Βαθύ ξύρισμα και κρεατόπιτες στην οδό Φλίτ

Συνήθως όταν ακούω «ταινία υποψήφια για Όσκαρ» λέω «μπα, δεν θα είναι πραγματικά καλή». Κι όμως το Sweeney Todd του Tim Burton, ανεξάρτητα από το αν θα τα πάρει η όχι, βρήκα πως ήταν από τις καλές του. Πολύ πιο σκοτεινή και αιματοβαμμένη από το Sleepy Hοllow , εντυπωσιάζει με τα σκηνικά και τα κουστούμια του, σκηνοθετώντας ένα Horror Musical σε ένα Λονδίνο που υπάρχει μόνο στο μυαλό του (μας έχει συνηθίσει σε προσωπικές του Ντισνεϊλάντ), ή ίσως μόνο στο μυαλό του δολοφόνου.

Εκεί που η χημεία δεν έκατσε ήταν στην μουσική που μοιάζει παράταιρη, κουραστική και ξεπερασμένη με την αισθητική της όλης ταινίας, μίας και ο Burton αποφάσισε να σεβαστεί και να την αφήσει στην πρωτότυπη εκδοχή της. Κακά τα ψέματα, μου’ λείπε μια ποιο «διεστραμμένη» ενορχήστρωση που θα μπορούσε να είχε από τον Danny Εlfman.

Την ταινία θα κλέψει η εμφάνιση του Μπόρατ, εεε με συγχωρείτε, του Σάσα Μπάρον Κόεν σε ένα ρόλο που πραγματικά θα τον μισήσετε (!) και όχι του Άλαν Ρίκμαν παρόλη την αξιοπρόσεκτη φωνή του. Καταπληκτική σεκάνς, οι ρομαντικές φαντασιώσεις της Έλενα Μπόναμ Κάρτερ που θυμίζουν επιχρωματισμένες καρτ ποστάλ, ενώ ο Τζόνυ θα ξαναβρεθεί με αιχμηρά αντικείμενα στην προέκταση των χεριών του όχι για να φτιάξει γλυπτά από θάμνους όπως άλλοτε , αλλά για να δολοφονεί ανυποψίαστους πελάτες! Η μόνη ίσως ταινία του Burton χωρίς happy end (υπάρχει στην πραγματικότητα για κάποιους από τους ήρωες απλώς δεν τον ενδιαφέρει) μιας και το φινάλε έχει κάτι από Θεία Δίκη σε αρχαία Ελληνική τραγωδία.

Ε, κοιτάξτε δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα! Μπορεί οι κρεατόπιτες να είναι αποκρουστικές, σας υποσχόμαστε όμως πως δεν θα πληρώσετε δραχμή για το ξύρισμα!