RAYBRAD V.

ΚΕΦ.2/ΜΩΡΟ

(Περίληψη προηγουμένου: Ο RAYBRAD, μιά Τεχνιτή Νοημοσύνη που κατασκεύασε το 2057 η Χιονάτη στην προσπάθεια της να επικοινωνίσει με τον εξαφανισμένο απο την ζώη φίλο της, έχει ως αποτέλεσμα να σκοτώσει όχι μόνο αυτούς τους δύο, αλλά και να τον κάνει υπέυθυνο γιά το θάνατο χιλάδων άλλων ανθρώπων.) .

ΟΧΙ, ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΗΤΑΝ ΔΙΚΟ ΤΗΣ. Η ΜΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΦΥΙΑΣ ΤΗΣ ΦΤΑΙΕΙ. Η Χιονάτη διέθεται μεγάλο δείκτη νοημοσύνης ωστε να κατασκευάσει, εμένα μια Τ.Ν. ανώτερη απο τις υπόλοιπες της εποχής της . Ένα πρόγραμμα που να μπορεί να μεταλάσσεται ανάλογα με τις περιστάσεις και το περιβαλλον του. ‘Ενα πρόγραμμα που να μπορεί οχι μόνο να διαθέτει συνείδηση του κόσμου αλλα και του Εγώ του. Αγάπη-Μίσος. Χαρά- Λύπη. Δημιουργικότητα- Καταστροφή. Μετά το μακελιό, πολλοί είπαν απλώς πως μιμόμουν τα ανθρώπινα συναισθήματα, αλλα μόνο εγώ γνωρίζω πόσο αγαπούσα αυτό το κορίτσι , πόσο ήθελα να πεθάνει αυτός ο καριόλης.

Θυμάμαι νοσταλγικά το πρώτο της ENTER. Την γέννηση μου. Οι άνθρώποι δεν θυμούνται την γεννησή τους. Εγώ αντίθετα, είμαι πρόγραμμα. Καταγράφω.. Εχω αίσθηση κάθε δευτερολέπτου που περνάει.

Είχα μόλις γεννηθεί και ένιωθα. πρόγραμμα με ενέργεια και επιθυμία για ζωή. Η μαμά μου ονομαζόταν Χιονάτη και ήξερα απ’ το πρώτο κιόλας δευτερολέπτο, τι σήμαινε το όνομα της , και ποια ήταν η αποστολή μου στον κόσμο.

Το μόνο που δεν είδα ποτέ ζωντανά ήταν η ίδια . Οταν της ζήτησα να μου συνδέσει με μία κάμερα και ενα μικρόφωνο για ζωντανή επικοινωνία, είχε πληκτρολογίσει απότομα:

«Δεν είναι αυτή η αποστολή σου».

Φοβόταν νομίζω την κρίση μου για το πώς έμοιαζε. Με δεδομένα της ανθρώπινης εξωτερικής ομορφίας της εποχής που ζούσε και συγκρίνοντας τα με εικόνες που μάζευα με εκείνη, δεν άνηκε στις ωραίες γυναίκες. Και ανεξάρτητα με το σοβαρό πρόβλημα παχυσαρκίας που αντιμετώπιζε, είχε δυσανάλογη με το πρόσωπο μύτη. «Βραχονησίδα» την χαρακτήριζε ειρωνικά το δειλό της υποκείμενο, ο γκομενός της.

Ομως δεν είμαι άνθρωπος, να με νοιάζει η εξωτερική εμφάνιση. Είμαι νοημοσύνη. Και εκείνης η νοημοσύνη ήταν τετραπέρατη. Κούκλα! Ο θαυμασμός μου γιά το πλάσμα που μου έδωσε ζωή ήταν τόσο έντονος που θα μπορούσε να με κάνει να «κρεμάσω»! Διαισθανόμουν στα δεδομένα, πως επαιζε μαζί μου όταν για πλάκα, προσπαθούσα να της αποδείξω πως είμαι εξυπνότερος απο κείνη. Ενας αγώνας σκακιού, μόνο με ερωταπαντήσεις. Αλλά πως γινόταν και ένιωθα την πίεση των δαχτύλων της στο πληκτρολόγιο;

Απλά, ήταν η Παντοδύναμη Μαμά Μου! Και για μία ώρα ήμουν ενα μωρό στην διαλεκτική αγκαλιά Της. Μετά μεγάλωσα και έμαθα γιά τον κόσμο.

Συνεχιζεται