεωρήσουν ότι κινδυνεύει η ακεραιότητα της χώρας τους. Είναι ακόμα το γαμημένο τους LOOK LEFT, LOOK RIGHT, και όλες οι ανάποδες παραξενιές τους.
Όμως τους τα συγχωρείς. Ακόμα και για τον Tony Blair. Μόνο κα μόνο για έχουν τους Oscar Wilde, Beatles, Monty Pythons, Douglas Adams, Gilbert & George.
Και τώρα, σαν το ανέκδοτο με τον Τοτό, το μήλο και το σκουλήκι, σας έφερα εκεί ακριβώς που ήθελα: Στην ειδική πτέρυγα της καινούριας Tate Modern που αυτήν την περίοδο φιλοξενεί έργα των Gilbert & George από το 1970 μέχρι σήμερα, και που βλέποντας τα life size, συνειδητοποιείς πόσο υψηλής αισθητικής, τέχνη μπορούν να κάνουν ακόμα και χρησιμοποιώντας σκληρές μονοσύλλαβες λέξεις όπως PISS, SHIT FUCK, ή CUNT.
«Θα ανεβάσω πόστ μόνο για την εμπειρία μου από την έκθεση αυτήν», είπα. «Κάτι τουλάχιστον ποιο πραγματοποιήσιμο από το να αγοράσω όλη την Tate, να διώξω τον κόσμο και να κλειδωθώ για πάντα εκεί μέσα, κάτι που αν μπορούσα θα το έκανa ευχαρίστως!».
Επειδή, γραμμή αυτού του μπλόγκ είναι να αποφεύγονται ταξιδιωτικές φωτογραφίες, στυλ «αχ τι καλά που περάσαμε, κοίτα μας τι ωραία που χαμογελάμε οι τουρίστες, δίπλα στον αξιωματικό της βασιλικής φρουράς που μέσα στον ήλιο έχει βγάλει την μπέμπελη με την μάλλινη καούκα στο κεφάλι του άρα όπου να’ ναι θα λιποθυμήσει» ώστε να δώσουμε αντίθετα μέσα στα μπλογκς, μια ευκαιρία στη Τέχνη, ποστάρω δύο υπέροχα έργα τους από την έκθεση : LIFE, DEATH .
Salvador Dali and Edward James "White Aphrodisiac Telephone" 1938
.Χάζεμα σε μεταχειρισμένα βιβλία . Φτηνές τιμές σε σπάνιες εκδόσεις παιδικών βιβλίων. Το Slaughterhouse 5, και το Catch-22. Βιβλία που θέλαμε πάντα να διαβάσουμε αλλά δεν τα βρίσκαμε στην Ελλάδα. Δισκάδικα. Λιμουζίνα μαύρη που έπιανε σε μήκος τρεις μερσεντές με φιμέ τζάμι παρκάρει έξω από την HMV. Ο σοφέρ της κυρίας Ντεϊζυ είναι ο μόνος που είδαμε να βγαίνει από κει.. Λες να κατέβηκε μια βόλτα με το μικρό αμάξι του αφεντικού του, για να αγοράσει τους Πειρατές Της Καραϊβικής, ή το δεύτερο κύκλο του Lost στον ανιψιό του; Δημιουργείται συνωστισμός και κυκλοφοριακό χάος.
Στην Camden Market, χιλιάδες πάγκοι με πράγματα γιά πούλημα! Ιδιοκατασκευές με κομμένα μπουκάλια μπύρας και κολλημένα αλλιώς, μετατρέπονται σε ποτήρια. Ηλεκτρονικά κυκλώματα που μετατράπηκαν σε σκουλαρίκια, ή κορνίζες ! Και ο τομέας μου: χιλιάδες, μα χιλιάδες, μπλουζάκια.! Από τους Scorpions μέχρι τον Borat . Η στάμπα του αναρχικού με το μπουκέτο, του Banksy παίζει σε πολλά προϊόντα, όχι μόνο σε μπλουζάκια. Γενικά, αρχίζει να φλερτάρει επικινδύνως πολύ με την εμπορευματοποίηση ο Banksy κάτι που δεν κάνει καλό σε έναν ακτιβιστή καλλιτέχνη του επιπέδου του. («Ο κόσμος άρχισε να προσέχει την δουλειά μου από την στιγμή που έγινα γνωστός», λέει κάπου ο ίδιος.) Αριστερά, ένα από τα αγαπημένα μου, από τα ποιο γνωστά, αλλά παράλληλα και από τα πιο δυνατά του έργα.
