ΠΕΡΙΓΡΑΨΤΕ ΜΕ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΛΟΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ

Στην αρχαία έρημο της Νεβάδα, τρέχει ένα κάμελ τρόφι 4Χ4 με την Μαρίκα που είναι πάλι έγκυος και τον καθόλου φερέγγυο άντρα της, τον Σίφη.
«Έπρεπε να την είχαμε κλείσει ένα μήνα πριν.» του γκρινιάζει.«Εσύ και η επιμονή σου! Θέλω φάτνη! Θέλω φάτνη! Μπορείς να μου πεις κάθε Χριστούγεννα τι σε πιάνει και θες να γεννήσεις σε φάτνη;»
«Έτσι! Μου αρέσει το ρουστίκ! Ξύλο, άχυρα, γίδια, κοπριές… Λογαριασμό θα σου δώσω;»
«Κοίτα καλύτερα στο γιορτινό τεύχος του ΒΗΘΛΕΕΜΟΡΑΜΑΤΟΣ, την στήλη με τις «φάτνες του μήνα» και δες τι υπάρχει!»
«Α! Αυτόν τον ξέρω! Άκου: ΞΕΚΟΥΡΑΣΟΥ ΣΑΝ ΤΟΝ ΒΟΥΔΑ, ΜΕΣ΄ ΤΗΝ ΦΑΤΝΗ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ. Διεύθυνση: Τρίτος αμμόλοφος δεξιά, κάτω από το Υπέρλαμπρο Άστρο.»

Όταν στην Φάτνη του Ιούδα η Μαριλίζα έχει πλέον γεννήσει, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα καθώς ο Ιώβ κοιτάζει καχύποπτα τα δίδυμα .
«Είναι μαύρα!», της λέει.
«Και είναι κορίτσια», του απαντάει. «Θα μπερδέψουνε πολύ τους θεολόγους.»
«Αυτό σε ενοχλεί μωρή; Όχι ότι τα παιδιά σου είναι μαύρα και εγώ άσπρος σαν την Χιονάτη;»
«Δεν κατάλαβα; Γίναμε ρατσιστές ξαφνικά;»
«Μην αλλάζεις κουβέντα ! Ξέρεις τι εννοώ! Πρόσεξα την οικειότητα που έχεις με τον Ιούδα που «κατά σύμπτωση» είναι μαύρος! Δεν καταλαβαίνω νομίζεις τι σημαίνουν αυτά;»

«Γαμώ την Παναγία σου, Ιωσήφ!», τον διέκοψε ο Ιούδας που έφερε ένα καθαρό κομμάτι σανό. «Δεν διάβασες την ταμπέλα; Γράφει ξεκάθαρα: ΟΧΙ ΓΑΤΙΑ, ΟΧΙ ΣΚΥΛΙΑ, ΟΧΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!»
«Ρε, δε πα να κρεμαστείς από καμία συκιά; Ισκαριώτη! Ε, Ισκαριώτη!»

«Έχετε επισκέψεις!», είπε η Μαρθαβούρτση, για να αλλάξει κουβέντα. «Τα Τρία Γουρουνάκια με τα Δώρα.»
Στην πόρτα στέκονται πραγματικά, τα Τρία Γουρουνάκια.
«Παραγγέλνετε το φαΐ σας απ’ έξω τώρα;» είπε ο Ιούδας. «Ποιος παράγγελλε χοιρινό;»
«Να λείπουν σας παρακαλώ οι κρετοφαγικές ειρωνείες!», είπε το μεσαίο ζαμπόν. «Και δεν είμαστε Τα Τρία Γουρουνάκια με τα Δώρα, αλλά τα Τρία Γουρουνάκια ντυμένα Μάγοι με τα Δώρα που επιστρέφουνε από πάρτι μασκέ και χαθήκανε στην έρημο.»
«Είδαμε Υπέρλαμπρο Άστρο και μπήκαμε.»
«Πάει χάλασε και αυτός ο μύθος!» είπε ο Ιωνάς.
«Έλα ηρέμησε!» του είπε η Μπαρμπαρέλα. «Πόσο στραβά μπορεί να πάει ακόμα;»
Εκείνη την ώρα πετάγεται μέσα στο παράθυρο της φάτνης, μια βόμβα δακρυγόνου που σκάει ανάμεσα στα δίδυμα με αποτέλεσμα να τα σκοτώσει από ασφυξία. Μέσα στο καπνό και τον πανικό, μασκοφόροι κομάντος ντυμένοι στα μαύρα μπουκάρουν από παντού και γαζώνουν με πολυβόλα όλους τους θαμώνες της φάτνης.
«Δεν αφήνουμε μάρτυρες και δεν αφήνουμε αιχμαλώτους!», ακούγεται από το ασύρματο ο αξιωματικός της ομάδας εξόντωσης. «Σκοτώστε και τον Ιούδα και μετά κάψτε τα πάντα! Αυτή είναι και η άμεση εντολή του βασιλιά Ξέρξη!»

ΤΕΛΟΣ!

Απαγάγαμε την γάτα του Νίκου Δήμου!

ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΜΑΣ:

Να μπούν στο Greek Blog Awards 2007 τα παρακάτω μπλόγκ:

• Dangerous Kitchen
• Λιανοκλάδι
• Λολίτα
• Ού Μίνκ
• Μπουρλότο!
  
• Tσούζει αλλά μ' αρέσει
  
• Σκατα σ' ολα τα ιστολόγια
  
• D.Φλάντζας
• Μπάμπής Ζαβός
• Καλύψω Λάρα
• Περαστικός
• Τίνκ
• Πασταφλώρα
• Κος Φώλιος
• Queerdom

Ετσι και δεν γινουν αποδεκτα τα αιτηματά μας, θα μαγειρέψω τον Doncat!

Πλαστικά Χριστούγεννα

Πλαστικά στολίδια, πλαστικό χιόνι, πλαστικοί αγιοβασίληδες, πλαστικά δώρα, πλαστικές ευχές...

ΤΑ ΕΛΑΤΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ;

Σαν τον Ιντεφίξ και εγώ, στεναχωριέμαι όταν κόβεται άσκοπα ένα δέντρο…
(Καρέ, από το Αστερίξ «Η Κατοικία Των Θεών» , των Rene Goscinny & Αlbert Uderzo)

Η Μπλογκόσφαιρα Μίλησε (#2)

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ:

Αρχικά για τον Πρόεδρο Δημοκρατίας είχαμε ισοπαλία...


Και ναί, είναι ο Εθνικός μας Στάρ!



Ας τραγουδίσουμε όλοι μαζί τώρα τον εθνικό ύμνο της Ελλαδιστάν






















Και για το δεύτερο αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ,
εξασφαλήσαμε και την πρώτη φωτογραφία τού αγώνα!

Σκέψεις μου πάνω στο Requiem

Βρέχει καταρρακτωδώς , και τροφοδοτώ πάλι το player με το αριστούργημα του Mozart, έτσι για να μου κομματιαστεί περισσότερο η διάθεση με το τελευταίο έργο μιας μουσικής μεγαλοφυΐας Τα όργανα ακούγονται βαριά. Πένθιμα. Τα πάντα υποδηλώνουν τον πόνο της αρρώστιας του που μας τον μεταφέρει αυτούσιο από το δικό του 1791 στο σύγχρονο ψηφιακό μας κόσμο του 2007. Μοιάζει να γνωρίζει ότι δεν θα την βγάλει καθαρή. Μοιάζει να ξέρει πως αυτό θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα γράψει ποτέ.
«Ρε πούστηδες, έτσι μου ‘στε;», μας λέει .« Όπου να’ ναι την κάνω από τον χαρούμενο και μαλακισμένο σας κόσμο, αλλά για να μάθετε, θα σας αφήσω ένα έργο που κάθε φορά που το ακούτε, θα σας μαυρίζει τη γαμημένη υπεροπτική ζωούλα σας.»

Το’πε και το έκανε, το τσογλάνι.
…και ο Wolfgang has just left the building.

Δεινόσαυροι

Ένας τυρανόσαυρος και ένας τρικεράτοπας σφάζονται πάνω από μία μικρή λίμνη.
Σε αυτήν την ανελέητη μέχρι θανάτου πάλη ξαφνικά τρέχει κάτω από τα πόδια τους ένα πρωτεύον θηλαστικό και κρύβεται μέσα σε μία τρύπα.
« Για κοίτα» λέει θυμωμένα ο τυρανόσαυρος, «Δεν δίνει καμία σημασία στην πάλη μας.»
«Είναι η νέα γενιά», απαντάει ο τρικεράτοπας σκίζοντας το πόδι του αντιπάλου του με το μεσαίο κέρατο. «Τα λεγόμενα θηλαστικά. Θεωρούνται λέει ποιο εξελιγμένα από μας φτιάχνουν μία τρύπα δίπλα στην πηγή και στα δέντρα και δεν βγαίνουν ποτέ τους να κυνηγήσουν. Και όχι μόνο καταργήσανε το παραδοσιακό τρόπο γέννας με αυγά, αλλά κάθονται και φυλάνε τα μικρά τους μέχρι να μεγαλώσουν!»
«Τς τς τς …Και το λένε ζωή αυτό;» απόρησε ο τυρανόσαυρος δαγκώνοντας το σβέρκο του τρικεράτοπα. «Αν δεν βγεις να παλέψεις και αν δεν κυνηγάς να σκοτώσεις πώς θα πεις μετά ότι έζησες;»
Όμως δεν πήρε πια καμία απάντηση του γιατί εκείνη η δαγκωματιά στάθηκε μοιραία για το τρικεράτοπα. Όχι ότι ένοιαξε και πολύ τον τυρανόσαυρο. Έφαγε το κρέας του αντιπάλου, ήπιε μερικά λίτρα νερό από την λίμνη, έχεσε δίπλα στο δεντράκι του θηλαστικού και την ξάπλαρε μέχρι την περίοδο ζευγαρώματος.

