Η Αλίκη στην χώρα των Φριχτών Κτιρίων.

Δεν ήταν φροϋδική, αλλά αν και ήξερε καλά πώς τα όνειρα, ξεκινούν με ένα ασήμαντο καθημερινό γεγονός, δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμα πως είχε ήδη ξανακολουθήσει το λαγό στην φωλιά του όταν βρήκε στην πόρτα της το διαφημιστικό. Ήταν πράσινο, με γραμματοσειρά παρέπεμπε σε αισθητική delivery πιτσαρίας. Το μόνο που έγραφε όμως ήταν ένα κίτρινο μεγάλο «ΦΟΥΣΚΩΣΕ ΜΕ». Τώρα, ένας άλλος κανόνας των ονείρων είναι ότι δεν μπορείς να αρνηθείς τις εντολές του ασυνείδητου σου, όσο παράλογες και να είναι. Αν αυτό το διαφημιστικό απαιτούσε να το φουσκώσουν, γιατί όχι;

Το φυλλάδιο άρχισε να ξεδιπλώνεται, να μεγαλώνει, να πιάνει όλο και μεγαλύτερο χώρο αλλά η Αλίκη δεν σταμάτησε μέχρι που αυτό ολοκληρώθηκε σε ένα αερόστατο δωματίου.

Ήταν ένα ωραίο αερόστατο. Και παρόλο που ήταν μια φουσκωτή απομίμηση δωματίου αισθητικής Αρ Νουβώ , οι ψευδοδιακόσμησεις σε κάθε επιχρυσωμένη τους λεπτομέρεια, και τα ξυλόγλυπτα στοιχεία του έμοιαζαν απολύτως αληθινά. Όλο αυτό το κατασκεύασμα κατέληγε σε μία γυάλινη στο χρώμα του ρουμπινιού σφαιρική οροφή όπου ήταν και το κυρίως μπαλόνι, αφού από κάτω του και στο κέντρο ακριβώς του δωματίου, άρχισε ένα τζάκι να του δίνει θερμό αέρα. Η Αλίκη που βρισκόταν ήδη μέσα, σήκωσε την άγκυρα (ναι είχε μία φουσκωτή) και το αερόστατο γλίστρησε αργά προς τα έξω, μέσα από τους τοίχους.

Τώρα πετούσε ανάμεσα στις άσχημες πολυκατοικίες της πόλης που έμενε. Η Αλίκη ακούμπησε καταλάθος σε ένα από αυτά τα μπετονένια κουτιά παπουτσιών που οι άνθρωποι συνεχίζουνε ακόμα να τα αποκαλούνε διαμερίσματα ανακαλύπτοντας ότι το σημείο είχε ξεκολλήσει και διαλύθηκε σαν να ήταν άμμος. Δεν ήθελε να προκαλέσει ζημιές. Πήρε την άμμο που περίσσεψε και προσπάθησε να ξαναπλάσει το σημείο με τα χέρια της. Κάπου εκεί συνειδητοποίησε πια ότι βρισκότανε σε όνειρο.
«Όχι πάλι!»
Υπάρχει όμως ένα καλό αν ονειρεύεσαι και το καταλάβεις. Μπορείς να αρχίσεις να αυτοσχεδιάζεις μέσα σε αυτό και να το κατευθύνεις όπου εσύ θες.
«Τι στο διάολο, γιατί να ξαναφτιάξω αυτό το χτίριο όπως είναι και να μην το γκρεμίσω και να το φτιάξω όπως θέλω! Και αν μπορώ να το κάνω σε ένα διαμέρισμα γιατί να μην τα δοκιμάσω σε όλα τα άλλα!»
Έτσι άρχισε να πετάει από κτίριο σε κτίριο αλλάζοντας το σύμφωνα με τα κέφια της. Και είχε ένα ολόκληρο βράδυ για να το κάνει. Και αν πίστευε ότι ο χρόνος της τελείωνε απλώς χαμήλωνε την φωτιά και το αερόστατο έκοβε την ταχύτητα όχι στο χώρο πια, αλλά στον χρόνο.

…Όταν ξημέρωσε πια, η πόλη που έμενε είχε αλλάξει. Στο φως του ήλιου η πλασμένη άμμος είχε ξαναγίνει μπετόν, σίδερο, πέτρα, ξύλο και γυαλί. Και οι κάτοικοι ήταν πολύ εκνευρισμένοι!

Αμέσως πλάκωσαν όλα τηλεοπτικά κανάλια να μιλάνε για τρομοκρατικό χτύπημα απάνθρωπων που θέλανε να κάνουν την πόλη πιο ανθρώπινη. Η αντιπολίτευση άρχισε να κατηγορεί την κυβέρνηση για ανευθυνότητα . Η κυβέρνηση κατηγορούσε την αντιπολίτευση για ελαστικότητα, οι Μάκηδες βρήκαν αμέσως ένα πολιτικό σκάνδαλο ενώ η εφημερίδα Εσπρέσσο είχε είδη τις φωτογραφίες . Όλοι ήταν ανάστατοι με το κακό που τους βρήκε. Μόνο η Αλίκη γελούσε, πάρα πολύ ασφαλής εκεί που είχε αράξει με το αερόστατό της. Την ακούγανε αλλά δεν μπορούσαν να την εντοπίσουν. Βλέπετε κανείς δεν σκέφτηκε να κοιτάξει προς τον ουρανό. Γιατί κανείς τους δεν τον θυμόταν.

Η εικόνα είναι του Dave Mc Kean