Life On Mars

Παρόλο που κατά την διάρκεια του ταξιδιού μας, άρχισε να δημιουργείται ένα γκρίζο συννεφάκι πάνω από τα κεφάλια μας (ξέρετε, αυτά στα κόμικς που σε ακολουθούν ακόμα και όταν η μέρα γύρω σου είναι ηλιόλουστη) , δεν μας εμπόδισε από το να αφήσουμε στην άκρη τους προσωπικούς μας λόγους και να τρέξουμε το Λονδίνο, εγώ περισσότερο χαμένος στον Άρη από αυτήν. Είχα κάπου στα δέκα χρόνια να πάω εκεί πάνω, εκείνη είχε ξαναπροσγειωθεί μερικά χρονάκια πιο πρίν, με την πλάτη του καθίσματος της, σε όρθια θέση και ατομικό της τραπεζάκι, κλειστό, και άφησα την ξεναγηση πάνω της.

Το Λονδίνο είναι περπάτημα και πάνινα αθλητικά παπούτσια που δεν είχα πάρει. Είναι ο υπόγειος λαβύρινθος τους με τις πολύχρωμες γραμμώσεις σαν φλέβες σε ανθρώπινο κυκλοφοριακό σύστημα. Κάμερες σε κάθε γωνία να σε παρακολουθούν και να καταγράφουν το κάθε συναίσθημα και τον κάθε μορφασμό σου. Το «1984» του Όργουελ έπεσε έξω καμία εικοσαριά χρόνια! Μπάτσοι που παρόλο το βυζί στο κεφάλι τους και την αφοπλιστική τους ευγένεια, ξέρεις πως δεν θα διστάσουν να σε μπουζουριάσουν αν θεωρήσουν ότι κινδυνεύει η ακεραιότητα της χώρας τους. Είναι ακόμα το γαμημένο τους LOOK LEFT, LOOK RIGHT, και όλες οι ανάποδες παραξενιές τους.
Όμως τους τα συγχωρείς. Ακόμα και για τον Tony Blair. Μόνο κα μόνο για έχουν τους Oscar Wilde, Beatles, Monty Pythons, Douglas Adams, Gilbert & George.

Και τώρα, σαν το ανέκδοτο με τον Τοτό, το μήλο και το σκουλήκι, σας έφερα εκεί ακριβώς που ήθελα: Στην ειδική πτέρυγα της καινούριας Tate Modern που αυτήν την περίοδο φιλοξενεί έργα των Gilbert & George από το 1970 μέχρι σήμερα, και που βλέποντας τα life size, συνειδητοποιείς πόσο υψηλής αισθητικής, τέχνη μπορούν να κάνουν ακόμα και χρησιμοποιώντας σκληρές μονοσύλλαβες λέξεις όπως PISS, SHIT FUCK, ή CUNT.

«Θα ανεβάσω πόστ μόνο για την εμπειρία μου από την έκθεση αυτήν», είπα. «Κάτι τουλάχιστον ποιο πραγματοποιήσιμο από το να αγοράσω όλη την Tate, να διώξω τον κόσμο και να κλειδωθώ για πάντα εκεί μέσα, κάτι που αν μπορούσα θα το έκανa ευχαρίστως!».

Επειδή, γραμμή αυτού του μπλόγκ είναι να αποφεύγονται ταξιδιωτικές φωτογραφίες, στυλ «αχ τι καλά που περάσαμε, κοίτα μας τι ωραία που χαμογελάμε οι τουρίστες, δίπλα στον αξιωματικό της βασιλικής φρουράς που μέσα στον ήλιο έχει βγάλει την μπέμπελη με την μάλλινη καούκα στο κεφάλι του άρα όπου να’ ναι θα λιποθυμήσει» ώστε να δώσουμε αντίθετα μέσα στα μπλογκς, μια ευκαιρία στη Τέχνη, ποστάρω δύο υπέροχα έργα τους από την έκθεση : LIFE, DEATH .

.

.

.

.

Φριχτά αγγλικά σάντουιτς με κοτόπουλο, τόνο και τυρί, καφέδες συμπυκνωμένους χυμούς φρούτων , νερό πάντα χλιαρό της βρύσης και αυτό αν το ζητήσεις. Από την αυτοκρατορία των Starbucks στα EAT, το φαγητό μας ήταν στο πόδι, διάλειμμα από την μία έκθεση στην άλλη. Σε αυτά τα διαλείμματα, συζητήσεις, προβληματισμοί , και καινούρια γκρίζα συννεφάκια πάνω από τα κεφάλια μας. Μετά, Victoria Albert Museum με Surreal Things: (Dali Magritte, Ernst , Arp, κ.α. )

.

.

.

Salvador Dali and Edward James "White Aphrodisiac Telephone" 1938

.Χάζεμα σε μεταχειρισμένα βιβλία . Φτηνές τιμές σε σπάνιες εκδόσεις παιδικών βιβλίων. Το Slaughterhouse 5, και το Catch-22. Βιβλία που θέλαμε πάντα να διαβάσουμε αλλά δεν τα βρίσκαμε στην Ελλάδα. Δισκάδικα. Λιμουζίνα μαύρη που έπιανε σε μήκος τρεις μερσεντές με φιμέ τζάμι παρκάρει έξω από την HMV. Ο σοφέρ της κυρίας Ντεϊζυ είναι ο μόνος που είδαμε να βγαίνει από κει.. Λες να κατέβηκε μια βόλτα με το μικρό αμάξι του αφεντικού του, για να αγοράσει τους Πειρατές Της Καραϊβικής, ή το δεύτερο κύκλο του Lost στον ανιψιό του; Δημιουργείται συνωστισμός και κυκλοφοριακό χάος.