Κι ο μετεωρίτης χτύπησε την γη, αλλάξανε οι πόλοι περάσανε παγετώνες, ξηρασίες σεισμοί και πλημμύρες και οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν. Όσοι απέμειναν, αναγκάστηκαν να υποβιβαστούν σε αλιγάτορες ,κροκόδειλους, δράκοντες του Κομόντο και αλλά ερπετά ενώ οι ποιο τυχεροί έβγαλαν φτερά και πέταξαν μακριά.
Παράλληλα, τα πρωτεύοντα θηλαστικά που όλο αυτό το διάστημα λουφάζανε στην τρύπα τους επιβίωσαν και εξελίχθηκαν σε αυτό που θα επικρατούσε ως ανώτερο είδος. Στον άνθρωπο…

Σήμερα, ένας Αριστερός και ένας Δεξιός βρίσκονται να κάθονται σε ένα μπαρ και να πολιτικολογούν. Ξαφνικά παρατηρούν , ένα πιτσιρίκο με i pod να μιλάει στο κινητό.
«Για κοίτα» λέει θυμωμένα ο Δεξιός. «Δεν δίνει καμία σημασία στην πολιτική μας.»
«Είναι η νέα γενιά» απαντάει ο Αριστερός διπλώνοντας τον Ριζοσπάστη του. «Οι λεγόμενοι emo . Είναι κλεισμένοι όλοι μέρα στα κομπιούτερ, στα forum, στα blog τους, στα myspase και YouTube… Έχουνε φτιάξει και ψηφιακούς κόσμους σαν το World Of Warcraft και είναι εθισμένοι εκεί.»

«Τς τς τς …Και το λένε ζωή αυτό;» απόρησε ο Δεξιός απαντώντας βιαστικά στο blue tooth του!

Και ο δικός μου επίλογος: Όσο μεγαλώνουμε και κρίνουμε τους νεότερους γύρω μας, μοιάζουμε όλο και περισσότερο με δεινόσαυρους που δεν μπορούν να κατανοήσουν νέες πραγματικότητες και τρομάζουν. Και όπου υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει ψυχραιμία. «Θα δείξει που θα πάει» απαντάω σε όλους αυτούς. «Ας δώσουμε λίγο χώρο. Δεν μας αφορά κι η ζωή τους αν το καλοσκεφτούμε. » . Και εδώ, δανείζομαι μια ατάκα από το Jurassic Park : « Η φύση πάντα βρίσκει το δρόμο της.»

Του Gary Larson

The Funniest post in Blogspot!

Καμία φωτογραφία, κανένας σχολιασμός, καμία αποκάλυψη του συγγραφέα!
(Κλίκ, εδώ)

Αυτό, και τα σχόλια που αφήνουν είναι όλα αστειότερα απ΄οτι μπορώ να γραψω!!!
(Επίσης κλίκ)

Η Μπλογκοσφίαρ Μίλησε! (#1)

Και να που ο πρώτος γύρος ψηφοφορίας τελείωσε με σοκαριστικά αποτελέσματα!

Καταρχήν διαμαρτύρομαι γιατί κανείς δεν με ψήφισε στο "Ποιά blog βαριέστε ακόμα και να τα κοιτάξετε". Τσάμπα έβαλα το μπλογκ μου μπάς και ψαρώσω κανέναν κακοπροαίρετο! Αυτό αντθέτως που διαπίστωσα είναι πως είμαι πολύ ποιό δημοφιλής απο τον Αντώναρο ίσως κάτι που οφείλεται οτι εγώ όντας παιδί-γουλί, εν αντιθέση με αυτόν σας δείχνω λιγότερες τρίχες! Φυσικά εκπέμπω και παιδικότητα και αυτό αρέσει στις γυνάικες. Σορρυ Μάνο!

Αμέσως μετά σε δημοτικότητα, έρχεται ο Βενιζέλας. Γιατί ρε παιδιά; Ποιός αντέχει και διαβάζει τα σεντόνια του; Μετά μας έρχεται ο φωτογράφος γατιών για τουρίστες. Σας καταλαβαίνω. Και γω αν βάλω (πράγμα που υπόσχομαι οτι θα κάνω) αυτά τα συμπαθέστατα αυθαδικά τετράποδα θηλαστικά που μας έχουν χεσμένους, στα πόστ μου θα τραβήξω ολους τους πονόψυχους. Τέλος, με λίγο λιγότερη δημοτικότητα απο μένα έρχεται ο Ανδρουλάκης. Μίμη στο λέω: Αν δεν βάλεις ελκυστικές φωτογραφίες στο πόστ σου και αν δεν μειώσεις τα σεντόνια σου δεν με ξεπερνάς. So, eat my dust!!!

Στούς επώνυμους που θα επιθυμούσατε να δείτε μπλόγκ φυσικά (και συμφωνώ απόλυτα μαζί σας) έρχεται πρωτός ο Τζιμακος. Μετά με σχεδόν ανταγωνιστικό τρόπο έρχεται η Λουκά. Πραγματικά, ποιός δεν θα την ήθελε να σχολίαζει με τον επιστημονικό της τρόπο την επικαιρότητα; Αφού είναι γνωστό πως όλοι μας εκτός απο αυτήν είμαστε του Σατανά! (Μπουαχαχαχαχα!) . Επίσης το αξιοπερίεργο είναι πως υπήρχε και ενα μικρό ποσοστό που ψήφισε Βύρων αντι για Λάκη. Ισως γιατί εν αντιθέση με τον επαγγελματία κωμικό αυτός είναι αυθεντικό ταλέντο από μόνος του!!! Επίσης το χιούμορ του μας λείπει περισσότερο απο του κύριου Λαζόπουλου.

Βύρωνα ζούμε για να σε ακούμε!
(Αλλά μην μας ξαναδείρεις, σε παρακαλούμε)

Υ.Γ. 1.Βλέπω στο αντίστροφο κάουντερ απο την ώρα που έγραψα το πόστ (δίχως διορθωτή-συγγνώμη λοιπόν για ορθογραφικά ή ατονίες) σας μένουν άλλες δύο ωρίτσες μπας και αλλάξετε κάτι από την ψηφοφορία. Σταυρώστε με σταυρώστε με στο μπλόγκ σας σηκώστε με!

Υ.Γ.2. Αυτές οι δύο ωρίστες δεν με εμποδίζουν να ξεκινίσω δεύτερο γύρο ψηφοφοριών!

Οξεία…Πλευρήτιδα

Εξώφυλλο από το κόμικ μαρτυρία για το Άουσβιτς "MAUS", του Art Spiegelman

Απο το "Στήλη Άλατος" :

Ναι, «Πλευρήτιδα» με «η» και όχι με «ι». Όπως και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Πλεύρης χαρακτηρίζει έναν λαό ολόκληρο ως «παράσιτο» έτσι και εμείς θα τον τοποθετήσουμε στον κάδο των σκουπιδιών, των αποβλήτων και μάλιστα των…τοξικών μιας που η «σκέψη» του δηλητηριάζει επικίνδυνα, κατά τη γνώμη μας πάντα, τους ανθρώπους.

Υποθέτω ο κύριος Πλεύρης δεν έχει επίσης κανένα πρόβλημα να τον χαρακτηρίσω μιασματικό, άρρωστο, υπάνθρωπο, βρωμερό, ύποπτο. Είναι φαντάζομαι αρκετά…διανοούμενος για να δεχτεί κατάμουτρα και μάλιστα χαμογελαστά , όλους τους χαρακτηρισμούς που ο ίδιος κατά κόρον χρησιμοποιεί για Άλλους.

Ο κος Πλεύρης, όπως αρκετοί γνωρίζετε, είναι ο «ιδεολογικός μπαμπάκας» του Εθνικοσοσιαλισμού στην Ελλάδα, είναι αυτός που καταλογίζει στον Χίτλερ δύο τεράστια σφάλματα.

1^ον δεν απήλλαξε την ανθρωπότητα από όλους τους Εβραίους πολίτες και
2^ον δεν χρησιμοποίησε τα ειδικά χημικά όπλα που διέθετε η Γερμανία, προκειμένου να εξοντώσει κάθε άλλη φυλή πλην της Λευκής στον ευρωπαϊκό χώρο.

Αυτά που διαβάζετε, δεν είναι δικές μου ερμηνείες στο «έργο» αυτού του βαθειά διαταραγμένου ανθρώπου, είναι οι κατά λέξη μεταφερμένες φράσεις του.

Αν αναρωτιέστε γιατί θυμήθηκα αυτό το φάντασμα , είναι γιατί στις 3 Δεκεμβρίου ξεκινάει στην Αθήνα η δίκη του κου Πλεύρη. Και το ερώτημα που βάζουν αρκετοί είναι: Μπορεί να δικασθεί η άποψη; Δεν είναι δικαίωμα του κάθε ένα να διατυπώνει με όποιον νόμιμο τρόπο θέλει άποψη;

Δεν είμαι νομικός για να ξετυλίξω εδώ μία περί Δικαίου αγόρευση. Ωστόσο γνωρίζω το αυτονόητο, γνωρίζω πως όποιος ωθεί στο έγκλημα άλλους, είναι ηθικός αυτουργός στην δυνάμει παρανομία. Και ο κος Πλεύρης, είναι στα δικά μου τα μάτια τουλάχιστον ήδη καταδικασμένος για εξώθηση τρίτων σε βίαιες και εγκληματικές πράξεις.

