Το Ρομπότ Που Έχασε

Ήταν από αυτά τα πλαστικά. Έπαιρνε τις μπαταρίες στο πίσω μέρος, άναβε τα μάτια του, έκανε τρία βήματα μπροστά, άνοιγε το θώρακα, τον έκλεινε, έκανε άλλα τρία βήματα μπροστά, και συνέχιζε το ίδιο.

Κάποια στιγμή του αλλαξα τις μπαταρίες. Άναψε τα μάτια του, έκανε τρία βήματα μπροστά, άνοιξε το θώρακα, τον έκλεισε, έκανε άλλα τριά βήματα μπροστά, αλλα αυτή τη φορά συνέχισε σε νέα κόλπα. Έστριψε γύρω από τον εαυτό του, αναβόσβησε δυό φορές τα μάτια του, ξανάνοιξε το θώρακα και από μέσα του βγήκε μιά καρδιά από διπλωμένο ριζόχαρτο. Πώς δεν το είχα προσέξει, τόσο καιρό που είχα το ρομπότ;

Η χάρτινη καρδιά με ένα γρρρκλάκ μπήκε πίσω, ο θώρακας έκλεισε, μα σαν το ρομπότ ξαφνικά να βραχυκύκλωσε, συνέχισε σε έναν αλοπρόσαλο δικό του χορό που έμοιαζε ανεξέλεγκτος. Αποφάσισα να μην το κλείσω αλλά να το παρακολουθήσω, να δώ που θα καταλήξει.

Καθώς η χάρτινη καρδιά είχε ξαναβγεί , την είδα να περιστέφεται γύρω απο τον άξονα της . Στην αρχή αργά, μετά πιό γρήγορα, μέχρι που στο τέλος αποκολλήθηκε από τον πλαστικό βραχίονα του ρομπότ, και σαν τρομαγμένη νυχτοπεταλούδα συνέχισε να πετάει μέσα στο δωμάτιο. Χτύπαγε τυφλά, στους τοίχους, στα έπιπλα, στη λάμπα..

Τό ρομπότ έστριβε το κεφάλι του, έκανε κάποια βήματα μπροστά, κάποια πίσω, άλλαζε κατεύθυνση και έμοιαζε να την παρακολουθεί. Το καρούμπαλο στο κεφάλι του ξεκίνησε να αναβοσβήνει ενώ το ίδιο άρχισε να βγάζει ένα βραχνό επαναλαβανόμενο ήχο σαν να ήθελε να την ενημερώσει γιά την θέση του.

Η καρδιά τώρα, με λιγότερη ενέργεια, κουρασμένη, άρχισε να χάνει ύψος. Την ακολούθησε καθώς έπεφτε και σηκώσε μηχανικά το αριστερό του χέρι. Η καρδιά από ριζόχαρτο προσγειώθηκε απαλά πάνω και έκανε μιά ακόμα προσπάθεια να πετάξει. Το ρομπότ άνοιξε το στόμα του γιά πρώτη φορά και της ρίχνει μιά ίσια φλόγα καμινέτου.

Οι λίγες στάχτες από την καρδιά σκορπίστηκαν στο ρεύμα του δωματίου.

Το ρομπότ, εκανε δύο βηματα πίσω. Οι κεραίες του υψώθηκαν σε μιά προσπάθεια μήπως εντοπίσουν στον αέρα μερικά μόρια σταχτής, αλλλα μάταια. Η καρδιά του είχε καεί γιά πάντα. Έβγαλε εναν βραχνό μακρόσυρτο ήχο που σε σχέση με τους προηγούμενους, μου φάνηκε πιό στενάχωρος και ξεκίνησε να βηματίζει όπως γνώριζε αρχικά . Τρία βήματα μπροστά, άνοιγμα του θώρακα, κλείσιμο, τρία βήματα μπροστά, αλλά εκεί που θα συνεχίζε με τα μάτια του να αναβοσβήνουν άρυθμα , οι μπαταρίες άρχισαν να τελειώνουν.

Και τελείωσαν…

Ύστερα από μέρες άνοιξα να του αλλάξω τις μπαταρίες. Το μάτι μου έπεσε σε μία ταμπέλα πίσω από το καπάκι:

«Παιδια! Βάλτε του καινούριες μπαταρίες να δείτε τον ATOMIC LOVER ROBOT, να καίει ξανά και ξανά την καρδιά του!»