Μεθυσμένος νέγρος στο λεωφορείο τραγουδά μόνος του και χτυπά παλαμάκια προσπαθώντας να μας βάλει στο ρυθμό της μέθης του. Παράλληλα, ενας άλλος μεθυσμένος , κολλάει στους κουρασμενους επιβάτες λέγοντας ότι είναι ο καλύτερος τούρκος καλλιτέχνης, ή κάτι τέτοιο. Αυτοί κουνάνε απλά το κεφάλι τους. Πάντου ποδήλατα. Πάντου ταμπέλες που προειδοποιούν τους ποδηλάτες να αποφεύγουνε το παρκάρισμα των ποδηλάτων τους εκεί, γιατί θα αφαιρεθουν από την αστυνομία. Μ’ αρέσει αυτό στην Αγγλία: Δεν απαγορεύουν. Προειδοποιούν!
Δύο μέρες, καύσωνας ! Ξαφνικά, στην Millenium Bridge δεχόμαστε έφοδο από ιδρωμένους κόκκινους βρετανούς που έρχονται καταπάνω μας από όλες τις μεριές κάνοντας jogging, με σακίδια στην πλάτη και i-pod δεμένα στο μπράτσο τους! Είμαστε περικυκλωμένοι! Νιώθουμε τον βηματισμό τους, πάνω στην μεταλική γέφυρα ! Ευτυχώς, μας προσπερνάνε αναίμακτα.
Μουσικοί που δεν ξέρουν να παίζουν καλά, ή κάνουν ότι δεν ξέρουν. Ζωντανά αγάλματα μας κάνουνε γκριμάτσες πίσω από το ασημένο τους βάψιμο .Το άγαλμα του Ιούλιου Καίσαρα σκύβει και χαιρετάει ένα παιδί. Ζογκλέρ και κωμικοί που δεν καταλαβαίνουμε με τι ακριβώς ασχολούνται. Απλώς παροτρύνουν το κοινό τους να φωνάξει μαζί τους.
Προσέχαμε τις αφίσες. Προσέχαμε διαφημίσεις, flyers ή ό,τι άλλο έπεφτε στα χέρια μας. Συνειδητοποιήσαμε ότι οι γραφίστες τους είναι πολύ μπροστά από τους δικούς μας και πως έδω απλώς παίζουμε το πουλί μας σε σχέση με το τί αισθητική μπορεί να δημιουργηθεί.
Σίγουρα, όλα τα παραπάνω δεν έγιναν με την σειρά που εξιστορούνται και σίγουρα υπάρχουν πολλά αλλά πράγματα που έγιναν που δεν τα αναγράψω, ή γιατί περιέχουν ασήμαντες λεπτομέρειες για σας, ή τόσο σημαντικές για μένα που δεν θα ήθελα να τις μοιραστώ παρά μόνο με δυο, τρεις καλούς μου φίλους. Τα μπλόγκ, στο κάτω κάτω, δεν πρέπει να γίνονται μυξομάντιλα μελοδραματικής σαπουνόπερας του δημιουργού τους.
Να μην σας τα μπερδεύω, όλα τα παραπάνω είναι μια γραφή συνειρμικών σκέψεων και εντυπώσεων από το ταξίδι. Είναι η γραφή ενός πλάσματος που δεν λειτουργεί εγκεφαλικά και προγραμματισμένα, όπως θα περίμενε κανείς. Είναι η γραφή ενός πλάσματος προσγειωμένου σε έναν παράξενο πλανήτη και η μετέπειτα από μνήμης αναφορά του στους όμοιους του.