Ο λόγος απλός. Όταν κατά συρροή μέσα από τα βιβλία του, τις εκπομπές του στην τηλεόραση σε κάποια περιθωριακά κανάλια , μέσα από τα άρθρα του «διδάσκει» επίμονα πως μία κατηγορία ανθρώπων που μάλιστα συνιστά φυλή, έθνος, λαό, είναι «παράσιτο» ή πως –αν είναι δυνατόν- η …εβραϊκότητα και η ανθρώπινη ιδιότητα είναι αντιφατικές, τότε ναι, είναι πολύ εύκολο να παρασύρεις κάποιον ή κάποιους στο συμπέρασμα πως η ζωή ενός Εβραίου δεν έχει καμία απολύτως αξία, άρα μπορεί να εξοντωθεί χωρίς κανέναν ενδοιασμό.

Και μάλιστα κατά τον κύριο Πλεύρη, μια τέτοια πράξη, θα είναι ενέργεια….καθαρισμού της κοινωνίας.

Θα παρακολουθήσουμε τη δίκη του κου Πλεύρη. Και πραγματικά, ως πολίτες θα προσμένουμε σε μία παραδειγματική καταδίκη αυτού του ανθρωποειδούς. (ε κύριε Πλεύρη; Ωραίοι δεν είναι οι χαρακτηρισμοί σας;)

Ερώτηση προς όλους: Αν κάποιος έγραφε διαρκώς και επιμόνως και εκθείαζε ας πούμε την πρακτική της 17 Νοέμβρη ή της ομάδας Μπάαντερ Μάϊνχοφ στη Γερμανία του 70 δεν θα έμπαινε στο στόχαστρο της εξουσίας;

Δεν θα δικάζονταν για «εξύμνηση της τρομοκρατίας» σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία; Η απάντηση είναι απλά «ναι».

Ε! Αυτό ζητάμε. Να χώσουν τον Πλεύρη στο πιο βαθύ μπουντρούμι για εξύμνηση της Ναζιστικής Τρομοκρατίας και για εξώθηση σε πράξεις βίας.

Η Δημοκρατία, είναι ανοιχτή, αλλά κάποιες φορές οφείλει να υπερασπίζεται τον εαυτό της.

Γιώργος Πήττας

Είμαι σοβαρά, γιατρέ μου;

Καθώς φαίνεται, ο καφές που ήπια με την Lo-Li , στάθηκε αρκετός να καταλάβει ότι οι ώρες στην ψυχανάλυση συνεχίζουν να μην μου είναι αρκετές, ώστε να με καλέσει σε ένα μπλογκοπαίχνιδο ονόματι «ενθύμια της απερισκεψίας μου» , που βγάζει στην φόρα όχι μόνο σωματικά σημάδια που αποκτάει κάποιος από αφέλεια, αλλά και πολλά από τα ψυχικά του. Και ας εξηγηθώ, πως οι απερισκεψίες μου ΙΣΩΣ να ξεκινούσαν επειδή πίστευα σε έναν αγνό και τίμια αγγελικά πλασμένο κόσμο, αλλά τελικά τα περισσότερα τραύματα που κουβαλώ έχουν προκληθεί από άλλους. Αρχίζω τα Κατηγορώ:

Σε τρυφερή ηλικία (αγαπημένη φράση των δημοσιογράφων), οι γονείς μου φέρνανε να μας καθαρίζει το σπίτι μία πολύ σκύλα γυναίκα . Δεν θυμάμαι σήμερα για ποιο λόγο με είχε πιάσει από το χέρι και με έσερνε να φύγω πάντως της κρατούσα αντίσταση. Μπορεί κάποια βρισιά να της είπα τότε για να με αφήσει, και καθώς ούρλιαζα με το μεγάλο της βαμπιρικό κόκκινο νύχι μου τραβάει μία οριζόντια νυχιά σκίζοντας την πάνω μεριά του δεξιού μου καρπού.(*) Έτσι η γνωριμία μου με το γυναικείο φύλλο χαράχθηκε με το δικό μου αίμα! Τουλάχιστον , (να μην είμαστε άδικοι) ήταν η πρώτη φορά που θυμάμαι τη μεγάλη μου αδελφή να με υπερασπίζεται ενώ αυτή τσούλα δεν ξαναπάτησε ποτέ το πόδι της σπίτι μας (Rrrreevenge!).

Γιατί λοιπόν μισώ την μπάλα;(κλικ εδώ για λεπτομέρειες) Η εξήγηση έρχεται αυτή την φορά σε ένα μάλλον ψυχικό και όχι τόσο σωματικό τραύμα, αφού εξωτερικό σημάδι δεν μου άφησε. Όπως όλα τα παιδάκια μου άρεσε και μένα η μπάλα αλλά μην φανταστείτε κάνα Νικοπολίδη η Σαργκάνη όταν ήταν να παίξω τον τερματοφύλακα! Πάντως ως κακός μιμητής τους, εκείνη η δυνατή μπαλιά που έφαγα στο σαγόνι και με έριξε στο πλακόστρωτο στάθηκε και το οριστικό διαζύγιο μου με το άθλημα!

Ε, σε αυτό έφταιγα! Έπρεπε να ψυλλιαστώ ότι ήταν για την Φωλιά του Κούκου αυτός ο συμμαθητής μου! Έπρεπε να μην τον κοροϊδεύω κυρίως μάλιστα όταν:

Α)Νόμιζε ότι ήταν Λουδοβίκος. (Σοβαρά, τον φωνάζαμε Λούι.)
Β)Ζωγράφιζε γκιλοτίνες και δήμιους. (Μην φανταστείτε κάνα Ρέμπραντ.)
Γ)Ήταν φίλος μου και καθόταν δίπλα μου. (Δείξε μου φίλο σου, κανονικά! )
Θυμάμαι πάντως σε μία από τις επίμονες κοροϊδίες που του έκανα να μου χώνει στυλό BIC στο μπράτσο σαν μαχαίρι που μάλλον χτύπησε κόκαλο. Δεν τον ξαναενόχλησα από τότε και το σημάδι στο αριστερό χέρι συνεχίζει να μου υποδεικνύει ότι δεν κάνουμε αστεία με Λουδοβίκους!

Και μία τελευταία, που αν είχανε οι φίλοι μου την ευκαιρία τότε να την μαγνητοσκοπήσουν, σήμερα θα σαρώναμε τα Funniest Home Videos! Δεν μου άφησε ακριβώς «ενθύμιο» αφού δεν έχω κανένα τραύμα, όμως γέμισε με αναμνήσεις και γέλωτες την παρέα. Με τα ποδήλατα, στην εξοχική (και ακόμα μέχρι σήμερα μαγευτική) Νέα Μάκρη είχαμε βγει και τρέχαμε στην λεγόμενη «Ανηφόρα-Κατηφόρα» , έναν (όχι ιδιαίτερα επικλεινής δρόμος με τα σημερινά μάτια) ανηφορικό δρόμο που τον ανεβαίναμε και μετά με φόρα τον κατεβαίναμε με τα ποδήλατα. Και το ποδήλατό μου, το γαμημένο, είχε πολύ γερά φρένα…

…και το μπρος και το πίσω….
…και μην κάνετε ποτέ, μα ποτέ την μαλακία να παγώσετε ταυτόχρονα τα φρένα σας ενώ τρέχετε με μεγάλη ταχύτητα σε κατηφόρα!
Ε, τι τα θέλετε; Απλοί νόμοι φυσικής! Το ποδήλατο με μένα πάνω, γύρισε 360 μοίρες γύρω από τον άξονα της μπροστινής ρόδας και εγώ χωρίς να το πολυκαταλάβω έφαγα μία από τις αστειότερες ποδηλατικές μου τούμπες!

(*)Όση ώρα έγραφα αυτό, νόμιζα πως η ουλή που μου χάραξε η καριόλα ήταν στο αριστερό χέρι και ένιωσα έκπληξη όταν την αναγνώρισα στο δεξί. Τελικά όλα επουλώνονται. Ακόμα και οι αναμνήσεις μας.

Να περάσουν και οι υπόλοιποι για ψυχανάλυση : Delirium Tremens , Queerdom, Πετρούλα, Nemo, Παράλληλος, Περαστικός,Oύρφους.

Γαμώ τα Vista μου, μέσα!

Από το Preacher No.56, των Garth Ennis (σενάριο) και Steve Dillon (σχέδιο).

Vertigo / DC Comics - Dec 99

Πόσο μισώ τα σκυλάδικα (Μέρος Δεύτερο)

Όπως το βιώνω, η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές. Πολλοί από μας αδυνατούμε να επιβιώσουμε, πόσο μάλλον να ζήσουμε!!!
Με τις οικονομικές μας δυσκολίες, γεννιέται η ανάγκη του «τσάμπα», η ανάγκη να αποκτήσουμε όλα αυτά που έχει ο πλούσιος ευρωπαίος γείτονας, όσο γίνεται φτηνότερα, και αν είναι δυνατόν, δωρεάν.
Κυρίως στο ψυχαγωγικό επίπεδο: «Δωρεάν» ταινίες και τσόντες (γρήγορος ερωτισμός δηλαδή) από τις εφημερίδες και «δωρεάν» μουσική από ραδιόφωνα. Μόνο που επειδή ακριβώς δεν πληρώνεις για κάτι που σου προφέρεται δωρεάν δεν δικαιούσαι να έχεις απαίτηση για την ποιότητα του. Σου χαρίζουν γάιδαρο και ‘σύ τον κοιτάς στα δόντια;…Ντροπή!

