Απαγόρευση λειτουργίας καμπάνας ναού λόγω ηχορύπανσης
Πριν από 7 μήνες
31.12.10
24.12.10
17.12.10
Μην πιανείτε τον πυροβολίστα!
Δεν γράφω πλέον τόσο συχνά εδωπέρα, αλλά λόγω πολλών μου προβληματισμών και σκέψεων για το αν έχει δικαίωμα ο κάθε Πλεύρης να γράφει και να εκδίδει ένα βιβλίο μίσους μπήκε ξανά στην επικαιρότητα μου, στα σχόλια του Jungle-Report συγκεκριμένα στο ποστ: "Κώστας Πλεύρης, ο σοβαρός ερευνητής: ένα παράδειγμα". Καταλαβαίνω πώς είναι πολύ λεπτή η θέση μου εκεί μέσα καθώς προσπαθώ να υποστηρίξω το δικαίωμα που έχει κάποιος (ακόμα και αν πρόκειται για τον απεχθή Πλεύρη και το βιβλίο του "Εβραίοι, όλη η αλήθεια") να εκδίδει ότι βιβλίο του γκαβλώσει (περι γκάβλας πρόκειται το συγκεκριμένο ανάγνωσμα, οχι τίποτις σοβαρό) και μάλιστα να το κάνω σε ένα ιντερνετικό χώρο που στάθηκε υπέρ της καταδίκης του στα δικαστήρια.
Έχω κάποιο προσωπικό λόγο να κοντραριστώ με το συγκεκριμένο μπλογκ παίζοντας τον δικηγόρο του διαβόλου; Όχι. Μια χαρά τζιμάνια είναι τα παιδιά, τα αγαπάω και τα σέβομαι.
Έχω κάποιο λόγο να υπερασπιστώ τον ίδιο τον Πλεύρη; Όχι. Δεν θα έκανε το ίδιο σε εμένα, ή δεν θα περίμενα να υπερασπιστεί οτιδήποτε άλλο πέρα από την κεφάλα του. Και επίσης δεν είναι ο Πλεύρης τον οποίο υπερασπίζομαι.
Έχω κάποιο άλλο λόγο; Ναι, το δικαίωμα του καθενός να εκδίδει ελεύθερα ένα βιβλίο χωρίς περιορισμούς ή απαγορεύσεις από τις δικαστικές αρχές.
Καταρχάς δεν περιμένω από σας να συμφωνήσετε. Ότι και αν πω δεν είναι παρά η προσωπική μου κρίση πάνω σε ένα ζήτημα που αφορά αν ένας φιλοναζί έχει δικαίωμα στην ελευθεριά έκφρασης ακόμα (λέω ακόμα) και αν ο ίδιος την στερεί από τους άλλους. Και Δεν θα πέσω στην ίδια ευκολία να του την αρνηθώ, σαν εκείνους που είναι υπέρ της θανατικής καταδίκης σε κάποιον που έχει ήδη αρνηθεί την ζωή εκείνων που έχει σκοτώσει. Δεν πρόκειται για βεντέτα, ούτε για εκδίκηση. Δεν θεωρώ πώς έτσι αποδίδεται δικαιοσύνη.
Το βιβλίο του Πλεύρη, δικάστηκε σύμφωνα με τον αντιρατσιστικό νόμο και αθωώθηκε. Αν μπορείς να συρρικνώσεις σε μία φράση το βιβλίο αυτή μπορεί να είναι "Ω, πόσο σας μισώ απαίσια εβραιάκια, να πάτε να καείτε όλα σας και θα σας πω μάλιστα και πως θα σας εκτελέσουν! Α,επίσης το Ολοκαύτωμα σας ήταν μια μαλακία και μισή!". Όχι δεν είναι για γέλια. Είναι πλήρως υποτιμητικό, βλάσφημο και προσβλητικό. Επίσης σύμφωνα με το κατηγορητήριο προωθούσε σε πράξεις βίας. Οπότε όντως και πολύ σωστά σύμφωνα με το αντιρατσιστικό νόμο πήγε στα δικαστήρια. Κανείς δεν διαφωνεί σε αυτό.
Αν κάπου διαφωνώ είναι στο πόσο εύκολο μπορεί να θεωρηθεί από μεγάλη μερίδα του κόσμου ένα βιβλίο ως απειλή της δημόσιας ζωής. (Μιλάμε για βιβλίο και όχι για τηλεόραση, κάτι δηλαδή, που ο καθένας μας το ανοίγει με δική του ευθύνη και ξέρει τουλάχιστον μια στοιχειώδη ανάγνωση). Όχι, ένα τέτοιο βιβλίο είναι σαν όλα εκείνα τα άλλα βιβλία με ένα χοντρό εξώφυλλο γεμάτο με σελίδες χαρτιού που έχουνε πάνω τους διάφορα ψηφία που σχηματίζουν λέξεις. Δεν υπάρχει κανένα μαγικό ή οτιδήποτε άλλο ξόρκι που θα κάνει τον οποιονδήποτε ανοίξει και διαβάζει εκείνες τις λέξεις να γίνει αυτομάτως οπαδός και φορέας του συγγραφέα χωρίς την θέληση του. Ο καθένας μπορεί να το εκλάβει διαφορετικά.
Μπορεί κάποιος να εκλάβει ένα βιβλίο ως εντολή μίσους και εξόντωσης κάποιων τρίτων; Φυσικά. Τέτοια παραδείγματα έχουμε, μόνο που αν εξετάσει κανείς τα άτομα αυτά είναι περιορισμένα σε σχέση με το σύνολο του πληθυσμού και συνήθως με προβληματικό παρελθόν. Θα μπορούσα να πω πώς δεν φταίνε οι ίδιες οι λέξεις του βιβλίου που τον οδήγησαν σε μια εγκληματική πράξη, αλλά το περιβάλλον και οι προσλαμβάνουσες στις οποίες μεγάλωσαν και απλώς οι λέξεις στο βιβλίο στάθηκαν ως φιτίλι που εκπυρσοκρότησε. Μην είμαστε όμως αφελείς να πιστεύουμε πώς απαγορεύοντας αυτά που θεωρούμε εμφανώς ως φιτίλια εκείνος ο οποίος ψάχνει την αφορμή για κάποιο έγκλημα δεν θα βρει να αντικαταστήσει το φιτίλι με κάποιο άλλο. Ο Τσάρλς Μάνσον το βρήκε σε στίχους των Beatles για το όνομα του Θεού!
Έχω κάποιο προσωπικό λόγο να κοντραριστώ με το συγκεκριμένο μπλογκ παίζοντας τον δικηγόρο του διαβόλου; Όχι. Μια χαρά τζιμάνια είναι τα παιδιά, τα αγαπάω και τα σέβομαι.
Έχω κάποιο λόγο να υπερασπιστώ τον ίδιο τον Πλεύρη; Όχι. Δεν θα έκανε το ίδιο σε εμένα, ή δεν θα περίμενα να υπερασπιστεί οτιδήποτε άλλο πέρα από την κεφάλα του. Και επίσης δεν είναι ο Πλεύρης τον οποίο υπερασπίζομαι.
Έχω κάποιο άλλο λόγο; Ναι, το δικαίωμα του καθενός να εκδίδει ελεύθερα ένα βιβλίο χωρίς περιορισμούς ή απαγορεύσεις από τις δικαστικές αρχές.
Καταρχάς δεν περιμένω από σας να συμφωνήσετε. Ότι και αν πω δεν είναι παρά η προσωπική μου κρίση πάνω σε ένα ζήτημα που αφορά αν ένας φιλοναζί έχει δικαίωμα στην ελευθεριά έκφρασης ακόμα (λέω ακόμα) και αν ο ίδιος την στερεί από τους άλλους. Και Δεν θα πέσω στην ίδια ευκολία να του την αρνηθώ, σαν εκείνους που είναι υπέρ της θανατικής καταδίκης σε κάποιον που έχει ήδη αρνηθεί την ζωή εκείνων που έχει σκοτώσει. Δεν πρόκειται για βεντέτα, ούτε για εκδίκηση. Δεν θεωρώ πώς έτσι αποδίδεται δικαιοσύνη.
Το βιβλίο του Πλεύρη, δικάστηκε σύμφωνα με τον αντιρατσιστικό νόμο και αθωώθηκε. Αν μπορείς να συρρικνώσεις σε μία φράση το βιβλίο αυτή μπορεί να είναι "Ω, πόσο σας μισώ απαίσια εβραιάκια, να πάτε να καείτε όλα σας και θα σας πω μάλιστα και πως θα σας εκτελέσουν! Α,επίσης το Ολοκαύτωμα σας ήταν μια μαλακία και μισή!". Όχι δεν είναι για γέλια. Είναι πλήρως υποτιμητικό, βλάσφημο και προσβλητικό. Επίσης σύμφωνα με το κατηγορητήριο προωθούσε σε πράξεις βίας. Οπότε όντως και πολύ σωστά σύμφωνα με το αντιρατσιστικό νόμο πήγε στα δικαστήρια. Κανείς δεν διαφωνεί σε αυτό.
Αν κάπου διαφωνώ είναι στο πόσο εύκολο μπορεί να θεωρηθεί από μεγάλη μερίδα του κόσμου ένα βιβλίο ως απειλή της δημόσιας ζωής. (Μιλάμε για βιβλίο και όχι για τηλεόραση, κάτι δηλαδή, που ο καθένας μας το ανοίγει με δική του ευθύνη και ξέρει τουλάχιστον μια στοιχειώδη ανάγνωση). Όχι, ένα τέτοιο βιβλίο είναι σαν όλα εκείνα τα άλλα βιβλία με ένα χοντρό εξώφυλλο γεμάτο με σελίδες χαρτιού που έχουνε πάνω τους διάφορα ψηφία που σχηματίζουν λέξεις. Δεν υπάρχει κανένα μαγικό ή οτιδήποτε άλλο ξόρκι που θα κάνει τον οποιονδήποτε ανοίξει και διαβάζει εκείνες τις λέξεις να γίνει αυτομάτως οπαδός και φορέας του συγγραφέα χωρίς την θέληση του. Ο καθένας μπορεί να το εκλάβει διαφορετικά.