Στην Camden Market, χιλιάδες πάγκοι με πράγματα γιά πούλημα! Ιδιοκατασκευές με κομμένα μπουκάλια μπύρας και κολλημένα αλλιώς, μετατρέπονται σε ποτήρια. Ηλεκτρονικά κυκλώματα που μετατράπηκαν σε σκουλαρίκια, ή κορνίζες ! Και ο τομέας μου: χιλιάδες, μα χιλιάδες, μπλουζάκια.! Από τους Scorpions μέχρι τον Borat . Η στάμπα του αναρχικού με το μπουκέτο, του Banksy παίζει σε πολλά προϊόντα, όχι μόνο σε μπλουζάκια. Γενικά, αρχίζει να φλερτάρει επικινδύνως πολύ με την εμπορευματοποίηση ο Banksy κάτι που δεν κάνει καλό σε έναν ακτιβιστή καλλιτέχνη του επιπέδου του. («Ο κόσμος άρχισε να προσέχει την δουλειά μου από την στιγμή που έγινα γνωστός», λέει κάπου ο ίδιος.) Αριστερά, ένα από τα αγαπημένα μου, από τα ποιο γνωστά, αλλά παράλληλα και από τα πιο δυνατά του έργα.

Μεθυσμένος νέγρος στο λεωφορείο τραγουδά μόνος του και χτυπά παλαμάκια προσπαθώντας να μας βάλει στο ρυθμό της μέθης του. Παράλληλα, ενας άλλος μεθυσμένος , κολλάει στους κουρασμενους επιβάτες λέγοντας ότι είναι ο καλύτερος τούρκος καλλιτέχνης, ή κάτι τέτοιο. Αυτοί κουνάνε απλά το κεφάλι τους. Πάντου ποδήλατα. Πάντου ταμπέλες που προειδοποιούν τους ποδηλάτες να αποφεύγουνε το παρκάρισμα των ποδηλάτων τους εκεί, γιατί θα αφαιρεθουν από την αστυνομία. Μ’ αρέσει αυτό στην Αγγλία: Δεν απαγορεύουν. Προειδοποιούν!

Δύο μέρες, καύσωνας ! Ξαφνικά, στην Millenium Bridge δεχόμαστε έφοδο από ιδρωμένους κόκκινους βρετανούς που έρχονται καταπάνω μας από όλες τις μεριές κάνοντας jogging, με σακίδια στην πλάτη και i-pod δεμένα στο μπράτσο τους! Είμαστε περικυκλωμένοι! Νιώθουμε τον βηματισμό τους, πάνω στην μεταλική γέφυρα ! Ευτυχώς, μας προσπερνάνε αναίμακτα.

Μουσικοί που δεν ξέρουν να παίζουν καλά, ή κάνουν ότι δεν ξέρουν. Ζωντανά αγάλματα μας κάνουνε γκριμάτσες πίσω από το ασημένο τους βάψιμο .Το άγαλμα του Ιούλιου Καίσαρα σκύβει και χαιρετάει ένα παιδί. Ζογκλέρ και κωμικοί που δεν καταλαβαίνουμε με τι ακριβώς ασχολούνται. Απλώς παροτρύνουν το κοινό τους να φωνάξει μαζί τους.

Προσέχαμε τις αφίσες. Προσέχαμε διαφημίσεις, flyers ή ό,τι άλλο έπεφτε στα χέρια μας. Συνειδητοποιήσαμε ότι οι γραφίστες τους είναι πολύ μπροστά από τους δικούς μας και πως έδω απλώς παίζουμε το πουλί μας σε σχέση με το τί αισθητική μπορεί να δημιουργηθεί.

Σίγουρα, όλα τα παραπάνω δεν έγιναν με την σειρά που εξιστορούνται και σίγουρα υπάρχουν πολλά αλλά πράγματα που έγιναν που δεν τα αναγράψω, ή γιατί περιέχουν ασήμαντες λεπτομέρειες για σας, ή τόσο σημαντικές για μένα που δεν θα ήθελα να τις μοιραστώ παρά μόνο με δυο, τρεις καλούς μου φίλους. Τα μπλόγκ, στο κάτω κάτω, δεν πρέπει να γίνονται μυξομάντιλα μελοδραματικής σαπουνόπερας του δημιουργού τους.

Να μην σας τα μπερδεύω, όλα τα παραπάνω είναι μια γραφή συνειρμικών σκέψεων και εντυπώσεων από το ταξίδι. Είναι η γραφή ενός πλάσματος που δεν λειτουργεί εγκεφαλικά και προγραμματισμένα, όπως θα περίμενε κανείς. Είναι η γραφή ενός πλάσματος προσγειωμένου σε έναν παράξενο πλανήτη και η μετέπειτα από μνήμης αναφορά του στους όμοιους του.