Καλλιεργείται λοιπόν ,η ψυχαγωγική σου εκπαίδευση, από ανθρώπους αμφίβολης παιδείας αλλά με αρκετά φράγκα ή επιχειρηματικό μυαλό ώστε να σου επιβάλλουν (όχι για την ψυχή της μανούλας τους) μια συγκεκριμένη οπτική γωνία. Όπως στα τραγούδια που προωθούν και ακούγονται κατά πλειοψηφία από τα ραδιόφωνα για να στα πουλήσουν πανάκριβα μετά μέσα ένα φτηνού κόστους κατασκευής CD και πρέπει να ακολουθήσουν κανόνες μάρκετινγκ:

1. Να είναι ευκολομνημόνευτα και πιασάρικα ώστε να τα θυμάσαι όταν πάς να τα αγοράσεις. Επίσης να μιλάνε για καταστάσεις που έχει ζήσει και ο οποιοσδήποτε, ώστε να υπάρχει ταύτιση. (Η καψούρα και η χυλόπιτα είναι ένα σίγουρο χαρτί).
2. Το βασικό είναι να σου δημιουργούν αισιόδοξα μηνύματα. Να χαϊδέψουν τις αδυναμίες σου αφήνοντας πάντα να πιστεύεις ότι είσαι καλύτερος από τον διπλανό σου.
3. Οι ερμηνευτές τους (που θα βγαίνουν μπροστά) πρέπει να είναι μεν πετυχημένοι σήμερα, αλλά ζορισμένοι στο παρελθόν τους από την ζωή και με τίμιο μπακραούντ, ώστε να γίνονται αρεστοί σε όλους.

Η μουσική είναι η πιο αφηρημένη μορφή τέχνης. Και επειδή έχει την δυνατότητα να μιλάει σε κάτι επίσης αφηρημένο όπως η ψυχή μας, μια συγχορδία αν ακουστεί από την κατάλληλη ψυχοσύνθεση, είναι σε θέση να την ανακουφίσει. Η μουσική που επιλέγουμε, η μουσική που θα βάλουμε σε μία συλλογή δεν είναι τελικά τίποτα παραπάνω από την έκφραση αυτού του ψυχισμού. Και αυτός ο ψυχισμός, τις περισσότερες φορές δεν υπακούει στα παραπάνω μαρκετινίστικα τρυκ .

Γιατί διαφορετικά, οι άνθρωποι, (που είμαι σίγουρος πως αν τους ρωτήσω θα μου πούνε πως αυτήν την «τσάμπα» μουσική την έχουνε επιλέξει), θα έπρεπε και να είναι ευτυχισμένοι. Συμβαίνει όμως αυτό; Είναι πραγματικά ευτυχισμένοι ή τελικά προσπαθούν να πειστούν ότι όχι μόνο δεν είναι σωστό να μιλάς για τα σάπια δόντια του γαιδάρου αλλά και ότι ο γάιδαρος αυτός, πετάει;

Υ.Γ. Για την καλλιτεχνία και την μουσική αφήνω να μιλήσουν στο βίντεο που ακολουθεί, δύο «αδερφικοί» μου συνάδελφοι:

Σκηνή απο το "Λατέρνα Φτώχια και Φιλότιμο" του Αλ.Σακελάριου.

Το καλοκάιρι Θα Έρθει (Προτεινόμενο Βίντεο)

Ο Αδελφικός μου φίλος και συνεργάτης Dr.Φλάντζας , μου δάνεισε λίγο τα κλειδιά των κινηματογραφικών του στούντιο "FLANTZAS FILMS" και μου αφησε το ελεύθερο να παίξω με τις μουβιόλες του για να κατασκευάσω με υλικό απο πολύ αγαπημενες μου ταινίες ένα βίντεοκλίπ για το Φοίβο Δεληβορία για το οποίο λέω να τον βρώ και να του το προτείνω!!!

...Ιδού:

Πόσο μισώ τα σκυλάδικα (Μέρος Πρώτο)

Βγαίνοντας από την συναυλία, με την μουσική να ηχεί ακόμα μέσα στο κεφάλι μου, μπήκα σε ένα ταξί. Το ραδιόφωνο που έπαιζε τα γνωστά σκυλάδικα ήταν αρκετό να με γυρίσει στην μουσική πραγματικότητα αυτής της χώρας, που με κάνει να ξερνάω.

Μια διευκρίνηση εδώ: Με τον όρο «σκυλάδικα» δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στο γνωστό μπάσο-ντράμο-μπούζουκο που μυρίζει φτηνή κολόνια, φιστίκι , ουίσκι και τσιγάρα, με τον κλάψομουνη 50άρη ήρωα του τραγουδιού που τον έφτυσε η 25άρα γκόμενα. Στην λέξη «σκυλάδικο» περιλαμβάνω την ελληνική μουσική βιομηχανία, το εμπόριο φτηνών μελωδιών και στίχων με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξεως και παραγωγής, που δεν μεταφέρει κανέναν προβληματισμό ή πραγματικό συναίσθημα και φυσικά οι παραγωγοί τους θα κυνηγήσουν λιμασμένα όλους που θα καπηλευτούν την χρηματική τους αξία.

Να διευκρινίσω ακόμα, πως κρατώντας κλειστή την τηλεόραση τρία χρόνια, κυκλοφορώντας στο δρόμο με το mp3 player στα αυτιά, θέλοντας να πιστεύω (αυτό ελπίζω τουλάχιστον) πώς ό,τι ακούω είναι καθαρά προσωπική μου επιλογή και όχι κάποιου διαφημιστή έχω δημιουργήσει για τον εαυτό μου ένα σκύλο-proof περιβάλλον. Ίσως για αυτό αρρωσταίνω όταν βγαίνοντας από αυτό το περιβάλλον αναγκάζομαι να μπω σε ένα άλλο (το ράδιο του ταξί για παράδειγμα).

Και η δυσαρέσκεια δεν έχει να κάνει με τον ταξιτζή η την επιλογή του. Στην πραγματικότητα δεν νομίζω ότι έχει επιλογή για κάτι διαφορετικό γιατί και εκείνος ζει μέσα σε κάποιο αντίστοιχό proof. Μόνη διαφορά είναι πώς το δικό του το επιλέγουνε σίγουρα κάποιοι άλλοι.

Ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι και γιατί πιστεύω ότι τον κάνουνε πιο δυστυχή, πιο μίζερο και πιο γκρινιάρη ; Έχω σκεφτεί κάποιες απαντήσεις αλλά επειδή δεν θέλω τα πόστ μου να ξεπερνάνε την μία σελίδα κείμενο, και δεν θέλω «δικτατορία των μπλόγκ» (όρος που τέθηκε από forum-τζή φίλο) , πριν συνεχίσω ζητάω τον διάλογο και τον σχολιασμό σας.

Απο το Show Bussiness του Αρκά

Τρέμε Χατζηγιάννη!

Τον Φοίβο Δεληβοριά τον είχα πρωτοδεί ζωντανά το 2003 στη προηγούμενη συναυλία που είχε κάνει στο Ζυγό. Από τότε κατάλαβα πώς δεν πρέπει να ξαναχάσω live του στην Αθήνα. Όχι ότι δεν είχα ακούσει τους δίσκους του πιο πριν αλλά εκείνο το live ήταν αρκετό για να πάθω την πλάκα της ζωής μου!

Νομίζω, πως ο Δεληβοριάς είναι από τους λίγους καλλιτέχνες που αντίθετα από πολλούς της γενιάς του που έχω ακούσει , μουσικά και στιχουργικά δίσκο με δίσκο γίνεται όλο και καλύτερος έτσι ώστε η μουσική όπως και η παρουσία του στην σκηνή να καταλήγει να με κερδίσει. Οι ενορχηστρώσεις του μου ακούγονται καλύτερες από αυτές στο δίσκο κάτι που προσωπικά μου δείχνει ότι δεν θεωρεί ποτέ την εκτέλεση ενός κομματιού του μια τελειωμένη υπόθεση που απλώς οφείλει να την μεταφέρει αυτούσια από τον δίσκο, στην σκηνή . Πειραματίζεται συνέχεια.

Έπεσε αυτό το φλάϊερ στα χέρια μου, με την ζωγραφιά από το εξώφυλλο του τελευταίου του δίσκου «Έξω» (φιλοτέχνημενο απο τον Στέφανο Ρόκο), και ξέρω πώς πρέπει οπωσδήποτε να βρεθώ εκεί, όχι για κάποιον άλλο λόγο αλλά για να γίνω πάλι «Χάλια» εφόσον «Θέλω Να Σε Ξεπεράσω», να βρω «Εκείνη», την «Γυναίκα Του Πατώκου» ή «Αυτή Που Περνάει». Αν μη τι άλλο, να τελειώσω το στρατιωτικό μου μέσα σε μία «Υβρεοπομπή» ή να χορέψω με την «Κική Κάθε Βράδυ» την «Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα» .

Φυσικά, περιμένω να πει ζωντανά τα καινούρια του όπως «Το Πινέλο» , «Το Σουξέ Της Έλσας», «Και Του Χρόνου» , «Δισκογραφική»,ή «Το Καλοκαίρι θα έρθει» που μου αρέσανε πάρα πολύ. Θα μ’ άρεσε να ακούσω και τα ποιο «εσωτερικά» του, όπως το «Λέξεις» και «Ο Προορισμός» , γνωρίζοντας όμως πώς επειδή δεν είναι τόσο live-άτα, μπορεί να βγουν έξω από το πρόγραμμα.

Από την άλλη, ως τακτικός του πλέον φαν, γνωρίζω πώς όταν πρόκειται για μία συναυλία του Φοίβου Δεληβοριά , «όλα παίζουν»!

Forbidden Zone

Το Forbidden Zone (κλικ) θεωρείται μια απο τις ποιό cult ταινίες (μιούζικαλ;), γυρισμένη to 1980 από τον Richard Elfman, μια τελειως θεοπάλαβη ταινία! Και αν αναρωτιέστε αν ο Danny Elfman o συνθέτης των υπέροχων σάουντρακ Nightmare Before Christmas και Ψαλιδοχέρη, είναι συνωνυμία σας λέω πώς όχι. Είναι αδελφός του σκηνοθετη που μάλιστα οχι μόνο έγραψε και την μουσική στο Forbidden Zone, αλλά και ο ίδιος πάιζει (τι ποιό ταιριαστό) τον Σατανά!