Μπορεί κάποιος να εκλάβει ένα βιβλίο ως εντολή μίσους και εξόντωσης κάποιων τρίτων; Φυσικά. Τέτοια παραδείγματα έχουμε, μόνο που αν εξετάσει κανείς τα άτομα αυτά είναι περιορισμένα σε σχέση με το σύνολο του πληθυσμού και συνήθως με προβληματικό παρελθόν. Θα μπορούσα να πω πώς δεν φταίνε οι ίδιες οι λέξεις του βιβλίου που τον οδήγησαν σε μια εγκληματική πράξη, αλλά το περιβάλλον και οι προσλαμβάνουσες στις οποίες μεγάλωσαν και απλώς οι λέξεις στο βιβλίο στάθηκαν ως φιτίλι που εκπυρσοκρότησε. Μην είμαστε όμως αφελείς να πιστεύουμε πώς απαγορεύοντας αυτά που θεωρούμε εμφανώς ως φιτίλια εκείνος ο οποίος ψάχνει την αφορμή για κάποιο έγκλημα δεν θα βρει να αντικαταστήσει το φιτίλι με κάποιο άλλο. Ο Τσάρλς Μάνσον το βρήκε σε στίχους των Beatles για το όνομα του Θεού!
"Go helter skelter
helter skelter
helter skelter
Yeah, hu, hu
I will you won't you want me to make you
I'm coming down fast but don't let me break you
Tell me tell me tell me the answer
You may be a lover but you ain't no dancer"
helter skelter
helter skelter
Yeah, hu, hu
I will you won't you want me to make you
I'm coming down fast but don't let me break you
Tell me tell me tell me the answer
You may be a lover but you ain't no dancer"
Όπα,όπα! Αν αρχίζετε να νιώθετε την επιθυμία διαβάζοντας τους παραπάνω στίχους να εισβάλετε σε ένα σπίτι και να ξεκληρίσετε ολόκληρη την οικογένεια, σταματήστε εδώ!
Δεν είναι το βιβλίο.
Δεν είναι τα κηρύγματα μίσους.
Δεν είναι όσοι ακολούθησαν τα κηρύγματα αυτά και εγκλημάτησαν.
Είναι ο φόβος σας. Ο φόβος οτί αυτό με κάποιο άλλο βιβλίο θα ξανασυμβεί. Και για αυτό καταδικάζουμε το ίδιο το ανάγνωσμα.
Ας αλλάξουμε τώρα λίγο τις λεξούλες:
Δεν είναι οι μετανάστες.
Δεν είναι όσοι μπήκανε λαθραία.
Δεν είναι όσοι μπήκανε λαθραία και εγκλημάτησαν.
Είναι ο φόβος σας. Ο φόβος οτί αυτό με κάποιο άλλο μετανάστη θα ξανασυμβεί. Και για αυτό καταδικάζουμε την λαθρομετανάστευση.
Φόβος και στις δύο περιπτώσεις η λέξη κλειδί. Για μένα, εκείνοι που καταδικάζουν ένα βιβλίο για τα λεγόμενα του επειδή το φοβούνται δεν διαφέρουν πολύ από άλλους που καταδικάζουν κάτι άλλο επειδή επίσης το φοβούνται.
Τι κάνουμε αντί να φοβόμαστε και να καταδικάζουμε; Πιστεύω πρέπει να δούμε το πρόβλημα που μας φοβίζει στην ρίζα του και όχι ξεριζώνοντας απλά τα φυλλαράκια που πετάει. Την Λερναία Ύδρα πρέπει αφού της κόψεις το κεφαλάκι που ξαναβγαίνει χρειάζεται να το κάψεις και το τελευταίο να το θάψεις στην γη να μην ξαναφυτρώσει. (ενδιαφέρον μύθος με πολλές παραβολές). Αν δεν θες εγκλήματα μίσους κοίτα να δεις από που ξεκινάνε. Και κατά την άποψη μου δεν ξεκινάνε από το σύγγραμμα ενός ναζί πορνοπαππού που είναι στραβωμένος επειδή δεν τον παίζουν τα κανάλια, αλλά από την απάθεια και την ανοχή μιας ολόκληρης κοινωνίας που δεν έχει εκπαιδευτεί και καλλιεργηθεί σωστά ώστε να μπορεί αυτομάτως πλέον να απορρίψει τις αρνητικές εξάρσεις της.
Και επειδή το θυμήθηκα παραπάνω:
ΥΓ. Χρόνια Πολλά, John...
19.11.10
Πρίν λίγες ημέρες είχαμε την επέτειο του Πολυτεχνίου. Ποίες είναι οι εντυπώσεις σας;
(Μια μαθητική έκθεση από τον Μικρό Τσογλάνη)
Καταρχήν, κυρία Κροκάλα, εγώ δεν μπορώ να σας μιλήσω για την επέτειο του κύριου Πολυτεχνείου γιατί τότε δεν ζούσα. Όμως ο πατέρας μου ζούσε και δεν θυμάται να έπεσε καμία σφαίρα όπως μου είπε, άρα για μην θυμάται πάει να πει ότι δεν έπεσε και μου λέει την αλήθεια. Το ίδιο άκουσα και από αυτόν τον συμπαθητικό παππούλη στην τηλεόραση του ΤηλεΑστη που μοιάζει λίγο με τον Σκρούτζ των Χριστουγέννων άλλα χωρίς μαλλιά. Νομίζω οτι ονομάζεται Παττατάκος ή Παττατράκας και πρέπει να είναι ένας πολύ καλός κύριος γιατί όταν μιλάει έχει πάντα από πίσω του το εικόνισμα της Παναγίας. Αυτός λέει λοιπόν πως ποτέ δεν έγινε αυτό το Πολυτεχνείο. Και τον πιστεύω γιατί αυτός που είναι τόσο μεγάλος και είχε γίνει, δεν μπορεί, θα το θυμόταν! Επίσης λέει οτί εφόσον δεν έγινε, δεν υπήρχαν και θύματα. Λογικό.
Από ότι κατάλαβα βέβαια από τον σοφό αυτό πατταπούλη, το Πολυτεχνείο ήταν απλώς καμία δεκαριά άπλυτοι μαλλίαδες κομμουνιστές που δεν είχαν τι να κάνουν και είχανε βρεθεί εκεί και φωνάζανε έξω από τα κάγκελα Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, ή Δωρεάν Χρόνο Ομιλίας (δεν θυμάμαι, κυρία Κροκάλα, γιατί πέσανε διαφημίσεις ενδιάμεσα). Όπως και να έχει, ο μπαμπάς μου συμφωνεί με τον άτριχο γέρο οτί σήμερα έχει γίνει μία πλύση εγκεκάλου από τους Κομμουνιστές και την Στρίψε Αριστερά ότι ταχα μου έγινε φασαρία, πέσανε σφαίρες και βγήκαν τα τάκζ γιατί είναι πολύ ζηλιάρηδες και θέλανε και αυτοί να έχουν μία επέτειο για να την θυμούνται και να λένε στα παιδιά τους πώς ήταν εκεί.
Ο μπαμπάς μου, μου λέει επίσης οτί ήταν καλύτερα τότε τα πράγματα με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παττακόπουλο γιατί δεν φοβόσουν να κοιμηθείς το βράδυ με ανοιχτό παράθυρο εκτός αν ήσουν κομμουνιστής ή άκουγες Θωδωράκη. Ο κύριος Θώδωρος (Μικυμάους στο επίθετο) ήταν αυτός που αυτοί που τον κυνηγούσαν τότε, σήμερα του λένε μπράβο και αυτοί που τότε του τότε του λέγαν μπράβο, σήμερα θέλουν να τον κυνηγήσουν. Αυτό ο μπαμπάς μου δεν μπορεί να μου το εξηγήσει ακριβώς, ή μάλλον δεν θυμάται ποτέ κάποιον αντιτριφασικό με αυτό το όνομα. Αλλά μάλλον και αυτός ο Μικυμάους θύμα της προπαγάνδας των κομουνιστών θα είναι. Όπως και τα λεγόμενα βασανιστήρια. Γιατί αν όντως βασάνιζαν και σκοτώνανε τους κομουνιστές γιατί σήμερα έχει γεμίσει ξανά ο κόσμος από δαύτους, ρωτάει ο μπαμπάς μου.
Άλλο ένα πολύ χοντρό ψέμα έμαθα οτί είναι και αυτό με το λεγόμενο ταγκζ και την πύλη του Πολυτεχνείου. Καταρχήν ντάκς δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στο δρόμο γιατί πρώτον είναι δυσκίνητο και εμποδίζει την κυκλοφορία, δεύτερον δεν έχει πινακίδες άρα θα το σταμάταγε ο τροχαίος και τρίτον το σπουδαιότερο, άντε να το παρκάρεις. Αν υπήρχε αυτό το ταξζ που έσπασε την θύρα του Πολυτεχνείου, δεν θα το είχανε βάλει σήμερα σε κάποιο μουσείο; Που είναι λοιπόν;
Αυτές είναι, κυρία Κροκάλα οι εντυπώσεις που πήρα από τον μπαμπά μου όταν τον ρώτησα για το Πολυτεχνείο, ένα πραγματικό ήρωα και πατριώτη που παρόλο που ζει στου Παπάγου δεν κουράζεται να πάρει το αμάξι του για να βρεθεί σε μία οργάνωση "Αγανακτισμένων Κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα" και να ρίξει αυγά στους ψευτοδιανούμενους της Αριστεράς. Και πραγματικά χαίρομαι που έζησε όλα αυτά τα πράγματα από κοντά για να μπορώ εγώ σήμερα ένα μικρό παιδί να γνωρίζω την αλήθεια.
