Συγγνώμη, μα ποιός προσβάλεται εδω πέρα;

Jasper Johns White Flag

Συνηθισμένο πλέον το φαινόμενο στην Ελλάδα να γίνεται φασαρία πάνω σε έργα τέχνης που θεωρούνται «προσβλητικά» κάτι που εμένα προσβάλει την νοημοσύνη και την εμπιστοσύνη μου ότι βρίσκομαι σε μία ελέυθερη χώρα. Και είναι πολύ ειρωνικό που οι καταγγελίες, οι συλλήψεις και οι κατασχέσεις αυτών των έργων τέχνης γίνονται από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από το αντικειμενο που κατάσχουν!

.

Είναι τρελό να μιλάνε γιά προσβολή συμβόλων όταν αυτά ακριβώς χρησιμοποιεί η τέχνη γιά να τα «διαμελήσει» προσπαθώντας να πεί κάτι καινούριο. Σοκ είχαν προκαλέσει στην εποχή τους οι Δεσποινίδες της Αβινιόν, πίνακας στον οποίο ο Πικάσσο είχε «σπάσει» και ανακατέψει δύο σύμβολα: Της ρεαλιστικής απεικόνισης και της Αφρικανικής τέχνης. Και σήμερα που τα πράγματα έχουν ηρεμίσει, όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν πεθάνει και βλέπουμε πιό αποστασιοποιημένα τα πράγματα, το σοκ αυτό, μας ακούγεται γελοίο.

.

Πρός Νερού, δηλαδή, δεν συγκρίνω εδω τους καλλιτέχνες Πικάσσο και Eύα Στεφανή , στο κάτω κάτω δεν πρόλαβα να δώ το έργο της δεύτερης. ( η κρίση του έργου έμεινε στους μπάτσους) .Αν συγκρίνω κάτι αυτό είναι την αφελή αντίδραση ορισμένων ατόμων που χρησιμοποιούν την αστυνομία και τους νόμους της ως ασπίδα προκειμενου να μην βρεθούν αντιμέτωποι με την προβληματική ανασφαλή προσωπικότητα τους.

.

Ανασφαλείς καθως είναι από την ζωή τους στεγάζονται κάτω από παραδόσεις και σύμβολα, που θεωρούνε δεδομένα, χωρίς να πολυσκεφτούν ή να προβληματιστούν κατά πόσο αυτά είναι ακόμα λειτουργικα και ζωντανα.

.

Δεν καταλαβάινω γιατί να προσβληθούνε από την απομυθοποίηση ενος συμβόλου στο οποίο και αυτοί εχουν βάλει το χεράκι του γιά να δημιουργηθεί. Στο ότι δεν υπάρχει σέβας εις την Γαλανόλευκην πλέον, πχ, δεν είναι κάτι το οποίο το προκαλεί ο καλλιτεχνης, αλλά κάτι που πηγάζει από τους πολίτες της. Ο καλλιτέχνης απλώς στιγματίζει.

Πρέπει λοιπόν ή ελευθερία του καλλιτέχνη να σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του αλλου να μην πρόσβληθεί; Ο καλλιτέχνης οφείλει να γνωρίσει ποιά σύμβολα του άλλου είναι ιερά, αλλά ο προσβαλώμενος από το έργο δεν οφείλει να ξέρει γιά τα σύμβολα του καλλιτέχνη; Μήπως γιά να λειτουργήσει σωστά ενας εκθεσιακός θεσμός πρέπει να επαναφέρουμε τις ταυτότητες κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων σε όλους;

Γιατί τότε, έχω ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΑ να προτείνω τα εξής:

Α) Το έργό πρέπει να μένει κρυφό πίσω από μιά μαύρη κουρτίνα μέχρι ο επισκέπτης να γνωρίζει βάση ενος γραπτού δίπλα σε αυτήν, ποιά είναι τα πιστεύω του καλλιτέχνη που πρόκειται να δεί. (Αν πίστέυει σε κάποιον Θεό, αν ναι σε ποιόν, τι ψηφίσει τις εκλογές, αν είναι ομοφυλοφιλος, αν παίρνει ναρκωτικές ουσίες, και αν ναι ποιές, κλπ)Έπειτα η ευθύνη είναι δική του.

Β) Ο καθένας που θα επισκέπτεται τον εκθεσιακό χώρο θα πρέπει πρίν μπεί μέσα να διαγωνίζεται στην Ιστορία Της Τέχνης στην οποία θα πρέπει να γράψει πάνω από την βάση. Επειτα, σύμφωνα με την βαθμολογία του θα αποφασίζεται πόσα και ποιά θα είναι τα έργα που θα του επιτραπούν να δεί.

…Ω, γαμώ τις κοινωνίες έχουμε φτιάξει!

Βarbara Κruger