Αν μάλιστα είστε και αρκετα φάν του Danny Elfman ή του Nightmare Before Christmas δεν θα αργήσετε να αναγνωρίσετε στο βίντεο όλα αυτά τα στοιχεία που αργότερα θα χρησιμοποιήσει.

ΟΧΙά να σε φάει!

Σήμερα που είναι Εθνική Επέτειος, μας είχε πει η δασκάλα πως οφείλουμε να ήμαστε υπερήφανοι που ήμαστε Έλληνες και όχι Αλβανοί που δεν έχουν να φορέσουν ένα σώβρακο, και για αυτό τα κλέβουν .
Αλλά προχθές που μας έβαλε θέμα στην έκθεση ιδεών να γράψουμε για το ηρωικό,

των Ελλήνων σε μια εποχή δηλαδή που δεν υπήρχαν τα εμπιθρί ούτε καν ντιβιντί, εγώ έγραψα πως το ΟΧΙ που είπε ο Μεταξάς, ο προ-προ-προ-πάππους του Μεταξόπουλου του Φέϊμ Στόρυ δηλαδή αλλά στο πιο «κρυφή», προκάλεσε μεγάλη έκπληξη στους μαφιόζους ιταλούς του Αλπατσίνι και τις Νονές της Νύχτας επειδή μάλλον δεν την περίμεναν ποτέ από τον κοντόχοντρο γυαλάκια διχτάκτορα της Ελλάδας. Γιατί όπως είπα και στην τάξη, δε θυμάμαι πότε να έχουμε πει όχι, σε κάνα μαλακά γενικότερα, και πως το μόνο «όχι» που θυμάμαι είναι το

ΟΧΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ, ΟΧΙ ΠΛΑΣΤΙΚΑ, ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΚΑΙ ΑΚΤΕΣ

Μετά απ αυτό, η τάξη γέλασε τόσο, που ο πισινός μου άρχισε να κλάνει στον πισινό του με τον πισινό του! Παραλίγο από τα γέλια να ξεράσουμε τις χαλασμένες τυρόπιτες που φάγαμε στο διάλειμμα παραλίγο ακόμα κι ο Άκης Ψωλάκης , το καρφί της τάξης, να φτύσει το δόντι που είχε καταπιεί με την σοκολάτα κάτι που τον είχε κάνει διάσημο στη Εσπρέσσο.

Όλοι γελάσαμε εκτός από τη δασκάλα που μου’ δώσε ένα μπάτσο όλο δικό μου. Αλλά μόνο σκέτος μπάτσος δεν ήταν. Περισσότερο Διοικητής Αστυνομίας , σαν αυτόν στην Ομόνοια. Και να που βρέθηκα με αποβολή μία μέρα για αυθάδεια και προσβολή εθνικής ασυνειδήσεως…

…Από τότε έχω χεσμένους εσάς και κάθε έκθεση ιδεών σας…

και αεί σιχτίρ σε όλες τις δασκάλες και τους δασκάλους!

Penis Song

Isn't it awfully nice to have a penis?
Isn't it frightfully good to have a dong?
It's swell to have a stiffy.
It's divine to own a dick,
From the tiniest little tadger
To the world's biggest prick.
So, three cheers for your Willy or John Thomas.
Hooray for your one-eyed trouser snake,
Your piece of pork, your wife's best friend,
Your Percy, or your cock.
You can wrap it up in ribbons.
You can slip it in your sock,
But don't take it out in public,
Or they will stick you in the dock,
And you won't come back.

Lyrics: Eric Idle (Monty Pythons)

Γιατί μου αρέσει η Επιστημονική Φαντασία

Του Moebius

Ο Μπράντμπερυ έγραψε το Φαρενάιτ 451. Ο Βόνεγκατ, το Σφαγείο 5. Ο Χάξλεϊ τον Γενναίο Νέο Κόσμο, ο Όργουελ το 1984 και ο Ντικ το Ηλεκτρικό Πρόβατο. Μην ξεχάσουμε το Εγώ Το Ρομπότ, του Ασίμωφ, την Οδύσσεια 2001 του Κλαρκ, το Φρανκενστάιν της Σελέι και την Μηχανή Που Ταξιδεύει στον Χρόνο, του Ουέλς. Μία που πήγαμε όλο και πιο πολύ στους πιο κλασσικούς, το Από Την Γη στην Σελήνη κάποιου κύριου Βερν!

Όλα αυτά για τους λάτρεις της Ε.Φ. είναι ήδη διαβασμένα, και αναμφισβήτητα όλοι αυτοί θα συμφωνήσουν μαζί μου πόσο καλά ή κλασικά είναι. Αλλά τρία από αυτά μπόρεσαν να ξεπεράσουν την «στάμπα» της Ε.Φ.: Το 1984, το Φρανκενστάιν, και το Από Την Γη Στην Σελήνη.

Γιατί; «Εξαπατήθηκαν» από την φήμη των συγγραφέων τους που δεν γράφανε αυστηρά Ε.Φ.; Ούτε ο Βόνεγκατ όταν έγραψε το Σφαγείο 5 δεν ήθελε να θεωρηθεί συγγραφέας Ε.Φ. και πραγματικά το μόνο που βρήκα μέσα στο βιβλίο να πλησιάζει αυτή την σφαίρα μέσα σε μια πολύ αυτό-αναφορική ιστορία για τις αναμνήσεις του από τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο και την έννοια του χρόνου, ήταν ένα μικρό κομμάτι που μιλάει για απαγωγή από εξωγήινους. Νομίζω πως ούτε η Σελέι θα ήθελε μία τέτοια ταμπέλα παρόλο που θεωρείται πως έγραψε την πρώτη Ε.Φ. Ο δε Βερν στο Από Την Γη, μιλάει για την εποχή του σατιρίζοντας την παράνοια των ανθρώπων σχετικά με τα όπλα!

Εκεί λοιπόν που θέλω να καταλήξω είναι στις προθέσεις των συγγραφέων τους που το μόνο που προφανώς τους ενδιέφερε ήταν να γράψουν ήταν ένα καλό βιβλίο. Διάλεξα, με σειρά συνειρμού βιβλία που κατά την δική μου κρίση δεν εικονογραφούν απλά ένα μέλλον, με μάχες, ρομπότ, και διαστημοπλοιάκια για να περάσει κανείς την ώρα του ευχάριστα διαβάζοντας «κατιτί» στην στάση λεωφορείου. Για μένα αυτά τα βιβλία είχαν την ίδια λογοτεχνική δύναμη να με «σημαδέψουν» με το Φύλακα Στη Σίκαλη, το Μικρό Πρίγκιπα, την Μόμο και το Ανθρώπινο Στίγμα.

Ανεξάρτητα από το φανταστικό πλαίσιο που δημιουργούν, μιλάνε για πολύ βασικές έννοιες. Πλην του Σφαγείο 5 και του Από την Γη στην Σελήνη που μίλησα ποιο πάνω τι διαπραγματεύονται, ιδού τι διαπραγματεύονται τα υπόλοιπα που αναφέρω:

• Την ελευθερία της Έκφρασης (Φαρενάιτ 451)
  
• Τον φόβο στην διαφορετικότητα ( Γενναίος Νέος Κόσμος)
• Την πολιτική προπαγάνδα (1984)
• Την ιδέα Δημιουργού και Δημιουργήματος (Ηλεκτρικό Πρόβατο, Φρανκενστάιν)
• Παράλογες καταστάσεις που μπορεί να φέρουν απρόσωπες βασικές αρχές ( Εγώ Το Ρομπότ)
• Την ιδέα του Θεού και την πορεία του Ανθρώπου (Οδύσσεια 2001)
• Τις ταξικές διάφορες των πολιτισμών (Μηχανή Που Ταξιδεύει Στον Χρόνο)

Δεν είμαι κριτικός λογοτεχνίας. Ευρύτερα δεν διαβάζω πολλά βιβλία εκτός Ε.Φ. , και ας κατηγορηθώ ημιμαθής. Ότι γράφω είναι καθαρά προσωπική μου άποψη. Σίγουρα οι παραπάνω έννοιες θα υπάρχουν και σε άλλα βιβλία διατυπωμένες καλύτερα ή χειρότερα. Η Επιστημονική Φαντασία όμως είναι ίσως το μόνο είδος που οι συγγραφείς τους προφητεύουν και μας προειδοποιούν να αποτρέψουμε τα χειρότερα ή δίνουν ιδέες για τα καλύτερα.

« Η Επιστημονική Φαντασία έχει όλα τα καλά ενός παραισθησιογόνου ναρκωτικού, χωρίς όμως όλες τις έπειτα δυσάρεστες παρενέργειες του.» : Δια στόματος Άρθουρ Κλαρκ.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΡΟΥΡΑΙΟΙ ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΠΛΥΝΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΙΝ ΕΙΣΕΛΘΟΥΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ!