Η φωτογραφία είναι από την ταινία "Τραγούδια Από Τον Δεύτερο Όροφο", του Roy Andersson
Από ότι κατάλαβα βέβαια από τον σοφό αυτό πατταπούλη, το Πολυτεχνείο ήταν απλώς καμία δεκαριά άπλυτοι μαλλίαδες κομμουνιστές που δεν είχαν τι να κάνουν και είχανε βρεθεί εκεί και φωνάζανε έξω από τα κάγκελα Ψωμί Παιδεία Ελευθερία, ή Δωρεάν Χρόνο Ομιλίας (δεν θυμάμαι, κυρία Κροκάλα, γιατί πέσανε διαφημίσεις ενδιάμεσα). Όπως και να έχει, ο μπαμπάς μου συμφωνεί με τον άτριχο γέρο οτί σήμερα έχει γίνει μία πλύση εγκεκάλου από τους Κομμουνιστές και την Στρίψε Αριστερά ότι ταχα μου έγινε φασαρία, πέσανε σφαίρες και βγήκαν τα τάκζ γιατί είναι πολύ ζηλιάρηδες και θέλανε και αυτοί να έχουν μία επέτειο για να την θυμούνται και να λένε στα παιδιά τους πώς ήταν εκεί.
Ο μπαμπάς μου, μου λέει επίσης οτί ήταν καλύτερα τότε τα πράγματα με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παττακόπουλο γιατί δεν φοβόσουν να κοιμηθείς το βράδυ με ανοιχτό παράθυρο εκτός αν ήσουν κομμουνιστής ή άκουγες Θωδωράκη. Ο κύριος Θώδωρος (Μικυμάους στο επίθετο) ήταν αυτός που αυτοί που τον κυνηγούσαν τότε, σήμερα του λένε μπράβο και αυτοί που τότε του τότε του λέγαν μπράβο, σήμερα θέλουν να τον κυνηγήσουν. Αυτό ο μπαμπάς μου δεν μπορεί να μου το εξηγήσει ακριβώς, ή μάλλον δεν θυμάται ποτέ κάποιον αντιτριφασικό με αυτό το όνομα. Αλλά μάλλον και αυτός ο Μικυμάους θύμα της προπαγάνδας των κομουνιστών θα είναι. Όπως και τα λεγόμενα βασανιστήρια. Γιατί αν όντως βασάνιζαν και σκοτώνανε τους κομουνιστές γιατί σήμερα έχει γεμίσει ξανά ο κόσμος από δαύτους, ρωτάει ο μπαμπάς μου.
Άλλο ένα πολύ χοντρό ψέμα έμαθα οτί είναι και αυτό με το λεγόμενο ταγκζ και την πύλη του Πολυτεχνείου. Καταρχήν ντάκς δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στο δρόμο γιατί πρώτον είναι δυσκίνητο και εμποδίζει την κυκλοφορία, δεύτερον δεν έχει πινακίδες άρα θα το σταμάταγε ο τροχαίος και τρίτον το σπουδαιότερο, άντε να το παρκάρεις. Αν υπήρχε αυτό το ταξζ που έσπασε την θύρα του Πολυτεχνείου, δεν θα το είχανε βάλει σήμερα σε κάποιο μουσείο; Που είναι λοιπόν;
Αυτές είναι, κυρία Κροκάλα οι εντυπώσεις που πήρα από τον μπαμπά μου όταν τον ρώτησα για το Πολυτεχνείο, ένα πραγματικό ήρωα και πατριώτη που παρόλο που ζει στου Παπάγου δεν κουράζεται να πάρει το αμάξι του για να βρεθεί σε μία οργάνωση "Αγανακτισμένων Κατοίκων του Αγ. Παντελεήμονα" και να ρίξει αυγά στους ψευτοδιανούμενους της Αριστεράς. Και πραγματικά χαίρομαι που έζησε όλα αυτά τα πράγματα από κοντά για να μπορώ εγώ σήμερα ένα μικρό παιδί να γνωρίζω την αλήθεια.
Η φωτογραφία είναι από την ταινία "Τραγούδια Από Τον Δεύτερο Όροφο", του Roy Andersson
10.11.10
Ηλιθιοκρατία
Ο τίτλος είναι ο μεταφρασμένος δανεισμός του τίτλου "Idiocracy" ταινίας του Mike Judge δημιουργού των Beavis and Butt-Head. Μια άνιση κωμωδία Ε/Φ με μια πολύ καλή εναρκτήρια ιδέα στην οποία τα γονίδια που θα επικρατήσουν στο μέλλον θα είναι εκείνα των ηλιθίων με αποτέλεσμα όλη η ανθρωπότητα να οδεύει προς την ηλιθιότητα.
(Με πολύ σύντομα λόγια, όσο οι ευφυείς άνθρωποι θα προβληματίζονται και θα αναβάλουν το να φέρνουν παιδιά σε αυτό τον κόσμο , οι ηλίθιοι που δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό θα αναπαράγονται σαν κουνέλια. Έτσι τα γονίδια της εξυπνάδας όλο και θα μειώνονται φτιάχνοντας έναν πολιτισμό από ηλίθιους.)
Αυτή η ταινία μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας προχτές την άνοδο της Χρυσής Αυγής με την δική μου συνενοχή αλλά και πολλών άλλων με το λευκό/άκυρο/αποχή. Αηδιασμένος με το πολιτικό σύστημα, αηδιασμένος με την μαλακία που βαράει την αριστερά που δεν λέει να ενωθεί, σκεπτόμενος αν έχει νόημα να ψηφίσει κανείς για δημάρχους (αφού "μπουρδέλο τα κάνω και μόνος μου") είχε ως αποτέλεσμα να τους ρίξω άκυρο και οι ηλίθιοι που βρέθηκαν να είναι καυλωμένοι και αποφασισμένοι έφεραν ένα φασιστικό κόμμα στο 5%.
Το ποστ στο Λαπούτα με προβλημάτισε.
Φερθηκα(με)πιο χαζά και από τους χαζούς που μπαίνουν τώρα στα μπλόγκ και πανηγυρίζουν λες και πήραν το Πρωτάθλημα; Αφήσαμε τα γονίδια της πολιτικής σκέψης να κατευθυνθούν για μια ακόμα φορά προς τον φασισμό (με κίνδυνο να γίνει κάποια στιγμή στο μέλλον η επικρατούσα σκέψη); Ή μήπως ότι και να κάναμε θα έφερνε πάνω κάτω τα ίδια εκλογικά αποτελέσματα; Είναι τζόγος το πολιτικό παιχνίδι; Έχει νόημα να παίξεις με αυτό όσο δεν αλλάζει τίποτα ριζικά;
Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι συνεχίζουμε να έχουμε πόλεμο. Όχι με τους φασίστες. Οχι με το Πασόκ την Νουδού ή τα μπουμπούκια της ακροδεξιάς. Ο πόλεμος είναι με την ηλιθιότητα γενικότερα. Την μη-σκέψη που οδηγεί τους οπαδούς να ψηφίσουν μπερδεύοντας τις πολιτικές πράξεις με το ποδόσφαιρο ή το σεξ. Όσο εύκολο είναι να πάνε και να ουρλιάζουν για την ομάδα τους σε έναν αγώνα τόσο εύκολο είναι να μαζευτούν μια Κυριακή και να ρίξουν στην αιδοίομορφη κάλπη το σπέρμα κάποιας ιδεολογίας.
Δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να σταματήσεις τους ανθρώπους του να είναι οπαδοί. Πάρα μόνο αν τους διδάξεις όσο είναι ακόμα νωρίς να αμφισβητούν και να σκέφτονται. Όμως δυστυχώς ζούμε σε μία χώρα που είμαστε καταδικασμένοι στην ιδέα τυφλών παραδόσεων όπως, θρησκεία/μπάλα/πολίτικη σε τέτοιο βαθμό που να γίνεται πλέον τρόπος ζωής μας.
Γαμώτο είχε δίκιο ο Αϊνστάιν περί ηλιθιότητας. Είναι άπειρη, άρα και ανίκητη. Οι έξυπνοι δεν θα επιβιώσουν.
Σκατά.
Αυτή η ταινία μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας προχτές την άνοδο της Χρυσής Αυγής με την δική μου συνενοχή αλλά και πολλών άλλων με το λευκό/άκυρο/αποχή. Αηδιασμένος με το πολιτικό σύστημα, αηδιασμένος με την μαλακία που βαράει την αριστερά που δεν λέει να ενωθεί, σκεπτόμενος αν έχει νόημα να ψηφίσει κανείς για δημάρχους (αφού "μπουρδέλο τα κάνω και μόνος μου") είχε ως αποτέλεσμα να τους ρίξω άκυρο και οι ηλίθιοι που βρέθηκαν να είναι καυλωμένοι και αποφασισμένοι έφεραν ένα φασιστικό κόμμα στο 5%.
Το ποστ στο Λαπούτα με προβλημάτισε.
Φερθηκα(με)πιο χαζά και από τους χαζούς που μπαίνουν τώρα στα μπλόγκ και πανηγυρίζουν λες και πήραν το Πρωτάθλημα; Αφήσαμε τα γονίδια της πολιτικής σκέψης να κατευθυνθούν για μια ακόμα φορά προς τον φασισμό (με κίνδυνο να γίνει κάποια στιγμή στο μέλλον η επικρατούσα σκέψη); Ή μήπως ότι και να κάναμε θα έφερνε πάνω κάτω τα ίδια εκλογικά αποτελέσματα; Είναι τζόγος το πολιτικό παιχνίδι; Έχει νόημα να παίξεις με αυτό όσο δεν αλλάζει τίποτα ριζικά;
Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι συνεχίζουμε να έχουμε πόλεμο. Όχι με τους φασίστες. Οχι με το Πασόκ την Νουδού ή τα μπουμπούκια της ακροδεξιάς. Ο πόλεμος είναι με την ηλιθιότητα γενικότερα. Την μη-σκέψη που οδηγεί τους οπαδούς να ψηφίσουν μπερδεύοντας τις πολιτικές πράξεις με το ποδόσφαιρο ή το σεξ. Όσο εύκολο είναι να πάνε και να ουρλιάζουν για την ομάδα τους σε έναν αγώνα τόσο εύκολο είναι να μαζευτούν μια Κυριακή και να ρίξουν στην αιδοίομορφη κάλπη το σπέρμα κάποιας ιδεολογίας.
Δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να σταματήσεις τους ανθρώπους του να είναι οπαδοί. Πάρα μόνο αν τους διδάξεις όσο είναι ακόμα νωρίς να αμφισβητούν και να σκέφτονται. Όμως δυστυχώς ζούμε σε μία χώρα που είμαστε καταδικασμένοι στην ιδέα τυφλών παραδόσεων όπως, θρησκεία/μπάλα/πολίτικη σε τέτοιο βαθμό που να γίνεται πλέον τρόπος ζωής μας.
Γαμώτο είχε δίκιο ο Αϊνστάιν περί ηλιθιότητας. Είναι άπειρη, άρα και ανίκητη. Οι έξυπνοι δεν θα επιβιώσουν.
Σκατά.
21.10.10
Τα "Little People" στην Ακρόπολη!
Αν δεν ξέρετε τα "Little People" καιρός είναι να τα μάθετε. Εμένα μου αρέσει που επέλεξε μπάτσους για την Ελλάδα! Πέραν οτί είναι κατασκευασμένοι με απόλυτο ρεαλισμό (η ασπιδούλα πετάει) νομίζω πώς περνάει και πολιτικό μήνυμα για την αστυνομοκρατούμενη Ελλάδα.
πηγή: The Sights (Tuesday, July 27, 2010)
16.10.10
Bansky VS Simpsons
Όταν η Fox ζήτησε από τον Bansky να κάνει την εισαγωγή στους τίτλους της σειράς "The Simpsons" μάλλον δεν περίμενε πως μια τέτοια συμμετοχή θα της γύριζε μπούμερανγκ. Αξίζει λοιπόν τον κόπο να δείτε πώς διαμόρφωσε την αρχική σεκάνς κάτι που έκανε την FOX να προσπαθήσει να αποσύρει το βίντεο από το ΥΤ "λόγω δικαιωμάτων" (μάταια καθώς φαίνεται εφόσον υπάρχουν πολλοί που το έχουν ξανανεβάσει.)
ΥΓ1. Αγαπάω να βλέπω Simpsons (χωρίς πάντα να συμφωνώ με τα μηνύματα του) . Όπως εκτιμώ και το "έργο" του Bansky. Αλλά θα ήτανε τουλάχιστον αφελές να μην καταλάβω πώς πίσω από το "ανατρεπτικό" κινούμενο σχέδιο της FOX δεν κρύβεται μια μεγάλη βιομηχανία με σκοπό το κέρδος. Για αυτό και το βίντεο αυτό δεν με σοκάρει ούτε με χάνει από φαν της σειράς.
ΥΓ2. Ας μην βιαστούμε. Μπορεί όλο αυτό είναι ένα κόλπο της FOX σε συνεργασία με τον Bansky μιας και ο καλύτερος τρόπος διαφήμισης είναι μια αντιδιαφήμιση.
Διαβάστε και το σχετικό άρθρο από την Softpedia και την Guardian και η κρίση δική σας.
ΥΓ2. Ας μην βιαστούμε. Μπορεί όλο αυτό είναι ένα κόλπο της FOX σε συνεργασία με τον Bansky μιας και ο καλύτερος τρόπος διαφήμισης είναι μια αντιδιαφήμιση.
Διαβάστε και το σχετικό άρθρο από την Softpedia και την Guardian και η κρίση δική σας.
14.9.10
25.7.10
Punkles, όπως λέμε Beatles
Καταστρέφουν τόσο αστεία τους Beatles που μου αρέσουν αυτοί οι τύποι! Προσέξτε τον ντράμερ! Το παλικάρι είναι όλα τα λεφτά!
Θέλετε ονόματα;
* Joey Lennon – Lead Vocals, Rhythm Guitar
* Dee Dee Harrison – Lead Guitar, Vocals
* Sid McCartney – Bass Guitar, Backing Vocals
* Markey Starkey - Drums, Percussion, Vocals
20.6.10
Where The F*&K Is My Cat?
Το παραδέχομαι. Απέκτησα γάτο και έχω γίνει χαζο-γατο-μπαμπάς! Το παρακάτω βίντεο παραδείγματος το τράβηξα και το ανέβασα πρίν λίγη ώρα σε μία κρίση της χαζο-γατο-μπαμπαδίασης μου.
Υ.Γ.
Οι υπότιτλοι επίσης είναι σε μπορατ-ο-αγγλικά ,μπας και πιάσω κανένα rating από το εξωτερικό, η ψωνάρα!
21.5.10
Η δεινοσαυρίνα Gertie
Ο Winsor McCay, ένας από τους πρωτοπόρους σχεδιαστές κόμικ παρουσίασε το 1914 το πρώτο (κατά τα λεγόμενα της wikipedia)animation, το "Gertie the Dinosaur" το οποίο μάλιστα μπορεί να θεωρηθεί και το πρώτο interactive κινούμενο σχέδιο καθώς στην προβολή του ο ίδιος ο McCay στεκόταν ο ίδιος μπροστά από την οθόνη δίνοντας εντολές στην δεινοσαυρίνα Γκέρτυ, η οποία και υπάκουγε. Μπορεί σήμερα μια τέτοια παράσταση να φαίνεται παιδαριώδης μέχρι ηλίθια και αφελής, αλλά φανταστείτε τον εαυτό σας το 1914 να βλέπατε αυτό το επίτευγμα τέχνης και τεχνολογίας (Φαντάζομαι την ίδια αίσθηση στον κόσμο με το φετινό Avatar).
Η κίνηση της Γκέρτυ και ο βηματισμός της είναι πραγματικά υπέροχος, δίνοντας με πολύ ρεαλιστικό τρόπο την αίσθηση και τον όγκο ενός τρισδιάστατου πλάσματος. Ακόμα και να μην σας συγκινήσει, θα έλεγα πώς αξίζει να το δείτε για ιστορικούς και μόνο λογούς.
Η κίνηση της Γκέρτυ και ο βηματισμός της είναι πραγματικά υπέροχος, δίνοντας με πολύ ρεαλιστικό τρόπο την αίσθηση και τον όγκο ενός τρισδιάστατου πλάσματος. Ακόμα και να μην σας συγκινήσει, θα έλεγα πώς αξίζει να το δείτε για ιστορικούς και μόνο λογούς.
Βγες έξω λοιπόν Γκέρτυ, και κάνε μας μια ωραία υπόκλιση!
13.5.10
Μικρό
Το να προσπαθούν να μας εξηγήσουν την αναγκαιότητα του ΔΝΤ, είναι σαν να προσπαθούν να εξηγήσουν σε μια μπάλα ποδοσφαίρου τις αξίες του αθλήματος.
(Σχέδιο του Αρκά προς κάθε συνειρμό)1.5.10
Νιάρα (απο το "γκρινιάρα" )
Εκβιαστικά σχεδόν, ο φίλος μου μου έδειξε από το κινητό του ένα από τα γατάκια που γέννησε πρίν λίγο καιρό η δική του:
"Αυτό, θα το πάρεις εσύ!"
Ακολούθησαν μερικές πρωθυπουργικές διαβουλεύσεις "μα δε μπορώ,μένω σε πολυκατοικία", "άμα πέσει από το μπαλκόνι", "δεν έχω άμμο, δεν έχω τροφή","τώρα με την οικονομική κρίση και το ΔΝΤ" κλπ, αλλά τελικά όπως συμβαίνει και στις περισσότερες κωμωδίες, που ο ήρωας λέει "όχι και αυτή είναι η τελευταία μου λέξη" γίνεται ένα cut και στο επόμενο πλάνο βρίσκεται με αυτό που εξαρχής ήθελε να αποφύγει!
Έτσι, βρέθηκα χαζομπαμπάς με ένα ξανθό γουργουροκορίτσαρο που με ανέχεται να τρώω και να καπνίζω στο κρεβάτι, να φεύγω από το σπίτι χωρίς να με ρωτάει που πάω, και να μη παραπονιέται όταν κάθομαι όλη την ώρα πάνω από τον υπολογιστή! Αυτά είναι και τα καλά.
Το κακό πέραν την τάση της να δημιουργεί ακαταστασίες, είναι να νιαουρίζει άνευ λόγου παντού και πάντα, ακόμα και αν τη έχεις μόλις ταΐσει, ποτίσει, χαϊδέψει, γενικά αν έχεις εκπληρώσει κάθε γατίσια επιθυμία που μπορεί να έχει κάθε πλάσμα τους ενός μηνός. Το συγκεκριμένο όμως φαίνεται να είναι του δόγματος "Νιαουρίζω, άρα υπάρχω"...
Έτσι επειδή έπρεπε να της δώσω ένα όνομα το οποίο να εκπροσωπεί τον ταπεινό και σιωπηλό της χαρακτήρα σκέφτηκα το Νιάρα, που όχι μόνο βγαίνει από την κατάληξη του "γκρινιάρα", αλλά εμπεριέχει και αυτόν τον γλυκό της ήχο που επίμονα μου τον υπενθυμίζει κυρίως τις ώρες που δεν ασχολούμαι μαζί της και προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε κάτι άλλο: "νιααάρ, νιααάρ, νιααάρ, νιααάρ....". Όποιος έχει γάτα με καταλαβαίνει.
Συνήθως, σεβόμενος τα προσωπικά δεδομένα αρνούμαι να ανεβάσω φωτογραφίες της οικογένειας μου στο διαδύκτιο, αλλά καθώς θεωρούμαι πλέον ενας χαζογατομπαμπάς κυριευμένος και από το πνεύμα του Νίκου Δήμου που μπήκε μέσα μου, δημοσιεύω τις πρώτες καλλιτεχνικές της φωτογραφίες.
"Αυτό, θα το πάρεις εσύ!"