Η συνταγή στο Ratatouille, τη καινούρια ταινία της Disney/ Pixar βγήκε καλομαγειρεμένη! Εδώ, οι μεγαλύτεροι σεφ του animation έχοντας ξεπεράσει τις ανασφάλειες και τους πειραματισμούς χρησιμοποιούνε άφοβα όλα αυτά που μάθανε με τα χρόνια για να μας σερβίρουν μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε φέτος. Τεχνικά μόνο αν προσεγγίσεις την ταινία , διακρίνεις την τελειότητα στην υφή των ψηφιακών υλικών (από γυαλί, μέταλλο, μέχρι τρίχα) που είχαμε στο Monsters inc και στο Robots , την καρτουνίστικη αίσθηση των χαρακτήρων του Incredibles, και τα υπέροχα νερά ή υποβρύχια πλάνα του Finding Nemo. (με το νερό το παρακάνανε λιγουλάκι παραπάνω, αλλά χαλάλι τους ). Επίσης καταλάβανε πώς μία ταινία για να έχει καταρχήν ενδιαφέρον, χρειάζεται καλούς και αστείους χαρακτήρες σαν της Dory στο Nemo (just keep swimming- just keep swimming… ) και να υπάρχει για σενάριο κάτι παραπάνω από το να πετάξεις πέντε διαφορετικά ζώα πάνω στο πανί (κάτι που συνηθίζεται μέχρι σιχαμάρας τα τελευταία χρόνια- νισάφι πια οι πιγκουΐνοι και οι καμηλοπαρδάλεις! ) . Ξέρουν πώς δεν έχει σημασία πια αν ο ήρωας είναι άνθρωπος ή αρουραίος, σημασία έχει αν έχεις να πεις κάτι με αυτόν.

Τι με ενόχλησε και τι με ενοχλεί πάντα στις ταινίες της Pixar; Η Disneyλα! Το σεναριακό κλισέ (που τελικά δεν υπάρχει μόνο στην Disney, αλλά σε όλα τα μεγάλα «παιδικά» animation, προσέξτε το αν θέλετε) να θέλει ο πρωταγωνιστής τους να περάσει το στάδιο της φιλίας και του δεσίματος με αυτόν που θα τον αναδείξει ήρωα, να περάσει μετέπειτα στην υπεροψία και στον εγωισμό του, από κει στoν χωρισμό και την μοναξιά, ώστε στο ξεγύμνωμα της ανικανότητας του πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή να καταλήξει στην συνειδητοποίηση του εαυτού του, την έννοια της συνεργασίας και την μετάνοια. Φυσικά στο τέλος θα υπάρχει συχώρεση!

Δεν είπαμε πολλά για το περιεχόμενο της ταινίας, αλλά φαντάζομαι πως αν ανοίξετε ένα κινηματογραφικό περιοδικό η διαβάσετε αυτήν την κριτική που σας προτείνω εδώ στο μενού, θα πάρετε μία καλή γεύση! Να συμπληρώσω μόνο, πώς η Γαλλία που «κατασκεύασαν» ως σκηνικό θύμιζε εποχές του ‘60, ‘70 παρόλο που αν παρατηρήσει κανείς ποιο προσεκτικά , πολλά από τα αντικείμενα δείχνουν πώς μάλλον διαδραματίζεται στο σήμερα. Μπέρδεμα! Επίσης η ιδέα ενός από τα ποιο σιχαμένα πλάσματα, για πολλούς, για συμπαθητικό ήρωα, σε συνδυασμό με μια γκουρμεδιάρικη ατμόσφαιρα, δεν σου ανακατεύει το στομάχι, αλλά αντίθετα σου ανοίξει την όρεξη!

Bon appetit!

Δέκα χιλιάδες γαλαξίες δεν μπορούν να κάνουν λάθος!

Η χαζή αυτή σκέψη μου ήρθε βλέποντας τα πρώτα Star Treck ( αυτά με τον Dr.Spock) τα πρώτα (ασπρόμαυρα) Outer Limits, το Διάστημα 1999 και ένα σωρό φριχτά και αστεία B-Movies με εξωγήινους που με κεφάλια σαν μαρουλοσαλάτα θέλουν πάντα να κάνουνε κακό στους γήινους. Δικαιολογημένα;

Οι γήινοι με το πού θα βρεθούν στην πρώτη τους επαφή με αυτούς, δεν δείχνουνε καμία ανοχή και κανένα έλεος. Η ξένη τους όψη τους τρομάζει (κυρίως από τα θηλυκά του είδους μας) κάνοντας τους να αντιδρούνε σαν οπαδό του Καρατζαφέρη απέναντι σε αλβανό λαθρομετανάστη! Θέλουν να τον σκοτώσουν κατ’ ευθείαν ή προσπαθούν (κλασσική περίπτωση σεναρίου Star Treck) να τους επιβάλλουν τον δικό τους «λογικό» πολιτισμό καταστρέφοντας και γκρεμίζοντας τον δικό τους «άγριο» αδιαφορώντας πόσο παλιός μπορεί να είναι. Κάτι που συνειρμικά μας πάει στις σταυροφορίες, στους αφανισμούς των ινδιάνων, η στον Τζώρτζ Μπους Τζ και το Ιράκ, αλλά δεν θα το αναλύσω παραπάνω.

Ο προβληματισμός μου μοιάζει λογικός. Όταν έρχονται από όλες τις γωνιές του σύμπαντος (πράγμα που δεν συμβαίνει και κάθε μέρα) και εμείς τους γαμάμε την Παναγία με το «καλωσόρισες» , φυσικό είναι να θεωρήσουν πώς η απειλή από όλους τους γαλαξίες είμαστε εμείς. Και αν έρχονται πια με κακές διαθέσεις δεν είναι επειδή φταίει η μαρουλοσαλάτα που έχουν για κεφάλι αλλά η δική μας μαλακία που μας δέρνει που δεν μπορούμε να ανεχτούμε κάτι διαφορετικό!

Έχουν άδικο να μην μας θέλουνε;

....Ack...Ackaack!

Δύο πράγματα που μου αρέσανε

Το πρώτο έρχεται από το Εννέα, της σημερινής Ελευθεροτυπίας. Πρόκειται για μια γελοιογραφία του Πέτρου Ζερβού που δεν θα μπορούσε να μην μιλήσει με περισσότερη σαφήνεια για το τι μας περιμένει.

Το δεύτερο, σε πλήρη αντίθεση με την σκληρότητα της πάνω γελοιογραφίας, το ανακάλυψα στο μπλόγκ της Πέτρούλας , Χώρα Του Ποτέ Ποτέ και σε πόστ που ανέβασε την Παρασκευή 31 Αύγουστου 2007 και βρίσκει έναν ωραίο τρόπο να μας μιλήσει για την Ιστορία Της Τέχνης. Δεν θα πω κάτι άλλο γιατί θα το χαλάσω. Αφήνω την Πετρούλα να σας το πει καλύτερα.

Ο μικρός Τσογλάνης στο γάμο.

Του Quino

Τον προηγούμενο μήνα η μαμά βρήκε μία πρόσκληση:

«Ο Γιάννης και η Μαρία σας προσκαλούν στον γάμο τους που θα τελεστεί στις 3 Σεπτεμβρίου 2007 στις 7 το απόγεμα στην εκκλησία του Αγίου Πουτσανήμερα (δεν είμαι σίγουρος ακόμα για το όνομα, θα ζητήσω από την μαμά να μου ξαναδείξει την πρόσκληση) ενώ θα ακολουθήσει δεξίωση στο κλαμπ «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΛΑΜΑΡΙ»
Υ.Γ. Το κουστούμι και η τουαλέτα δεν είναι απαραίτητα. Τα δώρα γάμου, είναι!»

Ο κόσμος είχε φορέσει τα καλά τους αλλά η μαμά δεν με άφησε να φορέσω την μπλούζα «FUCK EVERYBODY» έτσι έπρεπε να αρκεστώ σε ένα μονότονο άσπρο πουκάμισο και μαύρο παντελόνι. Και επειδή ξέρω πόσο εύκολα σου πιάσουν την κουβέντα όλοι αυτοί οι συγγενείς που μοιάζανε να έχουνε βγει από μπανιέρα φορμόλης, σκέφτηκα να μην κρατάω το βλέμμα μου πάνω τους παραπάνω από δευτερόλεπτο. Απλώς ρουφούσα την κοκακόλα και έκανα τις μπουρμπουλήθρες μου.
«Πέτα την κόκακόλα σου», είπε η μαμά.
«Σβήσε το τσιγάρο σου», της απάντησα.
«Πέτα την κοκακόλα σου, ΤΩΡΑ!»
Ούτε εγώ πέταξα την κοκακόλα πάντως ούτε η μαμά το έσβησε το τσιγάρο. Γιατί με το που έσκασε το ζεύγος, άρχισε από ένα φοβερό χειροκρότημα.
«Τους χειροκροτούνε για το πώς κατάφεραν να παντρευτούνε δύο άνθρωποι που δεν έχουνε τίποτα κοινό μεταξύ τους;» ρώτησα τον μπαμπά μου που μου έριξε το πρώτο σκαμπίλι της ιστορίας.
«Σκάσε κωλόπαιδο! χειροκροτούνε γιατί είναι ευχαριστημένοι!»
«Εσύ με την μαμά, είστε;»
«Χειροκρότα αν δεν θες να φας και άλλο σκαμπίλι!»