Ακολούθησαν μερικές πρωθυπουργικές διαβουλεύσεις "μα δε μπορώ,μένω σε πολυκατοικία", "άμα πέσει από το μπαλκόνι", "δεν έχω άμμο, δεν έχω τροφή","τώρα με την οικονομική κρίση και το ΔΝΤ" κλπ, αλλά τελικά όπως συμβαίνει και στις περισσότερες κωμωδίες, που ο ήρωας λέει "όχι και αυτή είναι η τελευταία μου λέξη" γίνεται ένα cut και στο επόμενο πλάνο βρίσκεται με αυτό που εξαρχής ήθελε να αποφύγει!
Έτσι, βρέθηκα χαζομπαμπάς με ένα ξανθό γουργουροκορίτσαρο που με ανέχεται να τρώω και να καπνίζω στο κρεβάτι, να φεύγω από το σπίτι χωρίς να με ρωτάει που πάω, και να μη παραπονιέται όταν κάθομαι όλη την ώρα πάνω από τον υπολογιστή! Αυτά είναι και τα καλά.
Το κακό πέραν την τάση της να δημιουργεί ακαταστασίες, είναι να νιαουρίζει άνευ λόγου παντού και πάντα, ακόμα και αν τη έχεις μόλις ταΐσει, ποτίσει, χαϊδέψει, γενικά αν έχεις εκπληρώσει κάθε γατίσια επιθυμία που μπορεί να έχει κάθε πλάσμα τους ενός μηνός. Το συγκεκριμένο όμως φαίνεται να είναι του δόγματος "Νιαουρίζω, άρα υπάρχω"...
Έτσι επειδή έπρεπε να της δώσω ένα όνομα το οποίο να εκπροσωπεί τον ταπεινό και σιωπηλό της χαρακτήρα σκέφτηκα το Νιάρα, που όχι μόνο βγαίνει από την κατάληξη του "γκρινιάρα", αλλά εμπεριέχει και αυτόν τον γλυκό της ήχο που επίμονα μου τον υπενθυμίζει κυρίως τις ώρες που δεν ασχολούμαι μαζί της και προσπαθώ να συγκεντρωθώ σε κάτι άλλο: "νιααάρ, νιααάρ, νιααάρ, νιααάρ....". Όποιος έχει γάτα με καταλαβαίνει.
Συνήθως, σεβόμενος τα προσωπικά δεδομένα αρνούμαι να ανεβάσω φωτογραφίες της οικογένειας μου στο διαδύκτιο, αλλά καθώς θεωρούμαι πλέον ενας χαζογατομπαμπάς κυριευμένος και από το πνεύμα του Νίκου Δήμου που μπήκε μέσα μου, δημοσιεύω τις πρώτες καλλιτεχνικές της φωτογραφίες.
10.4.10
Σμυρναίικο μινόρε - Μαρίκα Παπαγκίγκα
Το καινούριο μου βίντεο, αφιερωμένο στο Βρωμιστεράκι
(...ξέρει αυτό!)
7.4.10
Λοιπόν, λέω να την τραβήξω την πλάκα....
Στο προηγούμενο πόστ κάνοντας πρωταπριλίατικο αστείο έφτιαξα το μπλόγκ του Άνθιμου! Πάνω πάνω, ανάρτησα δύο αρκετά ψαρωτικά πόστ, αλλά όσο κατεβαίνει κανείς πρός τα παλιότερα ανακαλύπτει σύντομα πώς κάποιο λάκο έχει η φάβα. Και όχι οτι δεν πετάω σαν ΥΚ μέσα στα σχόλια το "Καλή Πρωταπριλιά".Το έκανα και αυτό!Σήμερα που ξαναμπήκα όμως διαπίστωσα πώς όχι απλώς αρχίσαν να του αφήνουν σχόλια διάφοροι χριστιανολάγνοι και θεούσες, αλλά άρχισε να παρακολουθεί το μπλόγκ μου το "Δι'ευχών των Αγίων" (http://dieyxontonagion.blogspot.com/) . Προφανώς δεν διάβασαν μέχρι τέλους τα ποστ! Οπότε πάμε καλά και λέω να την τραβήξω την πλάκα ανεβάζοντας κατά καιρούς διάφορα "κουλά" πόστ ωστε να τους μπερδέψω ακόμα περισσότερο!
Μείνετε συντονισμένοι και αγιασμένοι!
1.4.10
Να το χαίρεσαι, βρε Ανθιμε!
Τελικά όλοι οι "καλοί" και "φιλέσπλαχνοι" πατέρες της εκκλησίας , μαζεύονται σιγά σιγά στην μπλογκόσφαιρα κάνοντας διαγωνισμό για το ποιος απ΄όλους θα πρωτοδείξει περισσότερη αγάπη προς τον συνάνθρωπο μπλόγγερ! Και επειδή δεν μπορούσε να υπάρχει μόνο το φρούτο ο Καλαβρύτων ήρθε να προστεθεί στην παρέα και το άλλο μαυρισμένο φρούτο ο Άθνιμος που τόσο πολύ αγαπάμε μέσα τους υπέροχους λόγους του.
Μόνο μία συμβουλή, ατιμούλη Ανθιμούλη τώρα που γνωριστήκαμε (και θα γνωριστούμε ακόμα καλύτερα στο υπόσχομαι): Ασε τα ιστολόγια για τους άλλους. Για την ηλικία που είσαι παπούλη θές χαμομιλάκι, κουβερτίτσα και κουτσομπολίστικό κους κούς στην τηλεόραση!
26.3.10
"Words"
Όσο τα πράγματα ξαναγυρίζουν και γίνονται όλο και περισσότερο συντηρητικά, η παραπάνω εκπομπή του 1986 Crossfire με καλεσμένο τον Frank Zappa ξαναγίνεται επίκαιρη. Ο Frank, στριμωγμένος ανάμεσα σε 3 σεμνότυφους συντηρητικούρες δημοσιογράφους δέχεται τα πυρά για την γλώσσα την οποία χρησιμοποιεί στα τραγούδια του και υπερασπίζεται τον εαυτό του και την ελέυθερία έκφρασης. Σε κάποια στιγμή ξεσπάει, και εκεί είναι και το αγαπημένο μου σημείο.
21.3.10
Κατάληψη στα εγκαταλελειμμένα μπλόγκ
Πότε ένα σπίτι αποφασίζουμε πώς τελεί υπό κατάληψη; Τις περισσότερες φορές όταν μείνει χωρίς ιδιοκτήτη, ή αν ο ιδιοκτήτης το έχει εγκαταλείψει και δεν είναι εκεί για να δώσει το παρόν. Αυτή είναι και η ιδέα μου πάνω σε πολλά από μπλόγκ τα οποία ανακαλύπτω σερφάροντας, όλους εκείνους τους λογαριασμούς που ανοίξανε, ανέβασαν ένα πρώτο ποστ το οποίο ποτέ δεν δέχτηκε σχόλιο από κανέναν και σύντομα εγκαταλείφτηκε από τον ιδιοκτήτη του. Μίας και κάθε μπλόγκ είναι ουσιαστικά ένα "σπίτι" και επειδή εμείς οι αρρωστημένοι με τα μπλόγκ μαθαίνουμε να μεταφέρουμε πράξεις του υλικού κόσμου στον ψηφιακό, γιατί να μην εκμεταλλευτούμε αυτά τα "άδεια σπίτια" κάνοντας μία ψηφιακή κατάληψη;
Φυσικά, δεν μπορούμε να επέμβουμε στον ίδιο τον λογαριασμό. Μπορούμε όμως να χρησιμοποιούμε τον χώρο σχολιασμών τους ώστε να αφήνουμε μηνύματα, να γράφουμε δικά μας, να τσακωνόμαστε κλπ, χωρίς να χρειάζεται να γεμίζουμε τα δικά μας πολλές φορές με σχόλια τα οποία βγαίνουν εκτός θέματος του ποστ. Πολύ απλά λες στον άλλον "ας συνεχίσουμε την κουβέντα εδώ" , δίνοντας το λινκ των σχολίων. (το συγκεκριμένο αποτελεί παράδειγμα. Υπάρχει ακόμα πολύς ανεκμετάλλευτος χώρος. Παρακάτω θα δώσω περισσότερα λίνκ.)
Επίσης μπορείς να αφήσεις και κάποιο σχόλιο για κάποιον, χωρίς να είναι εύκολο στον ίδιο να το εντοπίσει. (παραδειγμα). Αλλη ποιο εποικοδομητική χρήση είναι να τα χρησιμοποιήσεις ως ανοιχτό χώρο φόρουμ. Πρέπει μόνο να προσέξεις να τα αφήσεις:
Φυσικά, δεν μπορούμε να επέμβουμε στον ίδιο τον λογαριασμό. Μπορούμε όμως να χρησιμοποιούμε τον χώρο σχολιασμών τους ώστε να αφήνουμε μηνύματα, να γράφουμε δικά μας, να τσακωνόμαστε κλπ, χωρίς να χρειάζεται να γεμίζουμε τα δικά μας πολλές φορές με σχόλια τα οποία βγαίνουν εκτός θέματος του ποστ. Πολύ απλά λες στον άλλον "ας συνεχίσουμε την κουβέντα εδώ" , δίνοντας το λινκ των σχολίων. (το συγκεκριμένο αποτελεί παράδειγμα. Υπάρχει ακόμα πολύς ανεκμετάλλευτος χώρος. Παρακάτω θα δώσω περισσότερα λίνκ.)
Επίσης μπορείς να αφήσεις και κάποιο σχόλιο για κάποιον, χωρίς να είναι εύκολο στον ίδιο να το εντοπίσει. (παραδειγμα). Αλλη ποιο εποικοδομητική χρήση είναι να τα χρησιμοποιήσεις ως ανοιχτό χώρο φόρουμ. Πρέπει μόνο να προσέξεις να τα αφήσεις:
- Σε μπλόγκ που έχουν να βάλουν ανάρτηση πάνω από 2 χρόνια
- Και σε όλα αυτά τα χρόνια δεν έχουν ανεβασμένα πάνω από δύο ποστ
ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΛΗΨΗ:
Αν και κάποιος μου πει ότι στην ουσία κάτι τέτοιο αποτελεί τρόλινκ, ή σπαμ, υπάρχει η εξής διάφορα. Συνήθως αυτά τα δύο τα κάνει κανείς κάποιος σε μπλόγκ που "θα πιάσουνε τόπο". Τα συγκεκριμένα όμως δεν τα διαβάζει κανείς πια, ούτε καν και οι ιδιοκτήτες τους. Άρα, το να απαντήσει ο ίδιος ή να τα σβήσει το θεωρώ μάλλον απίθανο. Αυτό είναι ένα μεγάλο προσόν το οποίο βρίσκω. Επειδή ουσιαστικά αποτελούν ουδέτερο χώρο μπορεί να φιλοξενήσει οποιοδήποτε σχόλιο χωρίς το φόβο ότι αυτό που θα γραφτεί εκεί μέσα "θα λογοκριθεί" ώστε να περαστεί μια συγκεκριμένη άποψη. Εν ολίγοις κανένα σχόλιο πέρα από τα δικά σου που αν θες να τα σβήσεις δεν μπορεί να σβηστεί, πάρα μόνο από τον διαχειριστή (ο οποίος όμως φάινεται να μην ενδιαφέρεται). Νομίζω ότι μία τέτοια κατάληψη θα αποτελεί την απόλυτη ελευθερία απόψεων.
ΠΩΣ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΜΜΕΝΑ ΜΠΛΟΓΚ:
Ένας απλός τρόπος είναι μέσα από το προφίλ κάποιου μπλογκ με πολλές δυνατότητες για λινκ . Εκεί πατάς πχ ,"τόπος Ελλάδα" οπότε σου βγάζει και όλα τα μπλόγκ που έχουν το λίνκ αυτό. Από κεί και ύστερα ψάχνουμε (επιμονή και χρόνο να έχουμε) ποία έχουν να αναρτήσουν πάνω από δύο χρόνια κάτι, αν τα σχόλια του παραμένουν ανοιχτά και αν δεν έχουνε δεχτεί ποτέ κάποιο σχόλιο. Κοιτάμε επίσης πόση ελευθερία μας δίνουν στον τρόπο που μπορούμε να σχολιάσουμε.
ΜΕΡΙΚΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΜΜΕΝΑ, FOR STARTERS, ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΨΑΞΙΜΟ:
(Παραθέτω λίνκ μόνο με αδειανούς χώρους σχολιασμού).
Έχω ανακαλύψει τουλάχιστον άλλα δέκα τέτοια προ ετών παρατημένα μπλογκ με ένα ή δύο ποστ στο ιστορικό τους, άρα το φαινόμενο είναι σύνηθες.
Πετάω απλώς μία ιδέα. Αν σας αρέσει, μπορείτε να την προωθήστε. Διαφορετικά θα ήθελα να ακούσω τις αντιρρήσεις σας.
12.3.10
Τα μάτια του Χίτλερ στο εξώφυλλο (Μέρος Β')
Για όσους δεν διαβάσατε το 1ο μέρος, ξεκινήστε από εδώ.
"Εδώ είστε εντάξει, κύριε; ", ρώτησε ο ταξιτζής.
"Εεε...ναι. Μια χαρά...", απάντησε προσπαθώντας να δει γιατί δεν έπιασε το κινητό του. Γιατί διακόπηκε έτσι απότομα όταν άρχισε να περιγράφει που έγινε το περιστατικό.
"Τι οφείλω;"
"Το μίνιμουμ μόνο, ευχαριστώ. Η σκέψη λογοκρίνει."
"Ορίστε;"
"Καλή σας μέρα."
Το στενό λίγο πιο κάτω από το γραφείο του ήταν και πάλι σχεδόν άδειο. Άκουσε ένα ελικόπτερο και γύρισε το κεφάλι προς τα πάνω. Ξαφνιάστηκε. Σε όλες τις κολώνες, σε όλα τα φανάρια και όπου μπορούσαν να κρεμαστούν έβλεπε μακρόστενα γαλανόλευκα πελώρια λάβαρα τα οποία έφταναν λίγα εκατοστά ποιο πάνω από το έδαφος. "Η ΣΚΕΨΗ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΙ" ήταν γραμμένα με παχιά bold γράμματα σε πολλά απ' αυτά. "ΜΗ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ. ΦΩΝΑΞΕ".
Σαν ίαινα που παραμονεύει την λεία της πίσω από τους θάμνους, το περιπολικό που τον ακολουθούσε σιωπηλά από πίσω του , τόνισε την παρουσία του με μία σειρήνα. Ο συνοδηγός και εκείνος με γυαλιά από κάρβουνο (μήπως ήταν ο ίδιος; σκέφτηκε ο Ε,) του ζήτησε εξηγήσεις:
"Πώς σε λένε; Τι δουλειά έχεις εδώ; Πού δουλεύεις; Που μένεις; Το ξέρεις ότι έχεις αργήσει; Γιατί άργησες; Μου αντιμιλάς; Μου αντιμιλάς; Μη μου αντιμιλάς. Να απαντάς σε αυτά που σε ρωτάω. Φύγε τώρα και να μην σε ξαναδώ εδώ πέρα. Η σκέψη λογοκρίνει."
"Η σκέψη λογοκρίνει", επανέλαβε και ο Ε. χωρίς να γνωρίζει ακριβώς το γιατί.
Κάτι είχε πάει πάρα πολύ στραβά. Η σημερινή μέρα του φαινόταν ή παράλογη σαν να ήταν υπό καθεστώς φασισμού. Όχι, είπε στον εαυτό του,δεν μπορεί. Δεν έχουμε φασισμό. Δεν έχουμε δικτατορία, ούτε χούντα από τη μία μέρα στην άλλη. Θα πρέπει να ονειρεύεσαι ακόμα, δεν έχεις σηκωθεί από το κρεβάτι, δεν έχεις ξεκινήσει για το γραφείο.
Αν ήταν όμως όνειρο, είναι απίθανο να γνώριζε ότι ονειρεύεται. Εκτός αν δεν ονειρευόταν αλλά είχε ερμηνεύσει τα πράγματα διαφορετικά. Η απόσταση από την είσοδο του κτηρίου που εργαζόταν δεν θα ήταν πάνω από δύο λεπτά, πήρε μια ανάσα, άρχισε να προχωράει και προσπάθησε να ξανασκεφτεί τα γεγονότα της ημέρας.
Αρχικά, ο ήχος από εκείνο το κομπρεσέρ. Θυμήθηκε γιατί ξύπνησε άσχημα. Ονειρεύτηκε ότι τον είχαν στήσει έξω από το παράθυρό του και τον εκτελούσαν με πολυβόλο. Και η αίσθηση ότι έπρεπε να ξεφύγει από κάποια καταπιεστική εξουσία , του δημιούργησε κλίμα φοβίας. Για αυτό του φάνηκε τόσο τρομακτικός αυτός ο ψιλόλιγνος τύπος με τα μαύρα γυαλιά. Του θύμισε ταγματασφαλίτη. Στην πραγματικότητα δεν ήταν πάρα ένας ακόμα μουρλαμένος, ίσως κουρέας παλαιών αρχών. Για αυτό και και σχολίασε ως"αντικανονικά" τα μαλλιά του Ε.
Το ραδιόφωνο στο ταξί; Ακόμα ένας εθνικόφρων εκφωνητής που ούρλιαζε για το μεταναστευτικό. Σιγά το πρωτότυπο αυτές τις μέρες. Τον επηρέασε και ο ταξιτζής για αυτά που είπε δείχνοντας το επεισόδιο έξω από το φούρνο. Βλέποντας τα πιο αποστασιοποιημένα είδε ότι ήταν απλώς ένα επεισόδιο και τίποτα παραπάνω. Το ότι έδειραν τον νεαρό και του σπάσανε τη τζαμαρία επειδή ήταν πούστης αυτό ήταν παρανοϊκή εικασία του ταξιτζή. Όπως παρανοϊκά ήταν και όλα τα υπόλοιπα τα οποία είπε στο ενδιάμεσο. Είναι σίγουρος ότι μετά θα κατέφθασε κάποιο περιπολικό, θα μάζεψε τους ταραξίες και θα έστειλε τον νεαρό σε κάποιο νοσοκομείο. Ακόμα και το τρίγωνο με την ροζ μπογιά. Οι εικόνες για το πώς έσπαζαν οι Ναζί τα μαγαζιά των Εβραίων, τον επηρέασαν σε τέτοιο βαθμό ώστε να ερμηνεύσει το σχέδιο με το σπρέι ως τρίγωνο των ομοφυλοφίλων. Το ταξί είχε ξεκινήσει σε εκείνη τη φάση. Δεν είδε πως τελείωσε το γκράφιτι.
Όσο για τον συνάδερφο στη δουλειά, είναι γνωστό πόσο μικρόμυαλος είναι. Κάτι άλλο του είπε το αφεντικό, κάτι δεν κατάλαβε και νόμιζε πως τον είχε χρεωθεί. Άκου προσευχή και ύμνος! Λες και βρισκόμαστε στο σχολείο! Σε κάποια εθνική γιορτή! Γελοιότητες! Μόνο αυτός ο ηλίθιος θα μπορούσε να καταλάβει κάτι τέτοιο από το αφεντικό! Και η κλήση στο κινητό διακόπηκε όχι επειδή , του το παρακολουθούσαν, αλλά επειδή πέρασε εκείνο το λεπτό μέσα από τούνελ. Ας είμαστε ρεαλιστές. Πόσες φορές δεν έπιανε σήμα το κινητό του;
Τα γαλανόλευκα λάβαρα; Γιατί "λάβαρα" και όχι μια ποιο απλή απάντηση. Πρώτη φορά είναι που βλέπει διαφημιστικό κόλπο; Πρώτη φορά είναι που οι διαφημιστές για να τραβήξουν την προσοχή και να εντυπωσιάσουν δεν δείχνουν αρχικά το προϊόν; Για αυτό και όλοι σήμερα λέγανε "Η σκέψη λογοκρίνει.". Δεν ήταν ένα φασιστικός χαιρετισμός, που θα σε απέτρεπε από το να σκεφτείς, αλλά ένα διαφημιστικό σύνθημα που σου έλεγε "μην έχεις αμφιβολίες για το προϊόν μας" . Δεν είναι δα και λίγες οι φορές που σου κολλάει στο μυαλό κάποιο διαφημιστικό σύνθημα, άμα το έχεις ακούσει τόσες και τόσες φορές.