Μέσα στην εκκλησία, έκανε τόσο μεγάλη ζέστη που κανείς δεν μπήκε παρά μόνο για λίγα λεπτά ίσα να δηλώσει την παρουσία του. Το ζευγάρι είχε και αυτό σκάσει από την ζέστα εκεί μέσα , αλλά ο τραγόπαπας παρόλο που το κούτελο του ήταν κατακόκκινο, καταϊδρωμένο και με αραιή τριχοφυΐα, αρνιόταν να τελέσει έξω στον κηπάκο το “μυστήριο” όπως το λένε αυτοί που ξέρουν. Μυστήριος πραγματικά.
Μετά άρχισε να μουρμουράει όπως η σφήκα γύρω απ΄ το κρέας ένα μπερδεμένο επαναλαμβανόμενο μουρμουρητό με δούλους, που μόνο αυτός καταλάβαινε, ξανά και ξανά και ξανά. Τόσες φορές πια, που νόμιζα πώς είχε «κρεμάσει» το σύστημα του!
Όταν «ξεκρέμασε» τελικά, άρχισε να ζητάει παράφωνα και τραγουδιστά σε κάποιον Ησαΐα να χορέψει. Αλλά μίας και δεν υπήρχε κανείς Ησαΐας, οι μόνοι που βρέθηκαν να χοροπηδάν σαν συγκαμένοι χιμπατζήδες ήταν ο γαμπρός και η νύφη. Εγώ στο μεταξύ, κρατούσα το τέμπο με τις μπουρμπουλήθρες, ο παπάς σκότωνε κάποιον ύμνο και οι υπόλοιποι της συμμορίας του με τα εμπρηστικά κεριά στα χέρια , μοιάζανε να έχουνε πάρει σοβαρά το τσίρκο γύρω τους.
Οι θεατές φαίνεται είχαν απογοητευτεί τόσο πολύ από το χορευτικό τους νούμερο που βγαίνοντας από την εκκλησία, τους αποδοκιμάζανε πετώντας τους ότι έβρισκαν μπροστά τους. Στην προκειμένη περίπτωση, ρύζι.
Και εγώ που είχα τελειώσει πια την κοκακόλα μου την πέταξα, κράτησα όμως το καλαμάκι που με αυτό σαν φυσοκάλαμο πετούσα κόκκους ρυζιού μία στο μάτι του γαμπρού και μία στο ντεκολτέ της νύφης. Πολύ πλάκα!

«Θα σοβαρευτείς καμία φορά ή…….» σήκωσε το χέρι του ο μπαμπάς για φάσκελο. Κόκκοι ρυζιού είχαν μείνει κολλημένοι από ιδρώτα πάνω στην μούντζα του. Αλλά ευτυχώς δεν τους έφαγα.
«Πάμε», είπε.
«Πού;» ,του απάντησα.
«Στην δεξίωση. Και κοίτα να είσαι φρόνιμος!»

...

Και εδώ τελειώνει κυρία η έκθεση μου, γιατί το κουδούνι χτύπησε και πρέπει να δείρω τον πισινό μου γιατί τόση ώρα μου ψιθυρίζει και με λέει μουνί. Αν θέλετε πάντως να μάθετε τι έγινε μετά στην δεξίωση την επόμενη φορά βάλτε μας ελεύθερο θέμα έκθεσης και αφήστε τις βλακείες θέματα, στυλ «Ο γάμος είναι μία σημαντική στιγμή στην ζωή δύο ανθρώπων γιατί τους φέρνει αντιμέτωπους με ένα από τα ποιο ωραία μυστήρια του Θεού, γράψτε την άποψη σας »!

Οι Σκληροί του Μαιάμι συλλαμβάνουν τον Frank Zappa;

ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΓΙΟ, ΑΔΕΡΦΙΑ!

Μην ξεγελιέστε αγαπητοί Έλληνες ψηφοφόροι. Δεν μιλάω για σας, που θα ψηφίσετε και μετά θα μαζευτείτε σπιτάκια σας να δείτε τα αποτελέσματα στην τηλεόραση με πίτσες και μπύρες. Αυτό το πόστ αναφέρεται στους "τυχάια" εκλεγμένους να είναι

ΕΦΟΡΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

και που είναι αναγκασμένοι απο τα άγρια χαράματα μέχρι τα ξημερωματα της επομένης, να βρίσκονται εκεί ωστε να σας δίνουνε τα ψηφοδέλτια και τους φακέλους , χωρίς κανένα δικαίωμα να αρνηθούνε την πληκτική δουλειά που κάνουνε και χωρίς καμία (έστω συμβολική) αμοιβή!

Αν αυτό δεν σας μοιάζει με σκλαβιά τότε τι;

ΚΩΣΤ-BUSTERS

If there's something strange
in your government
Who ya gonna vote?
ΚΩΣΤ-BUSTERS
If there's something smell
down in the woods
Who ya gonna vote?
ΚΩΣΤ-BUSTERS
I ain't afraid of no Κώστ
I ain't afraid of no Κώστ
If you're running blood
over of your head
Who can ya vote?
ΚΩΣΤ-BUSTERS

An invisible cop

busting in your head
Who ya gonna vote?
ΚΩΣΤ-BUSTERS
I ain't afraid of no Κώστ
I ain't afraid of no Κώστ
Who ya gonna vote?
ΚΩΣΤ-BUSTERS


If ya wear green shoes
get out of the jail
and vote
ΚΩΣΤ-BUSTERS
I ain't afraid of no Κώστ
Nobody likes the Κώστ
I ain't afraid of no Κώστ
Yeah Yeah Yeah Yea
Who ya gonna vote?
ΚΩΣΤ-BUSTERS
If you've had a slap of a
bold chief cop
Ya better vote
ΚΩΣΤ-BUSTERS
Taxes comes through your door
Unless you just want some more
I think you better vote
ΚΩΣΤ-BUSTERS
Who ya gonna vote?
ΚΩΣΤ-BUSTERS
Who ya gonna vote?
ΚΩΣΤ-BUSTERS
I can't hear you
Who ya gonna vote?
ΚΩΣΤ-BUSTERS
Louder
ΚΩΣΤ-BUSTERS
Who ya gonna vote?
ΚΩΣΤ-BUSTERS
Who ya gonna vote?
ΚΩΣΤ-BUSTERS

'Ενα εξαίσιο Πτώμα

Του Enrique Breccia απο το "Swamp Thing-Love In Vain"

Αν θυμάμαι, η προέλευση και το όνομα του παιχνιδιού έχει να κάνει με ένα παιχνίδι των Ντανταϊστων όταν κόψανε τυχάια λέξεις απο μία εφημερίδα, έπειτα τις ανακατέψανε, και τις ξανακολλήσανε με τυχαίο τρόπο με αποτέλεσμα η πρώτη πρόταση που εμφανίστηκε μπροστά τους να γράφει "Ενα Εξαίσιο Πτώμα".

Εγώ θα τολμήσω να πάρω τυχαία (όσο είναι δυνατόν βέβαια) πέντε φράσεις απο το τα τελευταία πόστ πέντε μπλόγκερ της επιλογής μου που θα τις κολλήσω και στην συνέχεια θα καλέσω τους συγγραφείς τους να συμπληρώσουν το "Εξάισιο Πτώμα" μου με πέντε μπλόγκερ της δικής τους επιλογής, ετσι ώστε σιγά σιγα να σχηματιζεται ολο και μεγαλύτερη μιά ντανταϊστική παράγραφος. Οι μόνοι περιορισμοί που βάζω είναι:

Α. Η επιλογή της κάθε φράσης να μην μην ξεπερνά τις τρείς λέξεις και να επιλέγεται από τους χρήστες με όσο το δυνατόν τυχαίο copy/paste. (μέσος όρος δηλαδή, 15 καινούριες λέξεις ανα παίκτη.)

Β. Δεν έχει σημασία αν στο τέλος η πρόταση ή η παραγραφός βγάζει νόημα. Αποφύγετε να "ωραιοποιήσετε" το αποτέλεσμα, και αφήστε την ως έχει.

Γ. Αποφεύγετε να χρησιμοποιείτε φράσεις απο ήδη επιλεγμένους μπλόγκερ.

Ξεκινάω με φράσεις απο τους Κουρούνα, Ούρφουσλαάγκ, Lo-li, Τάκη Αλεβαντή, Λολίτα, που τους εύχομαι να συνεχίσουν αυτό το Εξαίσιο Πτώμα!

"Manson Marilyn Manson στραβώνει και πάει Βάζουμε μπρος τις καλή θέληση, ούτε περιστατικο πελατονια μου."

Δύο μήνες χωρίς Τεχνική Υποστήριξη

Tell me, tell me, tell me that you love me
Tell me, tell me, I'm your honey bear
Tell me, tell me, I can be your cubby
Tell me I am your chocolate eclair
Tell me that you are somewhere above me
Tell me, tell me, and I won't be scared

Once I was a linebacker in college
Once they put my picture on the wall
Once I ate much more than I could swallow
Once I had so very far to fall
Once I had a father I could follow
Once he hardly hated me at all

Now I am an unemployed policeman
Now my pickup needs to be repaired
Now I wait for you to gag and grease me
Now I hope you'll hold me by the hair
Now I live in shadows of my dreams and
Hope to be your humble honey bear

The Residents, The Honey Bear

Σπασμένο Τηλέφωνο

Kαι να ‘σου η Lo-Li να με καλεί σε ένα καινούριο μπλογκοπάιχνιδο που οι κανόνες του θυμίζουν Σπασμένο Τηλέφωνο! Δηλαδή ο καθένας παίκτης τελικά από τους κανόνες κάνει ότι καταλαβαίνει ανεξαρτήτως τελικά αν αυτοί ήταν οι αρχικοί ή όχι. Τα αποτελέσματα όμως δείχνουν να έχουν πλάκα!

Αν η γραμμή τηλεφώνου έποιασε καλά και αν κατάλαβα τους κανόνες, ο κάθε μπλόγκερ που θα καλέσω πρέπει σαν εμένα να καταλήξει με τέσσερις βαρύγδουπες φρασούλες.

1. Αρχικά λοιπόν η Lo-Li μου πάσσαρε μία όχι δικιά της γνωστή φράση γιά να σχολιάσω:

”Κοίταξε, στ’ αλήθεια δε θέλω να το παίξω φιλόσοφος αλλά θα πω ότι το αν είσαι ζωντανός σημαίνει να χτυπάς τα χέρια και τα πόδια σου, να χοροπηδάς, να κάνεις πολύ φασαρία, γιατί η ζωή είναι τ ακριβώς αντίθετο του θανάτου”-Mel Broοks

Το σχόλιο μου;

"Η ζωή... Μην μου μιλάτε για την ζωή" -Μάρβιν, το Μανιοκαταθλιπτικό Ρομπότ δια της πένας του Ντάγκλας Άνταμς.