Οι μπάτσοι βαριούνται. Τους έχουνε στείλει με το περιπολικό σε έναν άδειο δρόμο και βαριούνται. Βλέπουνε μόνο του τον Ε. να περπατάει αγχωμένος που έχει αργήσει και για να περάσουν την πλήξη τους του πουλάνε εξουσία. Ναι, έτσι έγινε. Είναι ειδικοί οι μπάτσοι σε αυτό. Τι χούντα, φασισμός, Ναζί και μαλακίες είναι αυτές που του κόλλησαν σήμερα στο μυαλό , γαμώ το πρωινό κομπρεσέρ του;
Λίγα μέτρα πριν φτάσει στο γραφείο κάτι είδε, και σταμάτησε. Δύο γνωστά μάτια τον κοιτούσαν από το εξώφυλλο ενός αντρικού περιοδικού. Ταράχτηκε αρχικά γιατί με τον τρόπο που ήταν τοποθετημένο το περιοδικό ώστε να φαίνονται μονό τα μάτια, του θύμιζαν αυτά του Χίτλερ. Το περιοδικό όμως ήταν ποικίλης ύλης, όχι ιστορικό, άρα κάποιος άλλος τον κοίταζε κρυμμένος πίσω εκεί. Έπρεπε όμως να δει. Να σηκώσει από τη θέση του το περιοδικό για να κοιτάξει ολόκληρο το εξώφυλλο. Να δώσει ένα τέλος στην παράνοια που τον είχε καταβάλει.
Ένα λεπτό μετά διαπίστωσε πόσο αντιφατική μπορούσε να γίνει η εξήγηση του για το "η σκέψη λογοκρίνει". Το μυαλό του πάνω στους φόβους του άρχισε να φτιάχνει λογικοφανείς εξηγήσεις προκειμένου να δικαιολογήσει μια αλήθεια που του φαινόταν τόσο παράλογη όσο και αποκρουστική. Στο εξώφυλλο, κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά, του χαμογελούσε με τα ψυχρά γαλανά του μάτια ο Χίτλερ. Νέος, κουστουμαρισμένος, έγχρωμος, μοντέρνος και σύγχρονος του 21ου αιώνα όσο ποτέ.
"Τι οφείλω;"
"Το μίνιμουμ μόνο, ευχαριστώ. Η σκέψη λογοκρίνει."
"Ορίστε;"
"Καλή σας μέρα."
Το στενό λίγο πιο κάτω από το γραφείο του ήταν και πάλι σχεδόν άδειο. Άκουσε ένα ελικόπτερο και γύρισε το κεφάλι προς τα πάνω. Ξαφνιάστηκε. Σε όλες τις κολώνες, σε όλα τα φανάρια και όπου μπορούσαν να κρεμαστούν έβλεπε μακρόστενα γαλανόλευκα πελώρια λάβαρα τα οποία έφταναν λίγα εκατοστά ποιο πάνω από το έδαφος. "Η ΣΚΕΨΗ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΙ" ήταν γραμμένα με παχιά bold γράμματα σε πολλά απ' αυτά. "ΜΗ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ. ΦΩΝΑΞΕ".
Σαν ίαινα που παραμονεύει την λεία της πίσω από τους θάμνους, το περιπολικό που τον ακολουθούσε σιωπηλά από πίσω του , τόνισε την παρουσία του με μία σειρήνα. Ο συνοδηγός και εκείνος με γυαλιά από κάρβουνο (μήπως ήταν ο ίδιος; σκέφτηκε ο Ε,) του ζήτησε εξηγήσεις:
"Πώς σε λένε; Τι δουλειά έχεις εδώ; Πού δουλεύεις; Που μένεις; Το ξέρεις ότι έχεις αργήσει; Γιατί άργησες; Μου αντιμιλάς; Μου αντιμιλάς; Μη μου αντιμιλάς. Να απαντάς σε αυτά που σε ρωτάω. Φύγε τώρα και να μην σε ξαναδώ εδώ πέρα. Η σκέψη λογοκρίνει."
"Η σκέψη λογοκρίνει", επανέλαβε και ο Ε. χωρίς να γνωρίζει ακριβώς το γιατί.
Κάτι είχε πάει πάρα πολύ στραβά. Η σημερινή μέρα του φαινόταν ή παράλογη σαν να ήταν υπό καθεστώς φασισμού. Όχι, είπε στον εαυτό του,δεν μπορεί. Δεν έχουμε φασισμό. Δεν έχουμε δικτατορία, ούτε χούντα από τη μία μέρα στην άλλη. Θα πρέπει να ονειρεύεσαι ακόμα, δεν έχεις σηκωθεί από το κρεβάτι, δεν έχεις ξεκινήσει για το γραφείο.
Αν ήταν όμως όνειρο, είναι απίθανο να γνώριζε ότι ονειρεύεται. Εκτός αν δεν ονειρευόταν αλλά είχε ερμηνεύσει τα πράγματα διαφορετικά. Η απόσταση από την είσοδο του κτηρίου που εργαζόταν δεν θα ήταν πάνω από δύο λεπτά, πήρε μια ανάσα, άρχισε να προχωράει και προσπάθησε να ξανασκεφτεί τα γεγονότα της ημέρας.
Αρχικά, ο ήχος από εκείνο το κομπρεσέρ. Θυμήθηκε γιατί ξύπνησε άσχημα. Ονειρεύτηκε ότι τον είχαν στήσει έξω από το παράθυρό του και τον εκτελούσαν με πολυβόλο. Και η αίσθηση ότι έπρεπε να ξεφύγει από κάποια καταπιεστική εξουσία , του δημιούργησε κλίμα φοβίας. Για αυτό του φάνηκε τόσο τρομακτικός αυτός ο ψιλόλιγνος τύπος με τα μαύρα γυαλιά. Του θύμισε ταγματασφαλίτη. Στην πραγματικότητα δεν ήταν πάρα ένας ακόμα μουρλαμένος, ίσως κουρέας παλαιών αρχών. Για αυτό και και σχολίασε ως"αντικανονικά" τα μαλλιά του Ε.
Το ραδιόφωνο στο ταξί; Ακόμα ένας εθνικόφρων εκφωνητής που ούρλιαζε για το μεταναστευτικό. Σιγά το πρωτότυπο αυτές τις μέρες. Τον επηρέασε και ο ταξιτζής για αυτά που είπε δείχνοντας το επεισόδιο έξω από το φούρνο. Βλέποντας τα πιο αποστασιοποιημένα είδε ότι ήταν απλώς ένα επεισόδιο και τίποτα παραπάνω. Το ότι έδειραν τον νεαρό και του σπάσανε τη τζαμαρία επειδή ήταν πούστης αυτό ήταν παρανοϊκή εικασία του ταξιτζή. Όπως παρανοϊκά ήταν και όλα τα υπόλοιπα τα οποία είπε στο ενδιάμεσο. Είναι σίγουρος ότι μετά θα κατέφθασε κάποιο περιπολικό, θα μάζεψε τους ταραξίες και θα έστειλε τον νεαρό σε κάποιο νοσοκομείο. Ακόμα και το τρίγωνο με την ροζ μπογιά. Οι εικόνες για το πώς έσπαζαν οι Ναζί τα μαγαζιά των Εβραίων, τον επηρέασαν σε τέτοιο βαθμό ώστε να ερμηνεύσει το σχέδιο με το σπρέι ως τρίγωνο των ομοφυλοφίλων. Το ταξί είχε ξεκινήσει σε εκείνη τη φάση. Δεν είδε πως τελείωσε το γκράφιτι.
Όσο για τον συνάδερφο στη δουλειά, είναι γνωστό πόσο μικρόμυαλος είναι. Κάτι άλλο του είπε το αφεντικό, κάτι δεν κατάλαβε και νόμιζε πως τον είχε χρεωθεί. Άκου προσευχή και ύμνος! Λες και βρισκόμαστε στο σχολείο! Σε κάποια εθνική γιορτή! Γελοιότητες! Μόνο αυτός ο ηλίθιος θα μπορούσε να καταλάβει κάτι τέτοιο από το αφεντικό! Και η κλήση στο κινητό διακόπηκε όχι επειδή , του το παρακολουθούσαν, αλλά επειδή πέρασε εκείνο το λεπτό μέσα από τούνελ. Ας είμαστε ρεαλιστές. Πόσες φορές δεν έπιανε σήμα το κινητό του;
Τα γαλανόλευκα λάβαρα; Γιατί "λάβαρα" και όχι μια ποιο απλή απάντηση. Πρώτη φορά είναι που βλέπει διαφημιστικό κόλπο; Πρώτη φορά είναι που οι διαφημιστές για να τραβήξουν την προσοχή και να εντυπωσιάσουν δεν δείχνουν αρχικά το προϊόν; Για αυτό και όλοι σήμερα λέγανε "Η σκέψη λογοκρίνει.". Δεν ήταν ένα φασιστικός χαιρετισμός, που θα σε απέτρεπε από το να σκεφτείς, αλλά ένα διαφημιστικό σύνθημα που σου έλεγε "μην έχεις αμφιβολίες για το προϊόν μας" . Δεν είναι δα και λίγες οι φορές που σου κολλάει στο μυαλό κάποιο διαφημιστικό σύνθημα, άμα το έχεις ακούσει τόσες και τόσες φορές.
Οι μπάτσοι βαριούνται. Τους έχουνε στείλει με το περιπολικό σε έναν άδειο δρόμο και βαριούνται. Βλέπουνε μόνο του τον Ε. να περπατάει αγχωμένος που έχει αργήσει και για να περάσουν την πλήξη τους του πουλάνε εξουσία. Ναι, έτσι έγινε. Είναι ειδικοί οι μπάτσοι σε αυτό. Τι χούντα, φασισμός, Ναζί και μαλακίες είναι αυτές που του κόλλησαν σήμερα στο μυαλό , γαμώ το πρωινό κομπρεσέρ του;
Λίγα μέτρα πριν φτάσει στο γραφείο κάτι είδε, και σταμάτησε. Δύο γνωστά μάτια τον κοιτούσαν από το εξώφυλλο ενός αντρικού περιοδικού. Ταράχτηκε αρχικά γιατί με τον τρόπο που ήταν τοποθετημένο το περιοδικό ώστε να φαίνονται μονό τα μάτια, του θύμιζαν αυτά του Χίτλερ. Το περιοδικό όμως ήταν ποικίλης ύλης, όχι ιστορικό, άρα κάποιος άλλος τον κοίταζε κρυμμένος πίσω εκεί. Έπρεπε όμως να δει. Να σηκώσει από τη θέση του το περιοδικό για να κοιτάξει ολόκληρο το εξώφυλλο. Να δώσει ένα τέλος στην παράνοια που τον είχε καταβάλει.
Ένα λεπτό μετά διαπίστωσε πόσο αντιφατική μπορούσε να γίνει η εξήγηση του για το "η σκέψη λογοκρίνει". Το μυαλό του πάνω στους φόβους του άρχισε να φτιάχνει λογικοφανείς εξηγήσεις προκειμένου να δικαιολογήσει μια αλήθεια που του φαινόταν τόσο παράλογη όσο και αποκρουστική. Στο εξώφυλλο, κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά, του χαμογελούσε με τα ψυχρά γαλανά του μάτια ο Χίτλερ. Νέος, κουστουμαρισμένος, έγχρωμος, μοντέρνος και σύγχρονος του 21ου αιώνα όσο ποτέ.
Ο πίνακας είναι του Francis Bacon
Τα μάτια του Χίτλερ στο εξώφυλλο (Μέρος Α')
Μια συνηθισμένη μέρα ο κύριος Ε. ξύπνησε κάπως άκεφα χωρίς να καταλαβαίνει το γιατί. Πιθανόν να ήταν αυτό το κομπρεσέρ που άκουγε λίγα λεπτά πριν ξυπνήσει και που ο ήχος του, του έφτιαχνε περίεργους συνειρμούς μες στο κεφάλι του. Κοίταξε το ρολόι του και βλαστήμησε που άργησε να ξυπνήσει. Τώρα θα αναγκαζόταν να φύγει στην δουλειά του με ταξί. Ένα γρήγορο μπάνιο, ξύρισμα, το καθημερινό του κουστούμι, μισό φλιτζάνι καφέ και κατέβηκε βιαστικά.Χάρηκε που ο δρόμος ήταν σχεδόν άδειος και θα μπορούσε να επιταχύνει το βήμα του, χωρίς να παρακάμψει το"τυφλό" ζητιάνο με το κασετόφωνο, το πρεζάκι που τον έπιανε στο παρακαλετό εξω από τα Έβερεστ και τα αμέτρητα πειρατικά DVD και τσάντες που συνήθως ήταν απλωμένα πάνω στο πεζοδρόμιο. Όλοι αυτοί σήμερα λείπανε. Επιτέλους, σκέφτηκε, τους μάζεψαν.
Στάθηκε στην άκρη του πεζοδρομίου για το ταξί.
"Έχετε ώρα;", τον ρώτησε η ψιλόλιγνη φιγούρα εμποδίζοντας το θαμπό φώς της ημέρας να πέσει πάνω του. Ο Ε. του την είπε.
"Έχει κρύο σήμερα", συνέχισε η φιγούρα. Φορούσε μαύρη καμπαρντίνα και καπέλο με γείσο. Τα μαύρα γυαλιά του ήταν φτιαγμένα από κάρβουνο. Ο Ε. του απάντησε καταφατικά και στην συνέχεια στράφηκε από την άλλη σηκώνοντας το χέρι του για ταξί. Εκείνο, του έκανε νόημα ότι συνεχίζει ευθεία και προσπέρασε χωρίς να σταματήσει.
"Στην θέση σας πάντως θα ήμουν πιο προσεκτικός"
"Ορίστε;" Αυτή η φράση του φάνηκε τόσο καθολική, παράξενη, απότομη, αυτοματοποιημένη που τον έβγαλε από τις σκέψεις του.
"Τα μαλλιά σας." ,συνέχισαν στον ίδιο νεκρό τόνο τα γυαλιά από κάρβουνο, "Είναι αντικανονικά."
"Δεν καταλαβαίνω"
"Εγώ για το καλό σας, το λέω."
"Ποιο;"
"Ήρθε το ταξί σας. Η σκέψη λογοκρίνει."
Μου έτυχε ο παλαβός, είπε από μέσα του καθώς τον παρατηρούσε να τον καρφώνει (αν τον κοίταζε) όσο τον άφηνε πίσω στο πεζοδρόμιο. Δεν ξέρει γιατί αλλά ένιωθε πια ασφαλής στο πίσω κάθισμα του ταξί. Το οποίο κράτησε λίγο μίας που το ραδιόφωνο ούρλιαζε, χωρίς παύσεις:
"...ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΗΡΘΑΝ ΕΔΩ ΝΑ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ, ΝΑ ΜΑΣ ΛΗΣΤΕΨΟΥΝ, ΝΑ ΒΙΑΣΟΥΝ ΤΙΣ ΜΑΝΑΔΕΣ, ΝΑ ΒΙΑΣΟΥΝ ΤΙΣ ΑΔΕΡΦΕΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΠΟΔΟΠΑΤΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΜΑΣ, ΝΑ ΚΑΨΟΥΝ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΚΑΨΟΥΝ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΦΩΝΑΖΕΙΣ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΣ ΕΛΛΗΝΑ; ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ; ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΓΩ, ΑΥΤΟΙ ΣΕ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ, ΑΥΤΟΙ ΣΕ ΦΙΜΩΝΟΥΝ, ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ, ΨΕΥΤΕΣ, ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, ΔΗΘΕΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ, ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ, ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ, ΜΕ ΤΑ ΨΕΥΤΟΒΙΒΛΙΑ, ΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ, ΦΩΝΑΞΕ, ΦΩΝΑΞΕ, ΦΩΝΑΞΕ, ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΦΙΜΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΚΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗ ΜΕ ΤΑ ΨΕΥΤΟΔΙΑΝΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥΣ, ΑΥΤΟΙ...."
Φανάρι.Κόκκινο. Η κραυγές στο ραδιόφωνο συνεχίζουν χωρίς ανάσα.
"Κοίτα την αδερφάρα!", του γνέφει ο ταξιτζής να κοιτάξει έξω απ το παράθυρο."Καλά του κάνουν."
έξω από φούρνο, δυο άντρες σέρνουν στο δρόμο έναν νεαρό. Του ρίχνουν κλωτσιές στην κοιλιά, στα αρχίδια, στο πρόσωπο. Εκείνος προσπαθεί να προστατευτεί κλαίγοντας. Ουρλιάζει να σταματήσουν.
"Ξέρεις, έπαιρνα καμία τυρόπιτα παλιά εδώ. Μέχρι που κατάλαβα ότι είναι πούστης.", συνεχίζει ο ταξιτζής.
Ένας τρίτος, σπάει την τζαμαρία με ένα καδρόνι.
"Ερχόμουν και με το γιο μου καμία φορά, αλλά σταμάτησα. Δεν ξέρεις τι μπορεί να βάζει μέσα στο ψωμί αυτός για να κάνει το παιδί σου πούστη."
Αφήνει το καδρόνι κάτω. Πιάνει το σπρέι, το ανακατεύει και σχηματίζει ένα ροζ τρίγωνο πάνω στην σπασμένη τζαμαρία. Οι υπόλοιποι δυο συνεχίζουν να χτυπάνε τον πεσμένο νεαρό κι ας είναι πλέον ακίνητος. Ο κόσμος περνάει. Κοιτάζει λίγο, έπειτα στρέφει αλλο το βλέμμα του και συνεχίζει.
Φανάρι.Πράσινο. Ο ταξιτζής ρίχνει ένα "μπιπ" στον μπροστινό του και ξεκινά.
"...ΦΩΝΑΞΕ ΕΛΛΗΝΑ, ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ, ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ, ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΕΣΥ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΦΙΜΩΣΟΥΝ, ΜΙΛΑ ΔΥΝΑΤΑ,ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣ, ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΓΙΖΕΙΣ, ΑΥΤΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΨΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ, ΑΥΤΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝΕ ΞΕΝΟ,ΑΥΤΟΙ..."
Και πάει λέγοντας. Ο Ε.δεν ακούει. Είναι σοκαρισμένος με αυτό που είδε και αναρωτιέται γιατί οι άλλοι δεν είναι. Το κινητό του τον ξαφνιάζει. Συνεργάτης του από το γραφείο. Ακούγεται τρομοκρατημένος.
"Που είσαι, ρε;"
"Σε ταξί. Έρχομαι.Σε πέντε λεπτά είμαι εκεί. Με...με πήρε λίγο το πρωί ο ύπνος."
"Ρε μαλάκα, αυτό θα πω εγώ του αφεντικού; Ότι δεν ήρθες στον ύμνο και στην προσευχή επειδή κοιμήθηκες;"
"Τι;"
"Θες να βρω το μπελά μου με σένα; Τέλος πάντων του είπα εκεί μια δικαιολογία ότι σου έτυχε μια έκτακτη εξωτερική δουλειά, αλλά μην το παρακάνεις. Σε έχω χρεωθεί."
"Μου έχεις...μισό λεπτό...όχι...ποια προσευχή;"
"Είσαι καλά;"
"Ναι...όχι...όχι δεν ξέρω...Στάσου! Μόλις είδα ένα ξυλοδαρμό. Νομίζω είναι νεκρός.Τον σκοτώσανε...Φοβερό...τον φάγανε....Άκου, πρέπει να πάρεις την αστυνομία τηλέφωνο, ακούς; Έγινε μεταξύ...εμπρός;"
"--Η ΚΛΗΣΗ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ.ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ ΑΡΓΟΤΕΡΑ--"
"Γαμώτο..."
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