Το ίδιο θα κάνετε με την φράση που θα σας πασσάρω εγώ.

2. Επέιτα μου ζήτησε να βρώ εγώ μία γνωστή φράση και φυσικά να την σχολιάσω και να την πασσάρω έπειτα στα επόμενα θύματ…εεε…παίκτες. Και μιάς που μιλάμε για την ελαφρότητα της ζωής και του θανάτου, σας βάζω κάτι από Monty Pythons:

«You come from nothing, you’ re going back to nothing! What have you lost? Nothing!»

Από τις ποιό καθησυχαστικές φράσεις γιά τον φόβο του θανάτου; Νομίζω.

Βρείτε και σείς μία φράση να σας ακούγεται «κάπως» και στείλτε την στους επόμενους!

3.Τώρα , η Lo-Li, έφτιαξε μα δική της φράση γιά να σχολίασω! (Μπελάδες δηλαδή!) :

Η μεγαλύτερη δύναμη είναι αυτή της συνήθειας”

Αρνητική δύναμη αυτή, Lo-Li! Αυτή είναι που μας καθηλώνει κάθε στιγμή και πολλές φορές κατασκευάζειγια μας μια ανακυκλωτική μοίρα. Από αυτούς που καπνίζουν, μέχρι εκείνους που κάνουν το σταυρό τους περνώντας απο εκκλησίες. Εδώ θα σχολιάζετε την φράση που θα σας δωσω παρακάτω,

4. Αυτην εδώ δηλαδή, που είναι Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΦΡΑΣΗ, και άντε να βγάλετε νόημα!

«Αν τα κόμικς είναι η ένατη τέχνη, ως δέκατη δεν πρέπει να είναι τα Graffiti;»

Οχι εντάξει, εύκολο σας έβαλα τελικά. Είναι μιά σκέψη γύρω από τις καινούριες μορφές τέχνης, ή που σταματάνε τα όρια του βανδαλισμού και αρχίζει η έκφραση.Πάραλληλα φτιάχνετε και βάζετε εδώ την δική σας που τα θυμ…ε, οι παίχτες πρεπει να σχολιάσουν.Και μετά καλείτε πέντε!

Θα καλέσω τον Plum. Περιμένω εν αγωνίως το δικό του σχολιασμό γύρω από τους Monty Pythons και επίσης περιμένω να διαβάσω την δική του φράση.

Να περάσει παρακαλώ και ο Περαστικός, γιατί είμαι τρομερά περίεργος να δω τι θα μας πεί γιά τα Graffiti. Αν και περνάει σπανιώς από το τσαρδί μου, θεωρώ πως το μπλόγκ του έχει σοβαρό λόγο υπάρξης.

Τι κάνει νιάου-νιαού στο διαδύκτιο; Ανοίγω το παραθυράκι, βάζω λίγο γάλα στο κεσέ και κάνω ψιψιψί στον Μάυρο Γάτο να έρθει.

Α! Να βάλω ξώβεργα μπας και ποιάσω καμία Κουρούνα! Ξέρω πώς είναι σπάνιο πτηνό και πως αυτήν την περίοδο πετάει αλλού, αλλά ποτέ δεν ξέρεις με τις ξώβεργες.

Αυτή η ψυχή, η Zoi20 τι κάνει ρε παιδιά; Εμαθα ότι μπλέχτηκε με μία εφημερίδα, που δεν τα πήγε καλά. Ισως να έφταιγε το outting, ίσως η κακή εκτύπωση του χαρτιού. Λυπάμαι Ζωή μου, μαθαίνουμε απο τα λάθη μας, έπειτα διαγράφουμε ο,τι μάθαμε και συνεχίζουμε στα ίδια!

...Always look on the bright side of life!

Σατίρισε Τον Πλησίον Σου Ως Εαυτόν Σου

Η «Τρελή Ιστορία Του Κόσμου- Μέρος Πρώτο», του Μέλ Μπρούκς, έχει το κλασσικό αστείο, στο οποίο ο Μωυσής, κατεβαίνει από το βουνό που ο Θεός του παρέδωσε τους Θεικούς Νόμους, κρατώντας τρείς Πλάκες! Μία στο ένα χέρι και δύο στο αλλο, τις οποίες μάλιστα κρατάει με δυσκολία.

« Ακούστε με! Δώστε προσοχή όλοι! Ο Κύριος ο Ιεραχωβά σας έδωσε αυτές τις Δεκαπέντε…» Εκεί πέφτει και του σπάει η μία από τις Πλάκες γιά να του μείνει τελικά μία Πλάκα σε κάθε χέρι!

«… Δέκα! Δέκα Εντολές γιά να τις υπακούσετε ολοι!»

(Και εδώ το ίδιο, γιά τους φίλους του youtubing)

Κάθε φορά που θα φέρω στο μυαλό μου αυτήν την σκηνή, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: Ποιές να ήταν αυτές οι Πέντε Εντολές που έγιναν σκόνη και θρύψαλα, πλάι στα σανδάλια του ατζαμή Μωυσή;
Μία από αυτές, τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να αφορά το χιούμορ; Πώς και λείπει από αυτούς τους νόμους, ένα κατεξοχήν ανθρώπινο χαρακτηριστικό που δεν συναντάται σε κανένα άλλο ζώο πάνω στον πλανήτη; Ειδικά οταν οι συγκεκριμενοι νόμοι προέρχονται από την εβραϊκή μυθολογία, από ένα λαό δηλαδή με απίστευτη παράδοση στο χιούμορ, από τον Τσάρλι Τσαπλιν, τους Αδερφούς Μάρξ, μέχρι τον Σάσσα Μπάρον Κόεν.

Αλλά ας έρθουμε και στους «δικούς μας». Από τον Αριστοφάνη, στον Μπάτη, στον Βέγγο και τον Λογοθετίδη. Λοιπόν; Να που έχουμε και μεις παράδοση! Αλλά τι γίνεται σήμερα εν σωτήριον ετος 2007 με αυτή; Που βρίσκεται; Γιατί νομίζω πως οι συνάνθρωποι μου δεν γνωρίζουν αυτήν την σπασμένη από τον ατζαμή προφήτη, Θεική Εντολή;
Το χιούμορ στην Ελλαδα φοβάμαι, βρίσκεται σε έλειψη.

Και να πάρουμε χαρακτηριστικά, κάποια πολύ συγκεκριμενα μπλόγκ, μιας και είναι ένας τομέας που μας αφορά: Δηλαδή ποιοί από δω, έχουνε χιούμορ και ποιοί όχι.

Λυπάμαι, μα συνήθως απίστευτο χιούμορ διαθέτουνε μπλόγκ που θεωρούνται Ανώνυμα. Όπως κατά την γνώμη μου, αυτό, αυτό, αυτό και αυτό (που μας αποχαιρέτησε). Και ποιοί είναι αυτοί αυτοί που τα θεωρούν Ανώνυμα και Παρακατιανά; Κάτι δεινόσαυροι μπλόγκερς που δεν έχουνε καμία σχέση με το χιούμορ και σάτιρα! Που τα ιστολόγια τους στερούνται φαντασίας , έκφρασης και αισθητικής καλλιέργειας. Που τρέμουν στην ιδέα να μην τους σατυρίσουν ή τους κοροίδεψουν, οι μόνοι που χρησιμοποιούν το Comment moderation ή σβήνουν κατά δική τους ερμηνία τα σχόλια σας. Δηλαδή σαν αυτόν, αυτόν , αυτόν, αντε και αυτόν (γιατί τον έχω άχτι). Και γιά δείτε κάτι πράγματα! Είναι όλοι τους Επώνυμοι!
‘Αρα; ΟΛΟΙ οι επώνυμοι μπλόγκερς στερούνται χιούμορ και φαντασίας; Τότε τι έχουμε να πούμε γιά αυτόν εδώ; Έναν επώνυμο, με χιούμορ ήθος και αξιοπρέπεια, που του βγάζω το καπέλο!(αν είχα, μιλάμε).

Το χιούμορ, η αυτοκριτική και η σάτυρα δεν κληρονομείται, δεν έχει να κάνει με το ποιός είσαι (η το ποιός δηλώνεις ότι είσαι) αλλά ξεκινάει από ένα βασικό ενστικτό του ανθρώπου όταν ως παιδί προσπαθεί να κατανοήσει και να κατευνάσει την εχθρική πραγματικότητα που βιώνει γύρω του με τον μόνο ναρκωτικό που ξέρει και τον κάνει να νίωθει ωράια: Το γέλιο. Και την προσπάθεια του να το δημιουργήσει.

Το χιουμορ υπαρχει μέσα μας, αρκεί να μην το αφήσουμε να ασθενήσει, πράγμα που συν΄ήθως κάνουμε κατά την ενηλικίωση μας. Αντίθετα, θα έλεγα ότι πρέπει να το γυμνάζουμε και να το καλλιεργούμε από τους καλύτερους δασκάλους του όπως αυτόν και αυτόν.

Πολλή κουλτούρα-να-φύγουμε,σας έριξα σήμερα, πολύ σεντόνι, ριψοκινδυνεύοντας να γίνω άλλος ενας ιντελεκτουέλ μαλάκας μπλόγκερ ! Κλείνω λοιπόν με μιά έκκληση:
Ένα απόσπασμα από αποκριάτικο γαμοτραγουδο της Νάξου, ειδικά αφιέρωμενο στους «επώνυμους»:

«Χαρείτε νιοί, χαρείτε νιές, χαρείτε παλικάρια,
Κι εγώ του Χάρου τού ‘βαλα σίδερα στα ποδάρια.
Δώστε του χορού να πάει,
τούτ΄η γής θα μας εφάει.
Τούτ΄η γής που την πατούμε,
ολοι μέσα θέ να μπούμε.»

Υ.Γ. Αγαπάμε Reiser!